Football War: World Fights

[shikabalas]

Καλα μου φαινεται εσυ δεν την παλευεις καθολου. Πρεπει να εχεις γραψει τα πιο απιθανα σεναρια ιστοριων εδω μεσα.Και φυσικα θα ειμαστε και παλι μαζι σου!

[lobster]

Συνέχεια

Παρκάρισαν το βαν στο σημείο που είχαν σταματήσει. Κατέβηκαν όλοι και κατευθύνθηκαν προς το γκρεμισμένο σπίτι. Αλλά δεν ήταν οι μόνοι. Από την άλλη πλευρά του δρόμου ερχόταν ένας άνθρωπος τρέχοντας. Όταν συναντήθηκαν τον αναγνώρισαν αμέσως. Ήταν ο Ζεμπινά.
-Τί έγινε εδώ, τους ρώτησε.
-Έπεσε ένα αεροπλάνο.
-Τί? Μα είναι μέσα ο αδερφός μου.
-Πάμε να τον βρούμε.

Δεν άργησαν να τον βρουν. Προφανώς προσπαθούσε να βγει από το σπίτι για να δει από που προερχόταν ο θόρυβος. Βρισκόταν νεκρός μπροστά στην είσοδο του σπιτιού. Ο Ζεμπινά έπεσε κάτω και πιάνοντας το κεφάλι του αδερφού του είπε:

-Ποίοι είστε? Σε εκείνο το σημείο πρόσεξε τον Nτιαρρά. Εσύ είσαι Λασανά.
-Ναι, εγώ είμαι.
-Μα τι θέλετε?
-Είμαι ο νέος προπονητής της εθνικής Γαλλίας. Βέβαια δεν είναι η κατάλληλη στιγμή αλλά θέλουμε να παίξεις στην εθνική Γαλλίας.
-Και βέβαια θα παίξω. Μόνο που θέλω λίγο χρόνο. Να τιμήσω τον αδερφό μου.
-Ας είναι. Θα μας περιμένεις εδώ στο Παρίσι. Σε 2 με 3 βδομάδες θα έχουμε γυρίσει και θα σε βρούμε.
-Θα τα πούμε σε 3 βδομάδες λοιπόν. Τους είπε ενώ έφευγαν.

Το σχέδιο από δω και πέρα ήταν απλό μα δύσκολο. Έπρεπε να διασχίσουν σχεδόν όλη τη Γαλλία για να βρουν τους υπόλοιπους ποδοσφαιριστές. Είχαν ήδη αποφασίσει ήδη να ξεκινήσουν από τον βορρά. Και συγκεκριμένα από την πιο βόρεια επαρχία της Γαλλίας, την επαρχία Καλαί και από την ομώνυμη πρωτεύουσα της επαρχίας. Θα οδηγούσαν επί δύο μέρες σε ένα δίκτυο που δεν είχε πληγεί ακόμα από βομβαρδισμούς. Ξεκίνησαν αμέσως παίρνοντας μαζί τους ελάχιστες προμήθειες. Οι πρώτες ώρες οδήγησης πέρασαν ομαλά. Σε μερικές φάσεις μάλιστα ο Φρεντερίκ άκουγε τους παίκτες του να μιλάνε και να γελάνε. Αυτό ήταν το πρώτο που ήθελε να πετύχει. Να δημιουργήσει δεσμούς μεταξύ των παικτών. Για αυτό άλλωστε τους πήρε μαζί του. Ήθελε να κυριαρχήσει η συντροφικότητα. Και το πετύχαινε κιόλας. Αυτό βέβαια ήταν λογικό σε καιρούς πολέμου. Οι άνθρωποι προσπαθούν να έρθουν πιο κοντά. Θέλουν να έχουν κάποιον να μιλάνε, να παρηγορούνται. Και πάνω που γελούσαν ακούνε ένα θόρυβο. Και μετά άλλον ένα. Και πάλι. Και όλο και πιο κοντά. Αμέσως κατέβασαν το πανί που κάλυπτε το βαν και τα είδαν. Περίπου πέντε αεροπλάνα πετούσαν από πάνω και βομβάρδιζαν την περιοχή. Και το χειρότερο ότι αυτοί βρίσκονταν στη μέση της περιοχής αυτής.

