F.C. Südtirol - Η Κληρονομιά του Τόλη Χατζηβασίλη
- Nio 10
- Manager
- Posts: 4243
- Joined: Sat Dec 12, 2009 9:18 pm
- Football Manager της ομάδας: Π.Α.Ο.Κ.
- Αγαπημένη Ομάδα: Π.Α.Ο.Κ.-Man Utd-Barcelona
- Location: Θεσσαλονίκη
- Has thanked: 2 times
- Been thanked: 0
Πολύ ωραία ιδέα να αναπτύξεις την ιστορία μέσω συνεντεύξεων. Ειδικά η συνέντευξη με τον πιτσαδόρο με "έψησε". Μπράβο συνέχισε..
- fmaras
- Assistant Manager
- Posts: 3313
- Joined: Thu Jul 07, 2011 4:00 pm
- Αγαπημένη Ομάδα: OSFP, Arsenal
- Status: 1-4-8, 3 to the 3 to the 6 to the 9!
- Location: Αλεξανδρουπολη
- Has thanked: 9 times
- Been thanked: 1 time
Ντάξει τι να πω; Είστε ότι καλύτερο ρε μάγκες, σας ευχαριστώ για την στήριξη!
Όμως αυτό είναι το 5ο μέρος, έχουμε έναν imposter ανάμεσα μας
5. 2024-25 Season
Αφηγείται ο Konrad de la Fuente
Παίκτης της F.C. Südtirol | 2024-28
Γεννημένος το 2001
Όταν έμαθα ότι πουλιέμαι από την Barcelona στην Südtirol μου φάνηκε κάπως περίεργο. Την ήξερα την ομάδα γιατί ακριβώς την προηγούμενη χρονιά ήμουν δανεικός στην Πάρμα, αλλά δεν το περίμενα. Ήλπιζα να είχα μέλλον στην Barcelona, άλλωστε έπαιρνα συμμετοχές στα 20 μου και στα 21 μου. Tελικά δεν είχα την εξέλιξη που θέλανε. Πήγα με 2 εκατομμύρια στο Bolzano και με έκπληξη μου ανακάλυψα ότι δεν ήμουν η πιο ακριβή μεταγραφή της ομάδας. Είχαν πάρει με 5 εκατομμύρια λίγες μέρες πριν τον Florian Miguel. Εκείνο το καλοκαίρι – όπως και πολλά άλλα – ο Χατζηβασίλης προσπαθούσε να φτιάξει την άμυνα. Ο Miguel θεωρούταν ο ηγέτης μας για εκείνη την σεζόν. Προφανώς και δεν ήταν, είχε φύγει βράδυ το επόμενο καλοκαίρι. Όμως μια από όλες τις κινήσεις πέτυχε και παραπέτυχε. Christian Dalle Mura. Τότε αυτό το όνομα δεν σήμαινε τίποτα. Ένας 22 χρονών σεντερ μπακ, δανεικός από Φιορεντίνα. Που να ήξεραν ότι 13 χρόνια μετά και 353 εμφανίσεις θα γινόταν θρύλος της περιοχής. Ελπίζω να τον καλέσετε για μια από τις επόμενες σεζόν. Σίγουρα θα έχει ωραίες ιστορίες να πει.
Γενικότερα πολύ ήσυχη η σεζόν στην αρχή. Είχαμε βρει τα πατήματα μας στην πρώτη κατηγορία. Κάπου τον Ιανούαριο ήμασταν 11οι – 12οι σταθερά. Ο κόουτς εξέπεμπε μια αυτοπεποίθηση ενάντια των αδύναμων ομάδων της κατηγορίας, που και πάλι ήταν πιο δυνατές από εμάς θεωρητικά. Ανοιγόμασταν περισσότερο, ανέβαινε περισσότερο η άμυνα. Προσπαθούσαμε να μην φοβόμαστε τόσο πλέον, αλλά εντάξει μην φανταστείτε. Κάποιες φορές πετύχαινε, κάποιες όχι τόσο. Με τις μεγάλες ομάδες ακόμα δεν το είχαμε βρει προφανώς. Δεύτερη σερί χρονιά είχαμε την δεύτερη χειρότερη άμυνα της κατηγορίας. Όχι ότι η επίθεση μας πετούσε φωτιές, 6η χειρότερη επίθεση της κατηγορίας, είχε πέσει πολύ ο Males. 10 γκολ έβαλε όλη την χρονιά, τα ίδια με εμένα, και αυτός έπαιζε 9αρι όχι εξτρέμ. Ο Ravasio μας είχε ξελασπώσει σε μερικούς αγώνες όταν έμπαινε από τον πάγκο. Αλλά, προφανώς, δεν είχαμε ακόμα τα απαραίτητα τρεξίματα για το επίπεδο που παίζαμε. Οι πτέρυγες μας χανόντουσαν σε πολλά ματς και ξέρετε πόσο τις αγαπάει ο Χατζηβασίλης. Εννοείται τότε δεν μπορούσε να παίζει με την ομάδα ακριβώς όπως ήθελε. Ήταν πιο συντηρητικός. Γενικά μέτρια πράγματα αλλά με κάποιον τρόπο φτάσαμε 11οι στην μέση της χρονιάς, ξέρω όμως ότι σε 38 αγώνες το πραγματικό πρόσωπο της κάθε ομάδας φαίνεται.
Από εκεί που περιμέναμε χαλαρή παραμονή και κάποιοι κάναν και όνειρα για Conference αρχίσαν οι ήττες. Προτελευταία αγωνιστική να είμαστε 18οι (υποβιβαζόμασταν δηλαδή) και να παίζουμε με την Benevento, 4 βαθμούς πάνω μας στην 15η θέση. Είχαμε ελπίδες για αυτό το ματς. 4-0 χάσαμε. Ο κόουτς να μας πετάει ότι βρίσκει μπροστά του. Δεν ξέρω πως δεν κουράστηκε να φωνάζει εκείνους τους 3-4 μήνες που δεν κερδίζαμε ούτε με αίτηση. Φτάνουμε τελευταία αγωνιστική λοιπόν με την εξής βαθμολογία:
16. Udinese 38 βαθμοί
17. Südtirol 37 βαθμοί
18. Lecce 37 βαθμοί
Εμείς παίζαμε με την 9η Bologna. Οι άλλες 2 ομάδες παίζαν μεταξύ τους και στην ισοβαθμία κερδίζαμε και τις δυο. Η Bologna δεν κυνηγούσε κάτι, αλλά ήταν καλή ομάδα, πιο πάνω από τα κυβικά μας σίγουρα. Εκτός έδρας κιόλας. Ο κόουτς δεν ντράπηκε καθόλου στο στήσιμο. Δεν μας κράτησε καθόλου πίσω όπως συνήθιζε σε κρίσιμα ματς. Εγώ διαφωνούσα με αυτό, ήμουν ήδη πολύ αγχωμένος και δεν βοηθούσε η τακτική μας να αισθάνομαι αισιοδοξία. Παραδόξως, αρχίζει το ματς και στεκόμαστε πολύ καλά. Αρκετές ευκαιρίες και γκολ ο Males στο 44. Μπαίνουμε μες στην καλή χαρά στα αποδυτήρια. Μας εμψυχώνει και ο κόουτς όλα τέλεια. Μας ενημερώνει, επίσης, πως η Lecce κέρδιζε 2-0 που σήμαινε πως ήττα θα μας έριχνε κατηγορία. Εκεί τα ψιλοέχασα. Και εγώ αλλά και πολλοί συμπαίκτες μου.
Βγαίνουμε για δεύτερο ημίχρονο και τρώμε γκολ σε 1 λεπτό. Τρικυμία. Έπαιζα δεξί εξτρέμ σε εκείνο το παιχνίδι, Inside forward όπως συνήθως. Το είχε καταλάβει και ο κόουτς πως αυτό μου ταιριάζει κατά την διάρκεια της σεζόν. Απλά το πρόβλημα ήταν πως το δεξί μπακ μας εκείνη την περίοδο δεν είχε καλά ανεβάσματα, και ήμουν απελπιστικά μόνος δεξιά. Ο Molina Lucero ήταν. Είχε οδηγήσει τον προπονητή να προσαρμοστεί και να κρατάει τους πλάγιους αμυντικούς πιο πίσω από όσο θα ήθελε χάνοντας πολλά ανεβάσματα. Ευτυχώς ήταν η τελευταία του χρονιά στην ομάδα, αλλά εκείνη την μέρα κάτι τον έπιασε. Με το που ισοφάρισαν σεληνιάστηκε, έκανε μια κούρσα, δεν θυμάμαι ούτε εγώ πόσους πέρασε και μετά μου έκανε ένα άψογο στρώσιμο έξω από την περιοχή – όχι αρκετό για να πείσει τον Χατζηβασίλη να τον κρατήσει, βέβαια - αλλά το γκολ μπήκε. Ένα συρτό στην αριστερή γωνία. Πήγαινε απελπιστικά αργά αλλά μπήκε ρε φίλε. Τρελά πανηγύρια, αλλά προσπαθούσαμε να κρατήσουμε μικρό καλάθι.
20 λεπτά μετά, σε μια αντεπίθεση, μου έβγαλε μια κάθετη ο De Winter μπροστά στο τέρμα, έσκαψα τον τερματοφύλακα και έβαλα το 2ο μου γκολ. Έτρεξα μπροστά στους λίγους οπαδούς που είχαν έρθει να μας δουν. Είκοσι λεπτά είχαν μείνει και πανηγυρίζαμε για την παραμονή μας. Λίγο νωρίς σκέφτηκα μετά. Λες και δεν έχουν την ποιότητα να μας βάλουν 2 γκολ.
Στο 81’, λοιπόν, κάνει ένα χαζό τάκλιν ο Dalle Mura. Απευθείας κόκκινη. Κάποιος θα γελούσε με το πόσο αντιστραφήκαν οι ρόλοι εκείνη την μέρα. Ο χειρότερος μας αμυντικός έδωσε μια φοβερή ασιστ και ο καλύτερος και πιο σταθερός παίκτης όχι απλά της άμυνας αλλά της εντεκάδας – μαζί με τον De Winter στο κέντρο και το τέρμα μας τον Balayev – έκανε ένα πολύ άσχημο λάθος. Ο διαιτητής είδε το replay για να καταλάβει αν ήταν πέναλτι ή όχι. Τελικά ήταν φάουλ ακριβώς έξω από την περιοχή. Μικρό το κακό για τους αντιπάλους. Άπιαστο σουτ και 2-3 στο 83’. Ήμασταν και μικρά παιδιά οι περισσότεροι, χεστήκαμε πάνω μας. Ο καλύτερος μας αμυντικός έξω με κόκκινη και πρέπει να κρατήσουμε 10 λεπτά την νίκη για να μείνουμε κατηγορία. Τα πόδια μας έτρεμαν. Ο κόουτς μας τράβηξε όλους πίσω και μας προέτρεπε να καθυστερούμε όπως μπορούμε. Κάθε φορά που περνούσαν το κέντρο τρέμαμε. Με το που ακουμπούσαν μπάλα οι αμυντικοί κατευθείαν την διώχνανε με όλη την δύναμη τους. Εγώ θυμάμαι είχα ακουμπήσει 2-3 φορές και πήγα να κάνω αντεπιθέσεις αλλά δεν βγήκε καμία. Δεν μπορούσα να περάσω κανέναν και μυαλό δεν για πάσες.
Να μην τα πολυλογώ τελικά τα καταφέραμε, κρατήσαμε το αποτέλεσμα και αρχίσαμε να πανηγυρίζουμε. Εκείνες οι στιγμές όλες ήταν κάπως θολές. Ένα πράγμα θυμάμαι ξεκάθαρα: Τον Χατζηβασίλη να προσπερνάει γρήγορα ότι μείναμε στην Serie A και να αρχίζει να κατσαδιάζει τον Dalle Mura για την κόκκινη μπροστά σε όλους. Κάτι τέτοιες στιγμές μας οδηγούσαν όλους να είμαστε καλύτεροι, πιο πειθαρχημένοι και φιλόδοξοι. Κοιτάω τον τότε εαυτό μου και αηδιάζω με το mentality μου. Σκεφτόμουν ότι αν ήμουν στην θέση του Christian θα είχα απογοητευτεί από το κατσάδιασμα και θα ήθελα να αλλάξω ομάδα – ήταν και δανεικός μην ξεχνάμε. Τελικά, πάλι καλά, ο Christian ήταν φτιαγμένος διαφορετικά. Συμφώνησε με το κράξιμο και, προς έκπληξη όλων, δεν συμμετείχε καν στην βραδινή μας έξοδο. Να γιατί έγινε ένας θρύλος της ομάδας τα επόμενα χρόνια.
Λίγες μέρες μετά η διοίκηση ανακοίνωσε την κατασκευή νέου γηπέδου 20.000 θέσεων που θα έπαιρνε 3,5 χρόνια για να κατασκευαστεί, εγώ δυστυχώς δεν το πρόλαβα. Μετά είχαμε και την αποχαιρετιστήρια συνάντηση πριν από τις διακοπές μας. Ο κόουτς μας είπε πως ότι κάναμε στο πρώτο μισό της σεζόν θα το κάνουμε και για τους 38 αγώνες την επόμενη χρονιά. Θυμάμαι να μας λέει ότι αν δεν πιστεύουμε ότι θα τερματίσουμε στο πρώτο μισό της βαθμολογίας του χρόνου να μην γυρίσουμε στο προπονητικό κέντρο τον Ιούλιο. Πολλοί τρομάξανε και αρχίσαν να μουρμουρίζουν, μέσα και εγώ. Κάπου εκεί μες στα μουρμουρητά σηκώθηκε ο Christian. Συμφωνεί με τον προπονητή και λέει "τέλος τα τρεμάμενα πόδια απέναντι στην Bologna". Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Όμως αυτό είναι το 5ο μέρος, έχουμε έναν imposter ανάμεσα μας
5. 2024-25 Season
Αφηγείται ο Konrad de la Fuente
Παίκτης της F.C. Südtirol | 2024-28
Γεννημένος το 2001
Όταν έμαθα ότι πουλιέμαι από την Barcelona στην Südtirol μου φάνηκε κάπως περίεργο. Την ήξερα την ομάδα γιατί ακριβώς την προηγούμενη χρονιά ήμουν δανεικός στην Πάρμα, αλλά δεν το περίμενα. Ήλπιζα να είχα μέλλον στην Barcelona, άλλωστε έπαιρνα συμμετοχές στα 20 μου και στα 21 μου. Tελικά δεν είχα την εξέλιξη που θέλανε. Πήγα με 2 εκατομμύρια στο Bolzano και με έκπληξη μου ανακάλυψα ότι δεν ήμουν η πιο ακριβή μεταγραφή της ομάδας. Είχαν πάρει με 5 εκατομμύρια λίγες μέρες πριν τον Florian Miguel. Εκείνο το καλοκαίρι – όπως και πολλά άλλα – ο Χατζηβασίλης προσπαθούσε να φτιάξει την άμυνα. Ο Miguel θεωρούταν ο ηγέτης μας για εκείνη την σεζόν. Προφανώς και δεν ήταν, είχε φύγει βράδυ το επόμενο καλοκαίρι. Όμως μια από όλες τις κινήσεις πέτυχε και παραπέτυχε. Christian Dalle Mura. Τότε αυτό το όνομα δεν σήμαινε τίποτα. Ένας 22 χρονών σεντερ μπακ, δανεικός από Φιορεντίνα. Που να ήξεραν ότι 13 χρόνια μετά και 353 εμφανίσεις θα γινόταν θρύλος της περιοχής. Ελπίζω να τον καλέσετε για μια από τις επόμενες σεζόν. Σίγουρα θα έχει ωραίες ιστορίες να πει.
Γενικότερα πολύ ήσυχη η σεζόν στην αρχή. Είχαμε βρει τα πατήματα μας στην πρώτη κατηγορία. Κάπου τον Ιανούαριο ήμασταν 11οι – 12οι σταθερά. Ο κόουτς εξέπεμπε μια αυτοπεποίθηση ενάντια των αδύναμων ομάδων της κατηγορίας, που και πάλι ήταν πιο δυνατές από εμάς θεωρητικά. Ανοιγόμασταν περισσότερο, ανέβαινε περισσότερο η άμυνα. Προσπαθούσαμε να μην φοβόμαστε τόσο πλέον, αλλά εντάξει μην φανταστείτε. Κάποιες φορές πετύχαινε, κάποιες όχι τόσο. Με τις μεγάλες ομάδες ακόμα δεν το είχαμε βρει προφανώς. Δεύτερη σερί χρονιά είχαμε την δεύτερη χειρότερη άμυνα της κατηγορίας. Όχι ότι η επίθεση μας πετούσε φωτιές, 6η χειρότερη επίθεση της κατηγορίας, είχε πέσει πολύ ο Males. 10 γκολ έβαλε όλη την χρονιά, τα ίδια με εμένα, και αυτός έπαιζε 9αρι όχι εξτρέμ. Ο Ravasio μας είχε ξελασπώσει σε μερικούς αγώνες όταν έμπαινε από τον πάγκο. Αλλά, προφανώς, δεν είχαμε ακόμα τα απαραίτητα τρεξίματα για το επίπεδο που παίζαμε. Οι πτέρυγες μας χανόντουσαν σε πολλά ματς και ξέρετε πόσο τις αγαπάει ο Χατζηβασίλης. Εννοείται τότε δεν μπορούσε να παίζει με την ομάδα ακριβώς όπως ήθελε. Ήταν πιο συντηρητικός. Γενικά μέτρια πράγματα αλλά με κάποιον τρόπο φτάσαμε 11οι στην μέση της χρονιάς, ξέρω όμως ότι σε 38 αγώνες το πραγματικό πρόσωπο της κάθε ομάδας φαίνεται.
Από εκεί που περιμέναμε χαλαρή παραμονή και κάποιοι κάναν και όνειρα για Conference αρχίσαν οι ήττες. Προτελευταία αγωνιστική να είμαστε 18οι (υποβιβαζόμασταν δηλαδή) και να παίζουμε με την Benevento, 4 βαθμούς πάνω μας στην 15η θέση. Είχαμε ελπίδες για αυτό το ματς. 4-0 χάσαμε. Ο κόουτς να μας πετάει ότι βρίσκει μπροστά του. Δεν ξέρω πως δεν κουράστηκε να φωνάζει εκείνους τους 3-4 μήνες που δεν κερδίζαμε ούτε με αίτηση. Φτάνουμε τελευταία αγωνιστική λοιπόν με την εξής βαθμολογία:
16. Udinese 38 βαθμοί
17. Südtirol 37 βαθμοί
18. Lecce 37 βαθμοί
Εμείς παίζαμε με την 9η Bologna. Οι άλλες 2 ομάδες παίζαν μεταξύ τους και στην ισοβαθμία κερδίζαμε και τις δυο. Η Bologna δεν κυνηγούσε κάτι, αλλά ήταν καλή ομάδα, πιο πάνω από τα κυβικά μας σίγουρα. Εκτός έδρας κιόλας. Ο κόουτς δεν ντράπηκε καθόλου στο στήσιμο. Δεν μας κράτησε καθόλου πίσω όπως συνήθιζε σε κρίσιμα ματς. Εγώ διαφωνούσα με αυτό, ήμουν ήδη πολύ αγχωμένος και δεν βοηθούσε η τακτική μας να αισθάνομαι αισιοδοξία. Παραδόξως, αρχίζει το ματς και στεκόμαστε πολύ καλά. Αρκετές ευκαιρίες και γκολ ο Males στο 44. Μπαίνουμε μες στην καλή χαρά στα αποδυτήρια. Μας εμψυχώνει και ο κόουτς όλα τέλεια. Μας ενημερώνει, επίσης, πως η Lecce κέρδιζε 2-0 που σήμαινε πως ήττα θα μας έριχνε κατηγορία. Εκεί τα ψιλοέχασα. Και εγώ αλλά και πολλοί συμπαίκτες μου.
Βγαίνουμε για δεύτερο ημίχρονο και τρώμε γκολ σε 1 λεπτό. Τρικυμία. Έπαιζα δεξί εξτρέμ σε εκείνο το παιχνίδι, Inside forward όπως συνήθως. Το είχε καταλάβει και ο κόουτς πως αυτό μου ταιριάζει κατά την διάρκεια της σεζόν. Απλά το πρόβλημα ήταν πως το δεξί μπακ μας εκείνη την περίοδο δεν είχε καλά ανεβάσματα, και ήμουν απελπιστικά μόνος δεξιά. Ο Molina Lucero ήταν. Είχε οδηγήσει τον προπονητή να προσαρμοστεί και να κρατάει τους πλάγιους αμυντικούς πιο πίσω από όσο θα ήθελε χάνοντας πολλά ανεβάσματα. Ευτυχώς ήταν η τελευταία του χρονιά στην ομάδα, αλλά εκείνη την μέρα κάτι τον έπιασε. Με το που ισοφάρισαν σεληνιάστηκε, έκανε μια κούρσα, δεν θυμάμαι ούτε εγώ πόσους πέρασε και μετά μου έκανε ένα άψογο στρώσιμο έξω από την περιοχή – όχι αρκετό για να πείσει τον Χατζηβασίλη να τον κρατήσει, βέβαια - αλλά το γκολ μπήκε. Ένα συρτό στην αριστερή γωνία. Πήγαινε απελπιστικά αργά αλλά μπήκε ρε φίλε. Τρελά πανηγύρια, αλλά προσπαθούσαμε να κρατήσουμε μικρό καλάθι.
20 λεπτά μετά, σε μια αντεπίθεση, μου έβγαλε μια κάθετη ο De Winter μπροστά στο τέρμα, έσκαψα τον τερματοφύλακα και έβαλα το 2ο μου γκολ. Έτρεξα μπροστά στους λίγους οπαδούς που είχαν έρθει να μας δουν. Είκοσι λεπτά είχαν μείνει και πανηγυρίζαμε για την παραμονή μας. Λίγο νωρίς σκέφτηκα μετά. Λες και δεν έχουν την ποιότητα να μας βάλουν 2 γκολ.
Στο 81’, λοιπόν, κάνει ένα χαζό τάκλιν ο Dalle Mura. Απευθείας κόκκινη. Κάποιος θα γελούσε με το πόσο αντιστραφήκαν οι ρόλοι εκείνη την μέρα. Ο χειρότερος μας αμυντικός έδωσε μια φοβερή ασιστ και ο καλύτερος και πιο σταθερός παίκτης όχι απλά της άμυνας αλλά της εντεκάδας – μαζί με τον De Winter στο κέντρο και το τέρμα μας τον Balayev – έκανε ένα πολύ άσχημο λάθος. Ο διαιτητής είδε το replay για να καταλάβει αν ήταν πέναλτι ή όχι. Τελικά ήταν φάουλ ακριβώς έξω από την περιοχή. Μικρό το κακό για τους αντιπάλους. Άπιαστο σουτ και 2-3 στο 83’. Ήμασταν και μικρά παιδιά οι περισσότεροι, χεστήκαμε πάνω μας. Ο καλύτερος μας αμυντικός έξω με κόκκινη και πρέπει να κρατήσουμε 10 λεπτά την νίκη για να μείνουμε κατηγορία. Τα πόδια μας έτρεμαν. Ο κόουτς μας τράβηξε όλους πίσω και μας προέτρεπε να καθυστερούμε όπως μπορούμε. Κάθε φορά που περνούσαν το κέντρο τρέμαμε. Με το που ακουμπούσαν μπάλα οι αμυντικοί κατευθείαν την διώχνανε με όλη την δύναμη τους. Εγώ θυμάμαι είχα ακουμπήσει 2-3 φορές και πήγα να κάνω αντεπιθέσεις αλλά δεν βγήκε καμία. Δεν μπορούσα να περάσω κανέναν και μυαλό δεν για πάσες.
Να μην τα πολυλογώ τελικά τα καταφέραμε, κρατήσαμε το αποτέλεσμα και αρχίσαμε να πανηγυρίζουμε. Εκείνες οι στιγμές όλες ήταν κάπως θολές. Ένα πράγμα θυμάμαι ξεκάθαρα: Τον Χατζηβασίλη να προσπερνάει γρήγορα ότι μείναμε στην Serie A και να αρχίζει να κατσαδιάζει τον Dalle Mura για την κόκκινη μπροστά σε όλους. Κάτι τέτοιες στιγμές μας οδηγούσαν όλους να είμαστε καλύτεροι, πιο πειθαρχημένοι και φιλόδοξοι. Κοιτάω τον τότε εαυτό μου και αηδιάζω με το mentality μου. Σκεφτόμουν ότι αν ήμουν στην θέση του Christian θα είχα απογοητευτεί από το κατσάδιασμα και θα ήθελα να αλλάξω ομάδα – ήταν και δανεικός μην ξεχνάμε. Τελικά, πάλι καλά, ο Christian ήταν φτιαγμένος διαφορετικά. Συμφώνησε με το κράξιμο και, προς έκπληξη όλων, δεν συμμετείχε καν στην βραδινή μας έξοδο. Να γιατί έγινε ένας θρύλος της ομάδας τα επόμενα χρόνια.
Λίγες μέρες μετά η διοίκηση ανακοίνωσε την κατασκευή νέου γηπέδου 20.000 θέσεων που θα έπαιρνε 3,5 χρόνια για να κατασκευαστεί, εγώ δυστυχώς δεν το πρόλαβα. Μετά είχαμε και την αποχαιρετιστήρια συνάντηση πριν από τις διακοπές μας. Ο κόουτς μας είπε πως ότι κάναμε στο πρώτο μισό της σεζόν θα το κάνουμε και για τους 38 αγώνες την επόμενη χρονιά. Θυμάμαι να μας λέει ότι αν δεν πιστεύουμε ότι θα τερματίσουμε στο πρώτο μισό της βαθμολογίας του χρόνου να μην γυρίσουμε στο προπονητικό κέντρο τον Ιούλιο. Πολλοί τρομάξανε και αρχίσαν να μουρμουρίζουν, μέσα και εγώ. Κάπου εκεί μες στα μουρμουρητά σηκώθηκε ο Christian. Συμφωνεί με τον προπονητή και λέει "τέλος τα τρεμάμενα πόδια απέναντι στην Bologna". Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
- fmaras
- Assistant Manager
- Posts: 3313
- Joined: Thu Jul 07, 2011 4:00 pm
- Αγαπημένη Ομάδα: OSFP, Arsenal
- Status: 1-4-8, 3 to the 3 to the 6 to the 9!
- Location: Αλεξανδρουπολη
- Has thanked: 9 times
- Been thanked: 1 time
6. 2025-26 Season
Αφηγείται ο Fabio Limoncelli
Επικεφαλής Σκάουτινγκ της F.C. Südtirol | 2020-
Γεννημένος το 1974
Ο καθένας έχει μια διαφορετική απάντηση στο τι ανέβασε επίπεδο την ομάδα με την πάροδο του χρόνου. Κάποιοι θα πουν ότι η διαφορά έγινε στην τακτική, κάποιοι στην προπόνηση. Η αλήθεια είναι πως η απάντηση είναι λίγο από όλα μιας και ο Χατζηβασίλης ήθελε να έχει τον έλεγχο σε κάθε κομμάτι της λειτουργίας της ομάδας. Ένα από αυτά τα κομμάτια ήταν και το σκάουτινγκ. Πλέον όλος ο κόσμος έχει για είδωλα παίκτες που έχουν ανακαλυφθεί από αυτόν. Σίγουρα στο σαϊτ σας - ως Έλληνες κιόλας - θα έχετε αναρίθμητα αφιερώματα. Μιας που έχω την ευκαιρία θα ήθελα να μιλήσω για την σεζόν 25-26 γιατί τότε ήταν το πρώτο τρανταχτό παράδειγμα ακραίας εξέλιξης παίκτη μέσα από την ομάδα μας. Σίγουρα είχε ήδη δείξει ο κόουτς μέχρι τότε πως ξέρει να κινείται στο μεταγραφικό παζάρι, αλλά ήταν εκείνο το καλοκαίρι που είχε ανέβει επίπεδο και μαζί του και η ομάδα.
Αρχικά να πω πως είχαμε φτάσει 20 εκατομμύρια έξοδα με τα περισσότερα να είναι για αμυντικούς - λογικό. Σίγουρα έχετε συνηθίσει η ομάδα μας να παίζει με πλειοψηφία 20άρηδες περίπου αλλά εκείνη την χρονιά ο Χατζηβασίλης εμπιστεύτηκε πιο έμπειρους παίκτες: 25-28 ήταν οι περισσότεροι, και το νέο μας τέρμα και οι νέοι μας πλάγιοι μπακ, μέχρι και έναν 30+ πήρε για το κέντρο της άμυνας, τον Caldara. Βέβαια ο μόνος βασικός και αναντικατάστατος στην άμυνα ήταν ο Dalle Mura, μόλις 23. Στο κέντρο, επίσης, ο Frattesi ήρθε να πλαισιωθεί δίπλα στον De Winter και μας ενέπνεαν ασφάλεια και με το παραπάνω, αλλά η πραγματική μεγάλη μεταγραφή όπως ξέρετε ήταν ο Filipe Cruz.
Θυμάμαι από την προηγούμενη χρονιά με έστελνε να τον παρακολουθώ. Στην Famalicao στην Πορτογαλία έπαιζε. Ως δανεικός από την Milan με την οποία έκανε 0 εμφανίσεις όσα χρόνια ήταν εκεί. Στην Πορτογαλία ήταν καλούτσικος αλλά μην φανταστείτε πολλά, δεξί μπακ χαφ έπαιζε. Ο Χατζηβασίλης έφαγε κόλλημα με αυτόν και τελικά τον αγόρασε, όχι για πολλά. Τον φέρνει, λοιπόν, στην ομάδα και μετά από λίγες μέρες μαθαίνω πως τον θέλει για δεξί εξτρέμ. Εκεί πέρα παραξενεύτηκα. Το παιδί δεν παίζει να είχε παίξει εξτρέμ ποτέ όσο ήταν ποδοσφαιριστής. Και όμως ο κόουτς τον έβαλε να προπονείται μόνο σε εκείνη την θέση. Ήθελε έναν γρήγορο παίκτη με καλή ντρίμπλα και σένρα να ανοίγει το παιχνίδι από τις πτέρυγες και πίστευε πως το βρήκε στο πρόσωπο του Cruz. 23 χρονών και αυτός επίσης.
Η σεζόν, λοιπόν, αρχίζει και ο Cruz κάνει παπάδες. Χωρίς υπερβολή ένα από τα πιο ταλαντούχα εξτρέμ στον κόσμο θεωρούταν εκείνη την σεζόν. Τον Ιανουάριο είχε έρθει να τον ζητήσει η Μπαρτσελόνα. Ο Χατζηβασίλης ανένδοτος. Πολύ σκληρός διαπραγματευτής. Βέβαια, αν έδινε τους παίκτες του με το που μας τους ζητούσαν δεν θα είχαμε τέτοια εξέλιξη σίγουρα. Θυμάμαι το επόμενο καλοκαίρι είχαν μαλώσει έντονα με τον Cruz γιατί πάλι είχε έρθει η Barcelona με προσφορά, γύρω στα 30-40 αν θυμάμαι καλά και ο Filipe ήθελε να φύγει. Αλλά πάλι δεν πούλησε. Τελικά ο Cruz έμεινε άλλη μια χρονιά αλλά ήταν κάπως πεσμένος. Πάλι ήταν φοβερός, αλλά όχι τόσο. Για να καταλάβετε τελικά πήγε στην Σεβίλλη αντί για την Μπαρτσελόνα. Με 20 εκατομμύρια. Εκείνη την χρονιά καταφέραμε να δείξουμε πως δεν είμαστε απλά φυτώρια παικτών που με τις πρώτες καλές εμφανίσεις τους πουλάμε.
Ο Cruz, λοιπόν, έμεινε όλη την χρονιά και μας έφτασε στην διεκδίκηση της 7ης θέσης που οδηγούσε Conference League. Είχε 13 γκολ, 8 ασιστ και 9 Man of the match awards. Μαζί με τον Males, τον Armando, τον De la Fuente και τις βοήθειες του Ravasio είμασταν αρκετά ταλαντούχοι επιθετικά, αλλά καθόλου σταθεροί, μας έλειπε κάτι. Για να καταλάβετε είχαμε την χειρότερη σεζόν επιθετικά υπό τις οδηγίες του Χατζηβασίλη παρά την τόσο καλή μας θέση. Ο κόουτς σε κάποια φάση απηύδησε που δεν μπορούσαν να σκοράρουν οι επιθετικοί μας. Είχε ανεβάσει και ο Males πολύ τις προσδοκίες: Είχε μόλις κερδίσει χρυσό παπούτσι και μετά έπεσαν πολύ τα στατιστικά του. O Ravasio εντάξει άρχισε να φαίνεται πως δεν είναι για αυτό το επίπεδο και οι άλλοι 2 παίζανε όποτε θέλανε. Θέλαμε μια ανανέωση στην επίθεση από την επόμενη χρονιά. Ευτυχώς για πρώτη φορά υπήρχε μια κάποια σταθερότητα στην άμυνα. Γενικά θυμάμαι ότι όποτε ήμασταν σε καλή μέρα στην επίθεση, σκοράραμε και θα κερδίζαμε, αλλά στα άλλα μισά παιχνίδια που μπροστά όλοι ήταν εξαφανισμένοι δεν θα γλυτώναμε την ήττα. Όλοι με τα φεγγάρια τους. Ο Cruz πάλευε μόνος του σε πολλούς αγώνες.
