Μα εδώ είναι η ομορφιά του συστήματός μου.
Οι πλαϊνοί DLFsup είναι ουσιαστικά εξτρέμ που έμαθαν τη θέση κι έχουν ελεύθερο ρόλο.

Ε τότε από του χρόνου θα το δουλέψουμε, πραγματικά το λιγουρεύτηκα αυτό το σύστημα.

Off Topic:

Σε άλλα νέα, σαν σε όνειρο, irl, η Γάνδη πήρε το πρώτο πρωτάθλημα της ιστορίας της στο Βέλγιο.

Season 2025/26: The first blood


Ξεσκονίζουμε το τρακτέρ από τα χρόνια της Ligue 2 και ξεκινάμε το ταξίδι για το Razgrad της Βουλγαρίας.
Η τοπική Ludogorets ετοιμάζεται να μας υποδεχτεί για τη 2η αγωνιστική των ομίλων του Europa League.
Εμείς κατεβάζουμε τα δευτεροτρίτα για ένα ακόμη ευρωπαϊκό παιχνίδι. Όταν βέβαια τα δευτεροτρίτα σου αποτελούν παίκτες όπως οι Martial,
Fierro, Kranevitter και Halilovic δεν μπορείς να απαιτείς κάτι λιγότερο από τη νίκη.







Στο δρόμο για την επιστροφή στο Μονακό, γλαρωμένος στο παράθυρο του αεροπλάνου την ώρα που περνούσε πάνω από τις ήδη χιονισμένες
ιταλικές Άλπεις, μια σκέψη ταλάνιζε το μυαλό μου και δεν με άφηνε να κουρνιάσω στην αγκαλιά του Μορφέα:


Άραγε οι παρθενορραφές στη Βουλγαρία να είναι εξίσου φτηνές με τα υπόλοιπα προϊόντα τους;


Περισσότερο κι από την - ας τη χαρακτηρίσω κόσμια - ευρεία νίκη μας απέναντι στους φουκαράδες Βαλκάνιους, χάρηκα την εμφάνιση του Mael Leroux.

Ο Mael Leroux
Ton Leroux που λέτε, τον βρήκα να βολοδέρνει στη Β'ομάδα. Θέλοντας να αφήσω εκτός αποστολής τους Zannini και Zappia γι αυτό το παιχνίδι, τον επιστράτευσα και μάλιστα τον έβαλα και βασικό γιατί, δεν ξέρω, είχα καλό προαίσθημα γι αυτόν.
Και το επιβεβαίωσε. Και κέρδισε τη θέση του στο rotation της ομάδας.
Δικό μας παιδί, δεν θα γκρινιάζει και θα ξεκουράζει τους πρωτοκλασάτους επιθετικούς μας. Μ'αρέσουν αυτοί οι παίκτες, θεωρώ ότι είναι δύσκολο να βρεθούν, κι αν αυτό γίνει δεν τους αφήνω με τίποτα.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


Το πρωτάθλημα συνεχίζεται και η Bordeaux ακονίζει τα μαχαίρια και ξεθάβει το τσεκούρι του πολέμου.
Ή κάπως έτσι το φανταζόμουν εγώ στο μυαλό μου, θέλοντας να δώσω λίγο ενδιαφέρον στο παιχνίδι αυτό.
Η αλήθεια είναι πως η Μονακό δεν είναι μια ομάδα που γεννάει ιδιαίτερα πάθη σε κανέναν. Ούτε στους ίδιους, τους λιγοστούς, οπαδούς της.

Όπως και να 'χει, η πρώην ομάδα του προπονητή της Παρί μας υποδέχεται στο τσαρδί της.