-Παιδιά, η τακτική των αντιπάλων είναι να βομβαρδίζουν τις βασικές οδικές αρτηρίες της χώρας, είπε ο Φρεντερίκ. Θα ελπίσουμε να μην μας βάλουν στόχο.

Τα λόγια αυτά ήρθαν όμως να προσθέσουν νέο πρόβλημα, καθώς τα αεροπλάνα τους πήραν είδηση και άρχισαν να τους βομβαρδίζουν. Η τύχη δούλεψε, για λίγο τουλάχιστον. Κάτι οι ελιγμοί που έκαναν, κάτι η αστοχία την γλίτωναν. Δεν άργησαν να φανούν τα αεροπλάνα της Γαλλίας, τα οποία μαζί τους έφεραν και αυτά ένα πρόβλημα. Εκτός από τις βόμβες τώρα εκτοξεύονταν και συντρίμμια από τις αερομαχίες. Τουλάχιστον φαινόταν να κερδίζουν την μάχη τα γαλλικά αεροπλάνα. Αυτό το αίσθημα αυτοπεποίθησης όμως εξαλείφθηκε όταν μία βόμβα πέρασε πάνω από τα κεφάλια τους και έσκασε λίγο έξω από το δρόμο ταρακουνώντας απλώς το αυτοκίνητο. Ανακουφισμένοι δέχθηκαν ένα δεύτερο χτύπημα που τους εξαφάνισε από τα μάτια όλων.

Συνεχίζεται?

[lobster]

Συνέχεια

Όλοι βρίσκονταν πεσμένοι στο πάτωμα του βαν, το οποίο κινούνταν μέσα σε ένα τούνελ. Ο Φρεντερίκ σηκώθηκε πρώτος και έπιασε βιαστικά το τιμόνι και ισορρόπησε το αυτοκίνητο.

-Παιδια, είστε όλοι καλά?
-Ναι, κύριε. Φώναξε ο Γκάμπρι.
-Εεε...., είπε διστακτικά ο Κέβιν.
-Τί είναι Κέβιν?
-Κύριε, το βλέπετε το φως πίσω μας?
-Ναι.
-Δεν είναι η έξοδος?
-Ε, τότε τι είναι?
-Είναι η καμπίνα ενός αεροπλάνου. Και έρχεται προς τα δω.
-Τιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιί?????

Σε εκείνο το σημείο ο Φρεντερικ πάτησε το γκάζι και άρχισε να τρέχει όσο πιο γρήγορα γινόταν. Δεν κατάφερε όμως να απομακρυνθεί από το αεροπλάνο το οποίο όλο και πλησίαζε. Στα 200 μέτρα είδαν να πλατύνει ο δρόμος. Έκανε όσο πιο γρήγορα μπορούσε ώσπου έφτασε σε εκείνο το σημείο. Λίγη μέτρα μετά είδαν το αεροπλάνο να τους προφτάνει και να σέρνεται από τη φόρα του δίπλα τους.

-Παιδιά, γαλλικό είναι?? φώναξε και πάλι ο Φρέντερικ.
-Όχι κύριε.... ωχ ο πιλότος είναι ζωντανός.... βγάζει όπλο.... πέστε όλοι κάτω.

Ο πιλότος άρχισε να πυροβολεί από δω και από κει ζαλισμένος από την σύγκρουση. Τρέχανε όσο πιο γρήγορα μπορούσαν όμως το αεροπλάνο δεν έκοβε με τίποτα ταχύτητα. Και ξαφνικά βγήκαν στο φως και το αεροπλάνο χτύπησε σε μια κολόνα και σταμάτησε. Προσωρινά ο κίνδυνος είχε περάσει, κάθισαν όλοι προσπαθώντας να ηρεμήσουν από στιγμές γεμάτες ένταση και αδρεναλίνη. Η επόμενη ώρα μέχρι την είσοδο στην επαρχία Καλαί πέρασε ήρεμα. Η επαρχία ήταν σχετικά ανέπαφη από τομ πέρασμα του πολέμου. Μπορούσαν να μυρίσουν τον θαλασσινό αέρα και να θαυμάσουν το καταπράσινο τοπίο λίγο πριν την είσοδο στο περίφημο λιμάνι της χώρας. 10 λεπτά μετά σταματούσαν το αυτοκίνητο μπροστά στο λιμάνι και βγήκαν όλοι.

