Tsakalaki wrote:2007, Οκτώβριος
Από που ν' αρχίσω και που να τελειώσω... Δεν πήρα το "ΟΚ" να πάω Αθήνα για το ματς κυπέλλου με τον Θρασύβουλο και έμεινα πίσω, στο γραφείο. Δε θα το γράφαμε εμείς το ματς, αλλά οι συνάδερφοι από την Αθήνα, και εμείς θα συμπληρώναμε αν είχε τίποτα ρεπορταζιακό. Αναμενόταν ένα ήσυχο απόγευμα. Ναι, καλά. Στο 2' το 1-0 και στο 15' το 2-0 ο Θρασύβουλος. Ο ποιος; Ναι ρε φίλε, ο Θρασύβουλος. Ομάδα για την οποία δεν έχει γραφτεί ούτε ένα σύνθημα, δηλαδή από τον κανένα. Αγώνας νοκ άουτ, έτσι; Κερδίζεις; Περνάς. Ξεκινά το δεύτερο μέρος και μπαπ, πάρε και το 3-0. Και βέβαια, ο μεγάλος ΠΑΟΚ, τι έκανες μετά; 3-2 στο 89' και τρώει τέταρτο στα χασομέρια.
Τη μοίρα μου την ήξερα. Μπουφαν, κράνος και βουρ αεροδρόμιο, καθώς υπήρχαν κάποιοι οπαδοί που απ' τα νεύρα τους ήταν στο αεροδρόμιο με τη λήξη του αγώνα, ασχέτως αν η ομάδα αναμενόταν στην Θεσσαλονίκη κανα τρίωρο μετά.
Σε τέτοιες φάσεις, όταν δηλαδή πήγαινα να καλύψω υποδοχή μετά από ήττα, ήθελε προεργασία. Δεν είναι σα τη νίκη που θα βρεις χαμογελαστά πρόσωπα και φάτσες "αγαπώ όλο το κόσμο, κερδίσαμε". Το ακριβώς αντίθετο. Στη νίκη μπορείς να πας για υποδοχή έτσι για τον τζερτζελέ, επειδή βρίσκεσαι κοντά. Στην υποδοχή για κράξιμο πας φορτωμένος, θολωμένος.
Κατά πρώτον, με το που πήγα, άφησα τη μηχανή κάπου απόμερα, και στη συνέχεια έκανα τα τηλέφωνά μου σε φίλους και γνωστούς. Να πάρω κλίμα. Να ξέρω τι θα γίνει. Με τα πολλά, καταλαβαίνω οτι τα νεύρα θα είναι πάνω από το κεφάλι και οτι ακόμα και οι γνωστοί μου έχουν φορτώσει. "Αντωνάκη, με φταις και εσύ σήμερα" μου είπε γνωστός μου, και μου το 'κλεισε στα μούτρα, και αμέσως έψαξα να βρω μέρος που θα κουρνιάσω για να έχω οπτική επαφή.
Μέρος στο οποίο δε θα μπορούσα όμως να είμαι εξ' αρχής αλλά να πάω κάποια στιγμή διότι έπρεπε να δω και την αποστολή όταν θα βγαίνει από την αίθουσα αφίξεων κλπ. Σκηνοθέτης κανονικός, και διευθυντής φωτογραφίας μαζί.
Με τα πολλά, η αποστολή φτάνει και οι παίκτες έχουν ενημερωθεί. Όχι πως περίμεναν κάτι διαφορετικό, αλλά να περιμένεις οτι θα γίνει κάτι και άλλο να ξέρεις οτι θα γίνει. Και η απόφαση της διοίκησης είναι συγκεκριμένη. "Όπως θα δέχεστε την αποθέωση για ένα καλό αποτέλεσμα, να δέχεστε και τα παράπονα για ένα κακό. Δεν θα φύγουμε από τη πίσω πόρτα, θα πάμε να δούμε το κόσμος". Και αυτή ήταν η λογική Ζαγοράκη.
