20. Closer
Οκ, με ένα διαφορετικό τραγούδι εισαγωγής και οποιαδήποτε άλλη στην θέση της Τζούλια (πονάει η μήτρα μου μόνο που την βλέπω), η ταινία θα ανέβαινε 1-2 σκάλες.
Παρόλα αυτά η ταινία καταφέρνει να διαπρέπει λόγω της ρεαλιστικότητα που παρουσιαζεί πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις, λόγω των κυνικών διαλόγων και τέλοσπαντων έχει και Clive και Ναταλάκι, τι άλλο θες ;
19. 4 Months, 3 Weeks, 2 Days.
Φοιτήτριες σε απόγνωση λόγω μιας παράνομης έκτρωσης.
Λιτή σκηνοθεσία, χωρίς πολλά φρου-φρου, που αναδεικνύει την ρεαλιστικότητα της ταινίας.
Δημιουργική και μινιμαλιστική ταινία που σου γαμάει την ψυχούλα.
18. Les Barbarians Invasions
Μισάνθρωπο κωλοπαίδι είναι ένα βήμα πριν τον θάνατο.
Φίλοι, ερωμένες, γυναίκες, σύζυγοι, παιδιά, σκυλιά, ξαναέρχονται στο προσκήνιο για το μεγάλο αντίο.
Άλλες φορές η ταινία σε κάνει να γελάς και άλλες να κλαις.
Είναι περίεργο πράγμα το τελευταίο.
Και στο τέλος έρχεται η κάθαρση γιατί πια έχεις βαρεθεί τους –ισμούς.
17. Pan's Labyrinth.
Πολιτικό παραμύθι για ενήλικες.
Από την μία η παιδική αθωότητα και τα παραμύθια και από την άλλη η σκληρή πραγματικότητα και η σκληρότερη φύση του φασισμού.
Δένει ωραία.
16. No Country for Old Men.
Ομιχλώδης, αληθινό, βίαιο, ίσως συμβολικό με bad-ass τον Javier σε φανταστική ερμηνεία.
Αγαπάμε.
15. Big Fish.
Ω, εγώ τον Burton δεν το πάω πολύ και όλα αυτά που κάνει γκοθίζουν λίγο οπότε…
Αλλά εδώ μάλιστα.
Όμορφες ιστορίες βασισμένες σε μια πραγματική ζωή.
Ε, αν δεν υπερβάλλουμε και στις ιστορίες που λέμε, δεν είμαστε ρεαλιστές.
14. The Return.
Λακωνική, μελαγχολική, σκοτεινή, δυνατή, αληθινή, όμορφη, δηλαδή ρώσικη.
Με εκπληκτική φωτογραφία.
Η ταινία δείχνει πως αντιδράνε τα παιδιά όταν έρχονται σε επαφή με τους φόβους του ενήλικου κόσμου και τα καταφέρνει περίφημα.
13. The Lifes of Others.
Ανατολική Γερμανία στο 1984 (τίποτα δεν είναι τυχαίο).
Γεμάτη συναισθήματα και ανατροπές με λίγες κοιλίες , αλλά με τρομερό τέλος.
12. Der Untergang.
Μια ταινία για την παρακμή του ναζιστικού κράτους, για τις τελευταίες στιγμές του Χίτλερ, του Γκέμπελς και των άλλων.
Σχεδόν ντοκυμαντέρι.
Η φρίκη του πολέμου και του ναζισμού.
Μια ανθρώπινη ματιά στα ανθρωπόμορφα τέρατα του Τρίτου Ράιχ.
Από τις καλύτερες ταινίες του είδους της.
11. Amores Perros.
Μια ταινία με τρεις ιστορίες που συνδέονται ή μια ταινία με τρεις διαφορετικές αρχές και τέλη..
Susana: Εσύ και τα σχέδια σου. Ξέρεις τι μου έλεγε συχνά η γιαγιά μου; Αν θες να κανείς τον Θεό να γελάσει... πες Του τα σχέδια σου.Η αγάπη είναι προδοσία, οδύνη, αμαρτία, εγωισμός, ελπίδα, πόνος, θάνατος. Τι είναι η αγάπη; Η αγάπη είναι μια σκύλα.
Απλά ρεαλιστικά πράγματα.
Η πιο ωραία ιστορία είναι αυτή με τον παππού.
10. Snatch.
Αντρίκεια πράγματα γεμάτα τεστοστερόνη.
Διασκεδαστικότατη με στυλιζαρισμένα πλάνα.
09. Y tu mama tambien.
Λίγο road movie, λίγο coming-of-age ιστορία αλλά πάνω από όλα μια δυνατή ταινία.
Ταινία ύμνος για την ενηλικίωση, με πολιτικά σχόλια που δεν σε κουράζουν ή δεν χαλάνε την ροή της ταινίας, με μια Maribel Verdú που δείχνει sexy σε κάθε κίνηση και ματιά, με φοβερές ερμηνείες και ανατροπή στο τέλος.
08. Kill Bill Vol 1 & 2.
ΣΤΥΛ. ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΣΤΥΛ.