-Παιδιά, πάμε γρήγορα να βρούμε τους άλλους. Ψάχνουμε τους Μποσού και Φόντζα. Αν και δεν είναι μικρή η πόλη ας ρωτάμε στα μαγαζιά και τους περαστικούς για αρχή.

Για πόλη σε περίοδο πολέμου είχε πολύ κόσμο. Πολλοί άνθρωποι περπατούσαν στον δρόμο, αλλά όλοι είχαν το ίδιο θλιμμένο ύφος. Σταμάτησαν πολλούς αλλά κανείς δεν τους ήξερε. Στο τέλος αποφάσισαν να πάνε σε ένα μαγαζί να φάνε κάτι και να συνεχίσουν μετά.

-Εδώ θα κάτσουμε, είπε ο Ντιαρρά, που γνώριζε την πόλη, δείχνοντας ένα μαγαζί.

Ήρθε ένας σερβιτόρος να τους πάρει παραγγελία.

-Τί θα θ... Μα εσύ δεν είσαι ο Ζεμπινά?
-Ναι, εγώ είμαι.
-Και εσείς οι άλλοι ποδοσφαιριστές δεν είστε?
-Ναι, είπαν όλοι με ένα στόμα.
-Και τί κάνετε εδώ?
-Ψάχνουμε παίκτες για να φτιάξουμε την εθνική, απάντησε ο Φρεντερίκ.
-Ε, τότε θα τους βρείτε στο δημοτικό γήπεδο της πόλης.
-Πλάκα κάνεις?
-Όχι.
-Ε, τότε παιδιά φεύγουμε, τώρα.

Ο σερβιτόρος τους οδήγησε στο γήπεδο. Χτύπησε συνθηματικά την κεντρική είσοδο και εκείνη άνοιξε με έναν στριγγό θόρυβο. Η έκπληξή τους ήταν μεγάλη. Μέσα στο στάδιο βρίσκονταν οι Μποσού, Φόντζα αλλά και ο Τρεζεγκέ το οποίο θα έψαχναν αργότερα λίγο δυτικότερα στην πόλη Ρουέν. Δεν κάθησαν να χαζολογήσουν και έτρεξαν κατευθείαν στο αυτοκίνητο για να φύγουν. Αφού είχαν μπει μέσα και είχαν φορτώσει τις προμήθειες τις οποίες τους προσέφερε ο σερβιτόρος έκαναν να ξεκινήσουν όταν ακούστηκε ένας θόρυβος σαν σειρήνα. Αμέσως είδαν έναν άντρα να τρέχει προς την πλατεία, στην οποία είχαν εντωμεταξύ μεταφερθεί, και να φωνάζει:

"Κάνουν επίθεση στην πόλη οι Γερμανοί. Ρίχνουν από τα πλοία. Εκκενώστε την πόλη."

Συνεχίζεται...

[serkok7]

Φοβερο σεναριο Ελπιζω να μην αργουν και οι μαχες

[jimis21]

Καλά μιλάμε έχεις γράψει... Απλά δεν υπάρχεις είσαι ο καλύτερος σεναριογράφος...

[sindarta]

Ωραίος αλλά περιμένουμε και το αμιγώς ποδοσφαιρικό κομμάτι...

[ThanosTheHam]

Μπροστα σου ο Φοσκολος ειναι πολυ πιτσιρικας



Απλα respect

[chelseafan]

Αρκετά περίεργη ιστορία, μου φαίνεται καλή...
Καλή συνέχεια και σου εύχομαι τα καλύτερα...

[lobster]

Συνέχεια

Οι σειρήνες συνέχισαν να ηχούν, όπως ηχούσαν και οι εκρήξεις σε όλη την πόλη. Έψαχναν μια λύση για να ξεφύγουν από αυτή την κατάσταση. Το να τρέξουν με το αυτοκίνητο δεν θα ήταν και πολύ σοφό, καθώς στρατιωτικό αυτοκίνητο είναι πάντα στόχος. Το μόνο που τους έμενε ήταν να βρουν καταφύγιο μέσα στην πόλη.

