Προβλήματα με γονείς.

[Stoperhaimer]

Ο Στοπερχάιμερ γκρίνιαξε, ο λαός στήριξε και εγένετο ποστ. Βγάλτε τα σώψυχα σας γιατί οι ψυχίατροι είναι ακριβοί.

[vandervaggos]

Ωραίος ρε. Εγώ για πλάκα το είπα αλλά δεν πειράζει

Ας μεταφέρω εδώ την συζήτηση.

Δεν μπορώ να καταλάβω πως μια γυναίκα μπορεί να είναι πάνω από τους γονείς.

Με αυτό που λες που δημιουργούνται οι εξής ερωτήσεις:
Εσείς στο σπίτι σου (με τους γονείς σου) είχατε πατριαρχεία; Δηλαδή ο πατέρας σου έπαιρνε όλες τις αποφάσεις;
Επίσης, τι γινόταν αν η γιαγιά σου και η μητέρα σου διαφωνούσαν σε ένα σημαντικό θέμα της δικιάς σου οικογένειας;

Οχι ρε συ Αντον. Γιατι? Να χαλασεις τις σχεσεις σου με τους γονεις σου? Οτι και να εχει γινει, ειναι οι ανθρωποι που σε εφεραν στη ζωη. Σε λιγα χρονια/ηδη δε θα υπαρχουν πια για πολλους απο μας. Κριμα.

Ο σεβασμός προς αυτούς που σε έφεραν στην ζωή και σε μεγάλωσαν πρέπει να υπάρχει και δεν πρέπει να τον αγνοούμε. Έχουν κάνει λάθη; Εσύ τους δικούς σου τους θεωρείς αλάνθαστους; Τι γίνεται όταν με τα λάθη τους σου δημιουργούν ψυχολογική βία;

[zidane72003]

Περίεργο τοπικ. Περίεργα γούστα. Καθένας έχει άλλες εικόνες...δε νομίζω ότι μπορεί η κάθε περίπτωση να συνδυαστεί/συσχετιστεί με κάποιον άλλο.

Πολύ απλά γιατί τα βιώματα καινο τρόπος που έχεις ζήσει καταστάσεις εσύ και πώς τις εξιστορεις από τη μεριά σου κατά 99% θα διαφέρει από αυτό που θα σου περάσει η "γενιά'' των γονιών.

Απλά επειδή υπάρχει συνήθως τεράστιο/χαοτικό gap generation να θυμάστε τι γράφετε γιατί ίσως όταν έρθει η ώρα να το πάθετε.

Sent from my Mi A1 using Tapatalk

[equi_gonzalez]

Ναι vdv σιγουρα εχουν κανει λαθη. Επισης στην εφηβεια, νομιζω ψιλοκλασικα, "πλακωνομασταν". Ωστοσο δε μου εχει τυχει κατι πιο σοβαρο, οπως το θεμα της ψυχολογικης βιας που αναφερεις. Φανταζομαι η προσεγγιση μου θα ηταν συζητηση, συζητηση, συζητηση.

Οσο μεγαλωνω, αισθανομαι οτι αντιστρεφονται οι ρολοι και γινονται αυτοι "τα παιδια μου". Σε καποια χρονια θα ειναι δικια μου υποχρεωση να τους φροντιζω (συναισθηματικα και ισως οικονομικα) και ειναι ηδη δικια μου υποχρεωση να τους βοηθαω στη ληψη αποφασεων και να κανω τουμπεκι οταν λενε μια κουβεντα παραπανω.

Αλλα οπως ειπε κι ο Μπιλ: αλλες καταστασεις, αλλες σχεσεις. Ειναι αδικο να κρινουμε. Ο Αντον μπορει να τους εχει καθε μερα πανω απο το κεφαλι του. Υπαρχει η πιθανοτητα πλεον να θυμωσω εγω στον πατερα μου που τον βλεπω 3 φορες το χρονο?

Sent from my SM-G950U using Tapatalk

[To nou sou...]

Άλλο αν δε σου βγαίνει να θυμώσεις, άλλο ότι είναι υποχρέωσή σου να το κάνεις, που δεν είναι σε καμία περίπτωση. Γενικά το κλειδί στην όλη φάση πρέπει να είναι το "θέλω" και όχι το "¨πρέπει".