Φανταστείτε μόνο να έπαιζε παίκτης με το επίθετο Kara στην Ελλάδα και να έκανε τέτοιο παιχνίδι.
Τι όμορφα συνθήματα που θα του έβγαζαν οι ποιητές στην εξέδρα.
Ένα αντίστοιχο σιγοτραγουδούσα κι εγώ καθώς αυτός ο διάολος μου έλυνε τα χέρια κάνοντας σμπαράλια κάθε αμυντικό σχέδιο της αντιπάλου.
Μην γίνομαι άδικος, όλη η ομάδα καλά έπαιξε, αλλά αν τον πιάσει οίστρος τον Ολλανδό δεν αφήνει αγάμητο τίποτα στο πέρασμά του.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


Ευχάριστο μουσικό διάλειμμα με Europa League και επίσκεψη στην Πράγα αυτή τη φορά.
Για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο, όλοι οι παίκτες του ρόστερ ζήτησαν να είναι στην αποστολή.

Φυσικά αυτό δεν συνέβη και απέναντι στη Σπάρτα Πράγας παρατάσσονται once more οι ρεζέρβες μας.






Και πάνω που έλεγα να το πάμε χαλαρά αυτή τη φορά, να σου θράσος με την ισοφάριση ένα μόλις λεπτό μετά το γκολ του Leroux που εξελίσσεται σε νέο πουλέν.

Ε, δεν ήθελα και πολύ.




Γιατί έχουμε και δουλειές Σπάρτα μου.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


Επιτέλους εντός έδρας παιχνίδι. Όχι πως έξω τα πάμε άσχημα δηλαδή, αλλά είναι αλλιώς να παίζεις στο σπίτι σου.
Νιώθεις πιο άνετος, πιο απελευθερωμένος. Νιώθεις σιγουριά για τις κινήσεις σου, φέρνεις το παιχνίδι στα μέτρα σου.

Η Lille έρχεται για να αμφισβητήσει όλα τα παραπάνω. Και είναι καλή ομάδα, από αυτές που δεν μπορείς να πάρεις αψήφιστα.






Φανταστείτε ότι είστε ο προπονητής της Λιλίκας. Κοουτσάρετε το αουτσάιντερ που επισκέπτεται την έδρα της πιο φορμαρισμένης ομάδας στη Γαλλία.
Και η ομάδα σας κάνει ένα εξαιρετικό πρώτο ημίχρονο στο οποίο μπλοκάρει εντελώς την αντίπαλό της και σκοράρει στη μοναδική φάση που δημιουργεί.
Στο ημίχρονο πάτε στ'αποδυτήρια, τους λέτε να συνεχίσουν έτσι, κάνετε την ομάδα λίγο πιο συντηρητική και πατάτε το continue.
Μέχρι το 60' όλα πάνε πρίμα. Μικροευκαιρίες για το φαβορί της αναμέτρησης που δείχνει ανήμπορο να αντιδράσει.

Και μετά τρώτε 4 γκολ σε 8 λεπτά.

Φανταστείτε ε; Κοιτάτε κάτι πράματα. Φυσικά και δεν συμβαίνουν αυτά. Σε κανένα μας. Ποτέ.

Η αλήθεια είναι πως είναι ωραίο να είσαι και μια φορά στην αντίπερα όχθη. Στο ημίχρονο αλλάξαμε πολλά. Παίκτες, τακτική, ρόλους και νοοτροπία αγώνα.
Και δικαιωθήκαμε, παρ'ότι αφήσαμε τεράστιους χώρους στην άμυνα. Εκεί επιστρατεύτηκε το ατομικό ταλέντο και η εμπειρία παικτών όπως ο Zouma.
Σιγά σιγά νιώθω ότι μαθαίνω την ομάδα και δεν την πάω απλώς στον αυτόματο πιλότο.
Το γεγονός ότι συνέβαλλα κι εγώ με τις επιλογές μου στο να γυρίσουμε το παιχνίδι, με ικανοποίησε περισσότερο κι από τη νίκη.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Δεύτερο συνεχόμενο εντός έδρας παιχνίδι για το πρωτάθλημα. Αυτή τη φορά η μονομάχος που μπαίνει στην αρένα ακούει στο όνομα Saint-Etienne.

ΟΡΜΑΤΕ λιοντάρια μου.






Σε αντίθεση με τη Λιλ, η Σεντ η Ετιέν δεν έδειξε διατεθειμένη να προβάλλει αντίσταση.
"Αντε να τελειώνουμε" μας ζήτησαν με τη σέντρα του αγώνα.