Απο το εκπληκτικό δέσιμο σάουντρακ –εικόνας και τα άπειρα αποκεφαλίσματα με συντριβάνια αίμα μέχρι τα κοντινά στο κώλο της Ούμα και τον ήχο-σφύριγμα, η ταινία σε κάθε ατάκα, σε κάθε πλάνο είναι γεμάτη με στυλ και πόρωση.
Western Spaghetti, manga, γιαπωνέζικο ρόγκεντρολ, μαφίες, σπαθιά, πολεμικές τέχνες όλα πνιγμένα στην καλτίλα συνθέτουν μια από της πιο διασκεδαστικές ταινίες έβα.
07. City of God.
Φτώχεια, πείνα, εγκληματικότητα, συμμορίες, βία, εξαθλίωση και πρέζες μέσα στην Πόλη του Θεού.
Πραγματική ιστορία αλλά ακόμα πιο πραγματικές ερμηνείες, μια ταινία που δεν κάνει κοιλιά πουθενά, ο κύκλος του αίματος δεν σταματάει ποτέ και το “happy end” είναι άγνωστη λέξη.
Αριστούργημα των 00s.
06. Inglourious Basterds.
Ταραντίνο και Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, με τρέιλερ που σε παραπλανεί (τουλάχιστον εμένα).
Πηγαίνοντας να το δω περίμενα μια καθαρά πολεμική ταινία με τις γνωστές πινελιές του Κουεντίν.
Η ταινία είναι προφανώς πολεμική αλλά δεν βασίζεται στην δράση.
Τι να πεις για τους Μπαστάρδοι, οι ατάκες σε κάνουν να χασκογελάς για όλη την διάρκεια της ταινίας, οι ερμηνείες από όλους είναι εκπληκτικές (με αποκορύφωμα τον Waltz), η σκηνή στο καιγόμενο σινεμά με τον Bowie στο σάουντρακ είναι κινηματογραφικό επίτευγμα, η ατάκα του Μπραντ (Bonjourno) σε κάνει να γελάς παραπάνω και από την κωμωδία της χρονιάς και στο τέλος επειδή είναι Ταραντίνο σου δίνει και alternative ending για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
05. The Fountain.
Συνονθύλευμα από ήχους και εικόνες το οποίο καταπιάνεται με τον θάνατο, την αγάπη και την αιωνιότητα.
Εικόνες που σε συνδυασμό με την μουσική σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό.
Πιο ήπιο και προσεγμένο από το Requiem.
Εικαστικά υπέροχο.
04. Amelie.
Ίσως να φταίει η τρυφερή ηλικία που την είδα, ίσως και το μέρος, αλλά.
Η ταινία απαγγέλει ύμνους στην περιέργεια, στις απλές καθημερινές ευτυχίες (όπως να πετάς πέτρες στο νερό), στην πραγματική ζεστή αγάπη και στις ανιδιοτελής πράξεις.
Γλυκιά όσο πρέπει ταινία με την Audrey Tautou να δίνει ρέστα.
Αξίζει να την δεις παραπάνω από μία φορές.
03. High Fidelity.
Ναι, ναι, εντάξει, ίσως να είναι μια απλά καλή μεταφορά βιβλίου σε ταινιά.
Αλλά τι βιβλίο.
Ίσως η ταινία να ταιριάζει καλύτερα στα 90s (έχει το γενικότερο feeling).
Αλλά και πάλι είναι ταινιάρα γιατί το πρωταγωνιστικό τρίδυμο δένει άψογα, η μουσική συζητήσεις είναι ανεκτίμητες, ο Cusack κάνει ερμηνεία ζωής, o Boss κάνει cameo και η σκηνή με την δευτεριάτικη κασέτα θα μείνει πάντα χαραγμένη στην μνήμη μας.
Και ας έχει μελό happy end, εμείς την αγαπάμε.
Στο τέλος μπορεί να μην βρήκαμε απάντηση στο ερώτημα “What came first, the music or the misery?...” αλλά μάθαμε έστω πώς να πουλάμε EPs των Beta Band.
02. Oldboy.
Η απόλυτη ιστορία της εκδίκησης.
Γεμάτη μαύρο χιούμορ, καλή φωτογραφία, τρου fight-scenes, μια ταινία που αψηφά τα χολιγουντιανά κλισέ, στυλάτη, αληθινή, σκηνοθετημένη σχεδόν στην εντέλεια, σκοτεινή, εξύπνη, με Καφκική ατμόσφαιρα και Καφκικό τέλος.
01. Lost in Translation.
Ω, τι να πεις για αυτήν την ταινιάρα. Τα είπε όλα ο Kos.
Ατάκες για αποστήθιση, καραόκε και στριπτιτζάδικα στο Τόκυο, διαφημίσεις για γιαπωνέζικα ουίσκια, βαρεμάρα στα 50, βαρεμάρα και στα 20.
Συμβιβασμοί για μια ζωή και μοναξιά.
Με Jesus and Mary Chain στην τελευταία σκηνή.
Με την ομορφότερη γυναίκα που έπαιξε σε ταινία στα 00s ( δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο και τελειότερο από την Σκάρλετ του Lost in Translation).
Με Bill Murray να ερμηνεύει όμορφα.
Την αγαπώ και με αγαπάει.
Κοντά.
Spoiler: show
Επίσης ανοίχτε ένα τόπικ με σκηνές απο ταινίες και σειρές.