Κι εγώ έχω βρεθεί τελευταία σε τέτοιες συζητήσεις, λόγω της γυναίκας που δεν είχε καθόλου καλή σχέση με τους δικούς της και φαίνεται να έχει θέμα και με τους δικούς μου τώρα. Πολλές φορές διακρίνω πράγματα που κάνουν οι γονείς και δεν είναι σωστά, που στο παρελθόν δεν έδινα βάση. Εχώ βρεθεί στη θέση να τσακωθώ χοντρά με τη γυναίκα για αυτούς. Πρέπει να βάζουμε όρια σε όλους καλώς ή κακώς. Αυτό θέλει πολύ δουλειά.

Πάντως η γενική μου άποψη είναι όπως αυτή του Ζιντάν και το εκι. Επειδή δεν είναι πολύς ο καιρός που θα τους έχουμε κοντά μας, καλό είναι να τους χαρούμε όσο μπορούμε. Τώρα αν το να τους βλέπουμε δεν μας δίνει χαρά, είναι μια άλλη κουβέντα που εγώ δεν μπορώ να πάρω θέση γιατί δεν ισχύει στη δική μου περίπτωση.

[vandervaggos]

Συμφωνώ απόλυτα με το "θέλω" και το "πρέπει". Και προφανώς η σχέση που έχει ο καθένας με τους γονείς του είναι μοναδική, οπότε δεν υπάρχει ένας μπούσουλας. Συμφωνώ επίσης με τα όρια αλλά γενικά είναι δύσκολο να τα βάλεις σε ανθρώπους που δεν έχουν μάθει να έχουν όρια. Γι αυτό είναι σημαντικό να το μάθεις στα παιδιά σου.

Υπαρχει η πιθανοτητα πλεον να θυμωσω εγω στον πατερα μου που τον βλεπω 3 φορες το χρονο?

Μία φορά το χρόνο τους βλέπω εγώ και την τελευταία φορά η μάνα μου με έκανε να περιμένω πως και πως να φύγει από την πρώτη ώρα που ήρθε.
Θα φανταστείς υπερβολικός ο Βάγγος οπότε να σου πω την φάση. Οι γονείς μου είναι κοντά στα 60 και δουλεύουν σαν σκυλιά 7/7 12+ ώρες την μέρα.
Έχουν 2 παιδιά παντρεμένα και δεν έχουν καμία απολύτως υποχρέωση (οικονομική) προς εμάς εδώ και σχεδόν 10 χρόνια. Δηλαδή δουλεύουν για τους εαυτούς τους.
Δεν ξέρω τι σκατά συμβαίνει στο μυαλό τους, αλλά κάθε χρόνο είναι και χειρότερο, τόσο σωματικά, όσο και ψυχολογικά. Και σίγουρα ένα θέμα είναι η δουλειά τους.
Οπότε σκάει η μάνα στο αεροδρόμιο, είμαστε στο αμάξι 20' και κλαίγεται πόσο κουρασμένη είναι και ότι δεν αντέχει άλλο κτλ κτλ.
Και της λέω, γιατί δουλεύετε τόσο πολύ; Έχετε ανάγκη τόσα λεφτά; Δεν σας βγαίνει με λιγότερα;
Έχουμε ένα σωρό δάνεια, μου λέει.
Τι δάνεια, ρωτάω εγώ;
Πως νομίζεις ότι σας σπουδάσαμε;
Δηλαδή ρε φίλε ταυτόχρονα να μειώσει την επιτυχία μου ή να καρπωθεί το μεγαλύτερο μέρος αυτής και κατά δεύτερον να μου φορτώσει τύψεις για την τωρινή τους κατάσταση.
Και όλα αυτά ενώ έχει να με δει 1 χρόνο και μέσα στα πρώτα 20'.
Και αν αναρωτιέσαι για τις σπουδές, 5 χρόνια στο Πολυτεχνείο στα Χανιά με 500€ το μήνα. 270 στο ενοίκιο και 230 για να περάσω τον μήνα.
Να μην πάμε βαθύτερα, ότι πχ μου είχαν ζαλίσει τον πέοντα 18 χρόνια ότι δεν διαβάζω και οι άλλοι προκόβουν και μπαίνουν Ιατρικές και πολυτεχνεία και εγώ δεν θα μπω κτλ.

Τέσπα για να μην παρεξηγούμε, ζηλεύω εσάς που έχετε καλή σχέση με του δικούς σας. Όχι επειδή πιστεύω πως δεν γίνεται, ίσα ίσα, πιστεύω ότι γίνεται κι εγώ δεν το έχω.

[equi_gonzalez]

Ειναι τεραστια κουβεντα που μαλλον δε γινεται καλα απο δω.