Και τελειώσαμε. Χαλάμε εμείς χατίρι;

Τα ρεκόρ συνεχίζονται. Αυτή τη φορά γινόμαστε η ομάδα με τις περισσότερες σερί νίκες στην ιστορία της Ligue 1:



---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Και ξαναμανά Europa League. Και ξαναμανά αγγαρεία. Και να σου πάλι η Σπάρτα Πράγας απέναντί μας.
Σ'αυτή τη φάση της διοργάνωσης δυσκολευόμαστε να βρούμε κίνητρο. Είναι αναγκαίο κακό να παιχτούν αυτά τα παιχνίδια.

Τουλάχιστον εδώ πάμε να κερδίσουμε για να εξασφαλίσουμε την πρόκριση στην φάση των 32.






Ουάου. Τι χαρά. Yeah, περάσαμε. Γουχουυυυυυυ.






---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Κι έχουμε βαρεθεί να βλέπουμε το σπίτι μας, εκεί που γκρινιάζαμε ότι μας λείπει. Η 14η αγωνιστική απέναντι στη Lens είναι μια καλή ευκαιρία να βγούμε μια βολτούλα να ξεσκάσουμε.

Η ομάδα βρίσκεται σε τρελή φόρμα, οι βασικοί μας είναι ξεκούραστοι και χαρούμενοι, μόλις σπάσαμε ρεκόρ πρωταθλήματος και νιώθουμε ασταμάτητοι.







ΦΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΠΠΠΠΠΠΠΠΠΠΠΠΠΠΠΠΠΠΠ


Από εδώ ως το Πριγκιπάτο ακούστηκε. Στα ίσα και να ξαναφάτε ήταν η φάση. Και με 10 παίκτες, παλικαρίσα, αντρίκεια.

Στην πραγματικότητα, δεν ξέρω τι ακριβώς έκανα λάθος. Δεν ήταν καν το χειρότερο παιχνίδι μας φέτος.
Προηγούνται με την πρώτη φάση που τους παρουσιάζεται. Κάνουν ένα καλό πρώτο τέταρτο και μετά κυριαρχούμε εμείς, έχοντας κι ένα δοκάρι.
Στο δεύτερο ημίχρονο μπαίνουμε δυνατά, κερδίζουμε την αποβολή του παίκτη τους και ισοφαρίζουμε.
Κάνουμε ευκαιρία για το 1-2, χτυπάμε ξανά το δοκάρι και στην αντεπίθεση ο Koval τρώει ένα ξερόσουτο από τα 25 μέτρα. Δέκα λεπτά μετά τρώει ένα αντίστοιχο και τετέλεσται.

Εμείς τελειώνουμε το ματς με τρία δοκάρια κι αυτοί με 5 τελικές στο τέρμα. Δεν λέω, κάποια στιγμή θα ερχόταν και η πρώτη ήττα και ειλικρινά μπράβο τους που μας κέρδισαν. Θα προτιμούσα όμως να συμβεί σε παιχνίδι που παίξαμε άσχημα, που έκανα λάθος επιλογές, που λείπουν πολλοί παίκτες με τραυματισμούς. Όχι έτσι.

Δεν με νοιάζει να χάνω, θέλω όμως να ξέρω γιατί. Κακή μέρα του τερματοφύλακα; Καλή μέρα των επιθετικών τους; Κακώς τράβηξα μπροστά την ομάδα στο 1-1 και με παίκτη περισσότερο; Όλα τα παραπάνω;


Τουλάχιστον μας... σκότωσε ο... Haro (μπαντουμ τςςςςςς)

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


Κάπως έτσι υποδεχόμαστε την Caen θέλοντας, για πρώτη φορά φέτος, να επιστρέψουμε στις νίκες. Παρά την πρώτη ήττα το ηθικό παραμένει ακμαιότατο.







