Οι παλαιότεροι πλάθουν τον θρύλο τους και μεγαλώνουν με αυτόν οι νεότεροι. Από τη φαντασία της περιγραφής σε μια λωρίδα, στο άλλοτε ουτοπικό σήμερα, πάντα βρίσκονται και θα βρίσκονται πρόσωπα, τα οποία θα «σημαδεύουν» όσους αγαπούν το παιχνίδι. Αναρωτήθηκε κανείς, όμως, τι συμβαίνει στη δική τους πλευρά;
Πώς «συνδέονται» λάτρεις του παιχνιδιού με ποδοσφαιριστές, χωρίς να τους έχουν «συστηθεί» στο γήπεδο, χωρίς να τους έχουν παρακολουθήσει, έστω, από την τηλεόραση; Είναι δύσκολο να δοθεί ερμηνεία.
Με το πέρασμα του χρόνου έρχεται το ίντερνετ, ακολουθούν τα facepacks, υπάρχει, πλέον, η εικόνα ως συνδετικός κρίκος. Επί χρόνια, όμως, υπάρχουν μόνο τα «κοινά» ξενύχτια και οι τίτλοι στους οποίους σε οδηγεί ένας Περιστεριώτης «ογκόλιθος» στην άμυνα και ένας «δαιμονιώδης» φορ από την Ελευθερούπολη της Καβάλας.
Ίσως το CM/FM να μην χρειάζεται κάτι παραπάνω από αυτή την απλή πρώτη ύλη. Ίσως είναι το υποσυνείδητο που οδηγεί τόσα χρόνια ανθρώπους που αγαπούν το ποδόσφαιρο και θα ήθελαν να το υπηρετήσουν, να χαίρονται με την ανοδική πορεία που δίνουν στην καριέρα τρίτων. Ίσως βλέπουν το δικό τους πρόσωπο στην καρτέλα κάθε θρύλου, από τα «αλώνια» του Championship, μέχρι τα «σαλόνια» του Football Manager.
Αλλά πλέον, ήρθε η ώρα το μικρόφωνο να δοθεί σε όσους αγαπήσαμε, χωρίς να δούμε και να ακούσουμε για πολλά χρόνια.
Νίκος Τόμπρος: Ο «Σάμουελ» του Φωστήρα
Ο Νίκος Τόμπρος στο Championship Manager
«Μπορεί εκείνα τα χρόνια να μην έπαιζα το παιχνίδι, αλλά το γνώριζα από δικά μου άτομα. Νομίζω πως είναι η αγάπη για το άθλημα που κάνει τον κόσμο να ασχολείται τόσο φανατικά. Αναπάντεχα έχει αντίκτυπο σε ανθρώπους με διάφορες μορφές. Ένας από αυτούς έτυχε να είμαι κι εγώ και το συναίσθημα είναι πολύ όμορφο».
Ο Νίκος Τόμπρος -γεννημένος έναν μήνα αργότερα από ό,τι δείχνει η καρτέλα του- μπορεί να μην το γνώριζε, αλλά ο «μύθος» του ταξιδεύει εντός και εκτός συνόρων. Είναι ο λόγος που ο Φωστήρας έχει γίνει αντικείμενο συζήτησης σε διεθνή “φόρα”, αφού είναι η «πηγή» μίας από τις πιο αξιόπιστες λύσεις του παιχνιδιού για τη θέση του κεντρικού αμυντικού.
Αριστεροπόδαρος και τόσο σκληροτράχηλος που θυμίζει τον Βάλτερ Σάμουελ, τρομακτικά γρήγορος και πραγματικά, ένας από τους λίγους που μπορεί να περιορίσει στο παιχνίδι, το ποδοσφαιρικό του είδωλο: τον Γκάμπριελ Ομάρ Μπατιστούτα.
Ο Νίκος Τόμπρος στην πραγματικότητα
Ωστόσο και στην πραγματική καριέρα του, ζει μερικά από τα μοναδικά συναισθήματα που μπορεί να προσφέρει το ποδόσφαιρο: είναι παρών στην άνοδο του Φωστήρα από τη Γ’ στη Β’ Εθνική το 2000, αλλά και στα προκριματικά του ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος παίδων, όπου η εθνική Ελλάδος επικρατεί της Γιουγκοσλαβίας με νικητήριο γκολ στο 87’.
«Ήταν το 2000, αν θυμάμαι καλά. Ίσως η μεγαλύτερη στιγμή που έχω ζήσει».
Πλέον, έχει αλλάξει «γειτονιά» και τα τελευταία έξι χρόνια της ζωής του βρίσκεται στη Μύκονο. Με τη φανέλα της τοπικής ομάδας (Α.Ο. Μυκόνου) καταγράφει τις τελευταίες του συμμετοχές, μέχρι που αποσύρεται από την ενεργό δράση, ενάμιση χρόνο πριν. Ωστόσο, δεν έχει πρόθεση να μείνει για πολύ καιρό μακριά από τους αγωνιστικούς χώρους.
«Eίναι στα άμεσα σχέδιά μου η προπονητική. Άλλωστε, ήδη έχω δεχτεί πολλές προτάσεις».