Μεγάλα αποτελέσματα που θυμάμαι ήταν νίκη ενάντια της Ίντερ με γκολ του Cruz και το παραλίγο αποτέλεσμα με Juventus που είχε βάλει, πάλι, ο Cruz – important matches στον θεό αυτό το παιδί - γκολ στο 75’ και μετά δεχτήκαμε γκολ στο 89’ και στο 95’ (πολύ σκληρό αποτέλεσμα αυτό, η Γιουβέντους μας είχε ακραία πελάτες). Γενικά τον χειμώνα θυμάμαι να έχουμε πιάσει τρομερή φόρμα. Πλέον είμασταν υπολογίσιμη δύναμη. Κανένας δεν μας κοιτούσε με μισό μάτι. Καλά εκτός από την Γιουβέντους μάλλον. Με 95 πόντους το πήρε το πρωτάθλημα. Κάπως αντιστάθηκε η Νάπολι αλλά μάταια. Εμείς παλέψαμε για την 7η θέση αλλά την χάσαμε τις τελευταίες αγωνιστικές. Ήταν όμως το step up που ήθελε ο Χατζηβασίλης. Είχαμε για πρώτη φορά παίκτη που τον ζηλεύαν όλες οι ομάδες στην Ευρώπη, με τις μικρές ομάδες παίζαμε επιθετικό ποδόσφαιρο όπως το ήθελε ο κόουτς και τις μεγάλες μπορούσαμε να τις κοντράρουμε αν και, προφανώς, δεν είχαμε βρει ακόμα τον τρόπο να είμαστε πιο σταθεροί. Θα ερχόταν και αυτό.
Αφηγείται ο Fabio Limoncelli
Επικεφαλής Σκάουτινγκ της F.C. Südtirol | 2020-
Γεννημένος το 1974
Ο καθένας έχει μια διαφορετική απάντηση στο τι ανέβασε επίπεδο την ομάδα με την πάροδο του χρόνου. Κάποιοι θα πουν ότι η διαφορά έγινε στην τακτική, κάποιοι στην προπόνηση. Η αλήθεια είναι πως η απάντηση είναι λίγο από όλα μιας και ο Χατζηβασίλης ήθελε να έχει τον έλεγχο σε κάθε κομμάτι της λειτουργίας της ομάδας. Ένα από αυτά τα κομμάτια ήταν και το σκάουτινγκ. Πλέον όλος ο κόσμος έχει για είδωλα παίκτες που έχουν ανακαλυφθεί από αυτόν. Σίγουρα στο σαϊτ σας - ως Έλληνες κιόλας - θα έχετε αναρίθμητα αφιερώματα. Μιας που έχω την ευκαιρία θα ήθελα να μιλήσω για την σεζόν 25-26 γιατί τότε ήταν το πρώτο τρανταχτό παράδειγμα ακραίας εξέλιξης παίκτη μέσα από την ομάδα μας. Σίγουρα είχε ήδη δείξει ο κόουτς μέχρι τότε πως ξέρει να κινείται στο μεταγραφικό παζάρι, αλλά ήταν εκείνο το καλοκαίρι που είχε ανέβει επίπεδο και μαζί του και η ομάδα.
Αρχικά να πω πως είχαμε φτάσει 20 εκατομμύρια έξοδα με τα περισσότερα να είναι για αμυντικούς - λογικό. Σίγουρα έχετε συνηθίσει η ομάδα μας να παίζει με πλειοψηφία 20άρηδες περίπου αλλά εκείνη την χρονιά ο Χατζηβασίλης εμπιστεύτηκε πιο έμπειρους παίκτες: 25-28 ήταν οι περισσότεροι, και το νέο μας τέρμα και οι νέοι μας πλάγιοι μπακ, μέχρι και έναν 30+ πήρε για το κέντρο της άμυνας, τον Caldara. Βέβαια ο μόνος βασικός και αναντικατάστατος στην άμυνα ήταν ο Dalle Mura, μόλις 23. Στο κέντρο, επίσης, ο Frattesi ήρθε να πλαισιωθεί δίπλα στον De Winter και μας ενέπνεαν ασφάλεια και με το παραπάνω, αλλά η πραγματική μεγάλη μεταγραφή όπως ξέρετε ήταν ο Filipe Cruz.
Θυμάμαι από την προηγούμενη χρονιά με έστελνε να τον παρακολουθώ. Στην Famalicao στην Πορτογαλία έπαιζε. Ως δανεικός από την Milan με την οποία έκανε 0 εμφανίσεις όσα χρόνια ήταν εκεί. Στην Πορτογαλία ήταν καλούτσικος αλλά μην φανταστείτε πολλά, δεξί μπακ χαφ έπαιζε. Ο Χατζηβασίλης έφαγε κόλλημα με αυτόν και τελικά τον αγόρασε, όχι για πολλά. Τον φέρνει, λοιπόν, στην ομάδα και μετά από λίγες μέρες μαθαίνω πως τον θέλει για δεξί εξτρέμ. Εκεί πέρα παραξενεύτηκα. Το παιδί δεν παίζει να είχε παίξει εξτρέμ ποτέ όσο ήταν ποδοσφαιριστής. Και όμως ο κόουτς τον έβαλε να προπονείται μόνο σε εκείνη την θέση. Ήθελε έναν γρήγορο παίκτη με καλή ντρίμπλα και σένρα να ανοίγει το παιχνίδι από τις πτέρυγες και πίστευε πως το βρήκε στο πρόσωπο του Cruz. 23 χρονών και αυτός επίσης.
Η σεζόν, λοιπόν, αρχίζει και ο Cruz κάνει παπάδες. Χωρίς υπερβολή ένα από τα πιο ταλαντούχα εξτρέμ στον κόσμο θεωρούταν εκείνη την σεζόν. Τον Ιανουάριο είχε έρθει να τον ζητήσει η Μπαρτσελόνα. Ο Χατζηβασίλης ανένδοτος. Πολύ σκληρός διαπραγματευτής. Βέβαια, αν έδινε τους παίκτες του με το που μας τους ζητούσαν δεν θα είχαμε τέτοια εξέλιξη σίγουρα. Θυμάμαι το επόμενο καλοκαίρι είχαν μαλώσει έντονα με τον Cruz γιατί πάλι είχε έρθει η Barcelona με προσφορά, γύρω στα 30-40 αν θυμάμαι καλά και ο Filipe ήθελε να φύγει. Αλλά πάλι δεν πούλησε. Τελικά ο Cruz έμεινε άλλη μια χρονιά αλλά ήταν κάπως πεσμένος. Πάλι ήταν φοβερός, αλλά όχι τόσο. Για να καταλάβετε τελικά πήγε στην Σεβίλλη αντί για την Μπαρτσελόνα. Με 20 εκατομμύρια. Εκείνη την χρονιά καταφέραμε να δείξουμε πως δεν είμαστε απλά φυτώρια παικτών που με τις πρώτες καλές εμφανίσεις τους πουλάμε.
Ο Cruz, λοιπόν, έμεινε όλη την χρονιά και μας έφτασε στην διεκδίκηση της 7ης θέσης που οδηγούσε Conference League. Είχε 13 γκολ, 8 ασιστ και 9 Man of the match awards. Μαζί με τον Males, τον Armando, τον De la Fuente και τις βοήθειες του Ravasio είμασταν αρκετά ταλαντούχοι επιθετικά, αλλά καθόλου σταθεροί, μας έλειπε κάτι. Για να καταλάβετε είχαμε την χειρότερη σεζόν επιθετικά υπό τις οδηγίες του Χατζηβασίλη παρά την τόσο καλή μας θέση. Ο κόουτς σε κάποια φάση απηύδησε που δεν μπορούσαν να σκοράρουν οι επιθετικοί μας. Είχε ανεβάσει και ο Males πολύ τις προσδοκίες: Είχε μόλις κερδίσει χρυσό παπούτσι και μετά έπεσαν πολύ τα στατιστικά του. O Ravasio εντάξει άρχισε να φαίνεται πως δεν είναι για αυτό το επίπεδο και οι άλλοι 2 παίζανε όποτε θέλανε. Θέλαμε μια ανανέωση στην επίθεση από την επόμενη χρονιά. Ευτυχώς για πρώτη φορά υπήρχε μια κάποια σταθερότητα στην άμυνα. Γενικά θυμάμαι ότι όποτε ήμασταν σε καλή μέρα στην επίθεση, σκοράραμε και θα κερδίζαμε, αλλά στα άλλα μισά παιχνίδια που μπροστά όλοι ήταν εξαφανισμένοι δεν θα γλυτώναμε την ήττα. Όλοι με τα φεγγάρια τους. Ο Cruz πάλευε μόνος του σε πολλούς αγώνες.
Μεγάλα αποτελέσματα που θυμάμαι ήταν νίκη ενάντια της Ίντερ με γκολ του Cruz και το παραλίγο αποτέλεσμα με Juventus που είχε βάλει, πάλι, ο Cruz – important matches στον θεό αυτό το παιδί - γκολ στο 75’ και μετά δεχτήκαμε γκολ στο 89’ και στο 95’ (πολύ σκληρό αποτέλεσμα αυτό, η Γιουβέντους μας είχε ακραία πελάτες). Γενικά τον χειμώνα θυμάμαι να έχουμε πιάσει τρομερή φόρμα. Πλέον είμασταν υπολογίσιμη δύναμη. Κανένας δεν μας κοιτούσε με μισό μάτι. Καλά εκτός από την Γιουβέντους μάλλον. Με 95 πόντους το πήρε το πρωτάθλημα. Κάπως αντιστάθηκε η Νάπολι αλλά μάταια. Εμείς παλέψαμε για την 7η θέση αλλά την χάσαμε τις τελευταίες αγωνιστικές. Ήταν όμως το step up που ήθελε ο Χατζηβασίλης. Είχαμε για πρώτη φορά παίκτη που τον ζηλεύαν όλες οι ομάδες στην Ευρώπη, με τις μικρές ομάδες παίζαμε επιθετικό ποδόσφαιρο όπως το ήθελε ο κόουτς και τις μεγάλες μπορούσαμε να τις κοντράρουμε αν και, προφανώς, δεν είχαμε βρει ακόμα τον τρόπο να είμαστε πιο σταθεροί. Θα ερχόταν και αυτό.
- fmaras
- Assistant Manager
- Posts: 3313
- Joined: Thu Jul 07, 2011 4:00 pm
- Αγαπημένη Ομάδα: OSFP, Arsenal
- Status: 1-4-8, 3 to the 3 to the 6 to the 9!
- Location: Αλεξανδρουπολη
- Has thanked: 9 times
- Been thanked: 1 time
7. 2026-27 Season
Αφηγείται ο Luigi
Οπαδός της F.C. Südtirol
Γεννημένος το 1990
Η τότε κοπέλα μου ήταν από τα άτομα που από το πουθενά μπορούν να σου κάνουν μια φιλοσοφική ερώτηση και να μείνεις να κοιτάς σαν βλάκας. Είμαι και εγώ βλάκας από μόνος μου, δεν θέλω πολύ. Όταν, λοιπόν, με είχε ρωτήσει, σε ένα από τα πρώτα ραντεβού μας, για ποιες απόψεις μου δεν θα έκανα ποτέ πίσω, τις είπα δύο πράγματα: Δεν θα απατούσα πότε και δεν θα έπαιζα ποτέ την ομάδα που υποστηρίζω στο στοίχημα. Τελικά την μια από τις δύο απόψεις την κατέρριψα πανηγυρικά.
Όταν η Sudtirol ανέβηκε πρώτη κατηγορία δεν έριξα ούτε ευρώ για την ομάδα της καρδιάς μου. Όταν την είδα την σεζόν 25-26 να πηγαίνει προς την έβδομη θέση και να κερδίζει μεγάλες ομάδες κρατήθηκα ξανά. Όταν την είδα στα μέσα της σεζόν 26-27 να έχει την 3η καλύτερη επίθεση και την καλύτερη άμυνα της κατηγορίας πάλι δεν έπαιξα. Όταν μας είδα να κερδίζουμε Atalanta, Juventus και Milan την Άνοιξη σε τρεις συνεχόμενες αγωνιστικές και τον Κουλούρη (δικός σας είναι αυτός ε;) να είναι πρώτος σκόρερ σε όλα τα Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, εκεί κύλησα. Δεν γινόταν άλλο. 5η θέση είμασταν ρε φίλε μια αγωνιστική πριν το τέλος. 64 εμείς, 63 η Νάπολι και 63 η Μίλαν (όμως η κωλοσασουόλο είχε πάρει το κύπελλο άρα η 7η θέση δεν έβγαζε Ευρώπη). Στην π**τσα μου σκέφτομαι, θα παίξω. Τελευταία αγωνιστική παίζαμε με Νάπολι. Δεν γινόταν να χάσουμε.
Ας περιγράψω και λίγο την ομάδα. Ο Κουλούρης σεληνιασμένος κάθε εβδομάδα και εγώ να φωνάζω τον Χατζηβασίλη στην τηλεόραση να τον αγοράσει γιατί ήταν δανεικός, ο Ravasio έβγαινε από τον πάγκο και σκόραρε σε κάθε κρίσιμο παιχνίδι, ο Cruz παικταράς, αριστερά είχαμε άλλον έναν 21χρονό, τον Jokic. De Winter με Frattesi και τον Pereiro στο κέντρο. (σταματάει) Πω πω ρε φίλε, 20 χρονών ήταν ο Pereiro τότε. Θα κλάψω. Τέλος πάντων… Zivkovic τέρμα, Dalle Mura άμυνα. Φουλ πάθος είχε η ομάδα. Ε, να μην βάλω 1 χιλιάρικο ρε φίλε στο 1Χ τελευταία αγωνιστική; Και άλλο 1 χιλιάρικο στον Κουλούρη ότι θα πάρει το χρυσό παπούτσι; Ο δεύτερος ήταν ο Alexandre από την Atalanta 2 γκολ πίσω του αν θυμάμαι καλά.
Έρχεται, λοιπόν, η μέρα και εγώ κατηφορίζω προς το γήπεδο ως συνήθως με την κοπέλα μου και κάτι φιλαράκια μας. Αλλά ρε μ*λάκα – συγνώμη για την γλώσσα ε – τι ήταν αυτό το πράγμα; Τα παιδιά ξεχάσαν την μπάλα τους. Τίποτα ρε. Τίποτα. Να μας βομβαρδίζουν συνεχόμενα και λίγο πριν το ημίχρονο ο Armini – ο παρτενέρ του Dalle Mura, βασικό σέντερ μπακ - είχε κάνει ένα ηλίθιο τάκλιν μέσα στην περιοχή. Σκέφτηκα ότι δεν γίνεται να είναι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Ευτυχώς το ίδιο σκέφτηκε και ο κόουτς και 3 χρόνια τον άφησε να σαπίζει στον πάγκο μετά από αυτό. Τελικά φάγαμε άλλο ένα στο δεύτερο ημίχρονο και ησυχάσαμε. Κέρδισε και η Μίλαν το ματς της και τελικά βγήκαμε 7οι. Καμία Ευρώπη. Χάνω το χιλιάρικο μου αλλά λέω εντάξει θα κερδίσω την χασούρα από τον Κουλούρη. Ο Alexandre γελούσε ήδη μαζί μου. Ανοίγω το κινητό και τι να δω; 4 γκολ έβαλε το σκυλί ρε πούστη. 4 γκολ. Τι εφιάλτες βλέπουμε όλοι οι οπαδοί της Sudtirol από τον Alexandre. 15 χρόνια τώρα. Εκείνη ήταν η πρώτη σεζόν που έκανε step up ως ένας από τους καλύτερους παίκτες στον κόσμο. Από εκείνη την χρονιά ξεκίνησε να μας πονάει όλους. Και φάνηκε και στην βαθμολογία. Η Atalanta έφτασε 2η, 4 βαθμούς πίσω από την 1η Juventus. Ήταν μια από τις πολλές μεγάλες μονομαχίες μεταξύ Juventus και Atalanta που θα ακολουθούσαν, που λίγο αργότερα μπήκαμε και εμείς σφήνα εννοείται.
Χάνω λοιπόν 2 χιλιάρικα. Είχα καταπατήσει τον μεγάλο μου κανόνα και έχασα πόσα λεφτά. Πως τα καταφέραν έτσι ρε γαμώτο; Πως το επέτρεψε αυτό ο Χατζηβασίλης – καλύτερος προπονητής βγήκε εκείνη την σεζόν παρεμπιπτόντως. Τόσο ωραία ομάδα είμασταν. Είμασταν η χαρά του ουδέτερου. Πίεση, τρεξίματα, σέντρες, κάθετες. Όλα τα είχε ο μπαξές. Η άμυνα μας χάλασε λίγο προς το τέλος. Αλλά πόσα να ζητήσουμε όταν ο άλλος τους ανέβαζε μέχρι το κέντρο; Νόμιζε ότι είχαμε τίποτα Superstar για αμυντικούς. Ούτε τα θυμάμαι τα ονόματα τους ρε πούστη. Κατευθείαν πήγα στο fb να τον κράξω εκείνη την βραδία, #TolisOut. Κανένας δεν συμφώνησε. Και ευτυχώς. Μπορεί να με στεναχώρησε εκείνη την μέρα αλλά οι χαρές που μου έδωσε αυτός ο άνθρωπος δεν συγκρίνονται.
Τέλος πάντων. Βγαίναμε από το γήπεδο θυμάμαι. Κανένας δεν μιλιόταν με κανέναν και εγώ σκέφτηκα να πω στην κοπέλα μου για τα 2 χιλιάρικα που έχασα. Λέω αν είναι να με χωρίσει ας με χωρίσει σήμερα να πάω να φουντάρω από τις Άλπεις να τελειώνουμε. Της το λέω λοιπόν σαν μικρό παιδάκι που λέει στην μάνα του ότι έσπασε το βάζο, με κοιτάει με μια αηδία και μου λέει: «Νομίζεις ότι έχω όρεξη να ακούω τις μ*λακίες σου τέτοια μέρα;». Άλλη μια φιλοσοφική ερώτηση που με άφησε να κοιτάω σαν βλάκας. Το είχε μέσα της (γελάει). Την επόμενη φορά που πήγαμε σε ματς τελευταίας αγωνιστικής που η ομάδα κυνηγούσε κάτι, δεν ήταν πλέον η κοπέλα μου αλλά η γυναίκα μου, και εννοείται, φύγαμε πολύ πιο χαρούμενοι από το γήπεδο. Όχι μόνο γιατί νίκησε η ομάδα μας, αλλά και επειδή πήγαμε και ταμείο. Αλλά αυτά ας σας τα πει κάποιος άλλος.
Αφηγείται ο Luigi
Οπαδός της F.C. Südtirol
Γεννημένος το 1990
Η τότε κοπέλα μου ήταν από τα άτομα που από το πουθενά μπορούν να σου κάνουν μια φιλοσοφική ερώτηση και να μείνεις να κοιτάς σαν βλάκας. Είμαι και εγώ βλάκας από μόνος μου, δεν θέλω πολύ. Όταν, λοιπόν, με είχε ρωτήσει, σε ένα από τα πρώτα ραντεβού μας, για ποιες απόψεις μου δεν θα έκανα ποτέ πίσω, τις είπα δύο πράγματα: Δεν θα απατούσα πότε και δεν θα έπαιζα ποτέ την ομάδα που υποστηρίζω στο στοίχημα. Τελικά την μια από τις δύο απόψεις την κατέρριψα πανηγυρικά.
Όταν η Sudtirol ανέβηκε πρώτη κατηγορία δεν έριξα ούτε ευρώ για την ομάδα της καρδιάς μου. Όταν την είδα την σεζόν 25-26 να πηγαίνει προς την έβδομη θέση και να κερδίζει μεγάλες ομάδες κρατήθηκα ξανά. Όταν την είδα στα μέσα της σεζόν 26-27 να έχει την 3η καλύτερη επίθεση και την καλύτερη άμυνα της κατηγορίας πάλι δεν έπαιξα. Όταν μας είδα να κερδίζουμε Atalanta, Juventus και Milan την Άνοιξη σε τρεις συνεχόμενες αγωνιστικές και τον Κουλούρη (δικός σας είναι αυτός ε;) να είναι πρώτος σκόρερ σε όλα τα Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, εκεί κύλησα. Δεν γινόταν άλλο. 5η θέση είμασταν ρε φίλε μια αγωνιστική πριν το τέλος. 64 εμείς, 63 η Νάπολι και 63 η Μίλαν (όμως η κωλοσασουόλο είχε πάρει το κύπελλο άρα η 7η θέση δεν έβγαζε Ευρώπη). Στην π**τσα μου σκέφτομαι, θα παίξω. Τελευταία αγωνιστική παίζαμε με Νάπολι. Δεν γινόταν να χάσουμε.
Ας περιγράψω και λίγο την ομάδα. Ο Κουλούρης σεληνιασμένος κάθε εβδομάδα και εγώ να φωνάζω τον Χατζηβασίλη στην τηλεόραση να τον αγοράσει γιατί ήταν δανεικός, ο Ravasio έβγαινε από τον πάγκο και σκόραρε σε κάθε κρίσιμο παιχνίδι, ο Cruz παικταράς, αριστερά είχαμε άλλον έναν 21χρονό, τον Jokic. De Winter με Frattesi και τον Pereiro στο κέντρο. (σταματάει) Πω πω ρε φίλε, 20 χρονών ήταν ο Pereiro τότε. Θα κλάψω. Τέλος πάντων… Zivkovic τέρμα, Dalle Mura άμυνα. Φουλ πάθος είχε η ομάδα. Ε, να μην βάλω 1 χιλιάρικο ρε φίλε στο 1Χ τελευταία αγωνιστική; Και άλλο 1 χιλιάρικο στον Κουλούρη ότι θα πάρει το χρυσό παπούτσι; Ο δεύτερος ήταν ο Alexandre από την Atalanta 2 γκολ πίσω του αν θυμάμαι καλά.
Έρχεται, λοιπόν, η μέρα και εγώ κατηφορίζω προς το γήπεδο ως συνήθως με την κοπέλα μου και κάτι φιλαράκια μας. Αλλά ρε μ*λάκα – συγνώμη για την γλώσσα ε – τι ήταν αυτό το πράγμα; Τα παιδιά ξεχάσαν την μπάλα τους. Τίποτα ρε. Τίποτα. Να μας βομβαρδίζουν συνεχόμενα και λίγο πριν το ημίχρονο ο Armini – ο παρτενέρ του Dalle Mura, βασικό σέντερ μπακ - είχε κάνει ένα ηλίθιο τάκλιν μέσα στην περιοχή. Σκέφτηκα ότι δεν γίνεται να είναι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Ευτυχώς το ίδιο σκέφτηκε και ο κόουτς και 3 χρόνια τον άφησε να σαπίζει στον πάγκο μετά από αυτό. Τελικά φάγαμε άλλο ένα στο δεύτερο ημίχρονο και ησυχάσαμε. Κέρδισε και η Μίλαν το ματς της και τελικά βγήκαμε 7οι. Καμία Ευρώπη. Χάνω το χιλιάρικο μου αλλά λέω εντάξει θα κερδίσω την χασούρα από τον Κουλούρη. Ο Alexandre γελούσε ήδη μαζί μου. Ανοίγω το κινητό και τι να δω; 4 γκολ έβαλε το σκυλί ρε πούστη. 4 γκολ. Τι εφιάλτες βλέπουμε όλοι οι οπαδοί της Sudtirol από τον Alexandre. 15 χρόνια τώρα. Εκείνη ήταν η πρώτη σεζόν που έκανε step up ως ένας από τους καλύτερους παίκτες στον κόσμο. Από εκείνη την χρονιά ξεκίνησε να μας πονάει όλους. Και φάνηκε και στην βαθμολογία. Η Atalanta έφτασε 2η, 4 βαθμούς πίσω από την 1η Juventus. Ήταν μια από τις πολλές μεγάλες μονομαχίες μεταξύ Juventus και Atalanta που θα ακολουθούσαν, που λίγο αργότερα μπήκαμε και εμείς σφήνα εννοείται.
Χάνω λοιπόν 2 χιλιάρικα. Είχα καταπατήσει τον μεγάλο μου κανόνα και έχασα πόσα λεφτά. Πως τα καταφέραν έτσι ρε γαμώτο; Πως το επέτρεψε αυτό ο Χατζηβασίλης – καλύτερος προπονητής βγήκε εκείνη την σεζόν παρεμπιπτόντως. Τόσο ωραία ομάδα είμασταν. Είμασταν η χαρά του ουδέτερου. Πίεση, τρεξίματα, σέντρες, κάθετες. Όλα τα είχε ο μπαξές. Η άμυνα μας χάλασε λίγο προς το τέλος. Αλλά πόσα να ζητήσουμε όταν ο άλλος τους ανέβαζε μέχρι το κέντρο; Νόμιζε ότι είχαμε τίποτα Superstar για αμυντικούς. Ούτε τα θυμάμαι τα ονόματα τους ρε πούστη. Κατευθείαν πήγα στο fb να τον κράξω εκείνη την βραδία, #TolisOut. Κανένας δεν συμφώνησε. Και ευτυχώς. Μπορεί να με στεναχώρησε εκείνη την μέρα αλλά οι χαρές που μου έδωσε αυτός ο άνθρωπος δεν συγκρίνονται.
Τέλος πάντων. Βγαίναμε από το γήπεδο θυμάμαι. Κανένας δεν μιλιόταν με κανέναν και εγώ σκέφτηκα να πω στην κοπέλα μου για τα 2 χιλιάρικα που έχασα. Λέω αν είναι να με χωρίσει ας με χωρίσει σήμερα να πάω να φουντάρω από τις Άλπεις να τελειώνουμε. Της το λέω λοιπόν σαν μικρό παιδάκι που λέει στην μάνα του ότι έσπασε το βάζο, με κοιτάει με μια αηδία και μου λέει: «Νομίζεις ότι έχω όρεξη να ακούω τις μ*λακίες σου τέτοια μέρα;». Άλλη μια φιλοσοφική ερώτηση που με άφησε να κοιτάω σαν βλάκας. Το είχε μέσα της (γελάει). Την επόμενη φορά που πήγαμε σε ματς τελευταίας αγωνιστικής που η ομάδα κυνηγούσε κάτι, δεν ήταν πλέον η κοπέλα μου αλλά η γυναίκα μου, και εννοείται, φύγαμε πολύ πιο χαρούμενοι από το γήπεδο. Όχι μόνο γιατί νίκησε η ομάδα μας, αλλά και επειδή πήγαμε και ταμείο. Αλλά αυτά ας σας τα πει κάποιος άλλος.
- fmaras
- Assistant Manager
- Posts: 3313
- Joined: Thu Jul 07, 2011 4:00 pm
- Αγαπημένη Ομάδα: OSFP, Arsenal
- Status: 1-4-8, 3 to the 3 to the 6 to the 9!
- Location: Αλεξανδρουπολη
- Has thanked: 9 times
- Been thanked: 1 time
Έχει βγει η beta αλλά δεν πτοούμαστε. Έρχεστε εδώ για σβήσιμο.
8. 2027-28 Season
Αφηγείται ο Nadine Zondo
Μητέρα του Vusi Zondo (Παίκτης της F.C. Südtirol | 2027 - Ιανουάριο 2030)
Γεννημένη το 1977
Αχ δεν θα την ξεχάσω ποτέ αυτήν την μέρα. Το παιδάκι μου ήταν μόλις 18 χρονών και έμπαινε μόνο του στο αεροπλάνο να πάει Ιταλία. Δεν είχε ξαναμπεί ποτέ μόνο του στο αεροπλάνο μέχρι τότε. Μέσα στο άγχος ήμουν. Τελικά όλα πήγαν καλά όπως ξέρετε. Αχ το παιδί μου ήξερα ότι με ότι και να καταπιανόταν θα γινόταν σπουδαίος, άλλο που ήθελα να τον κάνω γιατρό. Ας τα πάρω λίγο τα πράγματα από την αρχή.
Ο Vusi ήταν πάντα λίγο στον κόσμο του όσον αφορά το σχολείο. Έκανε όπως όπως τα μαθήματα του και έβγαινε έξω να παίξει μπάλα. Εγώ του φώναζα αλλά όταν με κοιτούσε με αυτά τα γουρλωτά μάτια και με παρακαλούσε να βγει έξω με τους φίλους του, δεν άντεχα. Λύγιζα. Έκανα τα πάντα για αυτό το παιδί. Ο πατέρας του μας άφησε πριν καν καλά καλά κλείσει τα 2. Δυο δουλείες έκανα για να έχει ότι χρειάζεται και ο γλυκός μου πάντα μου έλεγε ότι μια μέρα θα με ξεπληρώσει. Εκεί στα 15-16 έλειπε πολύ από το σπίτι και δεν μου έλεγε που πάει. Έλειπα και εγώ ούτως ή άλλως για μεγάλο κομμάτι της ημέρας και δεν ασχολούμουνα πολύ. Εφηβεία έλεγα, κανένα γκομενάκι θα είχε. Δεν ρωτούσα και πολλά. Μέχρι που μια μέρα ήρθε και μου εξήγησε. Έπαιζε στις ακαδημίες μιας ομάδας της πόλης. Της πρώτης κατηγορίας μάλιστα, SuperSport United αν την ξέρετε. Δεν είχε σκοπό να μου το πει, αλλά τον είχαν πάρει στην πρώτη ομάδα εκείνες τις μέρες και θα έφευγε για εκτός έδρας ματς. Δεν ήξερα τι να κάνω. Από την μια ήθελα να χαρώ με την χαρά του, από την άλλη σκεφτόμουν ότι το ποδόσφαιρο δεν μπορεί να τον πάει και τόσο μακριά. Ήθελα να τον σπουδάσω. Είχαμε κάνει πολλούς καυγάδες εκείνες τις ημέρες. Στον χειρότερο από όλους είχε φύγει ένα Σαββατοκύριακο και έμεινε στον κολλητό του. Δεν σήκωνε τηλέφωνα, δεν ήθελε να μου μιλήσει. Τελικά ενέδωσα. Ένα άτομο είχα και εγώ να αγαπάω σε αυτόν τον κόσμο. Δεν μπορούσα να του πω όχι. Όταν του έδωσα τις ευχές μου να ακολουθήσει το όνειρο του με αγκάλιασε με όλη του την δύναμη και χαμογέλασε όπως ποτέ άλλοτε. Μακάρι να μπορούσα να την ζούσα ξανά και ξανά αυτήν την στιγμή.
Δεν είχα δει ποτέ μπάλα στην ζωή μου μέχρι εκείνη την χρονιά, άντε λίγο είχα χαζέψει το Μουντιάλ το '10. Όμως, μέχρι το καλοκαίρι είχα δει καμία δεκαριά αγώνες για τον μικρό μου Vusi που έμπαινε σαν αλλαγή. Είχε βάλει και κάτι λίγα γκολ και ασιστ. Τα πήγαινε πολύ καλά για την ηλικία του. Τόσο καλά που τον ζήτησαν από Ιταλία. Επαγγελματικό συμβόλαιο μου είπε. Δεν μπορείτε να φανταστείτε την χαρά του. Τι να του πω και εγώ; Όπως όταν ήταν μικρός έβγαινε και έπαιζε μπάλα στα σχολεία με το ποδήλατο του, έτσι και εκείνο το καλοκαίρι πήρε το αεροπλάνο και βγήκε να παίξει μπάλα στην Ευρώπη. Λίγες μέρες μετά την άφιξη του στην Ιταλία, με πήρε ο προπονητής του – λογικά θα τον έβαλε ο Vusi, ποτέ δεν έμαθα. Μου είπε να μην ανησυχώ, o Vusi θα τον έβρισκε τον δρόμο.
Εκείνο το καλοκαίρι αποφάσισα να μάθω όσα περισσότερα μπορούσα για το ποδόσφαιρο και για την Serie A. Δεν θα μπορούσα να ήμουν κοντά του με φυσική παρουσία, αλλά θα τα μάθαινα όλα για να είμαι κοντά του νοητικά. Δεν θα έχανα λεπτό. Ήθελα να ξέρω κάθε στατιστικό, κάθε παίκτη της ομάδας του παιδιού μου. Η Südtirol όπως είχα μάθει μέχρι εκείνη την σεζόν έβγαινε στην μέση της βαθμολογίας και λίγο παραπάνω. Τελικά, χρειαζόταν τον μικρό μου Vusi για να κάνει πορεία πρωταθλητισμού. Όχι ακριβώς διεκδίκηση βέβαια, καθώς η Juventus ήταν αλλού. Αλλά η μόνη ομάδα που την κέρδισε μέσα έξω ήταν η δικιά μας. Μπορεί να μην είχα ξαναδεί ποδόσφαιρο αλλά ήμουν σίγουρη ότι αυτό που έβλεπα ήταν όμορφο από την Südtirol. Και ακόμα πιο όμορφος ήταν ο δεξιός εξτρέμ τους. To παιδάκι μου ήταν τόσο καλό. Ντρίμπλες, γκολ, ασιστ. Τα πάντα έκανε. Δεύτερος στις ασιστ, Πέμπτος στις επιτυχημένες ντρίμπλες. Πέμπτος στην κάλυψη απόστασης. Τα έχω όλα σημειωμένα σε αυτό το τετράδιο. Δεν χάνω στατιστικό όλα αυτά τα χρόνια.