Πραγματικά κακή ομάδα η Caen. Τραβήξαμε χειρόφρενο στο ημίχρονο και ξεκούρασα παίκτες με αλλαγές, κατεβάζοντας παράλληλα τον ρυθμό μας.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Μία ημέρα πριν το παιχνίδι έμαθα μια είδηση που δεν ήξερα πως να διαχειριστώ:





Κοιτάξτε τώρα να δείτε δύο εντελώς διαφορετικές ερμηνείες του ίδιου γεγονότος:

• - Είμαι τόσο καλός προπονητής που ο Leko δεν κατάφερε ποτέ να μπει στα παπούτσια μου. Πήρα δύο συνεχόμενα πρωταθλήματα μ'αυτή την ομάδα κι αυτός ο αχαϊρευτος κατάφερε να την έχει 9η στο πρωτάθλημα Νοέμβρη μήνα, ενώ αποκλείστηκε κιόλας στο Κύπελλο από ομάδα χαμηλότερης κατηγορίας.
  
  
  - Άφησα πίσω μου μια ομάδα χωρίς σταθερές βάσεις. Με το που αποχώρησα, το οικοδόμημα κατέρρευσε, πράγμα που σημαίνει ότι δεν έκανα τόσο καλή δουλειά όσο ήθελα να πιστεύω. Αν είχα χτίσει σωστά, η Charleroi θα συνέχιζε να πρωταγωνιστεί, ακόμη και με άλλον προπονητή.

Η γνώμη σας; Εμένα μου φαίνονται λογικές και οι δύο. Από τη μία χάρηκα λίγο που χωρίς εμένα η ομάδα δεν μπορεί να λειτουργήσει το ίδιο καλά, από την άλλη όμως πίστευα πως έφυγα αφήνοντας την Charleroi ως την καλύτερη ομάδα του Βελγίου.

Όπως και να 'χει θα χρειαστεί να βρουν το δρόμο τους. Το ίδιο είχε πάθει και η Γάνδη θυμάμαι, όταν ο προπονητής της αποχώρησε για τη Μπενφίκα και τον διαδέχτηκε ο Ρόναλντ ο Κούμαν.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Στη βαθμολογία, ο Όλυμπος κι ο Κίσσαβος τα δυο βουνά μαλώναν:





Προφανώς κι η PSG θα εκμεταλλευόταν την γκέλα μας. Είπαμε, εμείς κι αυτοί βρισκόμαστε σε άλλο μήκος κύματος.

Τρομακτική η ομάδα εντός και εκτός συνόρων. Στο save μου με τον Becks έπαθα το ακριβώς αντίθετο με τον ΠΑΟΚ. Αφού έφυγα τα έχει σαρώσει όλα. Είτε είμαι κάκιστος coach, ειτε είχα φτιάξει μια ομάδα με μέλλον και τώρα αποδίδει.

Anyway, μπορείς να τα σηκώσεις όλα φέτος, είναι ευκαιρία!

Εγω παντως συνηθως απ' οπου φευγω, συνηθιζει η ομαδα να βρισκεται σε ενα αξιοπρεπες επιπεδο, αλλα συνηθως 2 σκαλες κατω απ' οπου την εχω αφησει. Μοναδικη εξαιρεση στα FM14 me thn Inter, οπου αφησα την ομαδα για να παρω μαζι μου την καταρα της Ευρωπης και ο αλλος ο κουβας διελυσε ετοιμη ομαδα.

Ωστοσο στην δικια σου περιπτωση, λυπαμαι, αλλα ο διαδοχος- προπονητης απετυχε σε μια ετοιμη ομαδα. Η διαχειρηση ειναι συχνα τοσο δυσκολη οπως με το χτισιμο. Συνεχιζε να ζεις μονο με τους εφιαλτες απο το κλαρινο της Λανς.

Άμπαλε Λέκο, στα τσακίδια, ομάδα μοντέλο την κάνατε μπουρδέλο.

Θα προβληματιζόμουν αν ήμουν στη θέση, έβλεπα αυτά τα σκορ αλλά να είμαι ισόβαθμος με την PSG.
Όχι για την ομάδα μου, για την PSG.