Και έτσι έγινε. Μπροστά ο Ποικιλίδης και πίσω η ομάδα. Η αστυνομία απλά παρακολουθούσε και οι οπαδοί γάβγιζαν. Θυμάμαι ένας ανέβηκε στη πόρτα του λεωφορείου για να μη μπει κανένας παίκτης μέσα και ν' αρχίσει ο εξάψαλμος. Τον κατέβασαν, και το μπινελίκι έπεφτε right through.
Και ένα τέτοιο αποτέλεσμα είναι οτι χειρότερο όταν ακολουθεί διακοπή του πρωταθλήματος. Σε τρώει για μέρες. Και στη δουλειά μας, είναι κακό, διότι δεν έχει μια θετική βάση πάνω στην οποία θα πατήσεις.
Και το επόμενο παιχνίδι είναι στο "Βικελίδης" με τον Άρη. "Δεν είμαστε καλά φίλε. Δεν... Θέλει ομιλία, προετοιμασία, θέλει πολλά το ματς" μου είχε πει ένας παίκτης. Ακόμα και οι παίκτες ξέρουν οτι μια ομιλία, μια παρέμβαση στα αποδυτήρια μπορεί να αλλάξει πολλά.
Ο Σάντος ακόμα έψαχνε τα πατήματά του. Πολλές φορές έφευγε με μούτρα από τη προπόνηση. Αλλά τουλάχιστον κάποιες προπονήσεις μας άφηνε να τις βλέπουμε. Τότε, επέτρεπε ακόμα τρεις προπονήσεις. Και πολλές φορές δεν έχανα την ευκαιρία, πήγαινα.
Μεγάλο σχολείο η προπόνηση. Βλέπεις τη δουλειά που γίνεται, τις φάτσες, μυρίζεις ομάδα. Υπήρχαν φορές που καταλάβαινα οτι ένα ματς που έβλεπα, θα το έβλεπε εντελώς διαφορετικά αν δεν είχα πάει σε κάποιες προπονήσεις την εβδομάδα πριν από αυτό.
Στημένες, φάσεις, νοοτροπία, εντολές και πολλά άλλα. Ακόμα και οι οδηγίες με τα δάκτυλα που δίνει ένας προπονητής, που όταν έβλεπε ένα ματς από την τβ (τα εκτός έδρας) καταλάβαινα την εντολή που έδωσε.
Στο "Βικελίδης" λοιπόν ο ΠΑΟΚ ηττήθηκε με σκορ 3-1. Και άντε πάλι μπινελίκι, αλλά γενικό μπινελίκι. Όχι συγκεκριμένα. Και όχι προς τη διοίκηση, διότι ο κόσμος δεν ήξερες το πως να φερθεί απέναντί της.
Ακολούθησε το ματς με τη Καλαμαριά. Τελικό σκορ 4-1. Πλασματικό. Στο 70' ήταν 1-1. Για μια ακόμα φορά, ο σκόρερ του 2-1 είπε τη μεγάλη αλήθεια. Μια δήλωση που δεν γράφτηκε τότε, αλλά μπορεί να γραφτεί τώρα. "Μη μιλάς καθόλου, το γλιτώσαμε το ξενύχτι..." είπε ο Λάζαρος, που πανηγύρισε έξαλλα το 2-1 φτάνοντας μπροστά στα κάγκελα στη Θ4, στο σημείο που είχε κρεμαστεί το πανό που τον χαρακτήριζε οικοδόμο. Ειρωνεία...
Ο καιρός περνούσε και η γνωριμία με τον Σάντος γινόταν ολοένα και καλύτερη...
2007, Νοέμβριος, Δεκέμβριος
Η βελτίωση της γνωριμίας με τον Σάντος δεν είχε τόσο να κάνει με το αν τον συμπαθούσες, όσο με το τρόπο με τον οποίο σου έδειχνε, σου εξηγούσε τη δουλειά του. Βέβαια, τότε, είχε ίσως και την ανάγκη να το κάνει για να υπεραμυνθεί των κριτικών που δεχόταν. Ο Σάντος, που ξεκίνησε ως απόμακρος, άρχισε να δείχνει τη διάθεση κουβέντας μετά τις συνέντεύξεις Τύπου που γινόταν κάθε Πέμπτη ή Παρασκευή, πριν το ματς του Σ/Κ. Συνεντεύξεις Τύπου στις οποίες εμείς οι δημοσιογράφοι εξαντλούσαμε όλα τα περιθώρια όσον αφορά τις ερωτήσεις. Κρατούσα και 30 και 40 λεπτά. Τον κουράζαμε και μερικές φορές το έδειχνε.