(Μου δείχνει ένα ξεθωριασμένο μπλε τετράδιο και αρχίζει να το διαβάζει)
Είχαμε τότε που λες: Τον παίκτη με τις περισσότερες ανακτημένες κατοχές, τον Dalle Mura, τον 2ο και τον 8ο στις ασιστ (το παιδάκι μου και τον Berkay), τον 2ο και τον 5ο στα γκολ (τον Κουλούρη – που έχασε το χρυσό παπούτσι στις 4 τελευταίες αγωνιστικές λόγω τραυματισμού - και τον Pranata), 4 παίκτες στην πρώτη δεκάδα στην κάλυψη απόστασης (τον Vusi, τον Frattesi, τον Berkay και τον Pranata) και 3 στην πρώτη 6αδα για τις περισσότερες κίτρινες. Είχαμε. επίσης, την 2η καλύτερη επίθεση του πρωταθλήματος και αν είχαμε και λίγο καλύτερη άμυνα θα ανταγωνιζόμασταν την Γιούβε. Αλλά δεν πειράζει. Βγήκαμε 3οι και είχαμε περάσει στο Champions League για πρώτη φορά στην ιστορία μας. Τότε έμαθα πόσο σημαντικό είναι το Ευρωπαϊκό Champions League για τους παίκτες. Το δικό μας στην Αφρική δεν είναι τόσο σπουδαίο από ότι φαίνεται.
Στο τελευταίο παιχνίδι της σεζόν ο Vusi με παίρνει και μου λέει για το πρώτο του χατ τρικ. Εννοείται το είχα δει βέβαια. Μιλούσαμε σχεδόν κάθε βράδυ. Θυμάμαι με πόσο θαυμασμό μιλούσε για τον προπονητή του. Έλεγε πόσο τον εξελίσσει και πόσο γουστάρει να παίζει για αυτόν και τους συμπαίκτες του. Περνούσε πολύ ωραία στα αποδυτήρια. Την πρώτη φορά που πήγα να τον δω στην Ιταλία, το καλοκαίρι του ’29. (Σταματάει) Μπορώ να μιλήσω για το καλοκαίρι του ’29 λίγο ή αποκλειστικά για την 27-28; (Της κάνω νόημα να συνεχίσει). Ωραία, όταν πήγα να τον δω λοιπόν, μου είπε πως θέλει να γνωρίσω τον Χατζηβασίλη. Πολύ ευχάριστος άνθρωπος. Ήταν πολύ ήρεμος σε αντίθεση από αυτό που βλέπω στην τηλεόραση. ΄Όταν του το τόνισα είπε «είμαι λίγο διπολικός» και γελάσαμε.
Σε κάποια φάση όταν ο Vusi είχε φύγει από μπροστά μας, ο Χατζηβασίλης μου είπε πόσο τυχερός νιώθει που τέτοιο ταλέντο έπαιξε για αυτόν. Φαινόταν σαν να τον αποχαιρετάει και μου φάνηκε περίεργο. Όταν τον ρώτησα γιατί τα λέει αυτά είπε πως δεν ξέρει καν αν θα μπορέσει να τον κρατήσει για την σεζόν που έρχεται. Όλη η Ευρώπη σφαζόταν στα πόδια του και ο σύλλογος τον πίεζε να πουλήσει. Μου είπε ότι σε λίγα χρόνια θα είμαι η μαμά ενός από τους καλύτερους παίκτες στον κόσμο. Και, όντως, τον Ιανουάριο πουλήθηκε για 62 εκατομμύρια στην Chelsea και πήρε ένα σπουδαίο συμβόλαιο. Μου αγόρασε ένα σπίτι στο Λονδίνο και ένα ακριβό αυτοκίνητο. Νόμιζε ότι έτσι μου είχε ξεπληρώσει τα «χρέη» του όπως είχε υποσχεθεί από παιδί. Δεν είχε υπάρξει ποτέ περισσότερο λάθος. Τα χρέη του μου τα ξεπλήρωνε εβδομαδιαία, όταν μετά από κάθε γκολ δικό του ή της ομάδας του, είτε αυτό ήταν στο τελικό Champions League είτε ήταν σε ένα αδιάφορο παιχνίδι προς το τέλος της σεζόν, χαμογελούσε όπως τότε. Όπως όταν του είπα να ακολουθήσει το όνειρο του. Φαντάσου να γινόταν γιατρός.
8. 2027-28 Season
Αφηγείται ο Nadine Zondo
Μητέρα του Vusi Zondo (Παίκτης της F.C. Südtirol | 2027 - Ιανουάριο 2030)
Γεννημένη το 1977
Αχ δεν θα την ξεχάσω ποτέ αυτήν την μέρα. Το παιδάκι μου ήταν μόλις 18 χρονών και έμπαινε μόνο του στο αεροπλάνο να πάει Ιταλία. Δεν είχε ξαναμπεί ποτέ μόνο του στο αεροπλάνο μέχρι τότε. Μέσα στο άγχος ήμουν. Τελικά όλα πήγαν καλά όπως ξέρετε. Αχ το παιδί μου ήξερα ότι με ότι και να καταπιανόταν θα γινόταν σπουδαίος, άλλο που ήθελα να τον κάνω γιατρό. Ας τα πάρω λίγο τα πράγματα από την αρχή.
Ο Vusi ήταν πάντα λίγο στον κόσμο του όσον αφορά το σχολείο. Έκανε όπως όπως τα μαθήματα του και έβγαινε έξω να παίξει μπάλα. Εγώ του φώναζα αλλά όταν με κοιτούσε με αυτά τα γουρλωτά μάτια και με παρακαλούσε να βγει έξω με τους φίλους του, δεν άντεχα. Λύγιζα. Έκανα τα πάντα για αυτό το παιδί. Ο πατέρας του μας άφησε πριν καν καλά καλά κλείσει τα 2. Δυο δουλείες έκανα για να έχει ότι χρειάζεται και ο γλυκός μου πάντα μου έλεγε ότι μια μέρα θα με ξεπληρώσει. Εκεί στα 15-16 έλειπε πολύ από το σπίτι και δεν μου έλεγε που πάει. Έλειπα και εγώ ούτως ή άλλως για μεγάλο κομμάτι της ημέρας και δεν ασχολούμουνα πολύ. Εφηβεία έλεγα, κανένα γκομενάκι θα είχε. Δεν ρωτούσα και πολλά. Μέχρι που μια μέρα ήρθε και μου εξήγησε. Έπαιζε στις ακαδημίες μιας ομάδας της πόλης. Της πρώτης κατηγορίας μάλιστα, SuperSport United αν την ξέρετε. Δεν είχε σκοπό να μου το πει, αλλά τον είχαν πάρει στην πρώτη ομάδα εκείνες τις μέρες και θα έφευγε για εκτός έδρας ματς. Δεν ήξερα τι να κάνω. Από την μια ήθελα να χαρώ με την χαρά του, από την άλλη σκεφτόμουν ότι το ποδόσφαιρο δεν μπορεί να τον πάει και τόσο μακριά. Ήθελα να τον σπουδάσω. Είχαμε κάνει πολλούς καυγάδες εκείνες τις ημέρες. Στον χειρότερο από όλους είχε φύγει ένα Σαββατοκύριακο και έμεινε στον κολλητό του. Δεν σήκωνε τηλέφωνα, δεν ήθελε να μου μιλήσει. Τελικά ενέδωσα. Ένα άτομο είχα και εγώ να αγαπάω σε αυτόν τον κόσμο. Δεν μπορούσα να του πω όχι. Όταν του έδωσα τις ευχές μου να ακολουθήσει το όνειρο του με αγκάλιασε με όλη του την δύναμη και χαμογέλασε όπως ποτέ άλλοτε. Μακάρι να μπορούσα να την ζούσα ξανά και ξανά αυτήν την στιγμή.
Δεν είχα δει ποτέ μπάλα στην ζωή μου μέχρι εκείνη την χρονιά, άντε λίγο είχα χαζέψει το Μουντιάλ το '10. Όμως, μέχρι το καλοκαίρι είχα δει καμία δεκαριά αγώνες για τον μικρό μου Vusi που έμπαινε σαν αλλαγή. Είχε βάλει και κάτι λίγα γκολ και ασιστ. Τα πήγαινε πολύ καλά για την ηλικία του. Τόσο καλά που τον ζήτησαν από Ιταλία. Επαγγελματικό συμβόλαιο μου είπε. Δεν μπορείτε να φανταστείτε την χαρά του. Τι να του πω και εγώ; Όπως όταν ήταν μικρός έβγαινε και έπαιζε μπάλα στα σχολεία με το ποδήλατο του, έτσι και εκείνο το καλοκαίρι πήρε το αεροπλάνο και βγήκε να παίξει μπάλα στην Ευρώπη. Λίγες μέρες μετά την άφιξη του στην Ιταλία, με πήρε ο προπονητής του – λογικά θα τον έβαλε ο Vusi, ποτέ δεν έμαθα. Μου είπε να μην ανησυχώ, o Vusi θα τον έβρισκε τον δρόμο.
Εκείνο το καλοκαίρι αποφάσισα να μάθω όσα περισσότερα μπορούσα για το ποδόσφαιρο και για την Serie A. Δεν θα μπορούσα να ήμουν κοντά του με φυσική παρουσία, αλλά θα τα μάθαινα όλα για να είμαι κοντά του νοητικά. Δεν θα έχανα λεπτό. Ήθελα να ξέρω κάθε στατιστικό, κάθε παίκτη της ομάδας του παιδιού μου. Η Südtirol όπως είχα μάθει μέχρι εκείνη την σεζόν έβγαινε στην μέση της βαθμολογίας και λίγο παραπάνω. Τελικά, χρειαζόταν τον μικρό μου Vusi για να κάνει πορεία πρωταθλητισμού. Όχι ακριβώς διεκδίκηση βέβαια, καθώς η Juventus ήταν αλλού. Αλλά η μόνη ομάδα που την κέρδισε μέσα έξω ήταν η δικιά μας. Μπορεί να μην είχα ξαναδεί ποδόσφαιρο αλλά ήμουν σίγουρη ότι αυτό που έβλεπα ήταν όμορφο από την Südtirol. Και ακόμα πιο όμορφος ήταν ο δεξιός εξτρέμ τους. To παιδάκι μου ήταν τόσο καλό. Ντρίμπλες, γκολ, ασιστ. Τα πάντα έκανε. Δεύτερος στις ασιστ, Πέμπτος στις επιτυχημένες ντρίμπλες. Πέμπτος στην κάλυψη απόστασης. Τα έχω όλα σημειωμένα σε αυτό το τετράδιο. Δεν χάνω στατιστικό όλα αυτά τα χρόνια.
(Μου δείχνει ένα ξεθωριασμένο μπλε τετράδιο και αρχίζει να το διαβάζει)
Είχαμε τότε που λες: Τον παίκτη με τις περισσότερες ανακτημένες κατοχές, τον Dalle Mura, τον 2ο και τον 8ο στις ασιστ (το παιδάκι μου και τον Berkay), τον 2ο και τον 5ο στα γκολ (τον Κουλούρη – που έχασε το χρυσό παπούτσι στις 4 τελευταίες αγωνιστικές λόγω τραυματισμού - και τον Pranata), 4 παίκτες στην πρώτη δεκάδα στην κάλυψη απόστασης (τον Vusi, τον Frattesi, τον Berkay και τον Pranata) και 3 στην πρώτη 6αδα για τις περισσότερες κίτρινες. Είχαμε. επίσης, την 2η καλύτερη επίθεση του πρωταθλήματος και αν είχαμε και λίγο καλύτερη άμυνα θα ανταγωνιζόμασταν την Γιούβε. Αλλά δεν πειράζει. Βγήκαμε 3οι και είχαμε περάσει στο Champions League για πρώτη φορά στην ιστορία μας. Τότε έμαθα πόσο σημαντικό είναι το Ευρωπαϊκό Champions League για τους παίκτες. Το δικό μας στην Αφρική δεν είναι τόσο σπουδαίο από ότι φαίνεται.
Στο τελευταίο παιχνίδι της σεζόν ο Vusi με παίρνει και μου λέει για το πρώτο του χατ τρικ. Εννοείται το είχα δει βέβαια. Μιλούσαμε σχεδόν κάθε βράδυ. Θυμάμαι με πόσο θαυμασμό μιλούσε για τον προπονητή του. Έλεγε πόσο τον εξελίσσει και πόσο γουστάρει να παίζει για αυτόν και τους συμπαίκτες του. Περνούσε πολύ ωραία στα αποδυτήρια. Την πρώτη φορά που πήγα να τον δω στην Ιταλία, το καλοκαίρι του ’29. (Σταματάει) Μπορώ να μιλήσω για το καλοκαίρι του ’29 λίγο ή αποκλειστικά για την 27-28; (Της κάνω νόημα να συνεχίσει). Ωραία, όταν πήγα να τον δω λοιπόν, μου είπε πως θέλει να γνωρίσω τον Χατζηβασίλη. Πολύ ευχάριστος άνθρωπος. Ήταν πολύ ήρεμος σε αντίθεση από αυτό που βλέπω στην τηλεόραση. ΄Όταν του το τόνισα είπε «είμαι λίγο διπολικός» και γελάσαμε.
Σε κάποια φάση όταν ο Vusi είχε φύγει από μπροστά μας, ο Χατζηβασίλης μου είπε πόσο τυχερός νιώθει που τέτοιο ταλέντο έπαιξε για αυτόν. Φαινόταν σαν να τον αποχαιρετάει και μου φάνηκε περίεργο. Όταν τον ρώτησα γιατί τα λέει αυτά είπε πως δεν ξέρει καν αν θα μπορέσει να τον κρατήσει για την σεζόν που έρχεται. Όλη η Ευρώπη σφαζόταν στα πόδια του και ο σύλλογος τον πίεζε να πουλήσει. Μου είπε ότι σε λίγα χρόνια θα είμαι η μαμά ενός από τους καλύτερους παίκτες στον κόσμο. Και, όντως, τον Ιανουάριο πουλήθηκε για 62 εκατομμύρια στην Chelsea και πήρε ένα σπουδαίο συμβόλαιο. Μου αγόρασε ένα σπίτι στο Λονδίνο και ένα ακριβό αυτοκίνητο. Νόμιζε ότι έτσι μου είχε ξεπληρώσει τα «χρέη» του όπως είχε υποσχεθεί από παιδί. Δεν είχε υπάρξει ποτέ περισσότερο λάθος. Τα χρέη του μου τα ξεπλήρωνε εβδομαδιαία, όταν μετά από κάθε γκολ δικό του ή της ομάδας του, είτε αυτό ήταν στο τελικό Champions League είτε ήταν σε ένα αδιάφορο παιχνίδι προς το τέλος της σεζόν, χαμογελούσε όπως τότε. Όπως όταν του είπα να ακολουθήσει το όνειρο του. Φαντάσου να γινόταν γιατρός.
- fmaras
- Assistant Manager
- Posts: 3313
- Joined: Thu Jul 07, 2011 4:00 pm
- Αγαπημένη Ομάδα: OSFP, Arsenal
- Status: 1-4-8, 3 to the 3 to the 6 to the 9!
- Location: Αλεξανδρουπολη
- Has thanked: 9 times
- Been thanked: 1 time
9. 2028-29 Season
Αφηγείται ο Mario Ravasio
Παίκτης της F.C. Südtirol | 2021 - 2030
Γεννημένος το 1998
Είμαι σίγουρος πως δεν έχετε συνηθίσει ποδοσφαιριστές να κράζουν τους εαυτούς τους σε συνεντεύξεις, αλλά αυτή η ιστορία είναι ουσιαστικά, ένα rant εναντίον μου. Γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη αξία από την αυτογνωσία φίλε μου. (γέλια)
Είναι στόχος κάθε ποδοσφαιριστή, νομίζω, να αγωνιστεί έστω μια φορά στην κορυφαία διοργάνωση, το Champions League. Όταν υπέγραψα για μια ομάδα της Serie C το μακρινό 2021 δεν περίμενα να το πραγματοποιήσω ποτέ. Να όμως που έπεσα έξω. Την σεζόν 2028-29 ήμουν ο τελευταίος που είχε μείνει στην ομάδα από τις χαμηλότερες κατηγορίες, μετά την αποχώρηση και του Κουτσούπια, και φυσιολογικά ήμουν πιο παραγκωνισμένος από ποτέ. Στην κορυφή της επίθεσης είχαμε τον Alarcon, και για δεκάρι - που χρησιμοποιούμουν συχνά τα τελευταία χρόνια - είχαμε τον Berkay. Αλλαγή και των 2 ήταν ο Males. Εγώ έμπαινα αραιά και που προς το τέλος των παιχνιδιών. Ήξερα ότι δεν ήμουν και για πολλά. Ήδη είχαμε κάνει κάποιες κουβέντες με τον Τολη μήπως έφευγα αλλά πάντα το ανέβαλλα. Μερικές φορές οι προσωπικές σχέσεις κερδίζουν τις επαγγελματικές. Εκείνη την χρονιά, όμως, κατάλαβα ότι πρέπει να επισπεύσω την αποχώρηση μου. Ήταν η πρώτη χρονιά της ομάδας μας στο Champions League και μπήκα ως αλλαγή δύο φορές. Μια στο πρώτο και μια στο τελευταίο παιχνίδι.
Το κόλλημα που έχει ο Τόλης με τους νέους το ξέρουμε καλά. Εκείνη την χρονιά παίζαμε με 6 βασικούς 21 χρονών και κάτω και είχαμε άλλους 3 με ενεργούς ρόλους από τον πάγκο. Ήμουν μόλις 29 και ένιωθα γέρος ρε φίλε. Είχαμε τον Rodriguez στο κέντρο της άμυνας, πλάγια μπακ τον Prvulovic και τον Mitrovic, στο κέντρο Pereiro, τον Zondo δεξί εξτρέμ και τον Alarcon στην κορυφή. Όπως ξέρετε ο Rodriguez και ο Pereiro είναι βασικοί στην ομάδα μέχρι και σήμερα και οι άλλοι 4 διέπρεψαν στην Premier League. Ο τερματοφύλακας μας ήταν ο μεγαλύτερος στην ενδεκάδα και ήταν στην ηλικία μου. Βασικά τώρα που το σκέφτομαι ήμασταν γενικότερα οι μεγαλύτεροι στην ομάδα.
Βλέπαμε την κλήρωση των ομίλων σαν να ήμασταν παιδάκια – άλλωστε εκτός από τον Berkay, για όλους τους υπόλοιπους ήταν η πρώτη μας φορά - και αυτή μας χαμογέλασε. Πόρτο, Αθλέτικ Μπιλμπάο και Λύων. Γιατί όχι σκεφτήκαμε; Στο πρώτο παιχνίδι κερδίζαμε την Μπιλμπάο εκτός 3-0 στο ημίχρονο. Ο κόουτς με έβαλε για να ξεκουράσω τον Alarcon γύρω στο 60’. Προσπάθησα να κάνω κάτι ουσιαστικό αλλά δυσκολεύτηκα με αποτέλεσμα να χωλαίνουμε κάπως στην επίθεση, ευτυχώς όμως οι Ισπανοί δεν μπορούσαν να μας απειλήσουν. Ήταν η τέλεια αρχή για την ομάδα. Στη συνέχεια τα αποτελέσματα δεν ήταν τόσο καλά, δεν μπορέσαμε να κερδίσουμε τους επόμενους 4 αγώνες στον όμιλο και υποδεχόμασταν την Λυών τελευταία αγωνιστική. [urhttps://imgur.com/VzRQKE1]Με νίκη περνούσαμε ως δεύτεροι.[/url] Οποιοδήποτε άλλο αποτέλεσμα μας έστελνε Europa στο καλύτερο σενάριο. Τότε είχαν περάσει λίγες εβδομάδες που είχαμε μπει στο νέο μας γήπεδο αλλά η UEFA δεν μας άφηνε να αλλάξουμε κατά την διάρκεια της φάσης των ομίλων λόγω κάποιου κανονισμού. Οπότε παίζαμε σε μια ουδέτερη έδρα. Ούτε καν στο Bolzano, μιας και το παλιό μας δεν πληρούσε τις προϋποθέσεις. Με λίγα λόγια το εντός έδρας δεν σήμαινε και πολλά και η Λυών μας είχε ήδη κερδίσει 3-0 στο πρώτο ματς. Όμως, ο Χατζηβασίλης ήταν ξεκάθαρος. «Η ομάδα μας δεν είναι για να παίζει στο Europa League» έλεγε. Ποιος να το περίμενε 10 χρόνια μετά ότι θα έβγαινε αληθινός; Δεν έπαιξε ούτε μια φορά στο Europa League. 10/10 προκρίσεις από τους ομίλους έχει. Στα του παιχνιδιού: Εκείνες τις χρονιές ο Τόλης είχε αρχίσει να μαθαίνει πως να αφήνει το θέαμα και την επίθεση δευτερεύοντα και να κρατάει αποτέλεσμα απέναντι σε δυνατότερες ομάδες. Η Λυών δεν έβρισκε χώρους και σε συνδυασμό με το γκολ του Males μόλις στην πρώτη φάση του παιχνιδιού η πρόκριση ήταν δικιά μας. Επόμενη αντίπαλος Τσέλσι.
Στο πρωτάθλημα εν τω μεταξύ τα πηγαίναμε περίφημα. Σταθερά δεύτεροι γύρω στους 6-7 πόντους πίσω από την Γιουβέντους. Ουσιαστικά δεν απειλήσαμε και ποτέ. Αλλά έτσι αθόρυβα πήραμε το πρώτο μας «ασημένιο μετάλλιο». Τέλη Φεβρουαρίου είχαμε το πρώτο παιχνίδι με την Τσέλσι το οποίο έγινε στο νέο μας γήπεδο. Η ατμόσφαιρα ήταν απίστευτη. Δεν είχα ξαναδεί τέτοιο πράγμα. Ο Τόλης έβαλε την ομάδα μέσα να παίξει ξύλο. Καμία σχέση με την κλασική επιθετική νοοτροπία που μας είχε συνηθίσει. Και όντως, το παιχνίδι δεν ήταν για ουδέτερους. Εκτός αν είστε φαν των σφυριγμάτων και των κίτρινων. Καμία ομάδα δεν βρήκε ποτέ ρυθμό. Όλα έδειχναν ότι θα γυρνούσαμε στα αποδυτήρια με το 0-0. Όμως ο Haaland, αυτό το αρρωστημένο κατασκεύασμα, είχε άλλες ιδέες. Πρόλαβε και πέταξε δύο γκολάκια στις καθυστερήσεις και μας διέλυσε τα όνειρα. Εννοείται αν υπήρχε ένα άτομο, όμως, που θα πίστευε στην ανατροπή αυτός ήταν ο κόουτς.
Τέρμα ο φόβος μας είπε πριν βγούμε στο Stamford Bridge για την ρεβάνς. Έδωσε τον Haaland να τον μαρκάρει ατομικά ο Dalle Mura και είπε στην ομάδα να χτυπήσουν τις πτέρυγες. Όντως αυτό έκανε την διαφορά. Τους παίζαμε μονότερμα και στο 30κάτι ο Alarcon σκοράρει με κεφαλιά. Ένα γκολ θέλαμε για παράταση. Αυτοί δεν υπήρχαν στο γήπεδο. Όλοι μας πιστεύαμε στην ανατροπή. Πέντε λεπτά μετά την έναρξη του δεύτερου ημιχρόνου ο Alarcon τραυματίζεται και φεύγει με φορείο ουρλιάζοντας. Ο Males είχε μαζέψει κίτρινες και δεν βρισκόταν στο Λονδίνο. Ο Τόλης μου λέει να ετοιμαστώ για να μπω. Μπαίνω στην κορυφή της επίθεσης με σκοπό να βάλω ένα γκολ που θα στείλει την ομάδα στην παράταση. Zondo και Pranata έχουν οδηγίες να τροφοδοτούν το 9άρι μας και το έκαναν και με το παραπάνω. Τι σέντρες, τι πάσες. Ευκαιρίες να σκοράρω μπόλικες. Αλλά δεν μπορούσα. Στραβοκλωτσιές, χαμένες κατοχές, από όλα είχε το show μου. Προς το τέλος είμαι σίγουρος πως οι Άγγλοι οπαδοί άρχισαν να γελάνε και δεν ήθελα καν να φανταστώ τι λέγαν για εμένα οι Ιταλοί. Οι αμυντικοί με κάναν το απαραίτητο bullying για να μου το βουλώσουν ακόμα παραπάνω. Όσο πείσμα και να είχα δεν μπορούσα να κάνω κάτι ουσιαστικό και όσο και να αγαπάω τον Τόλη εκείνη την ημέρα νομίζω έκανε ένα από τα χειρότερα του κοουτσαρίσματα. Ήταν σαν να εθελοτυφλούσε. Είμαι σίγουρος πως έβλεπε ότι δεν δουλεύει το σύστημα του μπροστά. Η ομάδα ήταν σαν να έπαιζε με 10 και στο 85’ το ρομπότ από την Νορβηγία έβαλε άλλο ένα γκολ που μας τσάκισε.
Στα αποδυτήρια άρχισα να κλαίω. Πραγματοποίησα το όνειρο μου να παίξω στο Champions League άλλα κόστισα στην ομάδα της καρδίας μου μια πρόκριση στους 8. Ο Τόλης προσπάθησε να με παρηγορήσει αλλά ήμουν ανένδοτος, έπρεπε να βρω ομάδα για να φύγω. Όσο φίλος μου και να ήταν και να με ήθελε κοντά του, συμφώνησε. Ή, μάλλον, έκανε πως συμφώνησε. Να σας πω την αλήθεια δεν θα μάθω ποτέ αν έψαξε όντως να με πουλήσει εκείνο το καλοκαίρι. Προς τα τέλη του καλοκαιριού βλέποντας ότι μένω στην ομάδα και ότι αντί για εμένα πούλησε τον Males πήγα και του είπα ότι κάνει [System Interruption: Μη βρίζεις!]. Πρέπει να βρει δεύτερη λύση πίσω από τον Alarcon του είπα. Αυτός άρχισε να γελάει, με έπιασε από τον ώμο και μου είπε μεταξύ σοβαρού και αστείου «ήρθε η ώρα για το last dance σου παλιόφιλε». Τελικά με έπεισε να μείνω άλλη μια χρονία για το "last dance" μου. Το οποίο προφανώς δεν είχε καμία σχέση με του Τζόρνταν. Σε ένα παιχνίδι προς το τέλος της χρονιάς έπαιξα όλο και όλο, αλλά έβαλα ένα γκολ που το πανηγυρίσαμε σαν τρελοί με τον Τόλη. Μετά το καλοκαίρι έφυγα, και όπως γνωρίζετε, η ομάδα πήρε τα πάνω της. Του το έχω πει και μπροστά του οπότε δεν θα με παρεξηγήσει: Ο [System Interruption: Μη βρίζεις!] ο Τόλης μπορεί να θεωρείται θρύλος αλλά καμία φορά το συναίσθημα πρέπει να το βάζει δεύτερο.
Αφηγείται ο Mario Ravasio
Παίκτης της F.C. Südtirol | 2021 - 2030
Γεννημένος το 1998
Είμαι σίγουρος πως δεν έχετε συνηθίσει ποδοσφαιριστές να κράζουν τους εαυτούς τους σε συνεντεύξεις, αλλά αυτή η ιστορία είναι ουσιαστικά, ένα rant εναντίον μου. Γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη αξία από την αυτογνωσία φίλε μου. (γέλια)
Είναι στόχος κάθε ποδοσφαιριστή, νομίζω, να αγωνιστεί έστω μια φορά στην κορυφαία διοργάνωση, το Champions League. Όταν υπέγραψα για μια ομάδα της Serie C το μακρινό 2021 δεν περίμενα να το πραγματοποιήσω ποτέ. Να όμως που έπεσα έξω. Την σεζόν 2028-29 ήμουν ο τελευταίος που είχε μείνει στην ομάδα από τις χαμηλότερες κατηγορίες, μετά την αποχώρηση και του Κουτσούπια, και φυσιολογικά ήμουν πιο παραγκωνισμένος από ποτέ. Στην κορυφή της επίθεσης είχαμε τον Alarcon, και για δεκάρι - που χρησιμοποιούμουν συχνά τα τελευταία χρόνια - είχαμε τον Berkay. Αλλαγή και των 2 ήταν ο Males. Εγώ έμπαινα αραιά και που προς το τέλος των παιχνιδιών. Ήξερα ότι δεν ήμουν και για πολλά. Ήδη είχαμε κάνει κάποιες κουβέντες με τον Τολη μήπως έφευγα αλλά πάντα το ανέβαλλα. Μερικές φορές οι προσωπικές σχέσεις κερδίζουν τις επαγγελματικές. Εκείνη την χρονιά, όμως, κατάλαβα ότι πρέπει να επισπεύσω την αποχώρηση μου. Ήταν η πρώτη χρονιά της ομάδας μας στο Champions League και μπήκα ως αλλαγή δύο φορές. Μια στο πρώτο και μια στο τελευταίο παιχνίδι.
Το κόλλημα που έχει ο Τόλης με τους νέους το ξέρουμε καλά. Εκείνη την χρονιά παίζαμε με 6 βασικούς 21 χρονών και κάτω και είχαμε άλλους 3 με ενεργούς ρόλους από τον πάγκο. Ήμουν μόλις 29 και ένιωθα γέρος ρε φίλε. Είχαμε τον Rodriguez στο κέντρο της άμυνας, πλάγια μπακ τον Prvulovic και τον Mitrovic, στο κέντρο Pereiro, τον Zondo δεξί εξτρέμ και τον Alarcon στην κορυφή. Όπως ξέρετε ο Rodriguez και ο Pereiro είναι βασικοί στην ομάδα μέχρι και σήμερα και οι άλλοι 4 διέπρεψαν στην Premier League. Ο τερματοφύλακας μας ήταν ο μεγαλύτερος στην ενδεκάδα και ήταν στην ηλικία μου. Βασικά τώρα που το σκέφτομαι ήμασταν γενικότερα οι μεγαλύτεροι στην ομάδα.
Βλέπαμε την κλήρωση των ομίλων σαν να ήμασταν παιδάκια – άλλωστε εκτός από τον Berkay, για όλους τους υπόλοιπους ήταν η πρώτη μας φορά - και αυτή μας χαμογέλασε. Πόρτο, Αθλέτικ Μπιλμπάο και Λύων. Γιατί όχι σκεφτήκαμε; Στο πρώτο παιχνίδι κερδίζαμε την Μπιλμπάο εκτός 3-0 στο ημίχρονο. Ο κόουτς με έβαλε για να ξεκουράσω τον Alarcon γύρω στο 60’. Προσπάθησα να κάνω κάτι ουσιαστικό αλλά δυσκολεύτηκα με αποτέλεσμα να χωλαίνουμε κάπως στην επίθεση, ευτυχώς όμως οι Ισπανοί δεν μπορούσαν να μας απειλήσουν. Ήταν η τέλεια αρχή για την ομάδα. Στη συνέχεια τα αποτελέσματα δεν ήταν τόσο καλά, δεν μπορέσαμε να κερδίσουμε τους επόμενους 4 αγώνες στον όμιλο και υποδεχόμασταν την Λυών τελευταία αγωνιστική. [urhttps://imgur.com/VzRQKE1]Με νίκη περνούσαμε ως δεύτεροι.[/url] Οποιοδήποτε άλλο αποτέλεσμα μας έστελνε Europa στο καλύτερο σενάριο. Τότε είχαν περάσει λίγες εβδομάδες που είχαμε μπει στο νέο μας γήπεδο αλλά η UEFA δεν μας άφηνε να αλλάξουμε κατά την διάρκεια της φάσης των ομίλων λόγω κάποιου κανονισμού. Οπότε παίζαμε σε μια ουδέτερη έδρα. Ούτε καν στο Bolzano, μιας και το παλιό μας δεν πληρούσε τις προϋποθέσεις. Με λίγα λόγια το εντός έδρας δεν σήμαινε και πολλά και η Λυών μας είχε ήδη κερδίσει 3-0 στο πρώτο ματς. Όμως, ο Χατζηβασίλης ήταν ξεκάθαρος. «Η ομάδα μας δεν είναι για να παίζει στο Europa League» έλεγε. Ποιος να το περίμενε 10 χρόνια μετά ότι θα έβγαινε αληθινός; Δεν έπαιξε ούτε μια φορά στο Europa League. 10/10 προκρίσεις από τους ομίλους έχει. Στα του παιχνιδιού: Εκείνες τις χρονιές ο Τόλης είχε αρχίσει να μαθαίνει πως να αφήνει το θέαμα και την επίθεση δευτερεύοντα και να κρατάει αποτέλεσμα απέναντι σε δυνατότερες ομάδες. Η Λυών δεν έβρισκε χώρους και σε συνδυασμό με το γκολ του Males μόλις στην πρώτη φάση του παιχνιδιού η πρόκριση ήταν δικιά μας. Επόμενη αντίπαλος Τσέλσι.
