2008, Φεβρουάριος, prt III

Της νίκης του Άρη, ακολούθησε το πρώτο και τελικά μοναδικό "διπλό" εκείνης της σεζόν, με τον ΠΑΟΚ να κερδίζει τον Απόλλωνα Καλαμαριάς με 2-0. Το δεύτερο γκολ το πέτυχε ο Ίβιτσα Ίλιεφ, το πρώτο του και τελευταίο του με τη φανέλα του Δικεφάλου.

Ο ΠΑΟΚ έκανε δυο συνεχόμενες νίκες για πρώτη φορά μετά από τα μέσα Νοεμβρίου, και είχαμε φτάσει Φεβρουάριο. Και κλασικά, 2Χ2, στο -6 από τις θέσεις που οδηγούν στην Ευρώπη, και "η ομάδα έχει στόχο το Ευρωπαϊκό εισιτήριο" και μπλα μπλα μπλα. Να πουλήσουμε λίγο αισιοδοξία ρε αδερφέ.

Και μυαλό δεν έβαλα, και καλά να πάθω. Εμπιστεύτηκα να ψάξω για δήλωση τον Χριστοδουλόπουλο, ο οποίος μου έδωσε την ατάκα της χρονιάς, συνοδευόμενη από το "μη και το γράψεις ρε ***** θα μας δείρουν και τους δυο".. Τι άλλο να είπε; "Τι; Ευρώπη; Δε λες καλά που σωθήκαμε... Δυο φορές να έρθεις στα αποδυτήρια, θα με πεις ότι έχω δίκιο, να το ξες αυτό".

Μα, κάνει η ομάδα δυο σερί νίκες, υποδέχεται τον Ολυμπιακό, και θα βγάλω δήλωση ποδοσφαιριστή που κρατά χαμηλούς τόνους; Αντιεμπορικό. Σωστό, αληθές αλλά αντιεμπορικό. Όχι πως βρήκα κάποιον να είναι λίγο πιο αισιόδοξος, λίγο πιο επιθετικός. Αν ήθελα, θα μπορούσα. Αρκετοί νεαροί παίκτες, αν τους είχα πιάσει φίλους, θα τους έλεγα "θα γράψω ότι δήλωσες αυτό" και τέλος. Αλλά δεν... Αφήστε που δεν ήμουν πλέον σε τοπικό φύλλο, αλλά σε Αθηναίους. Που ήταν λίγο πιο "σοβαροί" σε τέτοια, ειδικά με ομάδες της Θεσσαλονίκης.

Το ματς με τον Ολυμπιακό (17/2/2008) δεν το είδα λόγω του γάμου το σχολικού κολλητού μου. Ο Θωμάς παντρεύτηκε εκείνο το Σάββατο, και έτυχε να μεταφέρουν το ΠΑΟΚ - Ολυμπιακό ημέρα Σάββατο. Για τον Ολυμπιακό ήταν ματς φωτιά, διότι το πρωτάθλημα παιζόταν με τον Παναθηναϊκό. Στην εκκλησία, εξήγησα στο Θωμά οτι θα ακούω το ματς. Άρρωστη βαζέλα εκείνος, είχε άγχος. "Να πω οτι είσαι κανας γουρλής, θα σου 'λεγα "μην έρθεις, αλλά βγάλε τον άσο" αλλά μ' αυτούς δεν υπάρχουν γούρια. Σιγά μη γλυτώσετε από τον Παμπορίδη". Το τελικό 1-1 τον έκανε να σκάσει ένα χαμόγελο στο γλέντι.

Την επόμενη μέρα δούλευα, αφού πήρα καταχρηστικά ρεπό με την συγκατάθεση όλων στο γραφείο, και έπρεπε να έχω δήλωση για το ματς. Ε, ποιον θα έψαχνα; Τον σκόρερ.
Τόνι Γκονζάλες. Δυο χρόνια, δυο γκολ, ένα στο τρίτο λεπτό με τη Βέροια και ένα στο δεύτερο λεπτό με τον Ολυμπιακό.

Μετα κόπων και βασάνων τον βρήκα στο κινητό. Μιλάμε κανα δεκάλεπτο, κάνει δηλώσεις ξερω γω, και έρχεται η ώρα για την ουσία. Τη συνάντηση για τις φωτογραφίες. Συνέντευξη χωρίς φωτογραφίες; Δε λέει. "We can't meet my friend, i'm not in saloniki" μου λέει και παγώνω. Μου βγαίνει αυθόρμητα το "και που είσαι ρε γαμώτο;" και πριν το μεταφράσω, απαντά "i'm in drama, with petherika. Psino, psino". Και εγώ σβήνω, σβήνω. Μετά μου εξήγησε για τη κοπέλα που γνώρισε και θα παντρευτούνε και είναι από τη Δράμα και ήταν η δεύτερη φορά που θα πήγαινε στους γονείς της και τέτοια.