[φωνή Νικολακόπουλου mode on] Τι κάνετεεεεεεεεε; [/off] Καιρό έχουμε να τα πούμε. Νομίζω ότι οφείλω μια εξήγηση για το άδοξο τέλος μιας ιστορίας που ευχαριστιόμουν πολύ να γράφω.

Κυρίως η έλλειψη χρόνου με απομάκρυνε από το FM μέσα στο καλοκαίρι. Όταν ο χρόνος ξαναβρέθηκε η όρεξη για storywriting είχε φύγει. Και από το να γράφω μηχανικά και βαριεστημένα επέλεξα να μην γράψω καθόλου. Έπρεπε όμως να ενημερώσω τους πιστούς ακόλουθους (αναρίθμητοι) της ιστορίας γι'αυτό. :emoticon_ntomates_sti_mouri_pou_den_vriskw_twra:. [System Interruption: Μη βρίζεις!] μου, το ξέρω.

Επιγραμματικά για όσους ενδιαφέρονται ακόμη τι έκανα με τη Μονακό:

(προκαταβολικά συγγνώμη για την έλλειψη screenshot, ελπίζω να μην σας κουράσει)

Τη χρονιά που το αφήσαμε πήραμε πρωτάθλημα, κύπελλο, και League Cup για πλάκα. Νικήσαμε την PSG όπου τη βρήκαμε, είχαμε μόλις μια ήττα και μια ισοπαλία στο πρωτάθλημα και το κατακτήσαμε με κοντά είκοσι βαθμούς διαφορά και εκατοφεύγα πόντους. Στο Europa League φτάσαμε στα ημιτελικά όπου μας βρήκε ο Μουρίνιο με την Ίντερ του και μας τον πέρασε ένα χεράκι (για την ακρίβεια δύο, ισάριθμες ήττες με 0-1 και χάλια μπάλα). Ξενέρωσα. Είπα one more year, για το Τσ.Λ διάολε.

Το καλοκαίρι η διοίκηση μας έδωσε πάλι τον προϋπολογισμό ενός μικρού κράτους για μεταγραφές. Ξοδέψαμε γύρω στα 90 εκατομμύρια, πουλήσαμε και μερικούς, η ομάδα δυνάμωσε και ξεκινήσαμε την επόμενη σεζόν. Στο μεσοδιάστημα η Πρωταθλήτρια Ευρώπης των δύο τελευταίων διοργανώσεων Γαλλία κάνει σόλο κλαρίνο στο Μουντιάλ απ'τους 16 και απολύει τον προπονητή της. Μου κάνει πρόταση, τη δέχομαι και καλώ τη μισή Μονακό στο ρόστερ της γιατί έτσι.

Η χρονιά ξεκινάει με τη νίκη με 4-0 επί της Παρι του Αγίου Ζερμέν για το σούπερ καπ. Ο Ζιντάν κλαίει αλλά διατηρεί τη θέση του μ'εμένα να τον υποστηρίζω στη συν.τύπου. "Τέτοιο πελάτη που θα ξαναβρει" όπως λέει και γνωστό γηπεδικό άσμα νεοσμυρνιώτικης προέλευσης.

Στο Τσ.Λ κληρωνόμεθα με Γιουβέντους, Σεβίλλη και Φενερμπαχτσέ. Περνάμε πρώτοι με χαρακτηριστική άνεση και μόλις μια ισοπαλία εντός έδρας με τους Τούρκους. Την τελευταία αγωνιστική κατεβάζουμε τρια πιτσιρίκια που φέραμε το καλοκαίρι και παρ'όλα αυτά κερδάμε την Κιουρία με 3-2 στέλνοντάς τη στην 4η θέση του ομίλου. Γκαύλα.