Δοκιμασες να τους το πεις? Σε φαση "σεβομαι και σας ευχαριστω για οτι κανατε για μενα αλλα κι εγω εχω σκιστει για να ειμαι εδω που ειμαι και μου ανηκει ολο αυτο. Να μην αγχωνεστε γιατι θα ειμαι κι εγω εδω να σας βοηθαω".

Σκεφτομαι πολλα που θα μπορουν να σκεφτονται οι δικοι σου. Παραλογα και μη. Ακομα και το γεγονος οτι δε βλεπουν το εγγονι τους πχ. Που δε φταις εσυ εννοειται για αυτο.

Απλα στην τελικη ισως καταληγει σε αυτο που σου λεω: σιγα σιγα εσυ γινεσαι ο "αρχηγος" πλεον και πρεπει να αντιμετωπιζεις τους αλλους σαν παιδια (εκτος απο το παιδι σου ).

Κι εγω για μαστερ ηθελα να φυγω αλλα μου το ειπαν νετα σκετα. Λεφτα δεν υπαρχουν. Ηταν ειλικρινης κουβεντα ομως. Με στηριξαν οσο μπορουσαν και πλεον τους ευχαριστω για αυτο και αυτοι σεβονται οτι καταφερνω.

Sent from my SM-G950U using Tapatalk

[zidane72003]

Γι'αυτό λέω: Όταν κάποιος λέει το "σας σπουδάσαμε" το πώς το παίρνει ο καθένας διαφέρει παρασάγγας. Και καταπώς φαίνεται και το τι όρια έχει ι καθένας απέναντι στους γονείς του.

Sent from my Mi A1 using Tapatalk

[demakos21]

Δεν μπορώ να καταλάβω πως μια γυναίκα μπορεί να είναι πάνω από τους γονείς.

Με αυτό που λες που δημιουργούνται οι εξής ερωτήσεις:
Εσείς στο σπίτι σου (με τους γονείς σου) είχατε πατριαρχεία; Δηλαδή ο πατέρας σου έπαιρνε όλες τις αποφάσεις;
Επίσης, τι γινόταν αν η γιαγιά σου και η μητέρα σου διαφωνούσαν σε ένα σημαντικό θέμα της δικιάς σου οικογένειας;

Σχετικά με το πρώτο ερώτημα,δεν κατάλαβα πως σχετίζεται αυτό. Αν μπορείς να μου το elaborate λίγο.
Στο 2ο,εννοείς η μητέρα μου με την πεθερά της?


Sent from my iPhone using Tapatalk

[vandervaggos]

Αν εσύ αποφασίζεις ποιον θα βάλεις πιο ψηλά στις σχέσεις σου, ακόμα κι αν είσαι παντρεμένος (κάνεις μικρή εξαίρεση αν έχεις παιδιά) τότε πάει να πει ότι δεν βλέπεις την γυναίκα που έχεις απέναντι σου ως ισότιμη και ότι μαζί θα αποφασίσετε γι αυτό και οποιοδήποτε άλλο θέμα. Και ρωτάω αν αυτό το πρότυπο είχες στο σπίτι και πως λειτούργησε σε στιγμές κρίσης όπως αυτή που περιέγραψα.

Δεν είναι κατακριτέο, είναι διαφορετικό από αυτό που πιστεύω γι αυτό προσπαθώ να το καταλάβω.

Για το 2ο ναι, η μητέρα σου με την πεθερά της.

[johndoe]