Ευχή όλων, να αναλάβει κάποτε την ομάδα που αγαπά και παρακολουθεί, τον Ατρόμητο, ώστε να δούμε έναν «δικό» μας άνθρωπο, να αποκτά τον ρόλο που ονειρεύεται οποιοσδήποτε καταπιάστηκε ποτέ με το παιχνίδι.
«Εύχομαι, όλοι αυτοί που “μοιράστηκαν” στιγμές μαζί μου, έστω και μέσω του παιχνιδιού, να συνεχίσουν να είναι ρομαντικοί με το άθλημα, να διασκεδάζουν μέσα από αυτό και να μην ξεχνούν: ποδόσφαιρο είναι τόσο η μεγάλη όσο και η μικρότερη κατηγορία».
Μανώλης Δρόσος: Ο μεγάλος «μικρός» της Καβάλας
Ο Μανώλης Δρόσος στο Championship Manager
«Γνώριζα για το παιχνίδι και την ύπαρξή μου σε αυτό, από φίλους και φοιτητές της περιοχής. Πολλές φορές σε μέρη που πηγαίνω, όταν ακούν το όνομά μου, κατευθείαν με ρωτούν τι σχέση έχω με τον παίκτη που υπήρχε στο παιχνίδι!».
Παράλογο; Ο Μανώλης ή Μάνος, όπως προτιμά, Δρόσος, υπήρξε ένας από τους πρώτους Έλληνες must buy-παίκτες στο Championship Manager. Οι πρώτοι εν Ελλάδι λάτρεις του παιχνιδιού, σίγουρα έχουν να μοιραστούν κάποιο ξενύχτι που καταλήγει σε τίτλο με δικό του γκολ.
Ο Μανώλης Δρόσος στην πραγματικότητα
Ταχύτατος, ικανός τόσο στα άκρα όσο και στην κορυφή, μια «φονική μηχανή» από την Καβάλα, την ίδια περίοδο που στο ρόστερ της έβρισκε κανείς τους Χρήστο Καρυπίδη και Δημήτρη Σαλπιγγίδη.
«Ο Δημήτρης και ο Χρήστος. Παίξαμε μαζί στην Καβάλα, για δύο χρόνια από ό,τι θυμάμαι. Έχω κρατήσει κάποιες σχέσεις. Σαν άνθρωποι εξαιρετικοί, επαγγελματίες στο 100%. Το δείχνει και η καριέρα που έκαναν. Ό,τι έχουν καταφέρει το αξίζουν σε απόλυτο βαθμό».
Μπορεί η πορεία του στον χώρο του ποδοσφαίρου να πήρε άλλη τροπή, αλλά πάντα, ο καθένας που ασχολείται με αυτό το άθλημα, έχει μικρές εκλάμψεις χαράς να μοιραστεί και να ξεχωρίσει. Όπως οι αναμνήσεις, που έχει ο Μάνος Δρόσος, από τα μικρότερα κλιμάκια του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος.
«Το κομμάτι της καριέρας μου που θα ξεχώριζα, είναι οι στιγμές στην εθνικής Ελλάδος, για όσο διάστημα αγωνίστηκα. Δεν υπάρχει πιο ωραίο συναίσθημα, δεν υπάρχει πιο μεγάλη τιμή, από το να παίζεις με τα χρώματα της Εθνικής. Όσες φορές φόρεσα τη γαλανόλευκη, στα 2-3 αυτά χρόνια που κλήθηκα, το απόλαυσα. Θεωρώ πως μόνο όποιος το έχει ζήσει μπορεί να το καταλάβει».
Μόνο όμορφες αναμνήσεις. Τόσο για αυτόν, όσο και για όσους τον λάτρεψαν μέσω του παιχνιδιού. Άλλωστε, το ίδιο συναίσθημα μένει και στις δύο περιπτώσεις.
«Όταν καταλαβαίνω τι ήταν όλο αυτό, νιώθω νοσταλγία. Την είχαμε σαν δεδομένη και την αναγνώριση και την αγάπη του κόσμου, ειδικά τα πρώτα χρόνια. Κάτι το οποίο αργότερα χάθηκε».
Κλείνοντας τη συνέντευξη, ο Μάνος Δρόσος αναρωτήθηκε που μπορεί να βρει την έκδοση του Championship Manager 01-02. Αυτήν τη «γέφυρα» ανάμεσα στο παρόν και στο παρελθόν, στην οποία «συναντιούνται» παίκτες που διακρίθηκαν και όσοι συνέβαλαν στο να διακριθούν.
Υπάρχει μεγαλύτερο «δώρο»; Δεν ευθύνεται τίποτα περισσότερο, από τα όσα όμορφα περάσαμε «παρέα», ακόμα κι αν δεν το γνωρίζαμε.
Ας είναι η αρχή, για να ανοίξει ο καθένας το δικό του «κουτί» με αναμνήσεις. Άλλωστε, όπως έγραψε και ο Άλκης Αλκαίος:
«Είν’ όμορφα απόψε που ανταμώσαμε, μ’ αρέσει ν’ αρμενίζουμε, παρέα…»
Επιμέλεια κειμένων – συνεντεύξεις: Φάνης Τσοκανάς