-Υπάρχει κάποιο μέρος μέσα στην πόλη για να κρυφτούμε? Ρώτησε ο Φρεντερίκ τον σερβιτόρο.
-Μα βέβαια, το γήπεδο έχει στοές από κάτω. Μπορούμε να πάμε εκεί και να πάρουμε και το αυτοκίνητο.
-Ωραία, φύγαμε.

Μπήκαν ξανά όλοι στο βαν και ξεκίνησαν. Στην επόμενη στροφή είχαν θέα προς το λιμάνι. Αυτό που είδαν τους σόκαρε. 10 περίπου πλοία πλησίαζαν στο λιμάνι το οποίο ήταν εντελώς κατεστραμμένο από τις βόμβες. Έπρεπε να κρυφτούν αμέσως αλλιώς θα είχαν μεγάλο πρόβλημα. Δεν άργησαν να βρουν το στάδιο. Έκαναν τον κύκλο του και μετά από λίγο, με οδηγία του σερβιτόρου, σταμάτησαν το βαν. Βγήκε έξω και άνοιξε μια πόρτα που οδηγούσε σε στοές κάτω από το γήπεδο. Το Φρεντερίκ οδήγησε το βαν μέσα, περίμενε τον σερβιτόρο να κλείσει την πόρτα και μετά ξεκίνησε. Κατέβαιναν για αρκετή ώρα και έπαιρναν αρκετές στροφές ώσπου έφτασαν σε ένα άπλωμα. Εκεί σταμάτησαν το αυτοκίνητο και κατέβηκαν. Κάθισαν όλοι στο πάτωμα και προσπάθησαν να ηρεμήσουν. Δεν ήταν όμως και εύκολο. Ακόμα και σε τέτοιο βάθος ακούγονταν οι βομβαρδισμοί και οι κατεδαφίσεις. Το στάδιο πρέπει να είχε δεχτεί αρκετά χτυπήματα γιατί κάθε τόσο σοβάδες και σκόνη έκαναν αποπνικτική την ατμόσφαιρα. Διάφορες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό του Φρεντερίκ. Θα τελείωναν κάποια στιγμή οι βομβαρδισμοί. Μα πώς θα έβγαιναν? Οι γερμανοί θα έκαναν περιπολίες σε όλη την πόλη. Το να πάρουν το αυτοκίνητο δεν θα ήταν συνετό. Η κατάσταση τους είχε περιπλεχθεί άσχημα και δεν ήταν καθόλου βέβαιο ότι θα επιβίωναν. Τις σκέψεις του ήρθε να επιβεβαιώσει ένας μεταλλικός ήχος.

-Τι γίνεται? Φώναξε κάποιος.
-Σσσσς? Θα μας ακούσουν. Είπε κάποιος άλλος. Αν κάνουμε ησυχία ίσως να φύγουν.

Έκαναν και πάλι λάθος όμως. Οι στρατιώτες τους ανακάλυψαν εύκολα και σύντομα θα ήταν εκεί για να τους εξοντώσουν. Λίγο μετά τους είδαν να φτάνουν και εκεί που νόμιζαν ότι τίποτα δεν θα πήγαινε χειρότερα ακούστηκε άλλη μια έκρηξη και ένας σωλήνας νερού έσπασε. Ένας γερμανός ακούγοντας το θόρυβο άρχισε να πυροβολεί στα τυφλά και μία σφαίρα βρήκε στο στήθος τον σερβιτόρο σκοτώνοντάς τον. Το νερό όμως αντί να τους πλήξει τους βοήθησε. Η πίεση ήταν τόσο δυνατή που παρέσυρε τους στρατιώτες εξασφαλίζοντας για λίγο την ζωή τους. Δεν άργησαν όμως να γίνουν και πάλι άσχημα τα πράγματα. Το νερό άρχισε να πλημμυρίζει το επίπεδο που βρίσκονταν. Αν δεν γινόταν κάτι γρήγορα θα πέθαιναν. Τότε έκανε την κίνηση ο Γκάμπρι. Έτρεξε προς τους πεσμένους στρατιώτες και τους πήρε τα όπλα, τα οποία μοίρασε στους υπόλοιπους. Σε λίγο άκουσαν νέους ήχους βημάτων, ενώ το νερό είχε φτάσει μέχρι τα γόνατά τους. Και ενώ ήταν έτοιμοι να πυροβολήσουν άκουσαν μια φωνή να λέει:

-Μην πυροβολήσετε. Είμαστε γάλλοι στρατιώτες. Ήρθαμε να σας πάρουμε από εδώ.