My 2 cents:
Προφανώς κάθε σχέση και κάθε σύνολο ανθρώπων έχει τα δικά του χαρακτηριστικά οπότε generic συζητήσεις σε αυτά δεν πολυμπαίνουν. Προσωπικά το βλέπω με το εξής πρίσμα:
α) Οι γονείς γενικά είναι από τους λίγους ανθρώπους που ξέρεις ότι σίγουρα θέλουν το καλό σου (εκτός από παθολογικές περιπτώσεις που ελπίζω να μην υπάρχουν στο forum). Μπορεί να βλέπουν τα πράγματα από άλλη σκοπιά, λάθος σκοπιά, βλαμμένη σκοπιά αλλά η πρόθεση είναι καλή. Ακόμα και οι κλασσικοί υπερπροστατευτικοί γονείς μπορεί να κάνουν κακό στα παιδιά τους αλλά η πρόθεσή τους είναι καλή. Για εμένα αυτό μετράει πολύ στο τι slack δίνω στον καθένα.
β) Οι γονείς, στην πλειοψηφία τους, θα προσπαθήσουν να κάνουν ότι γίνεται για να σε βοηθήσουν. Μπορεί η βοήθεια να μην είναι απαραίτητη ή ακόμα και να μην είναι σωστή, αλλά από την δική τους την μεριά αν το θεωρούν καλό για εσένα, θα το κάνουν. Για παράδειγμα vdv καταλαβαίνω ότι το θεωρείς ότι σε μειώνει η ατάκα και σου φορτώνει τύψεις, αλλά αν το δεις από μακριά οι άνθρωποι για το δικό σου το καλό (ή αυτό που εκείνοι πίστευαν για καλό σου anyway, δεν ξέρω αν σου αρέσει αυτό που σπούδασες) έβαλαν τον εαυτό τους σε μια δύσκολη κατάσταση. Πάλι, για μένα αυτό μετράει στο πόσο αυστηρά θα κρίνω κάποιον.
γ) Οι σχέσεις μας με τους γονείς εξαρτώνται πάρα πολύ από το τι έγινε στην εφηβεία. Για να το πάω σε προσωπικό επίπεδο, κι εγώ σαν το vdv άκουγα ατάκες ότι δεν διαβάζω, δεν προσπαθώ, θα καταλήξω σε ΤΕΙ στην Κολοπετινίτσα, τους είχα ακούσει να λένε μεταξύ τους στην 2α Λυκείου ότι μόλις τελειώσω το όποιο ΤΕΙ καταλήξω θα πρέπει ο αδερφός μου (που είναι 10 χρόνια μεγαλύτερος) να ψάξει πως θα με βοηθήσει μπας και βρω δουλειά, ακόμα και την μέρα που πήρα τα αποτελέσματα των πανελλαδικών η αντίδραση ήταν "για την προσπάθεια που έκανες, καλά είναι" ενώ και στο μηχανογραφικό εγώ έλεγα ότι θέλω πληροφορική και ο πατέρας μου έλεγε ότι είναι κορεσμένος τομέας (lol) και δεν θα βρίσκεις δουλειά και να βρεις τρόπο να κάνεις κάτι σχετικό με οικονομικά που έχουν πολύ καλύτερη αποκατάσταση (μεγαλύτερο lol) οπότε έτσι κατέληξα πληροφορική ΑΣΟΕΕ.
Όλα αυτά τότε με ενοχλούσαν άσχημα (και λόγω ηλικίας/ωριμότητας/αυτοπεποίθησης δεν μπορούσα ούτε ήξερα πως να αντιδράσω) και θεωρώ ότι ακόμα και σήμερα με έχουν κάνει να είμαι πιο ψυχρός μαζί τους απ'ότι αν δεν είχαν συμβεί. Παρόλα αυτά, το αναγνωρίζω σαν λάθος εκτίμηση και χειρισμό από την μεριά τους τους (το ίδιο έχουν πει και οι ίδιοι και έχουν απολογηθεί όταν τους τα είπα χρόνια αργότερα) και οκ δεν μπορώ να κρατήσω κακία ή απωθυμένο σε κάποιον επειδή έκανε λάθη χωρίς πρόθεση.

[To nou sou...]

Γενικά είναι πολύ μεγάλη κουβέντα. Αν θες τη γνώμη μου βαγγο, το ότι φορτώθηκες τύψεις και τις κρατάς είναι δικό σου θέμα. Καταρχήν από τη στιγμή που σε έχει πειράξει τόσο πρέπει να το πεις. Το να μαζεύεις πράγματα ή να τα λες εδώ δε βγάζει κάπου. Η σχέση με τους γονείς παραμένει προβληματική.

Επίσης παίζει μεγάλο ρόλο το πως θα πεις αυτό που θες. Το να πεις «άσε μας ρε μάνα μου φορτώνεις τύψεις» επίσης δεν είναι σωστό approach ακόμα κι αν έχεις δίκιο, που έχεις στην προκειμένη. Όπως και το να της πεις «τι θες και δουλεύεις, τι τα χρειάζεσαι τόσα λεφτά» επίσης δε θα δουλέψει. Κι αυτό όχι με τη μάνα σου συγκεκριμένα, αλλά με κανέναν. Είναι επικριτικό και βάζει τον άλλον κατευθείαν σε θέση άμυνας να υποστηρίξει αυτή την επιλογή. Αν έλεγες πως έχεις κατανόηση που είναι κουρασμένη και της πρότεινες κάνοντας τον ανήξερο σε φάση «γιατί δεν δοκιμάζεις να δουλεύεις λιγότερο; μπορεί να είναι καλύτερα» ίσως είχε καλύτερα αποτελέσματα.

