3. Ατρόμητος Πειραιά
1.7.2006 (καθοδόν για Αθήνα):
Οι σκέψεις μου στο αεροπλάνο είναι πολλές... τα συναισθήματα ανάμικτα επίσης... Υπάρχει η χαρά που δημιουργούν οι νέες εμπειρίες... Υπάρχει η αγωνία για το άγνωστο... Τις τελευταίες μέρες, πριν φύγω, κάποιοι φίλοι προσπάθησαν να με αποτρέψουν από μια επιλογή που τους φαινόταν ακατανόητη - πώς μπορώ να επιλέγω μια άσημη ποδοσφαιρικά χώρα; Κάποιος φίλος που γνωρίζει μου λέει πως το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει προβλήματα βίας - με παραπέμπει και σε
άρθρο του BBC. Άλλος μου λέει για οικονομικά προβλήματα των ελληνικών ομάδων... Η αλήθεια είναι πως έχω πάρει τις αποφάσεις μου. Σε τελική ανάλυση, αν δω πως δεν μου αρέσει η κατάσταση μπορώ πάντα να τα βροντήξω και να επιστρέψω στην Αγγλία...
2.7.2006:
Συνάντηση/γνωριμία με τον πρόεδρο το πρωί στο ξενοδοχείο και μετά μετάβαση μαζί στο γήπεδο. Ο πρόεδρος είναι αρκετά συμπαθής. Ανέλαβε μόλις φέτος την ομάδα, αν και συμμετείχε για χρόνια στο Διοικητικό Συμβούλιο. Μου μιλά για την αναδιάρθρωση των κατηγοριών και τους στόχους της Πολιτείας να θέσει το ελληνικό ποδόσφαιρο σε γερές βάσεις με τη δημιουργία υγιών συλλόγων σε όλα τα επίπεδα. Όπως λέει χαρακτηριστικά: "δεν είναι φυσιολογικό στην Αγγλία σε περισσότερα από 100 χρόνια να έχουν αγωνιστεί μόλις 130 ομάδες στις 4 επαγγελματικές κατηγορίες και στην Ελλάδα σε λιγότερα από τα μισά χρόνια να έχουν αγωνιστεί κοντά 210 ομάδες μόνο στις δύο πρώτες κατηγορίες! Χρειάζεται σταθερότητα για να μπορεί να προοδεύσει και να αναπτυχθεί μιά ομάδα και να βάλει μακροπρόθεσμους στόχους" προσθέτει. Δεν πολυκαταλαβαίνω και πολλά είναι η αλήθεια. Εγώ ζω το δικό μου όνειρο: απολαμβάνω τις πρώτες εικόνες μια χώρας που πάντα ήθελα να γνωρίσω... Και ανυπομονώ να αναλάβω την πρώτη ομάδα της καριέρας μου...
Η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από την ομάδα. Ο πρόεδρος είναι παθιασμένος μαζί της. Και σαν γνήσιος Άγγλος δίνει ιδιαίτερη αξία και στην ιστορία της. Ο Ατρόμητος Πειραιά, μου λέει, έχει μεγαλύτερη ιστορία από πολλές ομάδες ανώτερων κατηγοριών. Τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια πρωταγωνιστούσε στο Πρωτάθλημα Πειραιά για να αναδειχθεί πρωταθλητής το 1960 και να αγωνιστεί στην Α'Εθνική την περίοδο 1960-61, δυστυχώς χωρίς συνέχεια. Στη συνέχεια αγωνίστηκε στη Β'Εθνική μέχρι την περίοδο 1977-78 για να αρχίσει μετά η κατρακύλα στις μικρότερες κατηγορίες. Πέρυσι τερμάτισε στη 10η θέση του 9ου ομίλου της Δ'Εθνικής, θέση που με την αναδιάρθρωση των κατηγοριών τον τοποθέτησε στο Νότιο Όμιλο της Ε2 κατηγορίας (Level 6 του νέου ελληνικού πρωταθλήματος) της περιόδου 2006-07. Ο Ατρόμητος υπήρξε φυτώριο πολλών γνωστών ελλήνων ποδοσφαιριστών, με κορυφαίους τον
Γιώργο Σιδέρη και τον
Ηλία Παπαγεωργίου. "Ακόμη και σήμερα δίνουμε έμφαση στην προσέλκυση των νέων της περιοχής στην ομάδα - θα έχετε να δουλέψετε με πολλούς νέους", συμπληρώνει ο Πρόεδρος...
Φτάνουμε στα γραφεία της ομάδας. Με συστήνουν σε μιά μικρή ομάδα ανθρώπων που είναι συγκεντρωμένοι εκεί (που δεν κατάλαβα ποιοί ακριβώς ήταν):
Ακολουθεί το μήνυμα του προέδρου:
Ορίστε; Πόσα είπε ο πρόεδρος θα παίρνω το μήνα; Επίδομα ανεργίας να έπαιρνα στην Αγγλία, περισσότερα θα μου έμεναν... Απομονώνω τον πρόεδρο και ζητώ εξηγήσεις: "μα, τόσα δεν συμφωνήσαμε;" μου λέει. Και συνεχίζει: "εξάλλου σας καλύπτουμε τη διαμονή, τα οδοιπορικά... και αν η ομάδα πάει καλά, θα τα βρούμε κάτω από το τραπέζι"! "Κάτω από το τραπέζι; Δεν καταλαβαίνω..."... Ο πρόεδρος γελάει: "Welcome to Greece"! Στη συνέχεια κάτι μου αναφέρει για εφοριακούς, λογιστές, που δεν καταλαβαίνω... Εκείνο που συνειδητοποιώ, όμως, είναι πως το ταμείο είναι μείον: η ομάδα έχει έλλειμμα 667880 ευρώ. Κατά συνέπεια, δεν υπάρχουν καθόλου χρήματα για μεταγραφές ενώ ο προϋπολογισμός για μισθούς είναι 5759 ευρώ το μήνα και ήδη οι μισθοί προσωπικού και παικτών είναι 5742 ευρώ το μήνα. Με απλά λόγια, δεν μπορώ να ελπίζω σε μεταγραφές...
Ο πρόεδρος κατανοεί την ανησυχία μου. Αναφέρει πως στόχος του Ατρόμητου για την περίοδο 2006-07 είναι μια θέση στη μέση του βαθμολογικού πίνακα. Ελπίζει πως, σταδιακά, με καλή διαχείριση, η ομάδα μπορεί να αναδείξει νέα ταλέντα που θα την ανεβάσουν στις επαγγελματικές κατηγορίες και θα βοηθήσουν στην οικονομική ανόρθωσή της. Φαίνεται, πάντως, πως μου έχουν εμπιστοσύνη και αυτό με τιμά:
Ακολουθεί γνωριμία με το προπονητικό team:
τις εγκαταστάσεις της ομάδας:
και τους παίκτες (κατά σειρά: βασικοί, αναπληρωματικοί, U18):
Μέσος όρος ηλικίας των παικτών τα 16 χρόνια... Ο μεγαλύτερος σε ηλικία (Άκης Βασιλείου, στην αναπληρωματική ομάδα) έχει κλείσει τα 21 (γεννημένος 12.1.1985)... Δεν είναι και ό,τι το καλύτερο από έμψυχο υλικό... Θα χρειαστεί πολλή δουλειά...
(συνεχίζεται)
[Disclaimer: Η ιστορία αυτή είναι φανταστική. Κάθε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις είναι εντελώς τυχαία]