Μερικές φορές προσπαθούσε να μειώσει το χρόνο της συνέντευξης βάζοντας ως δικαιολογία τη προπόνηση που ακολουθούσε. Ήρθε όμως και η στιγμή που μετά απο συνέντευξη Τύπου, κάθισε στην αίθουσα και μας είπε "τώρα μπορούμε να συζητήσουμε για θέματα που δεν θα πρέπει να λέμε στις συνεντεύξεις". Τη πρώτη φορά είχε μείνει για μισή ώρα, και υπήρχε φορά που έμεινε και 1,5 ώρα μετά από ημίωρη συνέντευξη.
"Σας κάνει τον καλό, θέλει να κάνει τον καλό μαζί σας. Έχει τον αυλό κι' εσείς ακολουθείτε σα τα ποντίκια" ήταν η άποψη που υπήρχε στους επικριτές του, σε κάποιους που δεν τους καθόταν καλά, δεν τον πήγαιναν, δεν τους άρεσε η φάτσα του, η αντιτουριστική. Το "καρπουζάς από το Εστορίλ" του το κόλλησαν στη Παιανία οι δημοσιογράφοι που ήταν φίλοι με τους παίκτες που έδιωξε σε ομιλία προπόνησης στην οποία οι τελευταίοι τον έγραψαν στα τέτοια του. Αλλά, ξέρετε, τα τσιτάτα μένουν. Όσα χρόνια και αν περάσουν.
Εγώ έβλεπα έναν άνθρωπο που είχε τη διάθεση να σου εξηγήσει τι κάνει, τι σκέφτεται. Και υπήρχε και η συνέχεια σε αυτό. Μέσα σε μια εβδομάδα έβλεπα για παράδειγμα τρεις ή και τέσσερις προπονήσεις, μας μιλούσε στη συνέντευξη Τύπου, μας μιλούσε μετά τη συνέντευξη Τύπου εξηγώντας σύστημα, οδηγίες, σκέψεις, προβληματισμούς, άλλοτε εκθείαζε κάποιους παίκτες άλλοτε κάποιους τους στόλιζε, αλλά.... Αλλά τη Κυριακή στο ματς, έβλεπες αν όλα αυτά που σου είπε δουλεύουν. Ήξερες ποιος παίκτης ακολουθεί το πλάνο του, ποιος όχι, τι ήθελε να κάνει με κάθε αλλαγή που έκανε. Ήταν ένα ανοικτό βιβλίο. Και πλέον είχες καταλάβει το βαθμό ευθύνης που φέρει εκείνος και τον αντίστοιχο βαθμό των παικτών για την εικόνα της ομάδας στο παιχνίδι.
Σε περίπτωση κατα την οποία είχες και καλή σχέση με παίκτες και μπορούσες, όπως "αντιμετωπίζεις" τον Σάντος εκτός συνέντευξης Τύπου, να "αντιμετωπίσεις" και τον παίκτη συζητώντας για ένα παιχνίδι, τότε είχες όλη την εικόνα μπροστά σου. Το συμπέρασμά σου θα μπορούσε να είναι λάθος μόνο στη περίπτωση που μεροληπτούσες, μόνο στη περίπτωση που ότι και αν γινόταν, ήθελες να βγάλεις το δικό σου συμπέρασμά.