Το άγχος μου πλέον, δεν ήταν άλλο από το να μην πάει κανένας μέχρι τη Δράμα και τον βγάλει φωτογραφία. Διότι ήξερα πως όσο και αν του ζητήσω να μη μιλήσει σε άλλο συνάδερφο, αν τον έπαιρναν τηλέφωνο από τα "Σπορ", θα μιλούσε. Εκεί, πάντα μιλάνε. Για να καταλάβετε, του τηλεφωνούσα ανα δυο ώρες μέχρι τις 9 το βράδυ, για να δω αν τον πήρε κανένας άλλος τηλέφωνο και αν πήγε κανείς εκεί, και αν θα γύριζε Θεσσαλονίκη έστω και στις 10 το βράδυ για να πάω να του κάνω φωτογραφία. Για τέτοιες εποχές εφημερίδας μιλάμε.

Τελικά, την επόμενη μέρα εμείς είχαμε συνέντευξη τον σκόρερ του γκολ με τον Ολυμπιακό, χωρίς φωτογραφία και οι άλλοι είχαν παίκτες του ΠΑΟΚ που έπαιξαν στο ματς με φωτογραφία. Βλέπεις, η φωτογραφία του παίκτη με την εφημερίδα στα χέρια, τότε "μετρούσε". Αν δεν είχε βάλει το γκολ στον Ολυμπιακό, θα μου την έλεγαν που είχα συνέντευξη παίκτη χωρίς φωτογραφία μαζί του.

Το πρωτάθλημα ήταν στις 8 αγωνιστικές πριν την ολοκλήρωσή του και ο ΠΑΟΚ ήταν στο -3 από την 5η θέση. Δεν έχασε από τον Ολυμπιακό, κέρδισε τον Άρη, όλα ξαφνικά είχαν ομορφύνει.

2008, Μάρτιος - Απρίλιος

Ίσως, ο πιο μαρτυρικός μήνας εκείνης της σεζόν. Ο ΠΑΟΚ στα χειρότερά του αγωνιστικά, στη δουλειά τα πράγματα παραλίγο να πάρουν άσχημη τροπή, και ένας μέσος όρος που με κάνει να μη θέλω ούτε καν να τον καταγράψω ως μήνα, αν και αυτοί είναι που έχουν μεγαλύτερη αξία. Το να αποτυπώνεις το ναδίρ σε βοηθά, και είναι κάτι που το κατάλαβα με το καιρό.

Στον εργασιακό τομέα το μόνο που περίμενα ήταν και το πιο σημαντικό. Τη πρόσληψή μου. Από τον Μάρτιο του 2006 που βρέθηκα στο "Goal" ήμουν ως εξωτερικός συνεργάτης, με μπλοκ παροχής υπηρεσιών και ασφάλιση στο ΤΕΒΕ. Η υπόσχεση για πρόσληψη υπήρχε από τη πρώτη στιγμή και κάθε φορά, κάτι στράβωνε.

Και τις περισσότερες φορές, εγώ έδινα το πάτημα, το οποίο οι διευθυντές το έκαναν από τρίχα, τριχιά, και έμενα με το μπλοκάκι. Και σε αυτές τις περιπτώσεις, ότι είναι να γίνει, πρέπει να γίνει άμεσα, με πίεση. Δηλαδή, κάνεις μια δημοσιογραφική επιτυχία; Σου λένε μπράβο; "Θα γίνει η πρόσληψη;"

Στο ψαχνό κατευθείαν, όχι "ευχαριστώ, αυτή είναι η δουλειά μου" και αβρότητες να 'χαμε να 'λέγαμε. Διότι θα ερχόταν η φορά που μέσα σε μια εβδομάδα θα έχανα δυο μεταγραφές, και θα γινόμουν ο άχρηστος, ο κοιμισμένος, ο "τι σε έχουμε αν είναι να τα μαθαίνουμε από τη Sporday" κλπ κλπ κλπ.

Έψαχνα πάτημα και δεν έβρισκα. Δεν δημιουργούσα κιόλας. Άρα, δεν έψαχνα καλά. Η πρόσληψη είχε 1002 καλά. Αυτόματη αύξηση, ασφάλιση εξαιρετική, ευκαιρία εισόδου στην ένωση των δημοσιογράφων.

