Ασχολούμαι πολλά χρόνια με το football manager (ναι δεν είναι παιχνίδι για να πεις παίζω οπότε καταλαβαίνετε για το τι θα ακολουθήσει). Για την ακρίβεια είναι τόσα τα χρόνια και οι αναμνήσεις πλέον στο μυαλό μου που δεν μπορώ να περιγράψω ακριβώς τι είχα κάνει στα save μου την πρώτη φορά που το έπιασα στα χέρια μου αλλά μπορώ να περιγράψω εύκολα ότι θυμάμαι το πόσο τέλεια ταίριαζε μεγαλώνοντας να το συνοδεύεις με μια (ή πολλές) κούπες καφέ και με την απόλυτη ησυχία τριγύρω σου κάθε φορά που άνοιγε το pc (ναι, άνοιγμα υπολογιστή κάποτε = football manager).
Θα ξεκινήσουμε λίγο πιο ρομαντικά (ίου) την ιστορία μας και θα αλλάξουμε λίγο (πραγματικά λίγο) τα γεγονότα για μια πιο όμορφη ροή: Μακρινό 2006 (πως περνάνε τα χρόνια γαμώ την τρέλα μου), ένας 13 χρόνος πιτσιρικάς παίζει όλη μέρα pro και σκοράρει το ένα γκολ πίσω από το άλλο σε βαθμό που έχει απαγορεύσει πλέον στον εαυτό του τους πανηγυρισμούς εκτός κι αν το γκολ μπει με ανάποδο ψαλίδι, φάουλ, κόρνερ ή απ' το κέντρο. Ξαφνικά ό κατά 5 χρόνια μεγαλύτερος ξάδερφος του μπαίνει στο δωμάτιο του να τον χαιρετήσει.
- Ξάδερφε φεύγω, πάω φοιτητής όπως ξέρεις και πέρασα να σου αφήσω μερικά παλιά παιχνίδια που δεν θα τα πάρω μαζί (Tekken, gta, tomb raider κουτουλουπού, κουτουλουπού). Κράτησε τα εσύ να παίζεις κι αν θέλω πάλι κάποιο θα στο πω.
- Ωωω ευχαριστώ! Αυτό τι είναι?
- LMA Manager
- Και πως παίζεται?
- Να δεν κινείς εσύ τους παίκτες αλλά κάνεις όλα τ' άλλα.
- Ποια άλλα? (Πόσα γέλια ανά καιρούς με αυτή την ατάκα)
- Μεταγραφές, προπονήσεις, φτιάχνεις το στάδιο κουτουλουπού κουτουλουπού.
- Χαχα Ξάδερφε δεν τα αφήνεις αυτά να παίξουμε κανένα pro πριν φύγεις?
- Μπαα δεν πολύ παίζω pro τελευταία έχω κολλήσει με το football manager και μου αρέσει πιο πολύ.
- Τεσπα, ευχαριστώ και πάλι!
- Τα λέμε ξάδερφε και μην ξεχνάς να φτιάχνεις το μαλλί τζάμι όπως σου έχω δείξει. Τυχερέ θα δεις και Θρύλο σήμερα εγώ θα ταξιδεύω εκείνη την ώρα. Θα τα πούμε πάλι όταν ξανά έρθω.
"Τι βλακεία να είναι αυτό το LMA" είπα όταν έφυγε. Ας βάλουμε να παίξουμε να το δούμε...
Μετά από λίγες μέρες τηλεφώνημα στον ξάδερφο:
- Έλα ξάδερφε, πως το είπες αυτό που παίζεις.
- Football Manager...
- Από που το πήρες να το πάρω κι εγώ?
- Μην το πάρεις τώρα, βγαίνει το καινούργιο σε λίγο καιρό. Θα σου δώσω εγώ αυτό που έχω όταν πάρω το καινούργιο, θα είναι περσινές ομάδες αλλά δεν θα σε πειράζει εσένα για αρχή και μετά το παίρνεις το καινούργιο. Μην χαλάσεις λεφτά και μετά δεν σ'αρέσει, θα με σκοτώσει η θεία...
Και κάπου εκεί αγαπητοί μου φίλοι ξεκίνησαν όλα...