Και τα δυο πρώτα παιχνίδια του Νοεμβρίου επιβεβαίωσαν το παραπάνω. Ήττα στο "Καραϊσκάκης" με 2-1 σε ματς που ο ΠΑΟΚ πήγε στα αποδυτήρια για το ημίχρονο όντας μπροστά στο σκορ με 0-1, και νίκη με 1-0 στο 87' με τον Εργοτέλη. Στο πρώτο ματς, ο ΠΑΟΚ τα πήγαινε καλά μέχρι που έχασε την απόσταση αμυντικής και μεσαίας γραμμής. Στο δεύτερο ματς, ο ΠΑΟΚ ήταν μέτριος αλλά για σχεδόν 70 λεπτά είχε προσπαθήσει με συγκεκριμένους τρόπους να βάλει το γκολ. Τις αλλαγές που έγιναν, τις ξέραμε λίγο-πολύ από πριν. (Αυτό το τελευταίο, με τις αλλαγές, ήταν κάνει που λίγο καιρό αργότερα, ο Μπακαγιόκο του έδωσε άλλη διάσταση, σε ατάκα-φαρμάκι για τον Σάντος). Ναι, προβλέψιμος προπονητής, αλλά τουλάχιστον με ένα πλάνο, μια σειρά σκέψης.
Μέχρι και το τέλος της σεζόν, ο ΠΑΟΚ ήταν "ομάδα Σάντος". Όχι στα αποτελέσματα, αλλά στη νοοτροπία. Όσοι μπορούσαν. Νίκες εντός με Πανιώνιο, Βέροια και Λεβαδειακό, δεχόμενος μόνο ένα γκολ, μια ισοπαλία και δυο ήττες χωρίς να πετύχει γκολ στα εκτός έδρας με Τρίπολη, Ατρόμητο και ΑΕΚ.
Έξι αγώνες, έξι γκολ υπέρ. Όσο για τους παίκτες; "Πάμε και όπου βγει" και "μεταβατική χρονιά" ήταν αυτά που έλεγαν δημόσια. Στα αποδυτήρια και στους φίλους τους έλεγαν άλλα. Είχαν καταλάβει το τι συμβαίνει και κατέγραφαν τα πάντα. Παίζει ρόλο και το τι προσωπικότητες υπήρχαν στα αποδυτήρια. Οι μεγαλύτεροι ήταν ο Κωνσταντινίδης και ο Βρύζας. Παίκτες που είχαν κάτι να πουν λόγω εμπειρίας και λόγω γνώσης ΠΑΟΚ. Και από εκείνους καταλάβαιναν όλοι πως ο προπονητής θα έμενε εκεί περισσότερο από εκείνους, αλλά θέλοντας και μη έπρεπε να παλέψουν να πάνε με τα νερά του.
Ο ΠΑΟΚ έκανε πρωτοχρονιά όταν -13 από τη πρώτη θέση και +7 από τη ζώνη του υποβιβασμού. Αυτό το "+7 από τη ζώνη του υποβιβασμού" ήταν η οπτική γωνία κάποιων παικτών που την έβαζαν για να σταματούν οι κουβέντες "πάμε για Ευρώπη" μετά από κάθε νίκη. 6-2-6 είχε απολογισμό η ομάδα.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια προπόνηση Σάντος, με μπόλικο κρύο, λίγο πριν την διακοπή για τις γιορτές. Δουλειά στα στημένα. Κόρνερ και φάουλ από τα πλάγια. Δέκα εκτελέσεις, κράτησαν μιάμιση ώρα. Ο Σάντος διέκοπτε και τους κουνούσε για το τι πρέπει να κάνουν λες και ήταν παίκτες subbuteo. Με χαρακτηριστικότερη ατάκα ενός παίκτη που τον έσπρωχνε ο Σάντος για του δείξει τη κίνηση που έπρεπε να κάνει. "Κατάλαβα κόουτς, κατάλαβα" είπε εκνευρισμένος και ο Σάντος, μετά την εκτέλεση και αφού ο παίκτης ήταν στα χαμένα, τον μιμήθηκε. Τον βγάζει από τη φάση, δίνει εντολή να εκτελεστεί το φάουλ. Ο Σάντος φωνάζει "κατάλαβα, κατάλαβα" κουνώντας το κεφάλι, και με το γίνεται η εκτέλεση, "μαρμαρώνει" και κοιτάζει τον ουρανό.....