Off Topic:

Η πλάκα βέβαια είναι πως όλα αυτά τα καταγράφω τώρα, που όλα αυτά έχουν καταρρεύσει. Τότε, δε μου πήγαινε καν το μυαλό οτι μπορεί να επέλθει η κατάρρευση. Πίστευα στην αλλαγή δεδομένων, όχι στη κατάρρευση.

Στα του ΠΑΟΚ, οι επτά βαθμοί σε τρεις αγώνες μέσα στον Φεβρουάριο ήταν το τοπ της ομάδας. Ήττα από τον Εργοτέλη και ισοπαλία με τον Πανιώνιο, και στο καπάκι δυο εντός περιοχής ματς. Με Τρίπολη στη Τούμπα και Βέροια εκτός.

Θεωρώ οτι σε αυτά τα δυο παιχνίδια, ο ΠΑΟΚ έπιασε πάτο. Ήττα από την Τρίπολη με 1-0, με γκολ προς το τέλος ή τις καθυστερήσεις. Το πρώτο διπλό του Αστέρα σε μεγάλη έδρα, στην ιστορία του. Όπως είχε συμβεί με τη Καλλιθέα όταν είχε ανέβει, όπως είχε συμβεί με τον Εργοτέλη όταν είχε ανέβει. Αυτό είναι το μεγάλο μείον του "νέου" ΠΑΟΚ. Του ΠΑΟΚ του 21ου αιώνα. Η αίσθηση που δίνει στη κάθε ομάδα οτι "εκεί, μπορώ". Είναι τα απόνερα της αλλοίωσης του dna αυτού του συλλόγου, που ολοκληρώθηκε τα επόμενα χρόνια λόγω του προέδρου που είχε.

Το παιχνίδι με τη Βέροια, δε θα το ξεχάσω. Αυτό το ματς είναι μοναδικό. Αν ποτέ γυριστεί ξανά η ταινία "κουρδιστό πορτοκάλι", στη σκηνή που κρατάνε με τσιμπιδάκια τα μάτια του τύπου στον οποίο υποβάλλουν πείραμα, θα πρέπει να δείχνουν αυτό το ματς, και στο φινάλε, ο τύπος, θα έχει βγάλει τα μάτια του.

Η γκρίνια στην εξέδρα απίστευτη. Η Βέροια ήθελε το ματς, διότι ο Εργοτέλης είχε νικήσει τον ΠΑΟΚ, και οι Βεριώτες φώναζαν οτι ο ΠΑΟΚ "στήθηκε στον Εργοτέλη και δεν στήνεται σε εμάς". Αν έβλεπες το ματς, αυτόματα θα έλεγες "μωρή Βέροια, αν δεν μπορείς να νικήσεις αυτόν τον ΠΑΟΚ, ποιος σου φταίει".

Παράλληλα, εκεί η την ώρα, γινόταν το Ατρόμητος - Εργοτέλης. Το τελικό 1-2, με ανατροπή, έκανε τους Βεριώτες ακόμα πιο έξαλλους, διότι ο Εργοτέλης ξέφευγε και η πτώση κοντοζύγωνε.

Την επόμενη αγωνιστική, ο ΠΑΟΚ έκανε το χατήρι της Βέροιας και νίκησε τον Ατρόμητο, που ήταν και αυτός στα χαμηλά. Ήταν τότε που γράφτηκε το ΑΕΚ-Ολυμπιακός 4-0


Η ομάδα δεν είχε το παραμικρό ενδιαφέρον. Ο Σάντος έβλεπε τη κάθε συνέντευξη Τύπου πριν από ματς ως αγγαρεία, εμείς δεν είχαμε πλέον και πολλά να ρωτήσουμε με τα ματς να μην έχουν ενδιαφέρον, οι προπονήσεις δεν σου προσέφεραν τίποτα διότι οι αγώνες που ακολουθούσαν δεν είχαν να σου προσφέρουν τίποτα, και η λήξη της σεζόν.


Μια σεζόν που ουσιαστικά έκλεισε με το 0-4 από τον ΑΕΚ. Η μεγαλύτερη ντροπή στη σύγχρονη ιστορία του ΠΑΟΚ. Στην ιστορία του 21ου αιώνα. Με το κόσμο να φεύγει στο ημίχρονο, με τους παίκτες να κρύβονται τις επόμενες ημέρες. Όταν λέω κρύβονται, εννοώ να τους πλησιάζεις μετά τη προπόνηση, να σου λενε "καλησπέρα" να μπαίνουν στο αμάξι και να φεύγουν τρέχοντας. Με ένα περιπολικό να περνά λίγο πριν την έναρξη της προπόνησης, μήπως και γίνει κανένα πέσιμο. Με τον ΠΑΟΚ στα χειρότερά του, να ετοιμάζεται για φινάλε σεζόν, στη Λάρισα....