Στο πρωτάθλημα ξεκινάμε τρένο, συνεχίζουμε υπερταχεία και καταλήγουμε ντεσεβό όταν μας βρίσκει η Παρί που μας βάζει 3 γκολ τη δέκατη αγωνιστική σπάζοντας το αρνητικό της σερί απέναντί μας και κάνοντας το 10/10. Δεν θα κρατήσει για πολύ όμως. Εμείς μαζεύουμε τα κομμάτια μας και συνεχίζουμε νικώντας, αυτοί γκελάρουν σε έδρες που δεν θα έπρεπε να γκελάρουν (Τροντ Σολιντ ρισπέκτ) και στο καθοριστικό παιχνίδι του δεύτερου γύρου παίρνουν φόρα με την όπισθεν και έρχονται στο Πριγκιπάτο για να φάνε άλλη μια τεσσάρα. Το πρωτάθλημα τελειώνει εκεί μ'εμάς να τερματίζουμε γι άλλη μια φορά πρώτοι με ρεκόρ 35-2-1 και δύο βαθμούς λιγότερους από την περασμένη χρονιά.

Στο Λιγκ Καπ αποκλειόμαστε στην έδρα μας από τους κομπλεξικούς Παριζιάνους που κατεβάζουν βασική ενδεκάδα απέναντι στα δευτεροτρίτα μας στην πιο αδιάφορη διοργάνωση της χώρας.

Πίσω στο Τσάμπιονς Λιγκ, στεκόμαστε γι άλλη μια φορά τυχεροί στην κλήρωση και βρίσκουμε απέναντί μας την Γαλατασαράι που αποκλείουμε με συνολικό σκορ 8-0. Στους 8 έχουμε γαλλικό ντέρμπι. Ναι, σωστά μαντέψατε, απέναντί μας βρίσκουμε τη Λυών. Δεν μαντέψατε τη Λυών; Κακώς, γιατί η Παρί (φιναλίστ των τελευταίων δύο τελικών) αφήνει τα συντρίμμια της στο συμπαθές Ντόρτμουντ από τη φάση των 16. Χαμογελάμε με ικανοποίηση και υποδεχόμαστε την αιώνια τρίτη. Η νίκη με 4-2 στο πρώτο παιχνίδι μας δίνει ελαφρύ προβάδισμα και μας δημιουργεί προβληματισμούς για την αμυντική μας λειτουργία. Βάσιμους προβληματισμούς όπως αποδείχτηκε στη ρεβάνς, την οποία χάνουμε με 3-1 μ' εμένα να κλάνω πατάτες, πόμολα και ο,τι άλλο εύκαιρο είχα δίπλα μου εκείνη τη στιγμή. Όπως όπως είμαστε στους 4 κι απέναντί μας κι αυτή τη φορά έχουμε αρχιδάτο, τσαμπιολιγκάτο αντίπαλο να περάσουμε στο δρόμο για τον τελικό στο Νου το Καμπ. Η πρωταθλήτρια Ευρώπης Μπαρτσελόνα στέκεται στο διάβα μας και μας αγριοκοιτάζει. Αντιμετωπίζω το αιώνιο εφεμικό δίλημμα: πως σκατά προσεγγίζω τον πρώτο ημιτελικό στην έδρα μας; Κατεβάζω ρυθμό, κυνηγάω το 0 στην άμυνα κι ο,τι κάτσει μπροστά ή μπαίνω με τα μπούνια κι όποιον πάρει ο χάρος; Αποφασίζω το δεύτερο καθώς, κακά τα ψέμματα, η μεγάλη δύναμη της ομάδας βρίσκεται στην επίθεση. Και κάπως έτσι στο 10ο λεπτό μετράμε ήδη 15 τελικές ευκαιρίες και δύο γκολ υπέρ μας. Η Μπαρτσελόνα μειώνει στην πρώτη κυριολεκτικά φάση που δημιουργεί και ναι ήταν από στημένο. Εμείς το χαβά μας, επίθεση και τα κουτάλια να καίνε και το 3-1 αποτελεί τη φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων. Όχι όμως και το 3-2 της Μπαρτσελόνα που στη δεύτερη σοβαρή της ευκαιρία σκοράρει και αποκτάει προβάδισμα για τον επαναληπτικό.