Στο πρωτάθλημα εν τω μεταξύ τα πηγαίναμε περίφημα. Σταθερά δεύτεροι γύρω στους 6-7 πόντους πίσω από την Γιουβέντους. Ουσιαστικά δεν απειλήσαμε και ποτέ. Αλλά έτσι αθόρυβα πήραμε το πρώτο μας «ασημένιο μετάλλιο». Τέλη Φεβρουαρίου είχαμε το πρώτο παιχνίδι με την Τσέλσι το οποίο έγινε στο νέο μας γήπεδο. Η ατμόσφαιρα ήταν απίστευτη. Δεν είχα ξαναδεί τέτοιο πράγμα. Ο Τόλης έβαλε την ομάδα μέσα να παίξει ξύλο. Καμία σχέση με την κλασική επιθετική νοοτροπία που μας είχε συνηθίσει. Και όντως, το παιχνίδι δεν ήταν για ουδέτερους. Εκτός αν είστε φαν των σφυριγμάτων και των κίτρινων. Καμία ομάδα δεν βρήκε ποτέ ρυθμό. Όλα έδειχναν ότι θα γυρνούσαμε στα αποδυτήρια με το 0-0. Όμως ο Haaland, αυτό το αρρωστημένο κατασκεύασμα, είχε άλλες ιδέες. Πρόλαβε και πέταξε δύο γκολάκια στις καθυστερήσεις και μας διέλυσε τα όνειρα. Εννοείται αν υπήρχε ένα άτομο, όμως, που θα πίστευε στην ανατροπή αυτός ήταν ο κόουτς.
Τέρμα ο φόβος μας είπε πριν βγούμε στο Stamford Bridge για την ρεβάνς. Έδωσε τον Haaland να τον μαρκάρει ατομικά ο Dalle Mura και είπε στην ομάδα να χτυπήσουν τις πτέρυγες. Όντως αυτό έκανε την διαφορά. Τους παίζαμε μονότερμα και στο 30κάτι ο Alarcon σκοράρει με κεφαλιά. Ένα γκολ θέλαμε για παράταση. Αυτοί δεν υπήρχαν στο γήπεδο. Όλοι μας πιστεύαμε στην ανατροπή. Πέντε λεπτά μετά την έναρξη του δεύτερου ημιχρόνου ο Alarcon τραυματίζεται και φεύγει με φορείο ουρλιάζοντας. Ο Males είχε μαζέψει κίτρινες και δεν βρισκόταν στο Λονδίνο. Ο Τόλης μου λέει να ετοιμαστώ για να μπω. Μπαίνω στην κορυφή της επίθεσης με σκοπό να βάλω ένα γκολ που θα στείλει την ομάδα στην παράταση. Zondo και Pranata έχουν οδηγίες να τροφοδοτούν το 9άρι μας και το έκαναν και με το παραπάνω. Τι σέντρες, τι πάσες. Ευκαιρίες να σκοράρω μπόλικες. Αλλά δεν μπορούσα. Στραβοκλωτσιές, χαμένες κατοχές, από όλα είχε το show μου. Προς το τέλος είμαι σίγουρος πως οι Άγγλοι οπαδοί άρχισαν να γελάνε και δεν ήθελα καν να φανταστώ τι λέγαν για εμένα οι Ιταλοί. Οι αμυντικοί με κάναν το απαραίτητο bullying για να μου το βουλώσουν ακόμα παραπάνω. Όσο πείσμα και να είχα δεν μπορούσα να κάνω κάτι ουσιαστικό και όσο και να αγαπάω τον Τόλη εκείνη την ημέρα νομίζω έκανε ένα από τα χειρότερα του κοουτσαρίσματα. Ήταν σαν να εθελοτυφλούσε. Είμαι σίγουρος πως έβλεπε ότι δεν δουλεύει το σύστημα του μπροστά. Η ομάδα ήταν σαν να έπαιζε με 10 και στο 85’ το ρομπότ από την Νορβηγία έβαλε άλλο ένα γκολ που μας τσάκισε.
Στα αποδυτήρια άρχισα να κλαίω. Πραγματοποίησα το όνειρο μου να παίξω στο Champions League άλλα κόστισα στην ομάδα της καρδίας μου μια πρόκριση στους 8. Ο Τόλης προσπάθησε να με παρηγορήσει αλλά ήμουν ανένδοτος, έπρεπε να βρω ομάδα για να φύγω. Όσο φίλος μου και να ήταν και να με ήθελε κοντά του, συμφώνησε. Ή, μάλλον, έκανε πως συμφώνησε. Να σας πω την αλήθεια δεν θα μάθω ποτέ αν έψαξε όντως να με πουλήσει εκείνο το καλοκαίρι. Προς τα τέλη του καλοκαιριού βλέποντας ότι μένω στην ομάδα και ότι αντί για εμένα πούλησε τον Males πήγα και του είπα ότι κάνει [System Interruption: Μη βρίζεις!]. Πρέπει να βρει δεύτερη λύση πίσω από τον Alarcon του είπα. Αυτός άρχισε να γελάει, με έπιασε από τον ώμο και μου είπε μεταξύ σοβαρού και αστείου «ήρθε η ώρα για το last dance σου παλιόφιλε». Τελικά με έπεισε να μείνω άλλη μια χρονία για το "last dance" μου. Το οποίο προφανώς δεν είχε καμία σχέση με του Τζόρνταν. Σε ένα παιχνίδι προς το τέλος της χρονιάς έπαιξα όλο και όλο, αλλά έβαλα ένα γκολ που το πανηγυρίσαμε σαν τρελοί με τον Τόλη. Μετά το καλοκαίρι έφυγα, και όπως γνωρίζετε, η ομάδα πήρε τα πάνω της. Του το έχω πει και μπροστά του οπότε δεν θα με παρεξηγήσει: Ο [System Interruption: Μη βρίζεις!] ο Τόλης μπορεί να θεωρείται θρύλος αλλά καμία φορά το συναίσθημα πρέπει να το βάζει δεύτερο.
- fmaras
- Assistant Manager
- Posts: 3313
- Joined: Thu Jul 07, 2011 4:00 pm
- Αγαπημένη Ομάδα: OSFP, Arsenal
- Status: 1-4-8, 3 to the 3 to the 6 to the 9!
- Location: Αλεξανδρουπολη
- Has thanked: 9 times
- Been thanked: 1 time
10. 2029-30 Season
Αφηγείται ο Christian
Οπαδός της F.C. Südtirol
Γεννημένος το 2015
14 ήμουν τότε. Έβλεπα ποδόσφαιρο εννοείται, αλλά είναι μια ηλικία που νομίζεις ότι καταλαβαίνεις περισσότερο από ότι όντως καταλαβαίνεις. Ότι σου λένε οι μεγάλοι το έχεις για ευαγγέλιο. Βασίζεσαι σε κάθε τους άποψη και συμφωνείς για να κερδίσεις τον θαυμασμό τους. Στους δύο πρώτους αγώνες εκείνης της χρονιάς, ας πούμε, που χάσαμε 1-0 από Γιούβε και από Ίντερ με δύο κεφαλιές από κόρνερ, ο μπαμπάς μου μου έμαθε πως όποιοι βάζουν γκολ από κόρνερ είναι φλώροι. "Έχουν πληρώσει τόσα εκατομμύρια και δεν μπορούν να παίξουν τις πασούλες τους, να κάνουν μια οργανωμένη επίθεση οι μίζεροι. Και δες τους πως πανηγυρίζουν τα κόρνερ. Καλύτερα να μην ξαναδώ ποδόσφαιρο από το να είμαι άμπαλος σαν αυτούς και να σκοράρω από στημένα." Τελείωσε. Εκείνη την περίοδο όποτε έβλεπα γκολ από κόρνερ, αηδίαζα. Η αλήθεια είναι πως από πασούλες και από οργάνωση τα πηγαίναμε τέλεια. Είχαμε την καλύτερη άμυνα της κατηγορίας για μεγάλο μέρος της χρονιάς. Και το υψηλότερο ποσοστό κατοχής θυμάμαι.
Κάτι άλλο που έλεγε ο μπαμπάς μου είναι πως θα μπορούσα να παίζω και εγώ στην Sudtirol. Μου έδειχνε το ρόστερ και μου έλεγε πόσοι παίκτες είναι 20 και κάτω. 15 παίκτες ήταν, το θυμάμαι. Δεν καταλάβαινα πόσο ακραίο ήταν αυτό τότε. 4-5 είχαν πάει δανεικοί βέβαια αλλά και πάλι. Επίσης, ήταν και λίγο διπολικός. 1 Ιουλίου είχαμε πάρει 10 παίκτες ελεύθερους και μου έλεγε πόσο ιδιοφυία είναι ο προπονητής που κινείται τόσο αθόρυβα στο μεταγραφικό παζάρι και αγοράζει τζάμπα - παρένθεση εδώ να πω πως ο Butler ήταν ένας από αυτούς τους 10 σε περίπτωση που δεν θυμάστε ότι από εμάς άρχισε την καριέρα του. Ιούλιο – Αύγουστο να εξηγώ στους φίλους μου πως ομάδες που δίνουν λεφτά για παίκτες δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Τέλη καλοκαιριού, όμως, αγοράζουμε με 20 εκατομμύρια τον Sergio Gomez για το κέντρο και με 40 τον Baja για δεκάρι. Ο μπαμπάς μου εκεί να μου εξηγεί πόσο έξυπνος πρέπει να είσαι για να δίνεις λεφτά για τέτοιους παικταράδες. Να βγαίνω και εγώ και να λέω τα λεφτά είναι καλό να τα σκορπάς και είναι δείγμα μεγάλης ομάδας. Βέβαια, μπαμπά για τους συγκεκριμένους δεν είχες τόσο δίκαιο. Και οι δύο έφυγαν το επόμενο καλοκαίρι με λιγότερο από το μισό από όσο αγοράστηκαν.
Μπορεί, λοιπόν, να ήταν μεγάλος φαν ο πατέρας μου αλλά στο γήπεδο δεν πηγαίναμε δυστυχώς. Βαριόταν. Όπως δεν πηγαίναμε και ταξίδια και τον έκραζε η μάνα μου κάθε καλοκαίρι. Στην τηλεόραση όλοι οι πανηγυρισμοί. Και από πανηγυρισμούς είχαμε πολλούς. 3 μήνες περίπου ήμασταν αήττητοι στην μέση της σεζόν. Ένα τρομερό σερί που έσπασε από την Αταλάντα. Την κωλοαταλάντα! Lowkey ήταν το rivalry της πόλης. Τις εβδομάδες που ανεβαίναμε στην πρώτη θέση ο πατέρας μου είχε τρελά κέφια. Δεν ήταν και πολλές βέβαια. Βγήκαμε σχετικά νωρίς από την διεκδίκηση – άλλη μια δεύτερη θέση.
Παίζαμε και Ευρώπη όμως, έτσι; Ο μπαμπάς μου έλεγε πως πλέον είχαμε φανέλα στην Ευρώπη. Όλοι μας φοβούνται μου έλεγε και εγώ συμφωνούσα όπως πάντα. Πρώτοι σε όμιλο με Λίβερπουλ, Άγιαξ, Κοπεγχάγη. Νίκη 1-0 την Λίβερπουλ εντός και εκτός 1-1. Τρελό hype για τα νοκ άουτ. Μας τυχαίνει η Λειψία για τους 16. Βατός αντίπαλος πιστεύαμε όλοι, αλλά έλα που χάσαμε 2-0 στον πρώτο αγώνα. Μέσα στα νεύρα στο σπίτι. Ωστόσο, ο Butler δεν είχε πει την τελευταία του λέξη. Οι 3 ασιστ του και τα 2 γκολ του Alarcon μας οδηγούν στην ανατροπή. 5-0. Μόνοι μας στο γήπεδο. Επόμενος αντίπαλος; Liverpool. Ήδη είχαμε παίξει δυο φορές μαζί τους και δεν μπόρεσαν να μας κερδίσουν. Αυτό οδήγησε τον πατέρα μου να βγάλει το συμπέρασμα πως κανένας στην Liverpool δεν ξέρει μπάλα. Μου φάνηκε λίγο ακραίο, παρ' όλα αυτά τους κερδίσαμε 3-1 στον πρώτο αγώνα γυρνώντας από 0-1 με χατ τρικ του Alarcon. Και να ήθελα να του διαφωνήσω δεν μπορούσα.
Επόμενη μέρα στο σχολείο παίζαμε μπάλα στην γυμναστική και όποτε βάζαμε γκολ φωνάζαμε Alarcooooon. 21 χρονών παιδί ήταν τότε εν τω μεταξύ, οριακά και αυτός σχολείο έπρεπε να πηγαίνει. Νομίζαμε με τους φίλους μας ότι κάναμε ανάλυση το παιχνίδι στα διαλείμματα. Είχαμε βγάλει τους Άγγλους άμπαλους και εμάς παικταράδες, ιδιοφυίες. Τέτοια οργάνωση στην επίθεση, τέτοια χημεία δεν είχαμε ξαναδεί στην Ιταλία λέγαμε (γέλια). Γυρνάω σπίτι εκείνη την μέρα και ακούω φωνές. "Υπόσχομαι θα σε πάω και εσένα το καλοκαίρι ρε Simona". Παραξενεύτηκα. Ανοίγω την πόρτα και τρέχει ο μπαμπάς μου να με αγκαλιάσει. "Την άλλη Τετάρτη πάμε Anfield, Christianino". Το σοκ απίστευτο. Ούτε στα εντός με την Salernitana δεν πηγαίναμε ξερωγω. Η μάνα μου να γκρινιάζει για τα λεφτά που δώσαμε, ότι αυτή δεν την πάει πουθενά, ότι έχω σχολείο μεσοβδόμαδα και τέτοια. Ο πατέρας μου όμως όταν βάζει κάτι στο μυαλό του τελείωσε. Και εκείνη την ημέρα είχε βάλει στο μυαλό του να δει την πρόκριση της ομάδας του στα ημιτελικά μαζί με τον έφηβο γιό του. Την επόμενη εβδομάδα μπαίνω πρώτη φορά σε αεροπλάνο και πηγαίνουμε στο Anfield. Δεν ξέρω πως μέσα στο σοκ ο εγκέφαλος μου κατάφερε και κράτησε αναμνήσεις, αλλά κάποιες εικόνες από εκείνη την βραδιά δεν θα τις ξεχάσω ποτέ.
Gouiri γκολ στο πρώτο δεκάλεπτο και χάνουμε 1-0. «Που τον θυμήθηκε αυτόν τον [System Interruption: Μη βρίζεις!] και τον έβαλε βασικό;» να φωνάζει ο μπαμπάς μου. "Ούτε σέντρες δεν ξέρει να κάνει, ούτε τίποτα" εγώ. Εν τω μεταξύ δεν τον είχα δει και ποτέ να παίζει, αλλά εκεί να συμφωνώ. Από εκεί και πέρα πηγαίναμε καλά. Όπως σε πολλά παιχνίδια στην σεζόν που ήμασταν αουτσαίντερ κρατούσαμε κατοχή και ανεβαίναμε αργά. "Ο Χατζηβασίλης ωρίμασε επιτέλους, ξέρει πότε να επιτίθεται και πότε να ρίχνει τον ρυθμό." έλεγε ο πατέρας. Εκείνη την μέρα ο ρυθμός ήταν πολύ χαμηλός, όπως καταλαβαίνετε, αλλά εγώ ο μπαμπάς μου και οι άλλοι 1000 Ιταλοί δεν ρίξαμε καθόλου τον ρυθμό των χτύπων της καρδιάς μας. Ένα γκολ και είμασταν έξω. Αλλά οι Άγγλοι δεν έδειχναν να μπορούν, όσο και να ανέβαιναν προς το τέλος του παιχνιδιού. Ίσα ίσα τότε ήταν που βρίσκαμε και εμείς χώρους και βγαίναμε για αντεπιθέσεις. Όμως, καμία από αυτές δεν έγινε πραγματικός κίνδυνος. Φτάνουμε, οπότε, στο 85΄ και εν μέσω της πολιορκίας τους κάνει ένας μια σουτάρα έξω από την περιοχή. Φαινόταν να μπαίνει, καρφωτό πήγαινε για αριστερό παραθυράκι. Βέβαια, ο Costa έκανε πολύ καλή εμφάνιση εκείνη την βραδιά και το έσωσε και αυτό. Είχαν κόρνερ, λοιπόν. Εκτελείται από κάποιον που δεν θυμάμαι, σηκώνεται ο Macagno στον αέρα και κάνει μια άπιαστη κεφαλιά. Γίνεται 2-0 λίγο πριν το τέλος του παιχνιδιού. Ο μπαμπάς να κοιτάει σαν χάνος. Δεν έβγαζε λόγια. Τότε εγώ τον κοιτάζω και φωνάζω "Ε βέβαια. Μόνο με κόρνερ μπορούνε οι άμπαλοι! Μια πάσα στην περιοχή δεν μπορούν να ανταλλάξουν. Τζάμπα τα εκατομμύρια τους!!" Ο μπαμπάς μου με πιάνει στον ώμο. "Κοίτα πως πανηγυρίζουν οι φλώροι. Νομίζουν έχουν ομάδα τώρα." Η Liverpool κέρδισε το Champions League εκείνη την χρονιά, εμείς δεν σηκώσαμε τίποτα, αλλά εγώ ξέρω ότι ήταν όλοι τους άμπαλοι. Άλλωστε ήμασταν η μοναδική ομάδα που μπόρεσε και κράτησε κατοχή στο Anfield, ε μπαμπά;
Αφηγείται ο Christian
Οπαδός της F.C. Südtirol
Γεννημένος το 2015
14 ήμουν τότε. Έβλεπα ποδόσφαιρο εννοείται, αλλά είναι μια ηλικία που νομίζεις ότι καταλαβαίνεις περισσότερο από ότι όντως καταλαβαίνεις. Ότι σου λένε οι μεγάλοι το έχεις για ευαγγέλιο. Βασίζεσαι σε κάθε τους άποψη και συμφωνείς για να κερδίσεις τον θαυμασμό τους. Στους δύο πρώτους αγώνες εκείνης της χρονιάς, ας πούμε, που χάσαμε 1-0 από Γιούβε και από Ίντερ με δύο κεφαλιές από κόρνερ, ο μπαμπάς μου μου έμαθε πως όποιοι βάζουν γκολ από κόρνερ είναι φλώροι. "Έχουν πληρώσει τόσα εκατομμύρια και δεν μπορούν να παίξουν τις πασούλες τους, να κάνουν μια οργανωμένη επίθεση οι μίζεροι. Και δες τους πως πανηγυρίζουν τα κόρνερ. Καλύτερα να μην ξαναδώ ποδόσφαιρο από το να είμαι άμπαλος σαν αυτούς και να σκοράρω από στημένα." Τελείωσε. Εκείνη την περίοδο όποτε έβλεπα γκολ από κόρνερ, αηδίαζα. Η αλήθεια είναι πως από πασούλες και από οργάνωση τα πηγαίναμε τέλεια. Είχαμε την καλύτερη άμυνα της κατηγορίας για μεγάλο μέρος της χρονιάς. Και το υψηλότερο ποσοστό κατοχής θυμάμαι.
Κάτι άλλο που έλεγε ο μπαμπάς μου είναι πως θα μπορούσα να παίζω και εγώ στην Sudtirol. Μου έδειχνε το ρόστερ και μου έλεγε πόσοι παίκτες είναι 20 και κάτω. 15 παίκτες ήταν, το θυμάμαι. Δεν καταλάβαινα πόσο ακραίο ήταν αυτό τότε. 4-5 είχαν πάει δανεικοί βέβαια αλλά και πάλι. Επίσης, ήταν και λίγο διπολικός. 1 Ιουλίου είχαμε πάρει 10 παίκτες ελεύθερους και μου έλεγε πόσο ιδιοφυία είναι ο προπονητής που κινείται τόσο αθόρυβα στο μεταγραφικό παζάρι και αγοράζει τζάμπα - παρένθεση εδώ να πω πως ο Butler ήταν ένας από αυτούς τους 10 σε περίπτωση που δεν θυμάστε ότι από εμάς άρχισε την καριέρα του. Ιούλιο – Αύγουστο να εξηγώ στους φίλους μου πως ομάδες που δίνουν λεφτά για παίκτες δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Τέλη καλοκαιριού, όμως, αγοράζουμε με 20 εκατομμύρια τον Sergio Gomez για το κέντρο και με 40 τον Baja για δεκάρι. Ο μπαμπάς μου εκεί να μου εξηγεί πόσο έξυπνος πρέπει να είσαι για να δίνεις λεφτά για τέτοιους παικταράδες. Να βγαίνω και εγώ και να λέω τα λεφτά είναι καλό να τα σκορπάς και είναι δείγμα μεγάλης ομάδας. Βέβαια, μπαμπά για τους συγκεκριμένους δεν είχες τόσο δίκαιο. Και οι δύο έφυγαν το επόμενο καλοκαίρι με λιγότερο από το μισό από όσο αγοράστηκαν.
Μπορεί, λοιπόν, να ήταν μεγάλος φαν ο πατέρας μου αλλά στο γήπεδο δεν πηγαίναμε δυστυχώς. Βαριόταν. Όπως δεν πηγαίναμε και ταξίδια και τον έκραζε η μάνα μου κάθε καλοκαίρι. Στην τηλεόραση όλοι οι πανηγυρισμοί. Και από πανηγυρισμούς είχαμε πολλούς. 3 μήνες περίπου ήμασταν αήττητοι στην μέση της σεζόν. Ένα τρομερό σερί που έσπασε από την Αταλάντα. Την κωλοαταλάντα! Lowkey ήταν το rivalry της πόλης. Τις εβδομάδες που ανεβαίναμε στην πρώτη θέση ο πατέρας μου είχε τρελά κέφια. Δεν ήταν και πολλές βέβαια. Βγήκαμε σχετικά νωρίς από την διεκδίκηση – άλλη μια δεύτερη θέση.
Παίζαμε και Ευρώπη όμως, έτσι; Ο μπαμπάς μου έλεγε πως πλέον είχαμε φανέλα στην Ευρώπη. Όλοι μας φοβούνται μου έλεγε και εγώ συμφωνούσα όπως πάντα. Πρώτοι σε όμιλο με Λίβερπουλ, Άγιαξ, Κοπεγχάγη. Νίκη 1-0 την Λίβερπουλ εντός και εκτός 1-1. Τρελό hype για τα νοκ άουτ. Μας τυχαίνει η Λειψία για τους 16. Βατός αντίπαλος πιστεύαμε όλοι, αλλά έλα που χάσαμε 2-0 στον πρώτο αγώνα. Μέσα στα νεύρα στο σπίτι. Ωστόσο, ο Butler δεν είχε πει την τελευταία του λέξη. Οι 3 ασιστ του και τα 2 γκολ του Alarcon μας οδηγούν στην ανατροπή. 5-0. Μόνοι μας στο γήπεδο. Επόμενος αντίπαλος; Liverpool. Ήδη είχαμε παίξει δυο φορές μαζί τους και δεν μπόρεσαν να μας κερδίσουν. Αυτό οδήγησε τον πατέρα μου να βγάλει το συμπέρασμα πως κανένας στην Liverpool δεν ξέρει μπάλα. Μου φάνηκε λίγο ακραίο, παρ' όλα αυτά τους κερδίσαμε 3-1 στον πρώτο αγώνα γυρνώντας από 0-1 με χατ τρικ του Alarcon. Και να ήθελα να του διαφωνήσω δεν μπορούσα.
Επόμενη μέρα στο σχολείο παίζαμε μπάλα στην γυμναστική και όποτε βάζαμε γκολ φωνάζαμε Alarcooooon. 21 χρονών παιδί ήταν τότε εν τω μεταξύ, οριακά και αυτός σχολείο έπρεπε να πηγαίνει. Νομίζαμε με τους φίλους μας ότι κάναμε ανάλυση το παιχνίδι στα διαλείμματα. Είχαμε βγάλει τους Άγγλους άμπαλους και εμάς παικταράδες, ιδιοφυίες. Τέτοια οργάνωση στην επίθεση, τέτοια χημεία δεν είχαμε ξαναδεί στην Ιταλία λέγαμε (γέλια). Γυρνάω σπίτι εκείνη την μέρα και ακούω φωνές. "Υπόσχομαι θα σε πάω και εσένα το καλοκαίρι ρε Simona". Παραξενεύτηκα. Ανοίγω την πόρτα και τρέχει ο μπαμπάς μου να με αγκαλιάσει. "Την άλλη Τετάρτη πάμε Anfield, Christianino". Το σοκ απίστευτο. Ούτε στα εντός με την Salernitana δεν πηγαίναμε ξερωγω. Η μάνα μου να γκρινιάζει για τα λεφτά που δώσαμε, ότι αυτή δεν την πάει πουθενά, ότι έχω σχολείο μεσοβδόμαδα και τέτοια. Ο πατέρας μου όμως όταν βάζει κάτι στο μυαλό του τελείωσε. Και εκείνη την ημέρα είχε βάλει στο μυαλό του να δει την πρόκριση της ομάδας του στα ημιτελικά μαζί με τον έφηβο γιό του. Την επόμενη εβδομάδα μπαίνω πρώτη φορά σε αεροπλάνο και πηγαίνουμε στο Anfield. Δεν ξέρω πως μέσα στο σοκ ο εγκέφαλος μου κατάφερε και κράτησε αναμνήσεις, αλλά κάποιες εικόνες από εκείνη την βραδιά δεν θα τις ξεχάσω ποτέ.
Gouiri γκολ στο πρώτο δεκάλεπτο και χάνουμε 1-0. «Που τον θυμήθηκε αυτόν τον [System Interruption: Μη βρίζεις!] και τον έβαλε βασικό;» να φωνάζει ο μπαμπάς μου. "Ούτε σέντρες δεν ξέρει να κάνει, ούτε τίποτα" εγώ. Εν τω μεταξύ δεν τον είχα δει και ποτέ να παίζει, αλλά εκεί να συμφωνώ. Από εκεί και πέρα πηγαίναμε καλά. Όπως σε πολλά παιχνίδια στην σεζόν που ήμασταν αουτσαίντερ κρατούσαμε κατοχή και ανεβαίναμε αργά. "Ο Χατζηβασίλης ωρίμασε επιτέλους, ξέρει πότε να επιτίθεται και πότε να ρίχνει τον ρυθμό." έλεγε ο πατέρας. Εκείνη την μέρα ο ρυθμός ήταν πολύ χαμηλός, όπως καταλαβαίνετε, αλλά εγώ ο μπαμπάς μου και οι άλλοι 1000 Ιταλοί δεν ρίξαμε καθόλου τον ρυθμό των χτύπων της καρδιάς μας. Ένα γκολ και είμασταν έξω. Αλλά οι Άγγλοι δεν έδειχναν να μπορούν, όσο και να ανέβαιναν προς το τέλος του παιχνιδιού. Ίσα ίσα τότε ήταν που βρίσκαμε και εμείς χώρους και βγαίναμε για αντεπιθέσεις. Όμως, καμία από αυτές δεν έγινε πραγματικός κίνδυνος. Φτάνουμε, οπότε, στο 85΄ και εν μέσω της πολιορκίας τους κάνει ένας μια σουτάρα έξω από την περιοχή. Φαινόταν να μπαίνει, καρφωτό πήγαινε για αριστερό παραθυράκι. Βέβαια, ο Costa έκανε πολύ καλή εμφάνιση εκείνη την βραδιά και το έσωσε και αυτό. Είχαν κόρνερ, λοιπόν. Εκτελείται από κάποιον που δεν θυμάμαι, σηκώνεται ο Macagno στον αέρα και κάνει μια άπιαστη κεφαλιά. Γίνεται 2-0 λίγο πριν το τέλος του παιχνιδιού. Ο μπαμπάς να κοιτάει σαν χάνος. Δεν έβγαζε λόγια. Τότε εγώ τον κοιτάζω και φωνάζω "Ε βέβαια. Μόνο με κόρνερ μπορούνε οι άμπαλοι! Μια πάσα στην περιοχή δεν μπορούν να ανταλλάξουν. Τζάμπα τα εκατομμύρια τους!!" Ο μπαμπάς μου με πιάνει στον ώμο. "Κοίτα πως πανηγυρίζουν οι φλώροι. Νομίζουν έχουν ομάδα τώρα." Η Liverpool κέρδισε το Champions League εκείνη την χρονιά, εμείς δεν σηκώσαμε τίποτα, αλλά εγώ ξέρω ότι ήταν όλοι τους άμπαλοι. Άλλωστε ήμασταν η μοναδική ομάδα που μπόρεσε και κράτησε κατοχή στο Anfield, ε μπαμπά;
- fmaras
- Assistant Manager
- Posts: 3313
- Joined: Thu Jul 07, 2011 4:00 pm
- Αγαπημένη Ομάδα: OSFP, Arsenal
- Status: 1-4-8, 3 to the 3 to the 6 to the 9!
- Location: Αλεξανδρουπολη
- Has thanked: 9 times
- Been thanked: 1 time
11. 2030-31 Season
Αφηγείται ο Joao Resende
Παίκτης της F.C. Südtirol | Ιανουάριος 2031-37
Γεννημένος το 2003
Πίεση, άγχος. Το πρόβλημα των καιρών μας. Από μικρά παιδιά πιεζόμαστε από παντού. Διάβασμα για το σχολείο, διαγωνίσματα, βαθμοί. Μετά πανεπιστήμιο, μεταπτυχιακά. Μετά άντε βρες δουλειά. Κάνε οικογένεια. Μεγάλωσε σωστά τα παιδιά σου και πάει λέγοντας. Μέχρι και ο πιο απλός άνθρωπος πιέζεται. «Όταν παίζεις ποδόσφαιρο στο υψηλότερο επίπεδο η πίεση σε τρυπάει στο στήθος σαν τόξο». Αυτό μου έλεγε ο προπονητής μου στην Benfica όταν ήμουν πιτσιρίκι. «Αν αυτό το γουστάρεις, τότε ξέρεις πως είσαι φτιαγμένος για πρωταθλητισμό». Και εγώ το γούσταρα. Δεν θέλω να περιαυτολογώ αλλά από μικρός ήξερα ότι ήμουν φτιαγμένος διαφορετικά. Από όταν έβλεπα άτομα να κάνουν εμετό από το άγχος τους στα δοκιμαστικά και εγώ σκεφτόμουν τι να μου έχει μαγειρέψει η μάνα μου. Πάντα γούσταρα την πίεση. Δεν ήθελα να βάζω γκολ στην Belenenses και στα χωρία. Ήθελα να βάζω στην Sporting και στην Porto σε τελικούς. Η πίεση ήταν το καύσιμο μου.
H Benfica ήταν και θα είναι η ομάδα της καρδιάς μου. Ήμουν ο star και ο καλύτερος παίκτης της ομάδας για πολλά χρόνια, αλλά μέσα μου ήξερα ότι ήθελα μια πρόκληση. Τον Ιανουάριο του 2031 μου χτύπησε την πόρτα τελικά η καλύτερη δυνατή. Στην Ιταλία γινόταν ένα τρελό πρωτάθλημα. 6 ομάδες παλεύαν για τον τίτλο με 6 βαθμούς διαφορά. Atalanta, Sudtirol, Juventus, Inter, Roma & Napoli. Δεν επιτρεπόντουσαν λάθη. Ακόμα και ένας τραυματισμός θα κόστιζε για οποιαδήποτε ομάδα. Τον Ιανουάριο, λοιπόν, η Sudtirol χάνει τον σούπερ σταρ επιθετικό της, τον Alarcon, από την Tottenham. Επιτρέψτε μου να εκφραστώ ελεύθερα, αλλά η πιο ηλίθια κίνηση που έχω δει. Άφησε την ομάδα που οδηγούσε ο ίδιος προς το πρωτάθλημα για να πάει στην Tottenham που έχει να βγει Champions League καμία εικοσαριά χρόνια. Έμεινε άτιτλος όλη του την ζωή και ούτε καν έκανε ποτέ τις σπουδαίες εμφανίσεις που μας είχε συνηθίσει στην Ιταλία. Τώρα τον πήρε η Ρεάλ για κάποιον λόγο, για να δούμε. Από την αρχή με το που έμαθα το ιστορικό του τον αντιπάθησα χωρίς καν να τον ξέρω. Δεν αφήνεις την ομάδα που σε ανακάλυψε από ένα χωρίο της Ουρουγουάης σε τέτοια περίοδο. Ακόμα και για 90Μ. Τέλειωσε το rant μου, συνεχίζω την ιστορία. Όποτε, η Sudtirol επικοινωνεί με την Benfica και με ζητάνε. Αναγνωρίζω ότι και εγώ παράτησα την ομάδα μου σε δύσκολη περίοδο όπως ο Alarcon και, ίσως, να μην έπρεπε να τον κράζω, αλλά η πρόκληση με καλούσε. Δεν γινόταν να την απορρίψω.
Και φτάνω στην Ιταλία που λες. Γίνομαι η πιο ακριβή μεταγραφή της ιστορίας της ομάδας και… τραυματίζομαι στην πρώτη προπόνηση. Ούτε εγώ θυμάμαι πόσο καιρό είχα να τραυματιστώ. Όλον τον Φεβρουάριο εκτός, τουλάχιστον. Εκείνον τον μήνα η ομάδα έχασε από Ίντερ, Τορίνο, και το πιο αστείο; Αποκλείστηκε στο Champions League από την Benfica. Εγώ δεν έπαιξα καν επειδή προφυλασσόμουν. Το πρώτο μου παιχνίδι; Μέσα Μαρτίου εναντίον της Atalanta. Δεν θα μπορούσε να υπάρχει καλύτερο ντεμπούτο σκεφτόμουν. Ενημερώθηκα από τα παιδιά εκεί πως η Atalanta είναι ο πιο κακός δαίμονας της ομάδας μας. Τόσα χρόνια στην Serie A την κερδίσαν μόνο μια φορά, το ’27. Χάνανε με κάτι σκορ 9-1, 1-4. Ακούγανε Alexandre και αλλάζαν δρόμο. Γενικότερα, η Atalanta ήταν πολύ ωραία ομάδα για κάθε ουδέτερο, όπως εμείς άλλωστε. Και εκείνη την σεζόν για πρώτη χρονιά είχαμε και οι δύο ομάδες πραγματικές αξιώσεις για τον τίτλο. Οι κακές γλώσσες είχαν αρχίσει να μιλάνε. «60Μ και έναν μήνα εκτός από την πρώτη μέρα», «Φέρτε μας πίσω τον Alarcon», «Έπαιζε μόνο σε farmers league, τι να κάνει στην Ιταλία». Από αρνητικά σχόλια είχε άπειρα. Άλλα όπως σου είπα, αυτά με έφτιαχναν. Βασικός για πρώτη φορά και τα λόγια είναι περιττά. 4-0. 1 γκολ 1 ασιστ εγώ, 1 γκολ 2 ασιστ ο Bruno o Fernandes και 1 γκολ ο πιτσιρικάς ο Paulo Grade. Πορτογαλική πανδαισία. Πόσο γούσταρα εκείνη την βραδιά! Ένιωθα να κλείνω τα στόματα στους επικριτές μου.