Προχώρησαν λίγο και τους είδαν. Έφυγαν αφήνοντας το αυτοκίνητο πίσω τους. Μισή ώρα αργότερα έβγαιναν και πάλι στο φως του ήλιου. Οι στρατιώτες τους οδήγησαν σε ένα επιταγμένο κτίριο, όπου συναντήθηκαν με τον επικεφαλής.

-Κύριε Πλεσσίς, είστε ασφαλείς τώρα.
-Σας ευχαριστούμε πολύ.
-Δουλειά μας είναι. Πάντως ο σωλήνας σας έσωσε. Είστε πολύ τυχεροί.
-Λοιπόν, τι γίνεται τώρα? Ρώτησε ο Φρεντερίκ.
-Α, μάλιστα. Θα πρέπει να μου δώσετε τα ονόματα των παικτών που χρειάζεστε για να συμπληρώσετε την ομάδα. Μετά θα σας μεταφέρουμε με ελικόπτερο στο Παρίσι.
-Πολύ ωραία.

Αφού ξεκουράστηκαν λίγο μπήκαν όλοι σε ένα αυτοκίνητο του στρατού που τους οδήγησε σε έναν χώρο έξω από την πόλη. Εκεί του περίμενε ένα ελικόπτερο που τους μετέφερε στο Παρίσι χωρίς προβλήματα. Την επόμενη μέρα συναντήθηκε και με τους υπόλοιπους παίκτες και έκαναν την πρώτη τους προπόνηση. Μετά το τέλος της προπόνησης ο Φρεντερίκ είχε συνάντηση με τον στρατηγό.

-Καλησπέρα στρατηγέ μου.
-Καλησπέρα κύριε Πλεσσίς.
-Τι θα θέλατε να μου πείτε?
-Πρώτα από όλα, συγχαρητήρια για την προσπάθεια που κάνατε.
-Δεν ήταν καθόλου εύκολο ξέρετε.
-Το γνωρίζω, αλλά έχω άσχημα νέα να σας πω.
-Ξέρετε, δεν περίμενα τίποτα άλλο.
-Αύριο έχετε αγώνα με την Γερμανία.
-Αύριο?????!!!

Συνεχίζεται?

[Bilyk_13]

φιλε ο αγωνας θα γινει σημερα ή αυριο?

[lobster]

Παιδιά, ο αγώνας λογικά θα γίνει σήμερα, εκτός αν αργήσω να γυρίσω από το γήπεδο. Λογικά όμως σήμερα.

[lobster]

7 Οκτωβρίου 2008-Match Day

Οι παίκτες και ο προπονητής βρίσκονταν ήδη στο γήπεδο. Ο αγώνας θα διεξαγόταν σε ένα στάδιο στην Ελβετία χωρητικότητας 20000 θέσεων. Οι παίκτες μπορούσαν να ακούσουν από μακριά τις μάχες και τις φωνές των στρατιωτών. Οι ίδιοι βέβαια θα προτιμούσαν να είχαν καλύτερο κοινό. Δεν είχαν όμως άλλη επιλογή, ήταν πόλεμος. Καλά, καλά δεν είχαν κάνει προετοιμασία για αυτόν τον τόσο σημαντικό αγώνα. Έπρεπε όμως να νικήσουν. Στην αίθουσα μπήκε ο Φρεντερίκ και άρχισε να μιλά στους παίκτες.