Έναν επαναληπτικό τον οποίο αποφάσισα να προσεγγίσω με ένα φλατ 4-4-2 με σκοπό να γεμίσουμε το κέντρο κατά πλάτος, να σκοτώσουμε το χρόνο και να κυνηγήσουμε το γκολ στις αντεπιθέσεις τις οποίες σίγουρα θα βγάζαμε. Ε τελικά δεν τις βγάλαμε. Γιατί και την κατοχή είχαμε και τις ευκαρίες από οργανωμένες επιθέσεις αλλά και τα γκολ. Δύο γκολ από τον Ιταλό μαέστρο Ζαννίνι που στη χειρότερη φόρμα της καριέρας του επιβραβεύει την ξεροκεφαλιά μου να τον ξεκινήσω στο ματς. Το 1-2 του Νευμάρ στα χασομέρια απλά ρίχνει αλάτι στην πληγή των Καταλανών που θα αρκεστούν να με υποστηρίξουν στον τελικό γιατί εκεί θα βρούμε τη Ρεάλ Μαδρίτης που θέλει να φτάσει στην απόλυτη ηδονή κερδίζοντας το ευρωπαϊκό μέσα στην έδρα της μισητής της αντιπάλου.

Διάλειμμα με κύπελλο. Εντάξει, φτάσαμε τελικό άνετα. Κι αυτός, για κάποιο φακιν λόγο που μόνο η Ομοσπονδία γνωρίζει, μετατίθεται και πηγαίνει τρεις μόλις ημέρες πριν από εκείνον του Τσάμπιονς Λιγκ. Κι εκεί θα συναντήσουμε την Παρί που θα κατέβει με όλα της τα όπλα, γυρεύοντας να επουλώσει τις πληγές μιας ακόμη αποτυχημένης χρονιάς με ένα κυπελλάκι. Εμείς πάμε με τα 7/11 της ενδεκάδας αλλαγμένα και παρ'όλα αυτά ελέγχουμε το παιχνίδι, κάνουμε τις ευκαιρίες αλλά δεν βρίσκουμε το γκολ. Η Παρί το βρίσκει με τον υπερσκόρερ Ελίας Ανγκλομά και η θέση του Ζιζού σώζεται once again την τελευταία στιγμή. Στα τέτοια μας όμως. Ήρθε η ώρα για το ευρωπαϊκό.


Η Ρεάλ από την όμορφη Μαδρίτη κυνηγάει το 12ο της τρόπαιο στη διοργάνωση ενώ εμείς ακόμη προσπαθούμε να χάσουμε την παρθενιά μας. Τελευταίος τελικός για τη Μονακό το 2004 τότε που ένας άλλος έλληνας, ο Άκης Ζήκος, απέτυχε να επιστρέψει στο Πριγκιπάτο με την κούπα. Τώρα είναι η σειρά μου, συνεπικουρούμενος από το μεγάλο μου πουλέν (παύλα πολυεργαλείο παύλα τσιράκι) Παναγιώτη Καλαντζή και άλλα 17 κομάντο. Το παιχνίδι ξεκινάει και κυλάει όσο πιο βαρετά γίνεται. Κακές και οι δύο ομάδες με τα πολλά λάθη, τα μακρινά σουτ δίχως τύχη και τις ασφαλείς πάσες στα πέντε μέτρα να το χαρακτηρίζουν. Η πρώτη σοβαρή τελική ευκαιρία για εμάς έρχεται γύρω στο 25ο λεπτό με τον τερματοφύλακα των Μαδριλένων να λέει όχι στο σουτ του Ντενίζ Καρά από τα δεξιά στο ύψος του πέναλτι. Το ματς πάει στην ανάπαυλα στο 0-0. Στο δεύτερο ημίχρονο η Ρεάλ ανεβάζει στροφές και στο 65 χτυπάει το δοκάρι με τον Μάλκολμ κάνοντάς με να ψάχνω για το καφέ παντελόνι. Στο σημείο αυτό η παράταση μοιάζει με την καλύτερη προοπτική και όντως το παιχνίδι οδηγείται εκεί, κυρίως από τη συντηρητική τακτική μας.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
(Επιστροφή στο παρελθόν για λίγο:

Robert Vidal

Spoiler: show

Η PSG τον είχε βάλει στο σφυρί για 3,5 εκατομμύρια οπότε γιατί όχι; Όταν παίζεις 4-4-2 και πρέπει να βγάλεις τρεις διοργανώσεις χρειάζεσαι τουλάχιστον 4 επιθετικούς. Αν μας βγει μας βγήκε, αν όχι σίγουρα μπορούμε να τον πουλήσουμε για περισσότερα.