Στην συνέχεια της σεζόν κάναμε κάποιες μέτριες εμφανίσεις που μας άφησαν 4-5 βαθμούς πίσω από Juventus και Atalanta. Οι δικές μου εμφανίσεις ήταν καλές βέβαια, είχα πάρει και το βραβείο του μήνα για τον Απρίλιο αλλά δεν είχε και καμία σημασία. Επίσης, ο Grade, o μικρός, μας είχε σώσει σε μπόλικα παιχνίδια τότε και καταφέραμε να φτάσουμε σε απόσταση αναπνοής, ενώ οι υπόλοιπες ομάδες σιγά σιγά πέφταν. Ήμασταν εμείς, η Juve και η Atalanta, η οποία είχε κατακτήσει το κύπελλο και έχασε στον ημιτελικό του Champions League από την Barcelona. Στην 35η αγωνιστική παίζαμε με την Juventus σε ένα από τα πιο νωχελικά ματς της ζωής μου. Βγαίνουμε 0-0 και αφήνουμε την Atalanta 4 βαθμούς μπροστά μας. Εκεί μάλλον όλοι μέσα μας τα παρατήσαμε. Μαζί και ο τετρακέφαλος μου. Εκτός για 2 εβδομάδες μαθαίνω και χάνω τις επόμενες δυο αγωνιστικές. οι οποίες ήταν βγαλμένες από τα υγρά όνειρα κάθε οπαδού της Sudtirol. 36η αγωνιστική γυρνάμε το παιχνίδι με την Bologna στο 92’ και στην 37η παίρνουμε το ματς με σουτάρα του Mercier στο 81’. Κοινός παρονομαστής και στα 2 ματς ο Grade που δεν ήταν καν ενδεκαδάτος στα περισσότερα παιχνίδια της σεζόν. Το παιδί μας είχε τρελάνει με το κρύο αίμα του στις τελευταίες αγωνιστικές. Όσο, λοιπόν, εμείς παίρναμε τους αγώνες μας με την ψυχή στο στόμα, η Atalanta απέδειξε πως δεν είναι τόσο clutch. Έκανε δύο γκέλες με Salernitana & Lecce και σε συνδυασμό με την γκέλα της Juventus από την Milan πατήσαμε κορυφή μια στροφή πριν το τέλος.
Τελευταία αγωνιστική της χρονιάς παίζαμε για τον τίτλο στην έδρα μας εναντίον της Sassuolo. O Butler τραυματίας και ο Rodriguez, ο καλύτερος νέος παίκτης του πρωταθλήματος εκείνη την χρονιά, είχε μαζέψει κάρτες. Ο Grade είχε πάρει την θέση του Nketiah στην ενδεκάδα μετά τις εμφανισάρες του και εγώ ξεκινούσα μετά από 2 αγωνιστικές. Για πρώτη φορά δεν ήξερα αν η πίεση μου έκανε καλό ή κακό. Βγήκαμε όλοι μουδιασμένα και δεχτήκαμε γκολ μόλις στο 5ο λεπτό. Τότε μου ήρθε το τσίμπημα από το τόξο στο στήθος για τα καλά. Ένιωθα ανήμπορος να αντιδράσω, σαν να κινούμαι σε slow motion. Αλλά δεν γινόταν, έπρεπε(!) να αντιδράσω. Ο κόουτς ούρλιαζε, το κοινό είχε ξεσαλώσει. 60 εκατομμύρια είχαν δώσει για να με φέρουν στο Bolzano. Και δεν με είχαν φέρει για να χαίρομαι που βγήκα καλύτερος παίκτης του Απριλίου. Με είχαν φέρει για αυτήν ακριβώς την στιγμή. Κοίταξα προς το πέταλο και θυμήθηκα τον κόουτς μου στην Πορτογαλία. Έβγαλα νοητά το τόξο από το στήθος μου και αποφάσισα να παίξω μπάλα. Και έπαιξα. Όταν πέρασα την μισή τους άμυνα και έβαλα το πρώτο μου γκολ δεν πανηγύρισα καν. Έτρεξα με την μπάλα στο κέντρο. Όταν με έβγαλε ο Grade τετ α τετ και έβαλα το δεύτερο έτρεξα και τον αγκάλιασα. Ήταν ο καλύτερος μου φίλος στην ομάδα και η συνεισφορά του στις τελευταίες αγωνιστικές δεν πήρε την αναγνώριση που του άξιζε. Η ανατροπή είχε γίνει αλλά δεν είχαμε καν τελειώσει. Τέσσερα γκολ βάλαμε, τελικά, και οι πανηγυρισμοί έληξαν την επόμενη ημέρα. Το Bolzano δεν κοιμήθηκε εκείνη την Κυριακή. Όλοι μας είμασταν σε μια φρενήρη κατάσταση. Δεν είχα ξαναδεί τον κόουτς τόσο χαρούμενο και, μάλλον, ούτε αυτός. Η χαρά του, βέβαια, ήταν δικαιολογημένη και με το παραπάνω. Μετά από την κατάκτηση του πρωταθλήματος εδραιώθηκε σαν θρύλος της ποδοσφαιρικής ιστορίας. Μέσα σε 11 χρόνια έφερε την Sudtirol, μια ομάδα της τρίτης κατηγορίας, στην κορυφή της Ιταλίας και στο στόμα κάθε ποδοσφαιρόφιλου του πλανήτη. Μπορεί πολύ να λένε ότι δεν το αξίζαμε και πως πήραμε το χειρότερο πρωτάθλημα αφού όλες οι ομάδες δεν παίζανε στα standards τους. Εγώ σε αυτούς θα πω πως, παρότι ήταν μια περίεργη χρονιά, εμείς, σε αντίθεση με τις άλλες ομάδες, καταφέραμε και προσπεράσαμε την πίεση στους κρίσιμους αγώνες και παίξαμε το παιχνίδι μας. Αυτό, ουσιαστικά, ξεχωρίζει τους πρωταθλητές από τους διεκδικητές, και από εκείνη την βραδιά, για πρώτη φορά στην ιστορία της ομάδας. ανήκαμε στους πρώτους.
Αφηγείται ο Joao Resende
Παίκτης της F.C. Südtirol | Ιανουάριος 2031-37
Γεννημένος το 2003
Πίεση, άγχος. Το πρόβλημα των καιρών μας. Από μικρά παιδιά πιεζόμαστε από παντού. Διάβασμα για το σχολείο, διαγωνίσματα, βαθμοί. Μετά πανεπιστήμιο, μεταπτυχιακά. Μετά άντε βρες δουλειά. Κάνε οικογένεια. Μεγάλωσε σωστά τα παιδιά σου και πάει λέγοντας. Μέχρι και ο πιο απλός άνθρωπος πιέζεται. «Όταν παίζεις ποδόσφαιρο στο υψηλότερο επίπεδο η πίεση σε τρυπάει στο στήθος σαν τόξο». Αυτό μου έλεγε ο προπονητής μου στην Benfica όταν ήμουν πιτσιρίκι. «Αν αυτό το γουστάρεις, τότε ξέρεις πως είσαι φτιαγμένος για πρωταθλητισμό». Και εγώ το γούσταρα. Δεν θέλω να περιαυτολογώ αλλά από μικρός ήξερα ότι ήμουν φτιαγμένος διαφορετικά. Από όταν έβλεπα άτομα να κάνουν εμετό από το άγχος τους στα δοκιμαστικά και εγώ σκεφτόμουν τι να μου έχει μαγειρέψει η μάνα μου. Πάντα γούσταρα την πίεση. Δεν ήθελα να βάζω γκολ στην Belenenses και στα χωρία. Ήθελα να βάζω στην Sporting και στην Porto σε τελικούς. Η πίεση ήταν το καύσιμο μου.
H Benfica ήταν και θα είναι η ομάδα της καρδιάς μου. Ήμουν ο star και ο καλύτερος παίκτης της ομάδας για πολλά χρόνια, αλλά μέσα μου ήξερα ότι ήθελα μια πρόκληση. Τον Ιανουάριο του 2031 μου χτύπησε την πόρτα τελικά η καλύτερη δυνατή. Στην Ιταλία γινόταν ένα τρελό πρωτάθλημα. 6 ομάδες παλεύαν για τον τίτλο με 6 βαθμούς διαφορά. Atalanta, Sudtirol, Juventus, Inter, Roma & Napoli. Δεν επιτρεπόντουσαν λάθη. Ακόμα και ένας τραυματισμός θα κόστιζε για οποιαδήποτε ομάδα. Τον Ιανουάριο, λοιπόν, η Sudtirol χάνει τον σούπερ σταρ επιθετικό της, τον Alarcon, από την Tottenham. Επιτρέψτε μου να εκφραστώ ελεύθερα, αλλά η πιο ηλίθια κίνηση που έχω δει. Άφησε την ομάδα που οδηγούσε ο ίδιος προς το πρωτάθλημα για να πάει στην Tottenham που έχει να βγει Champions League καμία εικοσαριά χρόνια. Έμεινε άτιτλος όλη του την ζωή και ούτε καν έκανε ποτέ τις σπουδαίες εμφανίσεις που μας είχε συνηθίσει στην Ιταλία. Τώρα τον πήρε η Ρεάλ για κάποιον λόγο, για να δούμε. Από την αρχή με το που έμαθα το ιστορικό του τον αντιπάθησα χωρίς καν να τον ξέρω. Δεν αφήνεις την ομάδα που σε ανακάλυψε από ένα χωρίο της Ουρουγουάης σε τέτοια περίοδο. Ακόμα και για 90Μ. Τέλειωσε το rant μου, συνεχίζω την ιστορία. Όποτε, η Sudtirol επικοινωνεί με την Benfica και με ζητάνε. Αναγνωρίζω ότι και εγώ παράτησα την ομάδα μου σε δύσκολη περίοδο όπως ο Alarcon και, ίσως, να μην έπρεπε να τον κράζω, αλλά η πρόκληση με καλούσε. Δεν γινόταν να την απορρίψω.
Και φτάνω στην Ιταλία που λες. Γίνομαι η πιο ακριβή μεταγραφή της ιστορίας της ομάδας και… τραυματίζομαι στην πρώτη προπόνηση. Ούτε εγώ θυμάμαι πόσο καιρό είχα να τραυματιστώ. Όλον τον Φεβρουάριο εκτός, τουλάχιστον. Εκείνον τον μήνα η ομάδα έχασε από Ίντερ, Τορίνο, και το πιο αστείο; Αποκλείστηκε στο Champions League από την Benfica. Εγώ δεν έπαιξα καν επειδή προφυλασσόμουν. Το πρώτο μου παιχνίδι; Μέσα Μαρτίου εναντίον της Atalanta. Δεν θα μπορούσε να υπάρχει καλύτερο ντεμπούτο σκεφτόμουν. Ενημερώθηκα από τα παιδιά εκεί πως η Atalanta είναι ο πιο κακός δαίμονας της ομάδας μας. Τόσα χρόνια στην Serie A την κερδίσαν μόνο μια φορά, το ’27. Χάνανε με κάτι σκορ 9-1, 1-4. Ακούγανε Alexandre και αλλάζαν δρόμο. Γενικότερα, η Atalanta ήταν πολύ ωραία ομάδα για κάθε ουδέτερο, όπως εμείς άλλωστε. Και εκείνη την σεζόν για πρώτη χρονιά είχαμε και οι δύο ομάδες πραγματικές αξιώσεις για τον τίτλο. Οι κακές γλώσσες είχαν αρχίσει να μιλάνε. «60Μ και έναν μήνα εκτός από την πρώτη μέρα», «Φέρτε μας πίσω τον Alarcon», «Έπαιζε μόνο σε farmers league, τι να κάνει στην Ιταλία». Από αρνητικά σχόλια είχε άπειρα. Άλλα όπως σου είπα, αυτά με έφτιαχναν. Βασικός για πρώτη φορά και τα λόγια είναι περιττά. 4-0. 1 γκολ 1 ασιστ εγώ, 1 γκολ 2 ασιστ ο Bruno o Fernandes και 1 γκολ ο πιτσιρικάς ο Paulo Grade. Πορτογαλική πανδαισία. Πόσο γούσταρα εκείνη την βραδιά! Ένιωθα να κλείνω τα στόματα στους επικριτές μου.
Στην συνέχεια της σεζόν κάναμε κάποιες μέτριες εμφανίσεις που μας άφησαν 4-5 βαθμούς πίσω από Juventus και Atalanta. Οι δικές μου εμφανίσεις ήταν καλές βέβαια, είχα πάρει και το βραβείο του μήνα για τον Απρίλιο αλλά δεν είχε και καμία σημασία. Επίσης, ο Grade, o μικρός, μας είχε σώσει σε μπόλικα παιχνίδια τότε και καταφέραμε να φτάσουμε σε απόσταση αναπνοής, ενώ οι υπόλοιπες ομάδες σιγά σιγά πέφταν. Ήμασταν εμείς, η Juve και η Atalanta, η οποία είχε κατακτήσει το κύπελλο και έχασε στον ημιτελικό του Champions League από την Barcelona. Στην 35η αγωνιστική παίζαμε με την Juventus σε ένα από τα πιο νωχελικά ματς της ζωής μου. Βγαίνουμε 0-0 και αφήνουμε την Atalanta 4 βαθμούς μπροστά μας. Εκεί μάλλον όλοι μέσα μας τα παρατήσαμε. Μαζί και ο τετρακέφαλος μου. Εκτός για 2 εβδομάδες μαθαίνω και χάνω τις επόμενες δυο αγωνιστικές. οι οποίες ήταν βγαλμένες από τα υγρά όνειρα κάθε οπαδού της Sudtirol. 36η αγωνιστική γυρνάμε το παιχνίδι με την Bologna στο 92’ και στην 37η παίρνουμε το ματς με σουτάρα του Mercier στο 81’. Κοινός παρονομαστής και στα 2 ματς ο Grade που δεν ήταν καν ενδεκαδάτος στα περισσότερα παιχνίδια της σεζόν. Το παιδί μας είχε τρελάνει με το κρύο αίμα του στις τελευταίες αγωνιστικές. Όσο, λοιπόν, εμείς παίρναμε τους αγώνες μας με την ψυχή στο στόμα, η Atalanta απέδειξε πως δεν είναι τόσο clutch. Έκανε δύο γκέλες με Salernitana & Lecce και σε συνδυασμό με την γκέλα της Juventus από την Milan πατήσαμε κορυφή μια στροφή πριν το τέλος.
Τελευταία αγωνιστική της χρονιάς παίζαμε για τον τίτλο στην έδρα μας εναντίον της Sassuolo. O Butler τραυματίας και ο Rodriguez, ο καλύτερος νέος παίκτης του πρωταθλήματος εκείνη την χρονιά, είχε μαζέψει κάρτες. Ο Grade είχε πάρει την θέση του Nketiah στην ενδεκάδα μετά τις εμφανισάρες του και εγώ ξεκινούσα μετά από 2 αγωνιστικές. Για πρώτη φορά δεν ήξερα αν η πίεση μου έκανε καλό ή κακό. Βγήκαμε όλοι μουδιασμένα και δεχτήκαμε γκολ μόλις στο 5ο λεπτό. Τότε μου ήρθε το τσίμπημα από το τόξο στο στήθος για τα καλά. Ένιωθα ανήμπορος να αντιδράσω, σαν να κινούμαι σε slow motion. Αλλά δεν γινόταν, έπρεπε(!) να αντιδράσω. Ο κόουτς ούρλιαζε, το κοινό είχε ξεσαλώσει. 60 εκατομμύρια είχαν δώσει για να με φέρουν στο Bolzano. Και δεν με είχαν φέρει για να χαίρομαι που βγήκα καλύτερος παίκτης του Απριλίου. Με είχαν φέρει για αυτήν ακριβώς την στιγμή. Κοίταξα προς το πέταλο και θυμήθηκα τον κόουτς μου στην Πορτογαλία. Έβγαλα νοητά το τόξο από το στήθος μου και αποφάσισα να παίξω μπάλα. Και έπαιξα. Όταν πέρασα την μισή τους άμυνα και έβαλα το πρώτο μου γκολ δεν πανηγύρισα καν. Έτρεξα με την μπάλα στο κέντρο. Όταν με έβγαλε ο Grade τετ α τετ και έβαλα το δεύτερο έτρεξα και τον αγκάλιασα. Ήταν ο καλύτερος μου φίλος στην ομάδα και η συνεισφορά του στις τελευταίες αγωνιστικές δεν πήρε την αναγνώριση που του άξιζε. Η ανατροπή είχε γίνει αλλά δεν είχαμε καν τελειώσει. Τέσσερα γκολ βάλαμε, τελικά, και οι πανηγυρισμοί έληξαν την επόμενη ημέρα. Το Bolzano δεν κοιμήθηκε εκείνη την Κυριακή. Όλοι μας είμασταν σε μια φρενήρη κατάσταση. Δεν είχα ξαναδεί τον κόουτς τόσο χαρούμενο και, μάλλον, ούτε αυτός. Η χαρά του, βέβαια, ήταν δικαιολογημένη και με το παραπάνω. Μετά από την κατάκτηση του πρωταθλήματος εδραιώθηκε σαν θρύλος της ποδοσφαιρικής ιστορίας. Μέσα σε 11 χρόνια έφερε την Sudtirol, μια ομάδα της τρίτης κατηγορίας, στην κορυφή της Ιταλίας και στο στόμα κάθε ποδοσφαιρόφιλου του πλανήτη. Μπορεί πολύ να λένε ότι δεν το αξίζαμε και πως πήραμε το χειρότερο πρωτάθλημα αφού όλες οι ομάδες δεν παίζανε στα standards τους. Εγώ σε αυτούς θα πω πως, παρότι ήταν μια περίεργη χρονιά, εμείς, σε αντίθεση με τις άλλες ομάδες, καταφέραμε και προσπεράσαμε την πίεση στους κρίσιμους αγώνες και παίξαμε το παιχνίδι μας. Αυτό, ουσιαστικά, ξεχωρίζει τους πρωταθλητές από τους διεκδικητές, και από εκείνη την βραδιά, για πρώτη φορά στην ιστορία της ομάδας. ανήκαμε στους πρώτους.
Spoiler: show
- fmaras
- Assistant Manager
- Posts: 3313
- Joined: Thu Jul 07, 2011 4:00 pm
- Αγαπημένη Ομάδα: OSFP, Arsenal
- Status: 1-4-8, 3 to the 3 to the 6 to the 9!
- Location: Αλεξανδρουπολη
- Has thanked: 9 times
- Been thanked: 1 time
12. 2031-32 Season
Αφηγείται ο Christian Dalle Mura
Παίκτης της F.C. Südtirol | 2024-37
Γεννημένος το 2002
Όταν με πήρατε τηλέφωνο να σας βοηθήσω στο αφιέρωμα σας δυσκολεύτηκα πολύ. Μου είναι πολύ δύσκολο να διαχωρίσω μια από τις 12 σεζόν που πέρασα σε αυτόν τον σύλλογο. Για τι να πρωτομιλούσα; Για κάποιον τίτλο; Για τον κόουτς; Για τον Maximiliano; Μου ήταν δύσκολο. Τελικά σκέφτηκα πως θα έπρεπε ίσως να μιλήσω για κάποια σπουδαία μου εμφάνιση, αλλά και αυτό μου φαίνεται κάπως pretentious. Κατέληξα οπότε να σας πω για μια πολύ μικρή στιγμή. Μια σταγόνα στον ωκεανό σε σχέση με τα όσα πέρασα στην ομάδα. Ένα, οριακά, ανούσιο στιγμιότυπο. Αλλά ένα που σίγουρα χάρηκα πολύ και μαζί μου και ο κόουτς με τον κόσμο.
Μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος ήρθε ένα αρκετά ήσυχο καλοκαίρι. Πολύ λίγες κινήσεις, κυρίως για ενίσχυση του πάγκου μας. Όμως, δυο έκαναν κάπως θόρυβο. Κερδίσαμε όπως ξέρετε τον τίτλο μέσα από τα χέρια της Juventus και της Atalanta και πήγε ο Χατζηβασίλης και αγόρασε το βασικό δεκάρι της μιας, τον Bentancur και το βασικό αριστερό μπακ της άλλης, τον Militao. Τελικά και οι δύο έμειναν για μια μόνο – μέτρια – σεζόν. Αλλά είχε πλάκα. Η εντεκάδα μας, λοιπόν, δεν άλλαξε σχεδόν καθόλου. Ο κόουτς όμως άρχισε να πειραματίζεται στα ντέρμπι με ένα 5-3-2 το οποίο πετύχαινε αρκετά καλά εκείνη την σεζόν. Είμασταν πρώτοι μέχρι τον Φεβρουάριο αρκετά άνετα και ταυτόχρονα περάσαμε στον τελικό του κυπέλλου και, εννοείται, στους 16 του Champions League.
Παρότι όλα πηγαίναν ροδινά ένα γεγονός μας ταρακούνησε: Ο καλύτερος μας παίκτης ήταν ο Butler που εκείνη την χρονιά έπαιζε κυρίως δεξί εξτρέμ μιας και στα μπακ είχαμε τον Mitrovic. Στα εξτρέμ είχαμε για εναλλακτική τον πολύ καλό Pranata που ερχόταν δανεικός από Juventus για πολλά συνεχόμενα χρόνια, αλλά ο Butler ήταν άλλο επίπεδο. Θεωρούταν στο top 10 του κόσμου εκείνη την σεζόν με αυτά που έκανε. Έρχεται, λοιπόν, μια δυνατή πρόταση από Barcelona. Ο κόουτς εννοείται δεν πουλάει, συνηθισμένο πλέον. Αυτό που δεν ήταν συνηθισμένο με τόσο καλό κλίμα που είχαμε ήταν κάποιος παίκτης να μουτρώσει που δεν φεύγει. Ο Matthew άρχισε να μην παίζει στις προπονήσεις. Δεν είχε όρεξη στα παιχνίδια. Πολύ ανώριμη συμπεριφορά. Δεν γούσταρε να τιμήσει το συμβόλαιο του απέναντι σε ένα άτομο που τον ανέδειξε από το πουθενά. Ο κόουτς τον μάζεψε 19 χρονών ελεύθερο από την Χέρτα, ρε φίλε, και τον έκανε σε 2,5 σεζόν έναν από τους καλύτερους παίκτες στον κόσμο. Τελικά μετά από τόση κλάψα, ο κόουτς αποφάσισε να συμβιβαστεί. Του ζήτησε να περιμένει μέχρι το καλοκαίρι για να βρει κατάλληλο αντικαταστάτη. Πράγμα λογικό. Πάντα πρέπει να υπάρχει κατανόηση και από τις δύο πλευρές. Έλα όμως που δεν υπήρχε. Ο Butler ανένδοτος. «Αν δεν φύγω μην με ξαναβάλεις στο γήπεδο γιατί δεν θα παίξω μπάλα» έλεγε. Δεν θέλω να πω πολλά για τα κέφια του Χατζηβασίλη εκείνη την περίοδο. Απλά να πω πως ακόμα και να του έλεγες το πιο ευχάριστο νέο, φάση «η γυναίκα σου είναι έγκυος», αυτός θα σε αγριοκοιτούσε. Δεν βοήθησε και που όλον τον Φεβρουάριο αρχίσαμε τις γκέλες και πέσαμε στην 4η θέση – που τελικά μείναμε κιόλας. Πραγματικά ο τύπος δεν είχε χαμογελάσει για έναν μήνα. Πήραμε 73 εκατομμύρια αλλά δεν τον ένοιαζε καν. Να σας πω την αλήθεια νομίζω είχε λίγο crush με τον Matthew.
Ο Matthew αφού έφυγε έλεγε τα καλύτερα για την περίοδο του στην Ιταλία, παρά το ότι έφυγε έτσι, αλλά ο Τόλης όποτε τον ρωτούσαν στις συνεντεύξεις μιλούσε με τον χειρότερο τρόπο που του επιτρεπόταν. Τέλη Φλεβάρη λοιπόν, η μοίρα τα έφερε έτσι και παίζαμε ενάντια της Barcelona για τους 16 του Champions League. Το πρώτο παιχνίδι είναι εκτός και χάσαμε 3-2 με 2 γκολ του Butler που δεν ντράπηκε να τα πανηγυρίσει. Ο Grade είχε μειώσει στο 93' και μας έδινε ελπίδες για το επαναληπτικό, δεν ήταν τόσο ανίκητοι.
Έρχονται, λοιπόν, στο Bolzano και ο Butler είχε την υποδοχή που του άρμοζε από τους οπαδούς. Ρουφιάνος, αρουραίος και άλλοι ωραίοι χαρακτηρισμοί του προσάφτηκαν εκείνη την ημέρα. Στον αγώνα μπήκαμε ισάξιες οι δύο ομάδες. Κάπου στο εικοσάλεπτο ο Butler, όμως, έκανε ένα από τα περίφημα κοψίματα του προς τα μέσα, είχε περάσει την μισή μας ομάδα και πάει να ντριμπλάρει και εμένα. Δεν το σκέφτηκα πολύ. Τον γκρέμισα αστραπιαία. Τάκλιν χωρίς να κοιτάω καν που είναι η μπάλα και άρχισε να σφαδάζει από πόνο. Παίρνω την κίτρινη που μου άξιζε (να σου πω την αλήθεια θα δεχόμουν και κόκκινη) και ο διαιτητής αρχίζει να μου κάνει κήρυγμα. Εγώ, βέβαια, δεν του πολυέδινα σημασία. Έδινα περισσότερη προσοχή στα ουρλιαχτά των οπαδών μας. Εκείνη την στιγμή, ενστικτωδώς κοίταξα και προς τον πάγκο για να δω τον κόουτς να μου κάνει ένα thumbs up με το πρώτο του μειδίαμα εδώ και πολλές εβδομάδες.
3-4 λεπτά μετά ο Butler σκόραρε και πανηγύρισε σαν τρελός μπροστά στο πέταλο ανάμεσα από δεκάδες πεταμένα μπουκάλια. Μέχρι να τελειώσει το ημίχρονο έβγαλε και μια σέντρα για να διαμορφώσει το τελικό 0-2. Μετά στην συνέντευξη τύπου άρχισε να λέει πάλι για το πόσο αγαπάει την πόλη και την ομάδα. Ήταν όντως ένας από τους καλύτερους παίκτες στον κόσμο και όταν βγήκε και man of the match στον τελικό του Champions League εκείνη την χρονιά άνοιξε και συζήτηση για το μήπως είναι Ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο. Ίσως και να ήταν, ίσως και να είναι ακόμα, δεν είμαι εγώ εδώ για να το κρίνω. Σίγουρα, όμως για την πόλη μας, ήταν, είναι και θα είναι ρουφιάνος!
Αφηγείται ο Christian Dalle Mura
Παίκτης της F.C. Südtirol | 2024-37
Γεννημένος το 2002
Όταν με πήρατε τηλέφωνο να σας βοηθήσω στο αφιέρωμα σας δυσκολεύτηκα πολύ. Μου είναι πολύ δύσκολο να διαχωρίσω μια από τις 12 σεζόν που πέρασα σε αυτόν τον σύλλογο. Για τι να πρωτομιλούσα; Για κάποιον τίτλο; Για τον κόουτς; Για τον Maximiliano; Μου ήταν δύσκολο. Τελικά σκέφτηκα πως θα έπρεπε ίσως να μιλήσω για κάποια σπουδαία μου εμφάνιση, αλλά και αυτό μου φαίνεται κάπως pretentious. Κατέληξα οπότε να σας πω για μια πολύ μικρή στιγμή. Μια σταγόνα στον ωκεανό σε σχέση με τα όσα πέρασα στην ομάδα. Ένα, οριακά, ανούσιο στιγμιότυπο. Αλλά ένα που σίγουρα χάρηκα πολύ και μαζί μου και ο κόουτς με τον κόσμο.
Μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος ήρθε ένα αρκετά ήσυχο καλοκαίρι. Πολύ λίγες κινήσεις, κυρίως για ενίσχυση του πάγκου μας. Όμως, δυο έκαναν κάπως θόρυβο. Κερδίσαμε όπως ξέρετε τον τίτλο μέσα από τα χέρια της Juventus και της Atalanta και πήγε ο Χατζηβασίλης και αγόρασε το βασικό δεκάρι της μιας, τον Bentancur και το βασικό αριστερό μπακ της άλλης, τον Militao. Τελικά και οι δύο έμειναν για μια μόνο – μέτρια – σεζόν. Αλλά είχε πλάκα. Η εντεκάδα μας, λοιπόν, δεν άλλαξε σχεδόν καθόλου. Ο κόουτς όμως άρχισε να πειραματίζεται στα ντέρμπι με ένα 5-3-2 το οποίο πετύχαινε αρκετά καλά εκείνη την σεζόν. Είμασταν πρώτοι μέχρι τον Φεβρουάριο αρκετά άνετα και ταυτόχρονα περάσαμε στον τελικό του κυπέλλου και, εννοείται, στους 16 του Champions League.
Παρότι όλα πηγαίναν ροδινά ένα γεγονός μας ταρακούνησε: Ο καλύτερος μας παίκτης ήταν ο Butler που εκείνη την χρονιά έπαιζε κυρίως δεξί εξτρέμ μιας και στα μπακ είχαμε τον Mitrovic. Στα εξτρέμ είχαμε για εναλλακτική τον πολύ καλό Pranata που ερχόταν δανεικός από Juventus για πολλά συνεχόμενα χρόνια, αλλά ο Butler ήταν άλλο επίπεδο. Θεωρούταν στο top 10 του κόσμου εκείνη την σεζόν με αυτά που έκανε. Έρχεται, λοιπόν, μια δυνατή πρόταση από Barcelona. Ο κόουτς εννοείται δεν πουλάει, συνηθισμένο πλέον. Αυτό που δεν ήταν συνηθισμένο με τόσο καλό κλίμα που είχαμε ήταν κάποιος παίκτης να μουτρώσει που δεν φεύγει. Ο Matthew άρχισε να μην παίζει στις προπονήσεις. Δεν είχε όρεξη στα παιχνίδια. Πολύ ανώριμη συμπεριφορά. Δεν γούσταρε να τιμήσει το συμβόλαιο του απέναντι σε ένα άτομο που τον ανέδειξε από το πουθενά. Ο κόουτς τον μάζεψε 19 χρονών ελεύθερο από την Χέρτα, ρε φίλε, και τον έκανε σε 2,5 σεζόν έναν από τους καλύτερους παίκτες στον κόσμο. Τελικά μετά από τόση κλάψα, ο κόουτς αποφάσισε να συμβιβαστεί. Του ζήτησε να περιμένει μέχρι το καλοκαίρι για να βρει κατάλληλο αντικαταστάτη. Πράγμα λογικό. Πάντα πρέπει να υπάρχει κατανόηση και από τις δύο πλευρές. Έλα όμως που δεν υπήρχε. Ο Butler ανένδοτος. «Αν δεν φύγω μην με ξαναβάλεις στο γήπεδο γιατί δεν θα παίξω μπάλα» έλεγε. Δεν θέλω να πω πολλά για τα κέφια του Χατζηβασίλη εκείνη την περίοδο. Απλά να πω πως ακόμα και να του έλεγες το πιο ευχάριστο νέο, φάση «η γυναίκα σου είναι έγκυος», αυτός θα σε αγριοκοιτούσε. Δεν βοήθησε και που όλον τον Φεβρουάριο αρχίσαμε τις γκέλες και πέσαμε στην 4η θέση – που τελικά μείναμε κιόλας. Πραγματικά ο τύπος δεν είχε χαμογελάσει για έναν μήνα. Πήραμε 73 εκατομμύρια αλλά δεν τον ένοιαζε καν. Να σας πω την αλήθεια νομίζω είχε λίγο crush με τον Matthew.
Ο Matthew αφού έφυγε έλεγε τα καλύτερα για την περίοδο του στην Ιταλία, παρά το ότι έφυγε έτσι, αλλά ο Τόλης όποτε τον ρωτούσαν στις συνεντεύξεις μιλούσε με τον χειρότερο τρόπο που του επιτρεπόταν. Τέλη Φλεβάρη λοιπόν, η μοίρα τα έφερε έτσι και παίζαμε ενάντια της Barcelona για τους 16 του Champions League. Το πρώτο παιχνίδι είναι εκτός και χάσαμε 3-2 με 2 γκολ του Butler που δεν ντράπηκε να τα πανηγυρίσει. Ο Grade είχε μειώσει στο 93' και μας έδινε ελπίδες για το επαναληπτικό, δεν ήταν τόσο ανίκητοι.