Γενικά η επικοινωνία είναι πολύ δύσκολη και θέλει αρκετή προσπάθεια. Ειδικά με μεγαλύτερους ανθρώπους που έχουν μεγαλώσει διαφορετικά. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν μπορεί να βρεθεί κοινό σημείο. Έχω κάνει 3 ψυχοθεραπείες (ναι το πήρα και εγώ απόφαση να ξεκινήσω) και ξέρω.


Sent from my iPhone using Tapatalk

[Anton Kousnij]

Τι σημαίνει η φράση, το κάνουν οι γονείς για το καλό μας???
Το καλό μας πως το ξέρουν?? Με τι κρητιριο επιλέχθηκε το καλό μας??τι επιλογές μας δωθηκαν να επιλέξουμε κάτι εμείς? Αποκεί νομίζω ξεκινάνε οοολα τα προβλήματα.
Εμένα στην τρίτη γυμνασίου μου είπαν διάλεξε γενικό ή τεχνικό λυκειο, στο ένα ισχύουν αυτά στο άλλο αυτά, θα σε βοηθήσουμε αν θες να επιλέξεις. Μετά ίδια κουβέντα έγινε με τις δέσμες, αλλά και με τον περιορισμό να σπουδάσω μόνο Αθήνα γιατί λεφτά δεν υπήρχαν για κάτι άλλο.
Οπότε η σχέση χτιστικε με εμπιστοσύνη και ειλικρίνεια. Και συνεχίζει να ισχύει και στην δικιά μου οικογένεια μαζί με το κάνε το καλό βοήθησε και μην περιμένεις ανταπόκριση, μετράει αυτό που κάνεις.
Νιώθω θωρακισμένος σαν να έχω ασπίδα βρε παιδί μου.
Γιαυτό πάντα μου κάνει εντύπωση το σκόντο. Που γίνεται στις καλές προθέσεις. Δεν είναι δουλειά αυτή για σένα, δεν είναι κοπέλα αυτή για σένα, σπούδασε, κάνε, ρανε. Όχι ρε παιδιά. ΔΕΝ ΕΊΜΑΙ ΚΟΎΚΛΑ, ΟΎΤΕ ΔΈΧΟΜΑΙ ΠΑΤΡΟΝΑΕΙΣΜΑ.

Στάλθηκε από το WAS-LX1 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

[zidane72003]

Κριτήριο*.

Sent from my Mi A1 using Tapatalk

[johndoe]

Τι σημαίνει η φράση, το κάνουν οι γονείς για το καλό μας???
Το καλό μας πως το ξέρουν?? Με τι κρητιριο επιλέχθηκε το καλό μας??τι επιλογές μας δωθηκαν να επιλέξουμε κάτι εμείς? Αποκεί νομίζω ξεκινάνε οοολα τα προβλήματα.

Δεν το ξέρουν. Γι'αυτό μίλησα για καλή πρόθεση, όχι για σωστό αποτέλεσμα. Οι επιλογές που έχεις γενικά, αυξάνονται (και σωστά συμβαίνει αυτό) όσο μεγαλώνεις. Η 5χρονη ανηψιά μου πρέπει να καθοδηγείται από τον αδερφό μου και την γυναίκα του γιατί δεν έχει τις ικανότητες και την εμπειρία να πάρει σωστές αποφάσεις και μάλιστα χωρίς να την δίνουν πολλές επιλογές για να μάθει πως πρέπει να σκέφτεται και να διαχειρίζεται καταστάσεις. Όταν φτάσει στα 18 της π.χ. και δώσει πανελλαδικές πρέπει να προσπαθήσουν να την καθοδηγήσουν αλλά δίνοντάς της αρκετές εναλλακτικές ώστε να επιλέξει από αυτές η ίδια. Όταν φτάσει στην δική μου ηλικία και ψάχνει π.χ. για δουλειά πρέπει να της λένε την γνώμη τους αλλά χωρίς να περιμένουν να την ακολουθήσει.

Το ότι πολλές φορές το κριτήριο είναι λάθος και ότι ο τρόπος που γίνεται η καθοδήγηση είναι πιο απόλυτος απ'ότι θα έπρεπε (αυτό ισχύει πάρα πολύ στην εφηβεία, που παρότι παρουσιάζεται ως κάτι που περνάνε τα παιδιά η πραγματικότητα είναι ότι οι γονείς δεν μπορούν να διαχειριστούν την αλλαγή της κατάστασης περισσότερο), δεν σημαίνει ότι δεν γίνεται με καλή πρόθεση.