)


O Vidal λοιπόν, που πλέον κοστίζει 30 εκατομμύρια, είναι βασικό φορ της Εθνικής Γαλλίας και κοντεύει τα 25 γκολ τη φετινή σεζόν όντας αναπληρωματικός στα περισσότερα παιχνίδια, μπαίνει στο παιχνίδι στη θέση του ήρωα της Βαρκελώνης, Ματέο Ζαννίνι. Και στο 113' θα γράψει την πιο όμορφη σελίδα στο προσωπικό του παραμύθι (κλισεδιά που γουστάρω, ορίστε το 'πα) καθώς θα δεχτεί την κάθετη πάσα και με πλασέ μεγάλου παίκτου θα νικήσει τον τερματοφύλακα της Ρεάλ κάνοντας το 1-0 κι εμένα να προσπαθώ να πνίξω τις κραυγές μου στις 3 η ώρα το πρωί που αποφάσισα να παίξω τον τελικό έχοντας γυρίσει από μπίσκια. Η μεθυσμένη μου έμπνευση να πετάξω μέσα επιθετικό και ν'ανεβάσω την ομάδα μπροστά σ'έναν τελικό που ο νηφάλιος εαυτός μου θα προσπαθούσε να στείλει στα πέναλτι, αποδεικνύει ότι το αλκοόλ είναι υπεύθυνο και για σωστές αποφάσεις. Ο υπόλοιπος τελικός κυλάει απίστευτα βαρετά προς μεγάλη ικανοποίησή μου και τελειώνει με τη Μονακό να στέφεται Πρωταθλήτρια Ευρώπης για πρώτη φορά στην ιστορία της.

Τρεις μέρες αργότερα ως άλλος Μουρίνιο παραιτούμαι, στη συνέχεια οδηγώ τη Γαλλία στην κατάκτηση του Nations League κερδίζοντας την Ισπανία στον τελικό και μια εβδομάδα αργότερα η Μπάγερν Μονάχου ανακοινώνει την πρόσληψή μου καθώς ο Stale Solbakken, ο πρώην πλέον προπονητής της αποφάσισε να συνεχίσει το έργο μου στη Μονακό. Αλλά αυτή είναι μια ιστορία που δεν θα μας απασχολήσει.

Ευχαριστώ κάθε έναν από εσάς που μπήκε στον κόπο να σχολιάσει ή να παρακολουθήσει αυτή την ιστορία που ξεκίνησε και τελείωσε εντελώς εκτός νόρμας. Ελπιζω στο FM16 να βρω το χρόνο και κυρίως την όρεξη να ξαναγράψω άλλη μία, αυτή τη φορά με πιο λογική αρχή, μεγαλύτερη συνέπεια και ακόμη περισσότερη ευχαρίστηση.

ΤΕΛΟΣ


[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=mkg_06vkG8U[/youtube]

Like a fucking boss.


Mην ανησυχείς, απ τα λίγα που έχω δει απ την beta, ακόμα κι αν δεν έχεις όρεξη θα στη δώσει.

Η πλάκα ξέρεις ποια είναι, την όρεξη για FM την έχω ξαναβρει πλέον για τα καλά, εδώ ξεκίνησα save στην 9η κατηγορία Αγγλίας μια εβδομάδα πριν βγει το 16. Λογικά κάτι αντίστοιχο (μη σου πω και το ίδιο) θα κάνω και με το καινούριο. Btw περιμένω και δική σου ιστορία μόλις βγει η πλήρης έκδοση κι απ'ότι σ'έχω κόψει είναι το ναρκωτικό σου το storytelling. "Περνάω καλά κι αυτό βγαίνει παραέξω" φάση.

Τεράστιος. Περιμένουμε την επόμενη. Ρησπεκτ.