Έρχονται, λοιπόν, στο Bolzano και ο Butler είχε την υποδοχή που του άρμοζε από τους οπαδούς. Ρουφιάνος, αρουραίος και άλλοι ωραίοι χαρακτηρισμοί του προσάφτηκαν εκείνη την ημέρα. Στον αγώνα μπήκαμε ισάξιες οι δύο ομάδες. Κάπου στο εικοσάλεπτο ο Butler, όμως, έκανε ένα από τα περίφημα κοψίματα του προς τα μέσα, είχε περάσει την μισή μας ομάδα και πάει να ντριμπλάρει και εμένα. Δεν το σκέφτηκα πολύ. Τον γκρέμισα αστραπιαία. Τάκλιν χωρίς να κοιτάω καν που είναι η μπάλα και άρχισε να σφαδάζει από πόνο. Παίρνω την κίτρινη που μου άξιζε (να σου πω την αλήθεια θα δεχόμουν και κόκκινη) και ο διαιτητής αρχίζει να μου κάνει κήρυγμα. Εγώ, βέβαια, δεν του πολυέδινα σημασία. Έδινα περισσότερη προσοχή στα ουρλιαχτά των οπαδών μας. Εκείνη την στιγμή, ενστικτωδώς κοίταξα και προς τον πάγκο για να δω τον κόουτς να μου κάνει ένα thumbs up με το πρώτο του μειδίαμα εδώ και πολλές εβδομάδες.
3-4 λεπτά μετά ο Butler σκόραρε και πανηγύρισε σαν τρελός μπροστά στο πέταλο ανάμεσα από δεκάδες πεταμένα μπουκάλια. Μέχρι να τελειώσει το ημίχρονο έβγαλε και μια σέντρα για να διαμορφώσει το τελικό 0-2. Μετά στην συνέντευξη τύπου άρχισε να λέει πάλι για το πόσο αγαπάει την πόλη και την ομάδα. Ήταν όντως ένας από τους καλύτερους παίκτες στον κόσμο και όταν βγήκε και man of the match στον τελικό του Champions League εκείνη την χρονιά άνοιξε και συζήτηση για το μήπως είναι Ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο. Ίσως και να ήταν, ίσως και να είναι ακόμα, δεν είμαι εγώ εδώ για να το κρίνω. Σίγουρα, όμως για την πόλη μας, ήταν, είναι και θα είναι ρουφιάνος!
- fmaras
- Assistant Manager
- Posts: 3313
- Joined: Thu Jul 07, 2011 4:00 pm
- Αγαπημένη Ομάδα: OSFP, Arsenal
- Status: 1-4-8, 3 to the 3 to the 6 to the 9!
- Location: Αλεξανδρουπολη
- Has thanked: 9 times
- Been thanked: 1 time
13. 2032-33 Season
Αφηγείται ο Hernan Pereiro
Παίκτης της F.C. Südtirol | 2026-
Γεννημένος το 2006
και ο Johannes Mercier
Παίκτης της F.C. Südtirol | 2030-
Γεννημένος το 2005
PEREIRO
Κάποια από τα πιο σημαντικά ζευγάρια της ιστορίας: Άδαμ Εύα. Ρωμαίος Ιουλιέτα. Jack Rose. Ross Rachel. Pereiro Mercier (γέλια). Το αγαπημένο μου αστείο είναι όταν κάποιος με ρωτάει πότε παντρεύτηκα να τον ρωτάω ποια από τις δύο φορές εννοεί. Την γυναίκα μου την παντρεύτηκα το 2035, τον Mercier τον παντρεύτηκα το καλοκαίρι του 2030. Ήμουν ήδη 3,5 χρόνια βασικός μέχρι εκείνο το καλοκαίρι και άλλαζα πολλούς παρτενέρ στο κέντρο της εντεκάδας μέχρι που εκείνο το καλοκαίρι έμαθα ότι έρχεται ένας καινούργιος. 25 χρονών Βέλγος από μια ομάδα της Κίνας με 35 εκατομμύρια. Αρκετά περίεργη κίνηση, αλλά τον Τόλη έμαθα να τον εμπιστεύομαι στις μεταγραφές του μετά από τόσο καιρό. Έρχεται λοιπόν ο Johannes και ο κόουτς δείχνει πόσο πολύ βασίζεται πάνω μας καθώς μου έδωσε το περιβραχιόνιο και σε αυτόν τα καθήκοντα του υπαρχηγού κατευθείαν. Box to box εγώ, οργανωτής αυτός. Ήταν η αρχή μιας σπουδαίας συνεργασίας. 8 χρόνια μαζί και συνεχίζουμε. Η ραχοκοκαλιά της ομάδας (γελάνε και οι 2).
MERCIER
Κοίτα. Υπήρχε και άλλο ένα ζευγαράκι στην ομάδα. Ο Dalle Mura με τον Rodriguez αλλά δεν συγκρίνονται με εμάς. Ο Christian σε κάποια φάση άρχισε να τρώει πάγκο, γενικά υπήρχε μπόλικο rotation στο κέντρο της άμυνας. Εμείς μείναμε μαζί ότι και να γινόταν. Τέλος πάντων... Έρχομαι από την Κίνα εκείνον τον Ιούλιο και βλέπω αυτό το γομάρι να με καλωσορίζει. Έτοιμος ήμουν να γυρίσω πίσω.
PEREIRO
Αν μου έλεγες ότι θα γύριζες πίσω δεν θα έκλαιγα να σου πω την αλήθεια. Του το έχω ξαναπεί, αλλά έχω 0 σεβασμό για άτομα που πάνε στην Κίνα στα 20 τους. Λέω τι φιλοδοξίες μπορεί να έχει ο κοντοστούπης...
MERCIER
Σου εξήγησα ήμουν μικρός και έκανα λάθη. Τα διόρθωσα όμως και με τα παραπάνω. Αρχικά ας πούμε πως πριν έρθω η Sudtirol δεν είχε ούτε ένα τρόπαιο.
(Ο Pereiro τον αγριοκοιτάει)
Εκείνη την χρονιά, που λέτε, μετά από δύο χρόνια που η ενδεκάδα άρχιζε από εμάς ο κόουτς αποφάσισε να αρχίσει τους πειραματισμούς…
PEREIRO
Ναι. Η αλήθεια είναι πως έτρωγε πολύ κράξιμο εκείνη την περίοδο. Και δικαιολογημένα μέχρι κάποιον βαθμό νομίζω. Αν και δεν βγάζω τους εαυτούς μας έξω. Δεν παίζαμε μπάλα στα δεδομένα μας. Βγάζαμε μια αδιαφορία σε πολλά ματς.
MERCIER
Η αλήθεια είναι αυτή, σαν να υπήρχε έλλειψη κινήτρου σε κάποιες περιόδους. Πάλι καλά έκανα λίγο step up προς το τέλος και μπήκαμε τετράδα.
PEREIRO
Δεν το σχολιάζω αυτό. Πάντως η κριτική που δεχόταν και ο κόουτς και εμείς έδειχνε το πόσο “κακομάθανε” οι οπαδοί μας. Παραλίγο να φτάσουμε στους 4 του Champions League, και ήμασταν σταθερά 4ο5οι αλλά το γεγονός ότι δεν παίζαμε ευχάριστο ποδόσφαιρο έφερε γκρίνια.
MERCIER
Εκείνη την χρονιά ούτε εγώ ευχαριστιόμουν την μπάλα όσο θα ήθελα. Είχαμε μπερδέψει τα μπούτια μας. Ο Χατζηβασίλης μας έμαθε 3 συστήματα και αλλάζαμε όλη την ώρα για αν ανακατέψει λίγο την τράπουλα μετά από την 4η θέση που βγήκαμε. Είχαμε ένα 5-3-2 πολύ αργό, ένα 2-4-4-2, που μεταξύ μας δεν το μάθαμε ποτέ, και το κλασικό μας 4-2-3-1 που φαινόταν ότι είχε φτάσει ταβάνι. Δηλαδή όντως είχαμε γίνει αρκετά προβλέψιμοι και δυσκολευόμασταν επιθετικά. Δεν τον αδικώ τον κόουτς που δοκίμαζε πράγματα.
PEREIRO
Ευτυχώς όμως είχαμε κάποιες ποιοτικές μονάδες και παίρναμε τις απαραίτητες νίκες. Εκείνο το καλοκαίρι πήραμε δύο πιτσιρίκια που πλέον αναγνωρίζονται ως θρύλοι της ομάδας: Τον Ghirardelli στην επίθεση και τον De Langhe για δεξί μπακ χαφ. Είχαν βγάλει μάτια και οι 2, αλλά κατά τα άλλα αισθανόσουν πως έπρεπε να έρθει ένας αέρας ανανέωσης στην ομάδα.
MERCIER
Γενικά είχαμε πολλούς παίκτες κατώτερους των περιστάσεων. Και ήταν όλοι επιλογές του κόουτς. Οπότε και άρχισαν τα TolisOut και τέτοιες παπαριές. Δεν το ανεχόμουν. 3 αγωνιστικές πριν το τέλος παίζαμε την τέταρτη θέση σε έναν αγώνα εναντίον της Sassuolo, όπως παίζαμε και για το πρωτάθλημα δύο σεζόν πριν. Όλοι εκείνη την βραδιά παίξαμε για τον κόουτς μας, ξέραμε πως η γκρίνια θα αυξανόταν πολύ αν δεν βγαίναμε Champions League. Νομίζω πως έκανα μια από τις καλύτερες μου εμφανίσεις. 1 γκολ και 2 ασιστ.
PEREIRO
Δεν θέλω να το πάρει πολύ πάνω του. Είναι και μπροστά μας... Αλλά ο Johannes νιώθω πως είναι ένας από τους πιο underrated παίκτες στον κόσμο. Ο τρόπος με τον οποίον βλέπει γήπεδο πάντα με εκπλήσσει. Σε μερικά παιχνίδια, όπως εκείνο με την Sassuolo, είναι ανίκητος. Πραγματικά πιστεύω πως δεν είναι τυχαίο που η έλευση του στην ομάδα συνοδεύτηκε και με τον πρώτο μας τίτλο.
MERCIER
Α ρε γλυκούλη. Και για εσένα έχω να πω πολλά καλά. Να εκείνες τις μέρες που παίζαμε για το τομάρι του προπονητή μας και έπρεπε να βγούμε Champions League, εγώ όπως είπαμε έδωσα τις 2 ασιστ και σκόραρα, και ο Hernan έδειξε και αυτός τα ταλέντα του. Πήγε και πούλησε τσαμπουκά στους οργανωμένους μας.
PEREIRO
Καλά εντάξει... Όχι με όλους τους οργανωμένους. Με μερικά βλαμμένα από τους οργανωμένους. Τι να τους κάνω; Κράζανε τον Τόλη.
MERCIER
Ναι. Όπως καταλαβαίνετε δεν θα δεχόμασταν να φύγει. Κάναμε τα πάντα για την 4η θέση. Χρειαστήκαμε και βοήθεια από τις άλλες ομάδες, αλλά τελικά τα καταφέραμε, ενώ η Atalanta η καημένη επιτέλους πήρε το πρωτάθλημα, μετά από μια τρομερή μάχη με την Napoli. Δεν θα μάθουμε ποτέ αν όντως υπήρχε σκέψη από την διοίκηση να απολυθεί ο κόουτς αλλά εμείς δείξαμε την εμπιστοσύνη μας και συνέχισε την δουλειά του.
PEREIRO
Όπως βλέπετε δεν μασάμε τα λόγια μας. Είναι λογικό η δυναμική μιας ομάδας που μένει παρόμοια να εξασθενεί μετά από κάποιον καιρό. Περάσαμε δύσκολα για λίγο καιρό ακόμα αλλά τελικά την βρήκαμε την άκρη.
Αφηγείται ο Hernan Pereiro
Παίκτης της F.C. Südtirol | 2026-
Γεννημένος το 2006
και ο Johannes Mercier
Παίκτης της F.C. Südtirol | 2030-
Γεννημένος το 2005
PEREIRO
Κάποια από τα πιο σημαντικά ζευγάρια της ιστορίας: Άδαμ Εύα. Ρωμαίος Ιουλιέτα. Jack Rose. Ross Rachel. Pereiro Mercier (γέλια). Το αγαπημένο μου αστείο είναι όταν κάποιος με ρωτάει πότε παντρεύτηκα να τον ρωτάω ποια από τις δύο φορές εννοεί. Την γυναίκα μου την παντρεύτηκα το 2035, τον Mercier τον παντρεύτηκα το καλοκαίρι του 2030. Ήμουν ήδη 3,5 χρόνια βασικός μέχρι εκείνο το καλοκαίρι και άλλαζα πολλούς παρτενέρ στο κέντρο της εντεκάδας μέχρι που εκείνο το καλοκαίρι έμαθα ότι έρχεται ένας καινούργιος. 25 χρονών Βέλγος από μια ομάδα της Κίνας με 35 εκατομμύρια. Αρκετά περίεργη κίνηση, αλλά τον Τόλη έμαθα να τον εμπιστεύομαι στις μεταγραφές του μετά από τόσο καιρό. Έρχεται λοιπόν ο Johannes και ο κόουτς δείχνει πόσο πολύ βασίζεται πάνω μας καθώς μου έδωσε το περιβραχιόνιο και σε αυτόν τα καθήκοντα του υπαρχηγού κατευθείαν. Box to box εγώ, οργανωτής αυτός. Ήταν η αρχή μιας σπουδαίας συνεργασίας. 8 χρόνια μαζί και συνεχίζουμε. Η ραχοκοκαλιά της ομάδας (γελάνε και οι 2).
MERCIER
Κοίτα. Υπήρχε και άλλο ένα ζευγαράκι στην ομάδα. Ο Dalle Mura με τον Rodriguez αλλά δεν συγκρίνονται με εμάς. Ο Christian σε κάποια φάση άρχισε να τρώει πάγκο, γενικά υπήρχε μπόλικο rotation στο κέντρο της άμυνας. Εμείς μείναμε μαζί ότι και να γινόταν. Τέλος πάντων... Έρχομαι από την Κίνα εκείνον τον Ιούλιο και βλέπω αυτό το γομάρι να με καλωσορίζει. Έτοιμος ήμουν να γυρίσω πίσω.
PEREIRO
Αν μου έλεγες ότι θα γύριζες πίσω δεν θα έκλαιγα να σου πω την αλήθεια. Του το έχω ξαναπεί, αλλά έχω 0 σεβασμό για άτομα που πάνε στην Κίνα στα 20 τους. Λέω τι φιλοδοξίες μπορεί να έχει ο κοντοστούπης...
MERCIER
Σου εξήγησα ήμουν μικρός και έκανα λάθη. Τα διόρθωσα όμως και με τα παραπάνω. Αρχικά ας πούμε πως πριν έρθω η Sudtirol δεν είχε ούτε ένα τρόπαιο.
(Ο Pereiro τον αγριοκοιτάει)
Εκείνη την χρονιά, που λέτε, μετά από δύο χρόνια που η ενδεκάδα άρχιζε από εμάς ο κόουτς αποφάσισε να αρχίσει τους πειραματισμούς…
PEREIRO
Ναι. Η αλήθεια είναι πως έτρωγε πολύ κράξιμο εκείνη την περίοδο. Και δικαιολογημένα μέχρι κάποιον βαθμό νομίζω. Αν και δεν βγάζω τους εαυτούς μας έξω. Δεν παίζαμε μπάλα στα δεδομένα μας. Βγάζαμε μια αδιαφορία σε πολλά ματς.
MERCIER
Η αλήθεια είναι αυτή, σαν να υπήρχε έλλειψη κινήτρου σε κάποιες περιόδους. Πάλι καλά έκανα λίγο step up προς το τέλος και μπήκαμε τετράδα.
PEREIRO
Δεν το σχολιάζω αυτό. Πάντως η κριτική που δεχόταν και ο κόουτς και εμείς έδειχνε το πόσο “κακομάθανε” οι οπαδοί μας. Παραλίγο να φτάσουμε στους 4 του Champions League, και ήμασταν σταθερά 4ο5οι αλλά το γεγονός ότι δεν παίζαμε ευχάριστο ποδόσφαιρο έφερε γκρίνια.
MERCIER
Εκείνη την χρονιά ούτε εγώ ευχαριστιόμουν την μπάλα όσο θα ήθελα. Είχαμε μπερδέψει τα μπούτια μας. Ο Χατζηβασίλης μας έμαθε 3 συστήματα και αλλάζαμε όλη την ώρα για αν ανακατέψει λίγο την τράπουλα μετά από την 4η θέση που βγήκαμε. Είχαμε ένα 5-3-2 πολύ αργό, ένα 2-4-4-2, που μεταξύ μας δεν το μάθαμε ποτέ, και το κλασικό μας 4-2-3-1 που φαινόταν ότι είχε φτάσει ταβάνι. Δηλαδή όντως είχαμε γίνει αρκετά προβλέψιμοι και δυσκολευόμασταν επιθετικά. Δεν τον αδικώ τον κόουτς που δοκίμαζε πράγματα.
PEREIRO
Ευτυχώς όμως είχαμε κάποιες ποιοτικές μονάδες και παίρναμε τις απαραίτητες νίκες. Εκείνο το καλοκαίρι πήραμε δύο πιτσιρίκια που πλέον αναγνωρίζονται ως θρύλοι της ομάδας: Τον Ghirardelli στην επίθεση και τον De Langhe για δεξί μπακ χαφ. Είχαν βγάλει μάτια και οι 2, αλλά κατά τα άλλα αισθανόσουν πως έπρεπε να έρθει ένας αέρας ανανέωσης στην ομάδα.
MERCIER
Γενικά είχαμε πολλούς παίκτες κατώτερους των περιστάσεων. Και ήταν όλοι επιλογές του κόουτς. Οπότε και άρχισαν τα TolisOut και τέτοιες παπαριές. Δεν το ανεχόμουν. 3 αγωνιστικές πριν το τέλος παίζαμε την τέταρτη θέση σε έναν αγώνα εναντίον της Sassuolo, όπως παίζαμε και για το πρωτάθλημα δύο σεζόν πριν. Όλοι εκείνη την βραδιά παίξαμε για τον κόουτς μας, ξέραμε πως η γκρίνια θα αυξανόταν πολύ αν δεν βγαίναμε Champions League. Νομίζω πως έκανα μια από τις καλύτερες μου εμφανίσεις. 1 γκολ και 2 ασιστ.
PEREIRO
Δεν θέλω να το πάρει πολύ πάνω του. Είναι και μπροστά μας... Αλλά ο Johannes νιώθω πως είναι ένας από τους πιο underrated παίκτες στον κόσμο. Ο τρόπος με τον οποίον βλέπει γήπεδο πάντα με εκπλήσσει. Σε μερικά παιχνίδια, όπως εκείνο με την Sassuolo, είναι ανίκητος. Πραγματικά πιστεύω πως δεν είναι τυχαίο που η έλευση του στην ομάδα συνοδεύτηκε και με τον πρώτο μας τίτλο.
MERCIER
Α ρε γλυκούλη. Και για εσένα έχω να πω πολλά καλά. Να εκείνες τις μέρες που παίζαμε για το τομάρι του προπονητή μας και έπρεπε να βγούμε Champions League, εγώ όπως είπαμε έδωσα τις 2 ασιστ και σκόραρα, και ο Hernan έδειξε και αυτός τα ταλέντα του. Πήγε και πούλησε τσαμπουκά στους οργανωμένους μας.
PEREIRO
Καλά εντάξει... Όχι με όλους τους οργανωμένους. Με μερικά βλαμμένα από τους οργανωμένους. Τι να τους κάνω; Κράζανε τον Τόλη.
MERCIER
Ναι. Όπως καταλαβαίνετε δεν θα δεχόμασταν να φύγει. Κάναμε τα πάντα για την 4η θέση. Χρειαστήκαμε και βοήθεια από τις άλλες ομάδες, αλλά τελικά τα καταφέραμε, ενώ η Atalanta η καημένη επιτέλους πήρε το πρωτάθλημα, μετά από μια τρομερή μάχη με την Napoli. Δεν θα μάθουμε ποτέ αν όντως υπήρχε σκέψη από την διοίκηση να απολυθεί ο κόουτς αλλά εμείς δείξαμε την εμπιστοσύνη μας και συνέχισε την δουλειά του.
PEREIRO
Όπως βλέπετε δεν μασάμε τα λόγια μας. Είναι λογικό η δυναμική μιας ομάδας που μένει παρόμοια να εξασθενεί μετά από κάποιον καιρό. Περάσαμε δύσκολα για λίγο καιρό ακόμα αλλά τελικά την βρήκαμε την άκρη.
- fmaras
- Assistant Manager
- Posts: 3313
- Joined: Thu Jul 07, 2011 4:00 pm
- Αγαπημένη Ομάδα: OSFP, Arsenal
- Status: 1-4-8, 3 to the 3 to the 6 to the 9!
- Location: Αλεξανδρουπολη
- Has thanked: 9 times
- Been thanked: 1 time
14. 2033-34 Season
Αφηγείται ο Chiesa2007
Μέλος του forum FMITA.it
Γεννημένος το 2007
Που και που παίζουμε κουίζ με τα παιδιά στο forum για παίκτες που είχαμε στην ομάδα εκείνη την σεζόν. Πολύ περίεργη η τριετία μετά το πρωτάθλημα και εκείνη η χρονιά ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Μας ανάγκασε να ανοίξουμε μια πολύ δύσκολη κουβέντα. Μήπως ο Χατζηβασίλης δεν έπρεπε να ανανεώσει; Έμπαινε στην τελευταία χρονιά του συμβολαίου του μετά από 2 4ες θέσεις. Που για να είμαστε ειλικρινείς δεν ήταν το πρόβλημα. Το πρόβλημα ήταν η εικόνα που εμφανίζαμε. Άνοστη, άνευρη, βαρετή. Μπορούσες να την έλεγες όπως ήθελες την ομάδα και θα έπεφτες μέσα. Και όπως είπα και λίγο πριν εκείνη η χρονιά ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Το δέχομαι, έτσι που γκρινιάζω είναι λες και είμασταν mid table. 3οι είχαμε βγει, αλλά δεν γίνεται να παίρνουμε πρωτάθλημα και να έχουμε 3 συνεχόμενες σεζόν που με το ζόρι μπαίνουμε τετράδα. Κάτι γίνεται λάθος. Κάναμε βήματα προς τα πίσω
Ruzicic, Piovaccari, Lynch, Amorim, Upamecano, Sampaio. Κάτι παίκτες που πραγματικά είναι μόνο για ερωτήσεις γνώσεων. Ούτε θυμάμαι πότε έφυγαν. Πάντα υπήρχαν και οι εξαιρέσεις βέβαια. Εκείνη την χρονιά είχαμε πάρει τον βασικό μας τερματοφύλακα μέχρι και σήμερα, τον Maciel, αλλά η γενική μεταγραφική μας εικόνα μετά το πρωτάθλημα ήταν άθλια. Χρόνο με τον χρόνο ροκανίζαμε τον κορμό μας και οι παίκτες που ερχόντουσαν, εκτός από κάποιες εξαιρέσεις, ήταν υπερβολικά αναλώσιμοι. Κάτι που ήταν τελείως αντίθετο με την νοοτροπία μας. Λεφτά υπήρχαν αλλά ξοδευόντουσαν όπου να’ ναι. Και τελικά στην 3η από τις παράλογες αυτές χρονιές φτάσαμε να κλείνουμε 23αδα με το ζόρι σε κάθε αγώνα και να τρέμει το φιλοκάρδι μας σε κάθε αλλαγή.
Να έλεγα τουλάχιστον ότι παίζαμε και μπάλα... Όκευ, οι αρχές του ποδοσφαίρου του Χατζηβασίλη ήταν εκεί. Αλλά είμασταν προβλέψιμοι. Κανένας άσσος στο μανίκι. Προσπαθούσε να το παίξει έξυπνος με τα 3 συστήματα αλλά ήταν τελείως ηλίθιο να τα αλλάζει τόσο συχνά. Δεν είχαμε κάποιον παίκτη να σταθούμε. Είχαν φύγει όλοι οι superstar μας. Ο Resende είχε πέσει, ο Ghirardelli δεν είχε δείξει ακόμα το ταλέντο του. Και τα εξτρέμ μας ήταν Ricarte, Nketiah, Grade. Ναι ρε φίλε, όκευ. Μικρά παιδάκια, ταλαντούχα αλλά όλοι είναι για πάγκο όχι να βασιζόμαστε από αυτούς. Τα άκρα μας είχαν πέσει πολλά επίπεδα. Μόνη εξαίρεση ο De Langhe πίσω δεξιά. Και στην ενδεκάδα οι μόνοι που μας έσωζαν ήταν οι Pereiro και Mercier. Ένα κέντρο μόνοι τους σε κάθε παιχνίδι. Χωρίς αυτούς θα βγαίναμε Europa με το ζόρι.
Υπήρχαν και κάποια ψήγματα πιο παλιάς εποχής φυσικά. Παίξαμε κάποια ωραία παιχνίδια. Αυτό που ίσως και να άλλαζε όλη την εικόνα μας για την ομάδα ήταν ο επαναληπτικός στους 16 με την Bayern. Ο τυπάς κατέβασε την ομάδα με Ruzicic, Chrenko πλάγιους μπακ (καλός παίκτης εννοείται ο Chrenko αλλά κεντρικός αμυντικός είναι το παιδί) και Sampaio, Lynch κεντρικούς μέσους και έχασε την πρόκριση από ολόκληρη Bayern στο 92’. Μετά πως να θες να τον διώξεις; Ήταν και θα είναι θρύλος στην ομάδα, αλλά δεν μπορούσα να διαφωνήσω με τους οπαδούς που πίστευαν ότι είχε κλείσει ο κύκλος του. Η ομάδα ήθελε φρεσκάρισμα και μεταγραφικά και τακτικά. Οι παίκτες που μας έφεραν το πρωτάθλημα στην πλειοψηφία τους κορέστηκαν και αντικαταστάθηκαν με στοιχήματα που δεν πέτυχαν. Το κράξιμο ήταν δικαιολογημένο.
Ευτυχώς ή δυστυχώς – ευτυχώς ξέροντας και την συνέχεια – ο εγωισμός του κόουτς δεν θα τον άφηνε να παραιτηθεί έτσι. Ήξερε ότι 3 χρονιές δεν ήταν η εικόνα που αξίζαμε να βλέπουμε και πως πολλοί παίκτες δεν αξίζαν θέση στην ομάδα. «Όποιος οπαδός χαίρεται με την σημερινή πρόκριση δεν είναι στο ίδιο μήκος κύματος με εμένα» είχε πει όταν εξασφαλίσαμε την πρόκριση για το επόμενο Champions League, «ζητώ συγνώμη από τους haters αλλά θα βρίσκομαι εδώ για αρκετό καιρό ακόμα. Δεν θα αφήσω την Sudtirol ως μια ομάδα που παλεύει για την τετράδα». Ψιλοδιχασμένες απόψεις στο forum, κάποιοι τον αποκαλούσαν αλαζόνα και ήθελαν να τον δουν σε καμία εθνική, κάποιοι άλλοι θέλαμε να του δώσουμε μια τελευταία ευκαιρία μετά από τα όσα μας προσέφερε. ,Μικρή σημασία είχε. Λίγες μέρες μετά υπέγραφε το τελευταίο του – τότε δεν το ξέραμε, βέβαια - συμβόλαιο που θα τον κράταγε για 4 ακόμη σεζόν στην ομάδα. Η κάθε μια μοναδική για τους δικούς της λόγους. Τελικά κατάφερε και έδωσε τον αποχαιρετισμό που είχε στο μυαλό του και μας άφησε να θυμόμαστε εκείνες τις 3 άνοστες σεζόν σαν έναν αστερίσκο.
Αφηγείται ο Chiesa2007
Μέλος του forum FMITA.it
Γεννημένος το 2007
Που και που παίζουμε κουίζ με τα παιδιά στο forum για παίκτες που είχαμε στην ομάδα εκείνη την σεζόν. Πολύ περίεργη η τριετία μετά το πρωτάθλημα και εκείνη η χρονιά ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Μας ανάγκασε να ανοίξουμε μια πολύ δύσκολη κουβέντα. Μήπως ο Χατζηβασίλης δεν έπρεπε να ανανεώσει; Έμπαινε στην τελευταία χρονιά του συμβολαίου του μετά από 2 4ες θέσεις. Που για να είμαστε ειλικρινείς δεν ήταν το πρόβλημα. Το πρόβλημα ήταν η εικόνα που εμφανίζαμε. Άνοστη, άνευρη, βαρετή. Μπορούσες να την έλεγες όπως ήθελες την ομάδα και θα έπεφτες μέσα. Και όπως είπα και λίγο πριν εκείνη η χρονιά ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Το δέχομαι, έτσι που γκρινιάζω είναι λες και είμασταν mid table. 3οι είχαμε βγει, αλλά δεν γίνεται να παίρνουμε πρωτάθλημα και να έχουμε 3 συνεχόμενες σεζόν που με το ζόρι μπαίνουμε τετράδα. Κάτι γίνεται λάθος. Κάναμε βήματα προς τα πίσω
Ruzicic, Piovaccari, Lynch, Amorim, Upamecano, Sampaio. Κάτι παίκτες που πραγματικά είναι μόνο για ερωτήσεις γνώσεων. Ούτε θυμάμαι πότε έφυγαν. Πάντα υπήρχαν και οι εξαιρέσεις βέβαια. Εκείνη την χρονιά είχαμε πάρει τον βασικό μας τερματοφύλακα μέχρι και σήμερα, τον Maciel, αλλά η γενική μεταγραφική μας εικόνα μετά το πρωτάθλημα ήταν άθλια. Χρόνο με τον χρόνο ροκανίζαμε τον κορμό μας και οι παίκτες που ερχόντουσαν, εκτός από κάποιες εξαιρέσεις, ήταν υπερβολικά αναλώσιμοι. Κάτι που ήταν τελείως αντίθετο με την νοοτροπία μας. Λεφτά υπήρχαν αλλά ξοδευόντουσαν όπου να’ ναι. Και τελικά στην 3η από τις παράλογες αυτές χρονιές φτάσαμε να κλείνουμε 23αδα με το ζόρι σε κάθε αγώνα και να τρέμει το φιλοκάρδι μας σε κάθε αλλαγή.
Να έλεγα τουλάχιστον ότι παίζαμε και μπάλα... Όκευ, οι αρχές του ποδοσφαίρου του Χατζηβασίλη ήταν εκεί. Αλλά είμασταν προβλέψιμοι. Κανένας άσσος στο μανίκι. Προσπαθούσε να το παίξει έξυπνος με τα 3 συστήματα αλλά ήταν τελείως ηλίθιο να τα αλλάζει τόσο συχνά. Δεν είχαμε κάποιον παίκτη να σταθούμε. Είχαν φύγει όλοι οι superstar μας. Ο Resende είχε πέσει, ο Ghirardelli δεν είχε δείξει ακόμα το ταλέντο του. Και τα εξτρέμ μας ήταν Ricarte, Nketiah, Grade. Ναι ρε φίλε, όκευ. Μικρά παιδάκια, ταλαντούχα αλλά όλοι είναι για πάγκο όχι να βασιζόμαστε από αυτούς. Τα άκρα μας είχαν πέσει πολλά επίπεδα. Μόνη εξαίρεση ο De Langhe πίσω δεξιά. Και στην ενδεκάδα οι μόνοι που μας έσωζαν ήταν οι Pereiro και Mercier. Ένα κέντρο μόνοι τους σε κάθε παιχνίδι. Χωρίς αυτούς θα βγαίναμε Europa με το ζόρι.
Υπήρχαν και κάποια ψήγματα πιο παλιάς εποχής φυσικά. Παίξαμε κάποια ωραία παιχνίδια. Αυτό που ίσως και να άλλαζε όλη την εικόνα μας για την ομάδα ήταν ο επαναληπτικός στους 16 με την Bayern. Ο τυπάς κατέβασε την ομάδα με Ruzicic, Chrenko πλάγιους μπακ (καλός παίκτης εννοείται ο Chrenko αλλά κεντρικός αμυντικός είναι το παιδί) και Sampaio, Lynch κεντρικούς μέσους και έχασε την πρόκριση από ολόκληρη Bayern στο 92’. Μετά πως να θες να τον διώξεις; Ήταν και θα είναι θρύλος στην ομάδα, αλλά δεν μπορούσα να διαφωνήσω με τους οπαδούς που πίστευαν ότι είχε κλείσει ο κύκλος του. Η ομάδα ήθελε φρεσκάρισμα και μεταγραφικά και τακτικά. Οι παίκτες που μας έφεραν το πρωτάθλημα στην πλειοψηφία τους κορέστηκαν και αντικαταστάθηκαν με στοιχήματα που δεν πέτυχαν. Το κράξιμο ήταν δικαιολογημένο.