Εκείνα τα χρόνια δεν καταλάβαινα και πολύ τι έκανα, πολλά πράγματα δεν είχαν νόημα και πολλά πράγματα από εμπειρίες άλλων έμοιαζαν ακατόρθωτα αλλά το μικρόβιο είδε κολλήσει.
Μετά από 4-5 χρόνια ήρθε η δική μου σειρά να περάσω φοιτητής με το καινούργιο λάπτοπ in the house και το football manager 2010 ήδη εγκατεστημένο. Ακολούθησε μια εντεκαετία με ανεκτίμητες στιγμές, συγκινήσεις, άπειρες ώρες, φίλους, κάψιμο μυαλού, νίκες ήττες και ισοπαλίες, ανατροπές (που είμαι σίγουρος πλέον πως αυτή η λέξη βγήκε απ' το αν έχετε το Θεό σας για ποδοσφαιριστές!). Δεν μπορώ να πω ότι έπαιζα αδιάκοπα και κάθε τίτλο που κυκλοφορούσε τον έπαιρνα στην κατοχή μου από την πρώτη στιγμή αλλά μπορώ να πω όταν αυτή η άρχιζε και με έπιανε το συναίσθημα (ξέρετε πιο λέω, αυτό το γαμημένο συναίσθημα που σε κάνει να θέλεις να ποτίσεις λουλούδια και να τα βλέπεις με inner peace να μεγαλώνουν, ενώ δεν έχεις λουλούδια γιατί δεν έχεις κήπο) μετραγα τις ώρες λεπτό προς λεπτό μέχρι να πάω σπίτι και να δω αυτό το interface, να ασχοληθώ με αυτό το ευχάριστα αρρωστημένο δημιούργημα που λέγεται football manager.
Σήμερα, και σχεδόν στα 30 μου χρόνια είμαι στην ευχάριστη θέση να έχω δημιουργήσει την δική μου οικογένεια. Για να το έχεις αυτό πρέπει να έχεις οίκο και ένα γένος κάτω από σένα και ναι διάλοε είναι κορίτσι! Αυτό σημαίνει πως υπάρχουν μειωμένες πιθανότητες μεγαλώνοντας να ακούγεται από το δωμάτιο της "Δώσε τη πάσα στον ελεύθερο παίκτη και μην σουτάρεις από πού να ναι μην σε διαγράψω κι απ' το editor βρε τσοπάνη!". Και ναι αυτό είναι ένα ευχάριστο γεγονός για ανθρώπους σαν και μένα που ψάχνουν αυτό το inner peace διότι αν ήταν αγόρι θα έπρεπε σαν σωστός πατέρας να μπουκάρω στο δωμάτιο του επιβλητικά και να του πω "Και μην τολμήσεις να ξανά αντιμιλήσεις στον γιο μου γιατί θα σε στείλουμε στην κάπα μέχρι να είσαι πιο unhappy κι από emo, παιδάκι εεε παιδάκι". Ήρθε λοιπόν ο καιρός που νιώθω πάλι αυτό το συναίσθημα, ο χρόνος προφανώς και είναι περιορισμένος αλλά η δίψα για μια ακόμη καριέρα μεγάλη. Δεν θα σας κρύψω πως έχω ήδη ζαχαρωσει το καινούργιο fm και θέλω να το ζήσω για ακόμα μια φορά, για ακόμα ένα χειμώνα μαζί με μια κούπα καφέ. Μαζί με την τρίχρονη πλέον κόρη μου να μου λέει "Μπαμπά τι κάνεις εκεί? Πάρε με αγκαλιά να κάτσω κι εγώ να δω!" και εγώ να της απαντάω "Φυσικά αγάπη μου!" Και την γυναίκα μου να μουρμουράει από πίσω "Τις έκανες τις δουλειές που είχες για σήμερα?" Κι εγώ να της λέω "Φυσικά (και όχι όλες) αγάπη μου!"
Τι λέτε λοιπόν αγαπητοί μου φίλοι θέλετε να ζήσουμε μαζί αυτή την περιπέτεια???
(και όχι να πείτε εγώ θα συνεχίσω
)