-Παιδιά, ξέρω ότι ο σημερινός αγώνας είναι ότι πιο παράξενο και ότι πιο αντιπαθητικό έχετε κάνει στην ζωή σας. Ξέρω ότι ο σημερινός αγώνας καταστρέφει αυτό που αγαπάτε πιο πολύ από όλα. Καταστρέφει το ποδόσφαιρο, το οποίο όλοι σας έχετε επιλέξει για να κάνετε στη ζωή σας. Η νίκη είναι σημαντική. Αν νικήσετε θα είστε πιο κοντά στο να ξαναδείτε τους δικούς σας, πιο κοντά στο να χαρείτε, πιο κοντά στο να νιώσετε ελεύθεροι, πιο κοντά στο να παίξετε μπάλα. Δεν ζητώ όμως αυτό από εσάς. Δεν θέλω να παίξετε μπάλα. Θέλω να νικήσετε, με κάθε μέσο. Δεν είναι εύκολο, ούτε και για εμένα. Σας ζητάω πολλά, αλλά τα ίδια ζητάω και από εμένα. Έχετε κάτι να πείτε.
-Όχι κόουτς. Το μόνο που θέλουμε είναι να πεις ποιοι θα παίξουν. Ποιοι θα είναι οι άτυχοι που θα παίξουν.
-Ναι, τώρα θα σας πω. Λοιπόν θα παίξουν οι Φράι, Μεξές, Πλανούς, Ζουριετί, Φοντζά, Ντιαρρά, Μακελελέ, Τουλαλάν, Ντιγκάρ, Λερουά και Τρεζεγκέ.
Ετοιμαστείτε, σε 10 λεπτά πρέπει να ανεβούμε.

Πράγματι σε 10 λεπτά οι παίκτες διέσχιζαν τον διάδρομο που οδηγούσε στον αγωνιστικό χώρο. Με το που μπήκαν μέσα ακούστηκαν δυνατές φωνές και εκρήξεις. Όπλα χτυπούσαν κάθε λίγο και άνθρωποι έπεφταν νεκροί από τα πάνω διαζώματα. Μετά από λίγο έπεσαν και δακρυγόνα κάνοντας την ατμόσφαιρα αποπνικτική και ανυπόφορη. Οι ποδοσφαιριστές που θα έπαιζαν μαζεύτηκαν στο κέντρο του γηπέδου και πήραν τις θέσεις τους. Ήταν όλα έτοιμα για να ξεκινήσει ο αγώνας. Ο διαιτητής σφύριξε την έναρξη και ο Τουλαλάν βρέθηκε κάτοχος της μπάλας. Δεν πρόλαβε καλά καλά να δει γήπεδο όταν ένιωσε ένα δυνατό χτύπημα στα πόδια. Είχε δεχτεί ένα απίστευτα δυνατό τάκλιν που τον έκανε να νιώσει πως θα μείνει εκεί ξαπλωμένος για πάντα. Όχι όμως. Πήρε θάρρος και σηκώθηκε. Πονούσε αλλά δεν τον ένοιαζε. Ήταν πόλεμος όπως είχε πει και ο προπονητής. Στην επόμενη φάση πήγε και έκανε και αυτός ένα αντίστοιχο τάκλιν φωνάζοντας στους συμπαίκτες του να παίξουν με τον ίδιο τρόπο. Όλο το πρώτο ημίχρονο συνεχίστηκε με τον ίδιο τρόπο. Φάουλ δίνονταν όχι όμως και κάρτες. Ήταν σκληρός ο αγώνας. Οι παίκτες σταματούσαν τους αντιπάλους τους πριν καν πλησιάσουν στην περιοχή. Από την άλλη οι μάχες συνεχίζονταν μέσα και έξω από το γήπεδο και όλο και περισσότεροι άνθρωποι έπεφταν νεκροί. Το πρώτο ημίχρονο τελείωσε χωρίς να γίνει ούτε μία φάση. Ο προπονητής είπε στους παίκτες να συνεχίσουν στο ίδιο μοτίβο και έτσι θα έκαναν. Ο Λερουά έγινε αναγκαστική αλλαγή έχοντας αποκομίσει ένα σκίσιμο στο κεφάλι που αιμορραγούσε ασταμάτητα. Δεν υπήρχε όμως κανένα άλλο πρόβλημα. Η ομάδα μπήκε και πάλι στο γήπεδο προετοιμασμένη πια για αυτό που θα ακολουθούσε. Δεν ήταν όμως. Στο δεύτερο ημίχρονο οι στρατιώτες πετούσαν πέτρες προς τους παίκτες. Οι παίκτες συνέχισαν να παίζουν σκληρά. Η μπάλα δεν προχωρούσε παρά μόνο μερικά μέτρα και μετά γινόταν φάουλ. Κάποια στιγμή αναγκάστηκαν και οι Γερμανοί να κάνουν αλλαγή. Γύρω στο 75 μία πέτρα χτύπησε στο κεφάλι τον Ποντόλσκι. Ο Ντιαρρά έτρεξε γρήγορα προς αυτόν και τον βοήθησε να σηκωθεί. Ο Ποντόλσκι τον έσπρωξε και έφυγε μακριά του. Ο Ντιαρρά είχε ξεχάσει προς στιγμήν ότι ήταν πόλεμος. Ο αγώνας συνεχίστηκε μέχρι το 90 στον ίδιο ρυθμό. Εκεί όμως όλα άλλαξαν. Έγινε μια κόντρα στο κέντρο με αποτέλεσμα η μπάλα να βρεθεί λίγο έξω από την περιοχή της Γαλλίας. Ο Κλόζε πρόλαβε την κλωτσήσει πριν δεχτεί το σκληρό φάουλ και εκείνη κατέληξε στον Ποντόλσκι που σούταρε και σκόραρε. Οι Γάλλοι ποδοσφαιριστές πήραν αμέσως την μπάλα στην σέντρα. Δεν προλάβαιναν όμως. Ο διαιτητής σφύριξε την λήξη και αυτό που ακολούθησε ήταν πολύ χειρότερο από εφιάλτη. Οι Γάλλοι στρατιώτες έριξαν αμέσως τα όπλα και οι Γερμανοί τους σκότωσαν σχεδόν όλους πριν προλάβουν καν να κουνηθούν. Και μετά στράφηκαν προς τους παίκτες. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα είχαν πέσει νεκροί οι Frey, Fondja, Planus, Digard, Jurietti, Μakelele και Trezeguet. Αυτό όμως που έγινε ήταν ακόμα πιο απίθανο. Οι Γερμανοί ποδοσφαιριστές πήγαν και στάθηκαν μπροστά από του Γάλλους προστατεύοντάς τους.