Ευτυχώς ή δυστυχώς – ευτυχώς ξέροντας και την συνέχεια – ο εγωισμός του κόουτς δεν θα τον άφηνε να παραιτηθεί έτσι. Ήξερε ότι 3 χρονιές δεν ήταν η εικόνα που αξίζαμε να βλέπουμε και πως πολλοί παίκτες δεν αξίζαν θέση στην ομάδα. «Όποιος οπαδός χαίρεται με την σημερινή πρόκριση δεν είναι στο ίδιο μήκος κύματος με εμένα» είχε πει όταν εξασφαλίσαμε την πρόκριση για το επόμενο Champions League, «ζητώ συγνώμη από τους haters αλλά θα βρίσκομαι εδώ για αρκετό καιρό ακόμα. Δεν θα αφήσω την Sudtirol ως μια ομάδα που παλεύει για την τετράδα». Ψιλοδιχασμένες απόψεις στο forum, κάποιοι τον αποκαλούσαν αλαζόνα και ήθελαν να τον δουν σε καμία εθνική, κάποιοι άλλοι θέλαμε να του δώσουμε μια τελευταία ευκαιρία μετά από τα όσα μας προσέφερε. ,Μικρή σημασία είχε. Λίγες μέρες μετά υπέγραφε το τελευταίο του – τότε δεν το ξέραμε, βέβαια - συμβόλαιο που θα τον κράταγε για 4 ακόμη σεζόν στην ομάδα. Η κάθε μια μοναδική για τους δικούς της λόγους. Τελικά κατάφερε και έδωσε τον αποχαιρετισμό που είχε στο μυαλό του και μας άφησε να θυμόμαστε εκείνες τις 3 άνοστες σεζόν σαν έναν αστερίσκο.
- fmaras
- Assistant Manager
- Posts: 3313
- Joined: Thu Jul 07, 2011 4:00 pm
- Αγαπημένη Ομάδα: OSFP, Arsenal
- Status: 1-4-8, 3 to the 3 to the 6 to the 9!
- Location: Αλεξανδρουπολη
- Has thanked: 9 times
- Been thanked: 1 time
15. 2034-35 Season
Αφηγείται η Simona Berta
Υπεύθυνη τύπου της F.C. Südtirol | 2021 -
Γεννημένη το 1971
Το σκάνδαλο του ’35... Εννοείται το θυμάμαι σαν χθες. Όσο και να προσπαθήσαμε να το αφήσουμε πίσω και να το παίξουμε υπεράνω ακόμα πονάει λίγο. Ούτε εγώ ούτε ο Τόλης ντραπήκαμε να κράξουμε την διοίκηση του πρωταθλήματος εκείνες τις μέρες. Αν το ψάξω θα βρω και το πρωτότυπο κείμενο που - παραλίγο να - καταδικάζαμε τον πρόεδρο του πρωταθλήματος, αλλά τέλος πάντων. Το νόημα αυτής της ιστορίας είναι ένα: Καλύτερα ένα χρόνο φυλακή, παρά μια μέρα οπαδός της Γιουβέντους.
Δεν θέλω να περιαυτολογώ αλλά ποιος ουδέτερος δεν θα υποστήριζε την Sudtirol σε εκείνη την μάχη τίτλου; Παίζαμε εναντίον των 3 μεγαθηρίων της Ιταλίας: Juventus, Roma, Napoli. 3 ομάδες με πολλαπλάσιο budget από εμάς και πολύ μεγαλύτερο μέσο όρο ηλικίας από εμάς. Η ενδεκάδα μας αποτελούταν στην πλειοψηφία της από πιτσιρίκια που έφτιαξαν την καριέρα τους στην Sudtirol και τώρα θεωρούνται top παίκτες. Ο Τόλης, εκείνη την χρονιά, σταμάτησε τους πειραματισμούς των τελευταίων 3 χρόνων και γύρισε στο αγαπημένο του 4-2-3-1. Πιο επιθετικά από ποτέ. Σε συνδυασμό με τους νέους παίκτες που ήρθαν και κάποιους παλιούς που έκαναν step up, κατασπαράζαμε παιδάκια σε μερικές βραδιές. Στην επίθεση ο Ghirardelli έκανε αυτά που περιμέναμε από αυτόν από την στιγμή που αποκτήθηκε. Πρώτος σκόρερ (23 γκολ) και πρώτος στις ασιστ στο πρωτάθλημα (12 ασιστ) και στα εξτρέμ είχαμε τους φοβερούς Lebreton και Stephan με δεκάρι τον νεοαποκτηθέντα τότε Mario. Το επιθετικό μας πρόβλημα είχε λυθεί για τα καλά. Πίσω από αυτούς ο Mercier να φτιάχνει το παιχνίδι και στις πτέρυγες ο De Langhe και ο Ural να κάνουν τις πλευρές τους αεροδιάδρομους. Η ομάδα ρόλαρε και έδωσε στον ποδοσφαιρικό κόσμο μια από τις καλύτερες κούρσες τίτλου. Το πάθος για διάκριση ήταν εμφανές σε όλους. Ο Τόλης και οι συνεργάτες του σε κάθε γκολ πανηγύριζαν λες και βρίσκονται στο σπίτι τους. Ξεσηκώνανε τους οπαδούς, πουλούσαν τσαμπουκά με τους αντιπάλους. Αυτός και ο Lorenzo (ο βοηθός) δίναν ρεσιτάλ κάθε μέρα. Όλος ο κόσμος πιστεύω παρακολουθούσε με αμείωτο ενδιαφέρον: Το μεγαθήριο που δεν ξέρει πόσα πρωταθλήματα έχει κατακτήσει και άλλα δυο μεγαθήρια που προσπαθούν να χτίσουν την δική τους δυναστεία εναντίον του φτωχού και νέου συγγενή που εντυπωσιάζει με το ταπεραμέντο του. Το σκηνικό άλλαζε εβδομάδα παρά εβδομάδα μεταξύ των 4 ομάδων με την Inter να βγαίνει πρώτη εκτός διεκδίκησης τέλη Φλεβάρη με αρχές Μάρτη.
Προς το τέλος η Napoli κερδίζει την Juventus και ανεβαίνει 4 βαθμούς πάνω και από τις δύο μας. Όμως, μάλλον, η πίεση ήταν υπερβολική για αυτούς και δεν άντεξαν, όπως και η Atalanta λίγα χρόνια πριν. Ήρθε ισοπαλία με την Inter και το αγαπημένο μας: Ήττα από την τελευταία και ήδη υποβιβασμένη Reggina με γκολ και ασιστ από τον Amorim που τους είχαμε στείλει δανεικό. Εμείς και η Juve κάναμε τα καθήκοντα μας και φτάσαμε στην τελευταία αγωνιστική 1 βαθμό πάνω από την Napoli, βέβαια εμείς χάναμε στην ισοβαθμία. Το κακό για εμάς είναι ότι στην τελευταία αγωνιστική παίζαμε εκτός με Napoli. Η Juventus έπαιζε με Milan που κυνηγούσε την έβδομη θέση. Το άλλο κακό είναι ότι η Serie A αποφάσισε να ωφελήσει λίγο τα αγαπημένα της παιδιά και να αποφασίσει για πρώτη φορά στην ιστορία διεκδικητές του τίτλου να μην παίζουν ταυτόχρονα στην τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος. Το Napoli – Sudtirol θα γινόταν Σάββατο και το Milan - Juventus Κυριακή σε μια παγκοσμίως πρωτοποριακή μέθοδο.
Κάποιοι στα αποδυτήρια γκρινιάζανε λίγο παραπάνω και ακούστηκε μέχρι και η ιδέα να κατεβούμε με αναπληρωματικούς. Ο Τόλης προσπαθούσε να κρατήσει τα προσχήματα, αν και δεν ντράπηκε καθόλου στην συνέντευξη τύπου: «Ελπίζω να διασκεδάσουν το σημερινό παιχνίδι οι Ανιέλι, φαντάζομαι πως θα έχουν κανονίσει κάτι καλό με τα φιλαράκια τους από το board του πρωταθλήματος». Δεν γλύτωσε το πρόστιμο αλλά δεν μας ενδιέφερε και πολύ. Μετά την συνέντευξη άρχισα να γράφω και εγώ το κείμενο μου που υποτίθεται θα δημοσιευόταν μετά το παιχνίδι της Juventus.
Όσων αφορά τα του ματς, η Napoli ήταν καλύτερη σε όλη την διάρκεια αλλά χάρη σε μια προσωπική ενέργεια του Ghirardelli καταφέραμε και ισοφαρίσαμε στο δεύτερο ημίχρονο. Λίγο μετά ο Mercier αποβλήθηκε και κάπου εκεί χάσαμε όποια ελπίδα είχαμε για νίκη. Κλειστήκαμε στην περιοχή μας και ήμασταν δέσμιοι των επιθέσεων της Napoli. Τελικά δεν καταφέραν να σκοράρουν δεύτερο γκολ και μείναμε μόνοι πρώτοι μέχρι το παιχνίδι της Κυριακής. Θέλαμε μόνο νίκη της Milan για να κατακτήσουμε το πρωτάθλημα. Από την άλλη λόγω νίκης της Sassuolo η Milan ήθελε και αυτή νίκη διαλύοντας τα όνειρα της διοίκησης του πρωταθλήματος για μια βολική ισοπαλία.
Από την Milan δεν περιμέναμε και πολλά είναι η αλήθεια. Το μέγιστο που θα μπορούσε να κάνει είναι να κρατήσει το Χ αν έριχνε πολύ τους ρυθμούς. Και τελικά αυτό έγινε. Μια ενενηντάλεπτη σούπα που έδινε το πρωτάθλημα στην Juventus μια μέρα μετά. Ο μόνος μας τίτλος εκείνη την σεζόν ήταν το πρωτάθλημα της μιας ημέρας κάτι που δεν είχε ξαναγίνει στην Ιταλία. Il Campioni per un giorno. Οι πρωταθλητές της μιας ημέρας. Στις άλλες διοργανώσεις είχαμε άλλον έναν αποκλεισμό στους 8 με ανατροπή από την Dortmund και - το καλύτερο - ήττα στον τελικό του κυπέλλου από την Napoli στα πέναλτι μετά από ισοφάριση στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων. Δύσκολη σεζόν να είσαι οπαδός της Sudtirol, όμως το σημαντικό ήταν ότι βρήκαμε πάλι τον ενθουσιασμό και την επιθετικότητα που μας είχε λείψει εκείνη την περίοδο.
Μετά την τελευταία συνάντηση με τους παίκτες για την σεζόν, πλησίασα τον Τόλη με το τελειωμένο μου κείμενο και τον ρώτησα αν είναι όλα οκέυ. Διάβασε μόνο την πρώτη παράγραφο και αυτό με το ζόρι και μου είπε να το διαγράψω και να μην το ξαναδεί. «Όσο κλαφτήκαμε, κλαφτήκαμε» είπε και έφυγε πριν προλάβω να καταλάβω τι έγινε. Ότι ο τύπος που κάνει σαν παιδάκι κάθε φορά που βάζουμε γκολ στο τέλος των παιχνιδιών ή που έχει πετάξει αναρίθμητα μπουκάλια σε ποδοσφαιριστές του που κάνανε κάποια λαθάκια στο παιχνίδι, θα το έπαιζε ώριμος σε εμένα, δεν το περίμενα ποτέ αλλά να που μπορεί να είσαι 14 χρόνια δίπλα σε κάποιον καθημερινά και να σε ξαφνιάζει από εκεί που δεν το περιμένεις. Το κείμενο μου ήταν όντως γεμάτο κλάμα και δεν δημοσιεύτηκε ποτέ, αλλά καλύτερα. Όντως είναι λίγο βλακεία να κολλάς σε κάτι ακόμα και να έχεις δίκαιο. Η ζωή προχωρούσε και έπρεπε ήδη να κοιτάμε την επόμενη σεζόν. Μας είχε πονέσει ο τρόπος που χάθηκε το πρωτάθλημα και θέλαμε την εκδίκηση μας.
Αφηγείται η Simona Berta
Υπεύθυνη τύπου της F.C. Südtirol | 2021 -
Γεννημένη το 1971
Το σκάνδαλο του ’35... Εννοείται το θυμάμαι σαν χθες. Όσο και να προσπαθήσαμε να το αφήσουμε πίσω και να το παίξουμε υπεράνω ακόμα πονάει λίγο. Ούτε εγώ ούτε ο Τόλης ντραπήκαμε να κράξουμε την διοίκηση του πρωταθλήματος εκείνες τις μέρες. Αν το ψάξω θα βρω και το πρωτότυπο κείμενο που - παραλίγο να - καταδικάζαμε τον πρόεδρο του πρωταθλήματος, αλλά τέλος πάντων. Το νόημα αυτής της ιστορίας είναι ένα: Καλύτερα ένα χρόνο φυλακή, παρά μια μέρα οπαδός της Γιουβέντους.
Δεν θέλω να περιαυτολογώ αλλά ποιος ουδέτερος δεν θα υποστήριζε την Sudtirol σε εκείνη την μάχη τίτλου; Παίζαμε εναντίον των 3 μεγαθηρίων της Ιταλίας: Juventus, Roma, Napoli. 3 ομάδες με πολλαπλάσιο budget από εμάς και πολύ μεγαλύτερο μέσο όρο ηλικίας από εμάς. Η ενδεκάδα μας αποτελούταν στην πλειοψηφία της από πιτσιρίκια που έφτιαξαν την καριέρα τους στην Sudtirol και τώρα θεωρούνται top παίκτες. Ο Τόλης, εκείνη την χρονιά, σταμάτησε τους πειραματισμούς των τελευταίων 3 χρόνων και γύρισε στο αγαπημένο του 4-2-3-1. Πιο επιθετικά από ποτέ. Σε συνδυασμό με τους νέους παίκτες που ήρθαν και κάποιους παλιούς που έκαναν step up, κατασπαράζαμε παιδάκια σε μερικές βραδιές. Στην επίθεση ο Ghirardelli έκανε αυτά που περιμέναμε από αυτόν από την στιγμή που αποκτήθηκε. Πρώτος σκόρερ (23 γκολ) και πρώτος στις ασιστ στο πρωτάθλημα (12 ασιστ) και στα εξτρέμ είχαμε τους φοβερούς Lebreton και Stephan με δεκάρι τον νεοαποκτηθέντα τότε Mario. Το επιθετικό μας πρόβλημα είχε λυθεί για τα καλά. Πίσω από αυτούς ο Mercier να φτιάχνει το παιχνίδι και στις πτέρυγες ο De Langhe και ο Ural να κάνουν τις πλευρές τους αεροδιάδρομους. Η ομάδα ρόλαρε και έδωσε στον ποδοσφαιρικό κόσμο μια από τις καλύτερες κούρσες τίτλου. Το πάθος για διάκριση ήταν εμφανές σε όλους. Ο Τόλης και οι συνεργάτες του σε κάθε γκολ πανηγύριζαν λες και βρίσκονται στο σπίτι τους. Ξεσηκώνανε τους οπαδούς, πουλούσαν τσαμπουκά με τους αντιπάλους. Αυτός και ο Lorenzo (ο βοηθός) δίναν ρεσιτάλ κάθε μέρα. Όλος ο κόσμος πιστεύω παρακολουθούσε με αμείωτο ενδιαφέρον: Το μεγαθήριο που δεν ξέρει πόσα πρωταθλήματα έχει κατακτήσει και άλλα δυο μεγαθήρια που προσπαθούν να χτίσουν την δική τους δυναστεία εναντίον του φτωχού και νέου συγγενή που εντυπωσιάζει με το ταπεραμέντο του. Το σκηνικό άλλαζε εβδομάδα παρά εβδομάδα μεταξύ των 4 ομάδων με την Inter να βγαίνει πρώτη εκτός διεκδίκησης τέλη Φλεβάρη με αρχές Μάρτη.
Προς το τέλος η Napoli κερδίζει την Juventus και ανεβαίνει 4 βαθμούς πάνω και από τις δύο μας. Όμως, μάλλον, η πίεση ήταν υπερβολική για αυτούς και δεν άντεξαν, όπως και η Atalanta λίγα χρόνια πριν. Ήρθε ισοπαλία με την Inter και το αγαπημένο μας: Ήττα από την τελευταία και ήδη υποβιβασμένη Reggina με γκολ και ασιστ από τον Amorim που τους είχαμε στείλει δανεικό. Εμείς και η Juve κάναμε τα καθήκοντα μας και φτάσαμε στην τελευταία αγωνιστική 1 βαθμό πάνω από την Napoli, βέβαια εμείς χάναμε στην ισοβαθμία. Το κακό για εμάς είναι ότι στην τελευταία αγωνιστική παίζαμε εκτός με Napoli. Η Juventus έπαιζε με Milan που κυνηγούσε την έβδομη θέση. Το άλλο κακό είναι ότι η Serie A αποφάσισε να ωφελήσει λίγο τα αγαπημένα της παιδιά και να αποφασίσει για πρώτη φορά στην ιστορία διεκδικητές του τίτλου να μην παίζουν ταυτόχρονα στην τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος. Το Napoli – Sudtirol θα γινόταν Σάββατο και το Milan - Juventus Κυριακή σε μια παγκοσμίως πρωτοποριακή μέθοδο.
Κάποιοι στα αποδυτήρια γκρινιάζανε λίγο παραπάνω και ακούστηκε μέχρι και η ιδέα να κατεβούμε με αναπληρωματικούς. Ο Τόλης προσπαθούσε να κρατήσει τα προσχήματα, αν και δεν ντράπηκε καθόλου στην συνέντευξη τύπου: «Ελπίζω να διασκεδάσουν το σημερινό παιχνίδι οι Ανιέλι, φαντάζομαι πως θα έχουν κανονίσει κάτι καλό με τα φιλαράκια τους από το board του πρωταθλήματος». Δεν γλύτωσε το πρόστιμο αλλά δεν μας ενδιέφερε και πολύ. Μετά την συνέντευξη άρχισα να γράφω και εγώ το κείμενο μου που υποτίθεται θα δημοσιευόταν μετά το παιχνίδι της Juventus.
Όσων αφορά τα του ματς, η Napoli ήταν καλύτερη σε όλη την διάρκεια αλλά χάρη σε μια προσωπική ενέργεια του Ghirardelli καταφέραμε και ισοφαρίσαμε στο δεύτερο ημίχρονο. Λίγο μετά ο Mercier αποβλήθηκε και κάπου εκεί χάσαμε όποια ελπίδα είχαμε για νίκη. Κλειστήκαμε στην περιοχή μας και ήμασταν δέσμιοι των επιθέσεων της Napoli. Τελικά δεν καταφέραν να σκοράρουν δεύτερο γκολ και μείναμε μόνοι πρώτοι μέχρι το παιχνίδι της Κυριακής. Θέλαμε μόνο νίκη της Milan για να κατακτήσουμε το πρωτάθλημα. Από την άλλη λόγω νίκης της Sassuolo η Milan ήθελε και αυτή νίκη διαλύοντας τα όνειρα της διοίκησης του πρωταθλήματος για μια βολική ισοπαλία.
Από την Milan δεν περιμέναμε και πολλά είναι η αλήθεια. Το μέγιστο που θα μπορούσε να κάνει είναι να κρατήσει το Χ αν έριχνε πολύ τους ρυθμούς. Και τελικά αυτό έγινε. Μια ενενηντάλεπτη σούπα που έδινε το πρωτάθλημα στην Juventus μια μέρα μετά. Ο μόνος μας τίτλος εκείνη την σεζόν ήταν το πρωτάθλημα της μιας ημέρας κάτι που δεν είχε ξαναγίνει στην Ιταλία. Il Campioni per un giorno. Οι πρωταθλητές της μιας ημέρας. Στις άλλες διοργανώσεις είχαμε άλλον έναν αποκλεισμό στους 8 με ανατροπή από την Dortmund και - το καλύτερο - ήττα στον τελικό του κυπέλλου από την Napoli στα πέναλτι μετά από ισοφάριση στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων. Δύσκολη σεζόν να είσαι οπαδός της Sudtirol, όμως το σημαντικό ήταν ότι βρήκαμε πάλι τον ενθουσιασμό και την επιθετικότητα που μας είχε λείψει εκείνη την περίοδο.
Μετά την τελευταία συνάντηση με τους παίκτες για την σεζόν, πλησίασα τον Τόλη με το τελειωμένο μου κείμενο και τον ρώτησα αν είναι όλα οκέυ. Διάβασε μόνο την πρώτη παράγραφο και αυτό με το ζόρι και μου είπε να το διαγράψω και να μην το ξαναδεί. «Όσο κλαφτήκαμε, κλαφτήκαμε» είπε και έφυγε πριν προλάβω να καταλάβω τι έγινε. Ότι ο τύπος που κάνει σαν παιδάκι κάθε φορά που βάζουμε γκολ στο τέλος των παιχνιδιών ή που έχει πετάξει αναρίθμητα μπουκάλια σε ποδοσφαιριστές του που κάνανε κάποια λαθάκια στο παιχνίδι, θα το έπαιζε ώριμος σε εμένα, δεν το περίμενα ποτέ αλλά να που μπορεί να είσαι 14 χρόνια δίπλα σε κάποιον καθημερινά και να σε ξαφνιάζει από εκεί που δεν το περιμένεις. Το κείμενο μου ήταν όντως γεμάτο κλάμα και δεν δημοσιεύτηκε ποτέ, αλλά καλύτερα. Όντως είναι λίγο βλακεία να κολλάς σε κάτι ακόμα και να έχεις δίκαιο. Η ζωή προχωρούσε και έπρεπε ήδη να κοιτάμε την επόμενη σεζόν. Μας είχε πονέσει ο τρόπος που χάθηκε το πρωτάθλημα και θέλαμε την εκδίκηση μας.
- fmaras
- Assistant Manager
- Posts: 3313
- Joined: Thu Jul 07, 2011 4:00 pm
- Αγαπημένη Ομάδα: OSFP, Arsenal
- Status: 1-4-8, 3 to the 3 to the 6 to the 9!
- Location: Αλεξανδρουπολη
- Has thanked: 9 times
- Been thanked: 1 time
16. 2035-36 Season
Αφηγείται o Erwann Stephan
Παίκτης της F.C. Südtirol | 2034 -
Γεννημένος το 2014
Βράδυ Τετάρτης, Μάρτιος 2036. Είμαι ξαπλωμένος στο χορτάρι του Michael Bacher Arena και απλά δεν μπορώ να σηκωθώ. Δεν θέλω να σηκωθώ. Είχα μια γαμημένη αποστολή. Να κλωτσήσω την μπάλα στο τέρμα, να βγάλω μια σέντρα, κάτι. Με κάποιον τρόπο να μας δώσω την πολυπόθητη πρόκριση στους ημιτελικούς του Champions League, αλλά όχι. Δεύτερος συνεχόμενος αποκλεισμός στα προημιτελικά. Απέναντι σε ποια ομάδα; Απέναντι σε μια Juventus που αγκομαχούσε να βγει Europa. «Είναι ομαδικό το παιχνίδι» μου έλεγε ο κολλητός μου στην ομάδα, ο Luis, για να με εμψυχώσει αλλά εγώ ήμουν ο πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος. Είχα την εντύπωση πως όλοι περιμέναν πράγματα από εμένα και δεν τα παρέδωσα. Ήθελα να ανοίξει η γη και να με καταπιεί.
Πάντα είχα θέμα με την αυτοπεποίθηση μου. Για διάφορους λόγους. Πάντα ένιωθα διαφορετικός ανάμεσα σε μια κοινότητα αγοριών που θέλαν μόνο να κλωτσάνε μια μπάλα με δύναμη και, ενίοτε, και τα πόδια των αντιπάλων. Πολλές πτυχές της προσωπικότητας μου δεν ταιριάζανε με τον περίγυρο μου και αυτό με αποξένωνε. Όμως, όταν έπαιζα μπάλα ένιωθα πως είχα κάτι. Όταν έτρεχα και περνούσα αμυντικούς ένιωθα πως το κάνω καλά, πως αυτό θέλω να συνεχίσω να κάνω. Αλλά θα ήταν καλύτερο να γινόταν σε γήπεδα που να μην με βλέπουν πολλοί. Σημασία έχει να κάνεις αυτό που αγαπάς για εσένα, σωστά; Παρά τις προσπάθειες του ίδιου μου του εαυτού να κρατήσει την καριέρα μου στάσιμη, μόλις στα 17 έκανα ντεμπούτο στην πρώτη ομάδα της Guingamp που έπαιζε στην 1η κατηγορία Γαλλίας. Μέχρι τα 20 είχα καθιερωθεί στην ενδεκάδα και τα νούμερα μου ανέβαιναν. Παρ' όλα αυτά, όταν ήρθε πρόταση από ομάδα του Champions League, σκάλωσα. Χρειάστηκε ο κύριος Τόλης να με πάρει προσωπικά τηλέφωνο 4 φορές και να μιλάμε για τουλάχιστον 30 λεπτά στο κάθε τηλεφώνημα για να με πείσει να κάνω αυτό το βήμα.
Το vibe που έβγαινε στην ομάδα ήταν ότι δημιουργείται κάτι καινούργιο στην πρώτη μου σεζόν εκεί. Καινούργιες προσεγγίσεις, καινούργιος κορμός. Αυτό το καινούργιο τελικά ήταν σπουδαίο. Απολάμβανα το ποδόσφαιρο περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Το γήπεδο μας ήταν μικρούλη, στα μέτρα μου. Τα παιδιά ήταν εξαιρετικά. Περνούσα τέλεια. Σιγά σιγά καθιερώθηκα και σε εκείνη την ενδεκάδα. Το επόμενο καλοκαίρι ο κύριος Τόλης είχε ένα σχετικά εύκολο αλλά πολύ κρίσιμο βήμα να πάρει. Να πατήσει πάνω στην ομάδα εκείνης της χρονιάς και να την βελτιώσει χωρίς να αλλάξει πολλά ώστε να ξανά αρχίσουμε από την αρχή. Και εννοείται τα κατάφερε. Ήταν άλλωστε πανέξυπνος.
Λίγες και σημαντικές κινήσεις. Ένας κορυφαίος κεντρικός αμυντικός (Rossi), ένας κορυφαίος δεξιός εξτρέμ (Jose Fransisco) και ο γερόλυκος ο Alphonso Davies για αριστερά. Με τις ίδιες προσεγγίσεις στο παιχνίδι μας. Πετούσαμε φωτιές. Έπρεπε να έρθει η 8η αγωνιστική για να χάσουμε βαθμούς και αν εξαιρέσεις ένα ντεφορμάρισμα με την αλλαγή του έτους ποτέ δεν δώσαμε ευκαιρία σε κάποια άλλη ομάδα ούτε καν να διανοηθεί να μας προσπεράσει. Είμασταν φοβεροί και επιθετικά αλλά και αμυντικά και δίναμε στους οπαδούς μας τον δεύτερο μας τίτλο της Serie A. Εγώ, για πρώτη φορά, είχα γυρισμένα όλα τα κεφάλια προς τα πάνω μου. Όλες τις κάμερες αν θες. Βασικός αριστερός εξτρέμ της πρωταθλήτριας και πρώτος σκόρερ στο πρωτάθλημα μέχρι και την Άνοιξη. Όλα φαινόντουσαν όμορφα από έξω, αλλά δεν ήταν έτσι. Οι κρίσεις άγχους ήταν συχνό φαινόμενο στο πρώτο μισό της σεζόν. Ήθελα να μπορώ να οδηγώ τους παίκτες μου και στα εύκολα και στα δύσκολα και να ικανοποιώ κάθε οπαδό. Όλη αυτή η πίεση σιγά σιγά με εξουθένωνε.
Όταν κληρωθήκαμε με την Juventus για τα προημιτελικά όλοι είχαμε χαρεί, συγκρατημένα όπως μας έλεγε να λέμε ο κύριος Τόλης. Η Juventus δεν θύμιζε καθόλου την δυναστεία των τελευταίων χρόνων και πάλευε στις θέσεις 5-8 κατά την διάρκεια της χρονιάς. Αν προελαύναμε από αυτούς για να περάσουμε στους 4 θα έδινε σε όλους ένα ηχηρό μήνυμα. Αλλά όχι απλά δεν προελαύναμε αλλά ούτε καν απειλήσαμε. Όταν χάναμε 0-1 στο δεύτερο παιχνίδι και οι οπαδοί προσπαθούσαν να μας ενθαρρύνουν απλά ήθελα να κάνω πως σπάω το πόδι μου μήπως και βγω αλλαγή. Τι γελοία σκέψη! Ήμουν μόνο για κάνα χατ τρικ στην Genoa, σκεφτόμουν. Στα σημαντικά εξαφανισμένος. Μετά το τέλος του παιχνιδιού μου πήρε μέρες να συνέρθω. Ήθελα να γυρίσω πίσω στην Guingamp που κανένας δεν περίμενε τίποτα από εμένα. Αλλά πλέον δεν γινόταν κιόλας, ήμουν και καλά star. Εθνική Γαλλίας και παπαριές. Ένιωθα πιο φυλακισμένος από ποτέ. Πώς θα έβρισκα ξανά άνεση να παίζω και να διασκεδάζω το παιχνίδι μου ξέροντας τα όρια μου; Εκείνες τις ημέρες δεν μπορούσα να παίξω το παιχνίδι μου με τίποτα, αλλά δεν ήταν αυτό το σημαντικό. Εδώ δεν μπορούσα να κοιμηθώ... Μετά από μπόλικες απογοητευτικές εμφανίσεις ο προπονητής μας ήρθε να μου μιλήσει. Του είπα τις ανησυχίες μου και διαφώνησε έντονα. «Όχι μόνο δεν έχεις φτάσει στα όρια σου, αλλά ούτε καν τα βλέπεις Erwann. Πιστεύω σε εσένα. Μπορείς να φτάσεις πολύ ψηλότερα». Αναζήτησα πολύ τον τρόπο που θα με ελευθέρωνε και θα με άφηνε να διασκεδάσω το παιχνίδι από την αρχή. Τελικά τον βρήκα σε κάτι εκτός του ποδοσφαίρου.
«…Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει σίγουρα βήματα μπροστά, αλλά έχουμε ακόμα δρόμο, ελπίζω η σημερινή μου ομιλία να βοηθήσει όσα άτομα το χρειάζονται.» Έτσι τελείωσα την συνέντευξη μου και για κάποιον λόγο ήταν σαν να ήμουν έτοιμος για τον χαμό που θα ακολουθούσε. Γινόμουν εκείνη την Άνοιξη ο πρώτος ανοιχτά ομοφυλόφιλος ποδοσφαιριστής της Serie A. Ένας random 21 χρονών μικροκαμωμένος Γάλλος που ένας Θεός ξέρει από ποια ομάδα τον φέραν να παίξει στο Bolzano. Μια ζωή είχα μάθει να κρύβομαι αλλά το κλίμα στην Sudtirol μου ανέβασε την αυτοπεποίθηση πολλά επίπεδα. Ήταν η πρώτη φορά που ήμουν χαρούμενος που όλες οι κάμερες ήταν γυρισμένες πάνω μου. Για πρώτη φορά ένιωθα πως η προσοχή που δέχομαι μπορεί και να αποδειχτεί σημαντική. Ήμουν πιο χαρούμενος και πιο ελεύθερος από ποτέ μετά από εκείνη την ομιλία. Πολλοί μπορεί να μην το έχετε στον νου σας αλλά και εμείς οι ποδοσφαιριστές είμαστε άνθρωποι που δεν έχουμε μόνο μια μπάλα να κλωτσάμε. Όμως να που μετά από εκείνη την ημέρα αυτή η μπάλα έγινε πιο ελαφριά από ποτέ.
Αφηγείται o Erwann Stephan
Παίκτης της F.C. Südtirol | 2034 -
Γεννημένος το 2014
Βράδυ Τετάρτης, Μάρτιος 2036. Είμαι ξαπλωμένος στο χορτάρι του Michael Bacher Arena και απλά δεν μπορώ να σηκωθώ. Δεν θέλω να σηκωθώ. Είχα μια γαμημένη αποστολή. Να κλωτσήσω την μπάλα στο τέρμα, να βγάλω μια σέντρα, κάτι. Με κάποιον τρόπο να μας δώσω την πολυπόθητη πρόκριση στους ημιτελικούς του Champions League, αλλά όχι. Δεύτερος συνεχόμενος αποκλεισμός στα προημιτελικά. Απέναντι σε ποια ομάδα; Απέναντι σε μια Juventus που αγκομαχούσε να βγει Europa. «Είναι ομαδικό το παιχνίδι» μου έλεγε ο κολλητός μου στην ομάδα, ο Luis, για να με εμψυχώσει αλλά εγώ ήμουν ο πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος. Είχα την εντύπωση πως όλοι περιμέναν πράγματα από εμένα και δεν τα παρέδωσα. Ήθελα να ανοίξει η γη και να με καταπιεί.
Πάντα είχα θέμα με την αυτοπεποίθηση μου. Για διάφορους λόγους. Πάντα ένιωθα διαφορετικός ανάμεσα σε μια κοινότητα αγοριών που θέλαν μόνο να κλωτσάνε μια μπάλα με δύναμη και, ενίοτε, και τα πόδια των αντιπάλων. Πολλές πτυχές της προσωπικότητας μου δεν ταιριάζανε με τον περίγυρο μου και αυτό με αποξένωνε. Όμως, όταν έπαιζα μπάλα ένιωθα πως είχα κάτι. Όταν έτρεχα και περνούσα αμυντικούς ένιωθα πως το κάνω καλά, πως αυτό θέλω να συνεχίσω να κάνω. Αλλά θα ήταν καλύτερο να γινόταν σε γήπεδα που να μην με βλέπουν πολλοί. Σημασία έχει να κάνεις αυτό που αγαπάς για εσένα, σωστά; Παρά τις προσπάθειες του ίδιου μου του εαυτού να κρατήσει την καριέρα μου στάσιμη, μόλις στα 17 έκανα ντεμπούτο στην πρώτη ομάδα της Guingamp που έπαιζε στην 1η κατηγορία Γαλλίας. Μέχρι τα 20 είχα καθιερωθεί στην ενδεκάδα και τα νούμερα μου ανέβαιναν. Παρ' όλα αυτά, όταν ήρθε πρόταση από ομάδα του Champions League, σκάλωσα. Χρειάστηκε ο κύριος Τόλης να με πάρει προσωπικά τηλέφωνο 4 φορές και να μιλάμε για τουλάχιστον 30 λεπτά στο κάθε τηλεφώνημα για να με πείσει να κάνω αυτό το βήμα.