-Θα σας οδηγήσουμε στα αποδυτήριά μας και μετά θα φύγετε, είπε ο Μπάλακ.

Άρχισαν να τρέχουν προς την φισούνα. Οι πιο πολλοί πρόλαβαν να μπουν εκτός από τον Μοννέ Πακέ. Για μια στιγμή έμεινε μόνος μέσα στο γήπεδο. Ο Φρεντερίκ και ο Γκάμπρι έτρεξαν μαζί με 3 Γερμανούς ποδοσφαιριστές για να τον βοηθήσουν. Ο Φρεντερίκ μπήκε μπροστά του και αμέσως έπεσε κάτω.

-Τί έγινε? Φώναξε ο Μοννέ Πακέ.
-Δέχτηκε σφαίρα είπε ο Γκάμπρι.
-Γκάμπρι..., φώναξε όπως μπορούσε ο Φρεντερίκ.
-Τι είναι κύριε?
-Είπα στη μητέρα του ότι θα γυρίσει σπίτι. Φρόντισέ τον. Φύγετε χωρίς εμένα.

Οι παίκτες έφυγαν και γύρισαν στην Γαλλία. Ο Φρεντερίκ πέθανε και η Γαλλία έχασε τις βόρειες επαρχίες της. Οι Γερμανοί ποδοσφαιριστές που δεν βρήκαν κάπου να κρυφτούν εκτελέστηκαν επειδή βοήθησαν τους Γάλλους. Ο πόλεμος συνεχιζόταν.

Συνεχίζεται...

[Bilyk_13]

ακομα δεν καταλαβα...

ειναι ιστορια football manager σιγουρα?

[lobster]

Ναι, είναι ιστορία football manager. Τα αποτελέσματα, ακόμα και οι τραυματισμοί έχουν γίνει και σε ένα save του football manager. Εγώ απλώς τα έχω προσαρμόσει ώστε να ταιριάζουν στην ιστορία.

[DrGonzo]

Για πάμε, για πάμε....Με έχει φάει η αγωνία...