Το vibe που έβγαινε στην ομάδα ήταν ότι δημιουργείται κάτι καινούργιο στην πρώτη μου σεζόν εκεί. Καινούργιες προσεγγίσεις, καινούργιος κορμός. Αυτό το καινούργιο τελικά ήταν σπουδαίο. Απολάμβανα το ποδόσφαιρο περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Το γήπεδο μας ήταν μικρούλη, στα μέτρα μου. Τα παιδιά ήταν εξαιρετικά. Περνούσα τέλεια. Σιγά σιγά καθιερώθηκα και σε εκείνη την ενδεκάδα. Το επόμενο καλοκαίρι ο κύριος Τόλης είχε ένα σχετικά εύκολο αλλά πολύ κρίσιμο βήμα να πάρει. Να πατήσει πάνω στην ομάδα εκείνης της χρονιάς και να την βελτιώσει χωρίς να αλλάξει πολλά ώστε να ξανά αρχίσουμε από την αρχή. Και εννοείται τα κατάφερε. Ήταν άλλωστε πανέξυπνος.
Λίγες και σημαντικές κινήσεις. Ένας κορυφαίος κεντρικός αμυντικός (Rossi), ένας κορυφαίος δεξιός εξτρέμ (Jose Fransisco) και ο γερόλυκος ο Alphonso Davies για αριστερά. Με τις ίδιες προσεγγίσεις στο παιχνίδι μας. Πετούσαμε φωτιές. Έπρεπε να έρθει η 8η αγωνιστική για να χάσουμε βαθμούς και αν εξαιρέσεις ένα ντεφορμάρισμα με την αλλαγή του έτους ποτέ δεν δώσαμε ευκαιρία σε κάποια άλλη ομάδα ούτε καν να διανοηθεί να μας προσπεράσει. Είμασταν φοβεροί και επιθετικά αλλά και αμυντικά και δίναμε στους οπαδούς μας τον δεύτερο μας τίτλο της Serie A. Εγώ, για πρώτη φορά, είχα γυρισμένα όλα τα κεφάλια προς τα πάνω μου. Όλες τις κάμερες αν θες. Βασικός αριστερός εξτρέμ της πρωταθλήτριας και πρώτος σκόρερ στο πρωτάθλημα μέχρι και την Άνοιξη. Όλα φαινόντουσαν όμορφα από έξω, αλλά δεν ήταν έτσι. Οι κρίσεις άγχους ήταν συχνό φαινόμενο στο πρώτο μισό της σεζόν. Ήθελα να μπορώ να οδηγώ τους παίκτες μου και στα εύκολα και στα δύσκολα και να ικανοποιώ κάθε οπαδό. Όλη αυτή η πίεση σιγά σιγά με εξουθένωνε.
Όταν κληρωθήκαμε με την Juventus για τα προημιτελικά όλοι είχαμε χαρεί, συγκρατημένα όπως μας έλεγε να λέμε ο κύριος Τόλης. Η Juventus δεν θύμιζε καθόλου την δυναστεία των τελευταίων χρόνων και πάλευε στις θέσεις 5-8 κατά την διάρκεια της χρονιάς. Αν προελαύναμε από αυτούς για να περάσουμε στους 4 θα έδινε σε όλους ένα ηχηρό μήνυμα. Αλλά όχι απλά δεν προελαύναμε αλλά ούτε καν απειλήσαμε. Όταν χάναμε 0-1 στο δεύτερο παιχνίδι και οι οπαδοί προσπαθούσαν να μας ενθαρρύνουν απλά ήθελα να κάνω πως σπάω το πόδι μου μήπως και βγω αλλαγή. Τι γελοία σκέψη! Ήμουν μόνο για κάνα χατ τρικ στην Genoa, σκεφτόμουν. Στα σημαντικά εξαφανισμένος. Μετά το τέλος του παιχνιδιού μου πήρε μέρες να συνέρθω. Ήθελα να γυρίσω πίσω στην Guingamp που κανένας δεν περίμενε τίποτα από εμένα. Αλλά πλέον δεν γινόταν κιόλας, ήμουν και καλά star. Εθνική Γαλλίας και παπαριές. Ένιωθα πιο φυλακισμένος από ποτέ. Πώς θα έβρισκα ξανά άνεση να παίζω και να διασκεδάζω το παιχνίδι μου ξέροντας τα όρια μου; Εκείνες τις ημέρες δεν μπορούσα να παίξω το παιχνίδι μου με τίποτα, αλλά δεν ήταν αυτό το σημαντικό. Εδώ δεν μπορούσα να κοιμηθώ... Μετά από μπόλικες απογοητευτικές εμφανίσεις ο προπονητής μας ήρθε να μου μιλήσει. Του είπα τις ανησυχίες μου και διαφώνησε έντονα. «Όχι μόνο δεν έχεις φτάσει στα όρια σου, αλλά ούτε καν τα βλέπεις Erwann. Πιστεύω σε εσένα. Μπορείς να φτάσεις πολύ ψηλότερα». Αναζήτησα πολύ τον τρόπο που θα με ελευθέρωνε και θα με άφηνε να διασκεδάσω το παιχνίδι από την αρχή. Τελικά τον βρήκα σε κάτι εκτός του ποδοσφαίρου.
«…Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει σίγουρα βήματα μπροστά, αλλά έχουμε ακόμα δρόμο, ελπίζω η σημερινή μου ομιλία να βοηθήσει όσα άτομα το χρειάζονται.» Έτσι τελείωσα την συνέντευξη μου και για κάποιον λόγο ήταν σαν να ήμουν έτοιμος για τον χαμό που θα ακολουθούσε. Γινόμουν εκείνη την Άνοιξη ο πρώτος ανοιχτά ομοφυλόφιλος ποδοσφαιριστής της Serie A. Ένας random 21 χρονών μικροκαμωμένος Γάλλος που ένας Θεός ξέρει από ποια ομάδα τον φέραν να παίξει στο Bolzano. Μια ζωή είχα μάθει να κρύβομαι αλλά το κλίμα στην Sudtirol μου ανέβασε την αυτοπεποίθηση πολλά επίπεδα. Ήταν η πρώτη φορά που ήμουν χαρούμενος που όλες οι κάμερες ήταν γυρισμένες πάνω μου. Για πρώτη φορά ένιωθα πως η προσοχή που δέχομαι μπορεί και να αποδειχτεί σημαντική. Ήμουν πιο χαρούμενος και πιο ελεύθερος από ποτέ μετά από εκείνη την ομιλία. Πολλοί μπορεί να μην το έχετε στον νου σας αλλά και εμείς οι ποδοσφαιριστές είμαστε άνθρωποι που δεν έχουμε μόνο μια μπάλα να κλωτσάμε. Όμως να που μετά από εκείνη την ημέρα αυτή η μπάλα έγινε πιο ελαφριά από ποτέ.
- fmaras
- Assistant Manager
- Posts: 3313
- Joined: Thu Jul 07, 2011 4:00 pm
- Αγαπημένη Ομάδα: OSFP, Arsenal
- Status: 1-4-8, 3 to the 3 to the 6 to the 9!
- Location: Αλεξανδρουπολη
- Has thanked: 9 times
- Been thanked: 1 time
17. 2036-37 Season
Αφηγείται o Lorenzo Mambrini
Βοηθός προπονητή της F.C. Südtirol | 2021 - 2038
Γεννημένος το 1978
Η προτελευταία σεζόν του Τόλη στον πάγκο ήταν μια τρομερή πορεία από το ζενίθ στο ναδίρ και πάλι στο ζενίθ και πάλι στο ναδίρ και πάει λέγοντας. Ένα τρομερό roller coaster συναισθημάτων. Και αυτό ήταν ξεκάθαρο μόλις από τις δύο πρώτες αγωνιστικές, θα έλεγε κανείς. Πείτε μου αν έχετε ξαναδεί ομάδα να κερδίζει 5-0 στην πρεμιέρα και να χάνει 0-5 στην δεύτερη αγωνιστική. Η πρώτη κορυφή και ο πρώτος πάτος της χρονιάς.
Πριν από την πρεμιέρα, ο Τόλης πούλησε τον Ghirardelli στην Ρεν για 70 εκατομμύρια και είχε φέρει αναστάτωση σε όλους τους παίκτες της ομάδας. Λογικό. Δεν πουλάς έτσι τον σούπερ σταρ σου σε μια μέτρια Γαλλική. Βέβαια, αυτό που δεν γνωρίζανε είναι ότι ο Ghirardelli μας τα είχε κάνει τσουρέκια να φύγει σε καλύτερη ομάδα και το γεγονός ότι πουλήθηκε εκεί που πουλήθηκε ήταν το τέλειο fuck you στον τύπο. Ο αντικαταστάτης του; Ένας random 20 χρονών Σέρβος. Αναμενόμενο από τον Τόλη. Ακόμα πιο αναμενόμενο ήταν ότι θα έβγαζε μάτια από το πουθενά και 10 αγωνιστικές μετά θα ήταν πρώτος σκόρερ στο πρωτάθλημα. Midas’ touch. Βέβαια, μετά τραυματίστηκε και έπεσε στην απόδοση του αλλά ευτυχώς είχαμε και τον Lebreton από πίσω.
Μετά το 0-5 από την Νάπολι, είμασταν ο ορισμός της τρικυμίας. 3 σερί νίκες, μετά ήττα 6-0 από την Ατλέτικο στο Champions League, 2-3 καλά αποτελέσματα στο πρωτάθλημα, μετά ήττα 4-0 από την 18η Φιορεντίνα. Καταλήξαμε εκτός Ευρωπαϊκών θέσεων τέλη Οκτώβρη. Τι έρχεται μετά από αυτό; Συνεχόμενες νίκες, άνοδος στην 2η θέση και πρόκριση στους 16 τελευταία αγωνιστική μετά από νίκη ενάντια της Ατλέτικο με 1-0. Αυτή η σεζόν δεν ήταν σαν τις άλλες. Τα credits για αυτήν την σταθεροποίηση βέβαια ανήκουν στον προπονητή μας που, για πρώτη φορά τόσο έντονα, κατέληξε σε μια σταθερή ενδεκάδα. Το roller coaster μας, λοιπόν μέχρι και τον Μάρτιο βρισκόταν στην κορυφή του. Η ομάδα εκτός από το χαμένο Super cup (πάλι από την Νάπολι) και τον – κλασικό – αποκλεισμό στο κύπελλο φάνταζε ανίκητη. Φτάσαμε πρώτοι 7 αγωνιστικές πριν το τέλος και άνετα στους 8 του Champions League και εκεί έρχεται το μεγάλο σταυροδρόμι: 4 ματς φωτιά. 2 για το πρωτάθλημα και 2 για το CL. Τα 3 με την Ίντερ. Το ένα με την άμεση ανταγωνίστρια μας για τον τίτλο, Lazio. Μετά από αυτά τα ματς θα φαινόταν αν θα παίρναμε το μονοπάτι προς την δόξα ή προς άλλη μια χρονιά που φτάσαμε κοντά αλλά δεν είχαμε το κάτι παραπάνω.
Όπως ίσως ψυλλιαστήκατε πήγαμε προς την δεύτερη επιλογή. Το roller coaster που λεγόταν Südtirol κάνει το nose dive του και φτάνει στον πάτο. 4 ήττες. Οι δυο τελευταίες από την Ίντερ με κάτω τα χέρια χωρίς καμία αντίσταση. Η ήττα από την Lazio στις καθυστερήσεις. Πέφτουμε 3οι σε ισοβαθμία με την Νάπολι 5 αγωνιστικές πριν το τέλος και αποκλειόμαστε από την Ευρώπη που ήταν ο διακαής πόθος του Τόλη και όλων μας. Όμως, η διαδρομή μας δεν έφτασε στο τέλος της. Το τραινάκι μας με την δύναμη που πήρε από την απότομη του πτώση φαίνεται πως αρχίζει και ανεβαίνει ξανά. Νικάμε τους επόμενους 4 αγώνες με ευκολία, ενώ Lazio και Napoli φαίνονται λίγες μπροστά στην θέαση του τίτλου (πόσες φορές το έχουμε δει σε αυτό το πρωτάθλημα; ) και γκελάρουν με μικρομεσαίες ομάδες με εμάς να ανεβαίνουμε πρώτοι από το πουθενά έναν αγώνα πριν το φινάλε.
Για μια εβδομάδα όλη η πόλη ανέπνεε για ένα ματς όνειρο. Εντός έδρας ματς με την mid-table Udinese που θα επιβεβαίωνε τον δεύτερο συνεχόμενο μας τίτλο και θα ήταν και το τελευταίο παιχνίδι του θρύλου της ομάδας Dalle Mura που είχε ανακοινώσει την απόσυρση του από την μέση της χρονιάς. Η Lazio, που την κερδίζαμε στην ισοβαθμία, έπαιζε με την Inter και η Napoli με την Juve. Όλες οι συγκυρίες ήταν υπέρ μας. Το τραινάκι μας επιβράδυνε και έφτανε στο τέρμα με εμάς στην κορυφή. Όμως, όχι. Η μοίρα μας επιφύλασσε άλλη μια πτώση. Δεχόμαστε γκολ στο 27’ και λίγο μετά τραυματίζεται το βασικό μας δεκάρι. Μπαίνουμε ηττημένοι στα αποδυτήρια μετά το πρώτο ημίχρονο. Ο Τόλης να ωρύεται. Είχε κοκκινίσει από τα νεύρα του. Δεν τολμούσα να δώσω καμία οδηγία. Ευτυχώς τα ουρλιαχτά του απέδωσαν καρπούς. Λίγο μετά την έναρξη του 2ου ημιχρόνου, ο Lebreton σκοράρει και ισοφαρίζει. 3 λεπτά μετά σκοράρει ξανά αλλά ακυρώνεται λόγω offside. Ένα μικρό ανεβοκατέβασμα για το τραινάκι του τρόμου που δεν μας είχε δείξει καν το μέγιστο του potential. Λίγο μετά το ακυρωμένο γκολ του Lebreton – που, ακόμα και έτσι, μας έδινε τον τίτλο, καθώς το Χ αρκούσε – η Udinese και, συγκεκριμένα, ο Chiovenda σεληνιάζεται. 3 γκολ σε 5 λεπτά. Η φράση μείναμε μαλάκες δεν αρκεί για να περιγράψει το συναίσθημα μας εκείνη την στιγμή. Οι αντίπαλοι μας είχαν κάνει 4 σουτ εντός της εστίας και είχαν βάλει 4 γκολ ενώ εμείς τους παίζαμε μονότερμα. Όσο μέταλλο και να είχε η ομάδα μας ποτέ δεν μπόρεσε να επανακάμψει. Στο τέλος το σκορ έγραφε 1-4 και τα xGoals 1,55-0,78.
Ένα παιχνίδι που δεν θα το ευχόμουν ούτε στον χειρότερο μου εχθρό. Όπως ξέρετε, η Lazio κατάφερε να κερδίσει την Ίντερ. Στο 81’… Μετά από κόκκινη των αντιπάλων… Και κέρδισε το πρώτο της πρωτάθλημα της μετά από 37 χρόνια άξια. Από την άλλη εμείς φτάσαμε τα 2 χαμένα πρωταθλήματα την τελευταία αγωνιστική τα τελευταία 3 χρόνια, λες και κάποιος μας τιμωρεί που είχαμε κερδίσει τον πρώτο μας τίτλο με αυτόν τον τρόπο και θέλει να μας πάρει πίσω την χαρά.
Το τραινάκι, λοιπόν, θέλοντας και μη έφτανε στον τερματισμό καθώς η χρονιά τελείωνε, αλλά δεν μου έκανε την χάρη ούτε τότε. 1 εβδομάδα περίπου μετά το τέλος της σεζόν και ενώ ετοιμαζόμουν για τις διακοπές μου, ο Τόλης μου λέει πως πρέπει να μιλήσουμε. Πάω σπίτι του, λοιπόν, και χωρίς πολλά πολλά μου λέει πως η σεζόν που έρχεται θα είναι και η τελευταία του στην Südtirol. Μου εξηγεί πως νιώθει ότι ήρθε η ώρα να γίνει μια αλλαγή στην ομάδα που θα την ανεβάσει ακόμα παραπάνω, καθιστώντας την πανευρωπαϊκό φόβητρο, και νιώθει ότι όσο και να προσπαθεί δεν μπορεί να το καταφέρει. Είχε κουραστεί. Ήθελε να μου προτείνει την θέση του προπονητή αλλά αρνήθηκα σε κλάσματα δευτερολέπτου. Του είπα πως δεν είμαι ηλίθιος να πάρω την θέση του και να μπω σε συγκρίσεις με τον καλύτερο προπονητή που έχει περάσει ποτέ από τα Ιταλικά γήπεδα. Του είπα πως θα τον ακολουθήσω όπου και να πάει αλλά τόνισε πως δεν νομίζει να μπορέσει να προπονήσει άλλη ομάδα μετά από το δέσιμο του με την Sudtirol. Άρχισε να με ευχαριστεί για όλα και γίναμε λίγο συναισθηματικοί για 2-3 λεπτά, μπορεί να σου λέω και πολλά. Αμέσως μετά ξεκινήσαμε τον σχεδιασμό της επόμενης χρονιάς. Ο στόχος ήταν ένας: Η κούπα με τα «μεγάλα αυτιά».
Αφηγείται o Lorenzo Mambrini
Βοηθός προπονητή της F.C. Südtirol | 2021 - 2038
Γεννημένος το 1978
Η προτελευταία σεζόν του Τόλη στον πάγκο ήταν μια τρομερή πορεία από το ζενίθ στο ναδίρ και πάλι στο ζενίθ και πάλι στο ναδίρ και πάει λέγοντας. Ένα τρομερό roller coaster συναισθημάτων. Και αυτό ήταν ξεκάθαρο μόλις από τις δύο πρώτες αγωνιστικές, θα έλεγε κανείς. Πείτε μου αν έχετε ξαναδεί ομάδα να κερδίζει 5-0 στην πρεμιέρα και να χάνει 0-5 στην δεύτερη αγωνιστική. Η πρώτη κορυφή και ο πρώτος πάτος της χρονιάς.
Πριν από την πρεμιέρα, ο Τόλης πούλησε τον Ghirardelli στην Ρεν για 70 εκατομμύρια και είχε φέρει αναστάτωση σε όλους τους παίκτες της ομάδας. Λογικό. Δεν πουλάς έτσι τον σούπερ σταρ σου σε μια μέτρια Γαλλική. Βέβαια, αυτό που δεν γνωρίζανε είναι ότι ο Ghirardelli μας τα είχε κάνει τσουρέκια να φύγει σε καλύτερη ομάδα και το γεγονός ότι πουλήθηκε εκεί που πουλήθηκε ήταν το τέλειο fuck you στον τύπο. Ο αντικαταστάτης του; Ένας random 20 χρονών Σέρβος. Αναμενόμενο από τον Τόλη. Ακόμα πιο αναμενόμενο ήταν ότι θα έβγαζε μάτια από το πουθενά και 10 αγωνιστικές μετά θα ήταν πρώτος σκόρερ στο πρωτάθλημα. Midas’ touch. Βέβαια, μετά τραυματίστηκε και έπεσε στην απόδοση του αλλά ευτυχώς είχαμε και τον Lebreton από πίσω.
Μετά το 0-5 από την Νάπολι, είμασταν ο ορισμός της τρικυμίας. 3 σερί νίκες, μετά ήττα 6-0 από την Ατλέτικο στο Champions League, 2-3 καλά αποτελέσματα στο πρωτάθλημα, μετά ήττα 4-0 από την 18η Φιορεντίνα. Καταλήξαμε εκτός Ευρωπαϊκών θέσεων τέλη Οκτώβρη. Τι έρχεται μετά από αυτό; Συνεχόμενες νίκες, άνοδος στην 2η θέση και πρόκριση στους 16 τελευταία αγωνιστική μετά από νίκη ενάντια της Ατλέτικο με 1-0. Αυτή η σεζόν δεν ήταν σαν τις άλλες. Τα credits για αυτήν την σταθεροποίηση βέβαια ανήκουν στον προπονητή μας που, για πρώτη φορά τόσο έντονα, κατέληξε σε μια σταθερή ενδεκάδα. Το roller coaster μας, λοιπόν μέχρι και τον Μάρτιο βρισκόταν στην κορυφή του. Η ομάδα εκτός από το χαμένο Super cup (πάλι από την Νάπολι) και τον – κλασικό – αποκλεισμό στο κύπελλο φάνταζε ανίκητη. Φτάσαμε πρώτοι 7 αγωνιστικές πριν το τέλος και άνετα στους 8 του Champions League και εκεί έρχεται το μεγάλο σταυροδρόμι: 4 ματς φωτιά. 2 για το πρωτάθλημα και 2 για το CL. Τα 3 με την Ίντερ. Το ένα με την άμεση ανταγωνίστρια μας για τον τίτλο, Lazio. Μετά από αυτά τα ματς θα φαινόταν αν θα παίρναμε το μονοπάτι προς την δόξα ή προς άλλη μια χρονιά που φτάσαμε κοντά αλλά δεν είχαμε το κάτι παραπάνω.
Όπως ίσως ψυλλιαστήκατε πήγαμε προς την δεύτερη επιλογή. Το roller coaster που λεγόταν Südtirol κάνει το nose dive του και φτάνει στον πάτο. 4 ήττες. Οι δυο τελευταίες από την Ίντερ με κάτω τα χέρια χωρίς καμία αντίσταση. Η ήττα από την Lazio στις καθυστερήσεις. Πέφτουμε 3οι σε ισοβαθμία με την Νάπολι 5 αγωνιστικές πριν το τέλος και αποκλειόμαστε από την Ευρώπη που ήταν ο διακαής πόθος του Τόλη και όλων μας. Όμως, η διαδρομή μας δεν έφτασε στο τέλος της. Το τραινάκι μας με την δύναμη που πήρε από την απότομη του πτώση φαίνεται πως αρχίζει και ανεβαίνει ξανά. Νικάμε τους επόμενους 4 αγώνες με ευκολία, ενώ Lazio και Napoli φαίνονται λίγες μπροστά στην θέαση του τίτλου (πόσες φορές το έχουμε δει σε αυτό το πρωτάθλημα; ) και γκελάρουν με μικρομεσαίες ομάδες με εμάς να ανεβαίνουμε πρώτοι από το πουθενά έναν αγώνα πριν το φινάλε.
Για μια εβδομάδα όλη η πόλη ανέπνεε για ένα ματς όνειρο. Εντός έδρας ματς με την mid-table Udinese που θα επιβεβαίωνε τον δεύτερο συνεχόμενο μας τίτλο και θα ήταν και το τελευταίο παιχνίδι του θρύλου της ομάδας Dalle Mura που είχε ανακοινώσει την απόσυρση του από την μέση της χρονιάς. Η Lazio, που την κερδίζαμε στην ισοβαθμία, έπαιζε με την Inter και η Napoli με την Juve. Όλες οι συγκυρίες ήταν υπέρ μας. Το τραινάκι μας επιβράδυνε και έφτανε στο τέρμα με εμάς στην κορυφή. Όμως, όχι. Η μοίρα μας επιφύλασσε άλλη μια πτώση. Δεχόμαστε γκολ στο 27’ και λίγο μετά τραυματίζεται το βασικό μας δεκάρι. Μπαίνουμε ηττημένοι στα αποδυτήρια μετά το πρώτο ημίχρονο. Ο Τόλης να ωρύεται. Είχε κοκκινίσει από τα νεύρα του. Δεν τολμούσα να δώσω καμία οδηγία. Ευτυχώς τα ουρλιαχτά του απέδωσαν καρπούς. Λίγο μετά την έναρξη του 2ου ημιχρόνου, ο Lebreton σκοράρει και ισοφαρίζει. 3 λεπτά μετά σκοράρει ξανά αλλά ακυρώνεται λόγω offside. Ένα μικρό ανεβοκατέβασμα για το τραινάκι του τρόμου που δεν μας είχε δείξει καν το μέγιστο του potential. Λίγο μετά το ακυρωμένο γκολ του Lebreton – που, ακόμα και έτσι, μας έδινε τον τίτλο, καθώς το Χ αρκούσε – η Udinese και, συγκεκριμένα, ο Chiovenda σεληνιάζεται. 3 γκολ σε 5 λεπτά. Η φράση μείναμε μαλάκες δεν αρκεί για να περιγράψει το συναίσθημα μας εκείνη την στιγμή. Οι αντίπαλοι μας είχαν κάνει 4 σουτ εντός της εστίας και είχαν βάλει 4 γκολ ενώ εμείς τους παίζαμε μονότερμα. Όσο μέταλλο και να είχε η ομάδα μας ποτέ δεν μπόρεσε να επανακάμψει. Στο τέλος το σκορ έγραφε 1-4 και τα xGoals 1,55-0,78.
Ένα παιχνίδι που δεν θα το ευχόμουν ούτε στον χειρότερο μου εχθρό. Όπως ξέρετε, η Lazio κατάφερε να κερδίσει την Ίντερ. Στο 81’… Μετά από κόκκινη των αντιπάλων… Και κέρδισε το πρώτο της πρωτάθλημα της μετά από 37 χρόνια άξια. Από την άλλη εμείς φτάσαμε τα 2 χαμένα πρωταθλήματα την τελευταία αγωνιστική τα τελευταία 3 χρόνια, λες και κάποιος μας τιμωρεί που είχαμε κερδίσει τον πρώτο μας τίτλο με αυτόν τον τρόπο και θέλει να μας πάρει πίσω την χαρά.
Το τραινάκι, λοιπόν, θέλοντας και μη έφτανε στον τερματισμό καθώς η χρονιά τελείωνε, αλλά δεν μου έκανε την χάρη ούτε τότε. 1 εβδομάδα περίπου μετά το τέλος της σεζόν και ενώ ετοιμαζόμουν για τις διακοπές μου, ο Τόλης μου λέει πως πρέπει να μιλήσουμε. Πάω σπίτι του, λοιπόν, και χωρίς πολλά πολλά μου λέει πως η σεζόν που έρχεται θα είναι και η τελευταία του στην Südtirol. Μου εξηγεί πως νιώθει ότι ήρθε η ώρα να γίνει μια αλλαγή στην ομάδα που θα την ανεβάσει ακόμα παραπάνω, καθιστώντας την πανευρωπαϊκό φόβητρο, και νιώθει ότι όσο και να προσπαθεί δεν μπορεί να το καταφέρει. Είχε κουραστεί. Ήθελε να μου προτείνει την θέση του προπονητή αλλά αρνήθηκα σε κλάσματα δευτερολέπτου. Του είπα πως δεν είμαι ηλίθιος να πάρω την θέση του και να μπω σε συγκρίσεις με τον καλύτερο προπονητή που έχει περάσει ποτέ από τα Ιταλικά γήπεδα. Του είπα πως θα τον ακολουθήσω όπου και να πάει αλλά τόνισε πως δεν νομίζει να μπορέσει να προπονήσει άλλη ομάδα μετά από το δέσιμο του με την Sudtirol. Άρχισε να με ευχαριστεί για όλα και γίναμε λίγο συναισθηματικοί για 2-3 λεπτά, μπορεί να σου λέω και πολλά. Αμέσως μετά ξεκινήσαμε τον σχεδιασμό της επόμενης χρονιάς. Ο στόχος ήταν ένας: Η κούπα με τα «μεγάλα αυτιά».
- fmaras
- Assistant Manager
- Posts: 3313
- Joined: Thu Jul 07, 2011 4:00 pm
- Αγαπημένη Ομάδα: OSFP, Arsenal
- Status: 1-4-8, 3 to the 3 to the 6 to the 9!
- Location: Αλεξανδρουπολη
- Has thanked: 9 times
- Been thanked: 1 time
Συγνώμη εκ των προτέρων που βγήκαν αρκετά, τα έχω χωρίσει σε κεφάλαια να τα διαβάζετε σιγά σιγά.
18. 2037-38 Season
Αφηγείται o Τόλης Χατζηβασίλης
Προπονητής της F.C. Südtirol | 2021 - 2038
Γεννημένος το 1999
Αρχικά, θέλω να πω ένα μπράβο για την δουλειά που έχετε κάνει μέχρι τώρα. Πραγματικά με συγκίνησαν κάποιες από αυτές τις συνεντεύξεις. Με το ζόρι πέρασε ένας μήνας από την παραίτηση μου αλλά ήδη μου λείπει η δουλειά μου. Ακόμα και οι συνεντεύξεις, όπως φαίνεται (γέλια). Θα ήθελα να χωρίσω την τελευταία μου χρονιά σε μέρες αν δεν υπάρχει θέμα και μάλλον θα μιλήσω λίγο περισσότερο από τους άλλους. Πάντα ήθελα να τα έχω όλα σε κουτάκια. Δεν αρέσει πολύ στην γυναίκα μου, αλλά νομίζω πως χωρίς αυτό δεν θα φτάναμε εκεί που φτάσαμε με την Südtirol (γέλια). Ας αρχίσουμε λοιπόν.
Capitolo Ι
Capitolo II
Capitolo III
Capitolo IV
Capitolo V
Capitolo VI
-------------------------------
Λίγα λόγια για το κλείσιμο
Με το τέλος της ιστορίας λοιπόν, κλείνει και ο κύκλος του FM 21. Μια έκδοση του παιχνιδιού που θα θυμάμαι για πάντα γιατί συνδέθηκε με ένα από τα καλύτερα save που έχω κάνει ποτέ. Ένα save που μου άφησε παρακαταθήκη άλλη μια Ευρωπαϊκή ομάδα να υποστηρίζω και σε όλους μου τους φίλους πρήξιμο για διακοπές στο Bolzano. Ευχαριστώ όσους διαβάζατε μέχρι και το τέλος και ελπίζω να σας κράτησε το ενδιαφέρον καθ' όλη τη διάρκεια ο περίεργος τρόπος γραφής. Σας λέω αντίο για τώρα ξέροντας με σιγουριά πως στο μέλλον θα τα ξαναπούμε μέσω αυτού του τομέα και ελπίζοντας πως μέχρι να τα ξαναπούμε θα υπάρχουν περισσότερες προσπάθειες από συνφορουμιτές για να θυμίσει αυτός ο τομέας τις παλιές του ένδοξες μέρες.
Όσο και να σπανίσουν οι ιστορίες, όμως, εμείς - το ξέρω πως - θα είμαστε για πάντα εδώ.
Arrivederci <3
18. 2037-38 Season
Αφηγείται o Τόλης Χατζηβασίλης
Προπονητής της F.C. Südtirol | 2021 - 2038
Γεννημένος το 1999
Αρχικά, θέλω να πω ένα μπράβο για την δουλειά που έχετε κάνει μέχρι τώρα. Πραγματικά με συγκίνησαν κάποιες από αυτές τις συνεντεύξεις. Με το ζόρι πέρασε ένας μήνας από την παραίτηση μου αλλά ήδη μου λείπει η δουλειά μου. Ακόμα και οι συνεντεύξεις, όπως φαίνεται (γέλια). Θα ήθελα να χωρίσω την τελευταία μου χρονιά σε μέρες αν δεν υπάρχει θέμα και μάλλον θα μιλήσω λίγο περισσότερο από τους άλλους. Πάντα ήθελα να τα έχω όλα σε κουτάκια. Δεν αρέσει πολύ στην γυναίκα μου, αλλά νομίζω πως χωρίς αυτό δεν θα φτάναμε εκεί που φτάσαμε με την Südtirol (γέλια). Ας αρχίσουμε λοιπόν.
Capitolo Ι
Spoiler: show
Spoiler: show
Spoiler: show
Spoiler: show
Spoiler: show
Spoiler: show
Λίγα λόγια για το κλείσιμο
Με το τέλος της ιστορίας λοιπόν, κλείνει και ο κύκλος του FM 21. Μια έκδοση του παιχνιδιού που θα θυμάμαι για πάντα γιατί συνδέθηκε με ένα από τα καλύτερα save που έχω κάνει ποτέ. Ένα save που μου άφησε παρακαταθήκη άλλη μια Ευρωπαϊκή ομάδα να υποστηρίζω και σε όλους μου τους φίλους πρήξιμο για διακοπές στο Bolzano. Ευχαριστώ όσους διαβάζατε μέχρι και το τέλος και ελπίζω να σας κράτησε το ενδιαφέρον καθ' όλη τη διάρκεια ο περίεργος τρόπος γραφής. Σας λέω αντίο για τώρα ξέροντας με σιγουριά πως στο μέλλον θα τα ξαναπούμε μέσω αυτού του τομέα και ελπίζοντας πως μέχρι να τα ξαναπούμε θα υπάρχουν περισσότερες προσπάθειες από συνφορουμιτές για να θυμίσει αυτός ο τομέας τις παλιές του ένδοξες μέρες.
Όσο και να σπανίσουν οι ιστορίες, όμως, εμείς - το ξέρω πως - θα είμαστε για πάντα εδώ.
Arrivederci <3