Αυτό το 0-0 με τη Βέροια, είναι πράγματι ένα παιχνίδι ορόσημο αγωνιστικού πονόματου.

πχ
-Τι έγνε ρε μαλaκα, χάσαμε;
-Ναι ρε
-Παίξαμε τίποτα τουλάχιστον
-Το θυμάσαι το 0-0 με Βέροια;
-Επί Σάντος;
-Ναι ρε φίλε
-Ναι το θυμάμαι
-Ε, 10% καλύτερα απ ότι είχαμε παίξει τότε


Διαφωνώ για το 0-4 σαν τη μεγαλύτερη ντροπή, κανείς δεν ασχολιόταν ρε μαν, ποιά ΑΕΚ, τι μας ένοιαζε τότε.
Το ξέραμε ότι θα κάνουν παρέλαση, σιγά τα ωα.

Η έλλειψη κινήτρου δικαιολογείται. Κακώς, αλλά δικαιολογείται. Η έλλειψη εγωισμού δεν δικαιολογείται. Και όχι από τους έντεκα που έπαιξαν εκείνη την ημέρα σε εκείνο το παιχνίδι, αλλά από εκείνους που βρισκόταν γύρω από την ομάδα. Σε κάνει 0-3 στο 30' και δεν σε πειράζει; Δεν αντιδράς; Όχι, δε το δέχομαι, δε μου αρέσει. Και αυτό, κανείς από τους γύρω από την ομάδα δεν το πέρασε στους εντός ομάδας.

Πάντως ο Σάντος εκείνη τη χρονιά σου έδινε την εντύπωση ότι περίμενε να τελειώσει γιατί κι αυτός δεν άντεχε άλλο..! Θυμάμαι σε μια συνέντευξη τύπου, μου είχε θυμίσει τον προπονητή μας στο τοπικό που αγανακτούσε όταν έδινε οδηγίες σε έναν παίχτη γιατί ο άλλος δεν καταλάβαινε..! Εεε.. Αυτή την εντύπωση μου είχε δώσει.. Πως ένιωθε ότι οι παίχτες δεν καταλάβαιναν τι ήθελε και περίμενε απλώς να έρθουν κάποιοι πιο επαγγελματίες για να κάνουν αυτά που ζητάει..!

2008, Απρίλιος, Φινάλε σεζόν

Στη Λάρισα έπεσε η αυλαία μιας "μαρτυρικής" για τα δεδομένα του ΠΑΟΚ σεζόν. Μιας σεζόν που δεν θέλεις αλλά πρέπει να τη θυμάσαι, διότι αν δε θυμάσαι τα λάθη σου, δε πας βήμα.

Ο ΠΑΟΚ πήγε στο ιστορικό Αλκαζάρ, σε ένα παιχνίδι - μισή σεζόν για την ΑΕΛ, που ήθελε μόνο νίκη και παράλληλα μη νίκη του Πανιωνίου κόντρα στον Ατρόμητο, με τον Ατρόμητο θα θέλει μόνο νίκη για να σωθεί.

Στη κορυφή της επίθεσης ξεκίνησε βασικός ο Στέφανος Αθανασιάδης. Ο "μαύρος" όπως τον αποκαλούσε ο Ντουμιτρέσκου. Με μικρό το μαύρος λόγω χρώματος, μη πάει ο νους σας στο Μαύρο... Ο Ρουμάνος πρώην τεχνικός έλεγε πως ο μικρός έχει κάτι και πρέπει να αρχίσει να παίζει. Και στο συγκεκριμένο παιχνίδι, το πρώτο του ως βασικός στον ΠΑΟΚ βάζει ένα γκολ που όμοιό του δεν έχει ξαναβάλει. Μια ζωγραφιά. Και μόνο που μιλάμε για γκολ που ξεκινά από ασίστ Σνάουτσνερ, τελειώνουν όλα.

Ασιστ Σνάουτσνερ σημαίνει οτι ο Μίρο βρέθηκε πάνω από τη μεσαία γραμμή. Οι φορές που μέχρι τότε είχε συμβεί κάτι τέτοιο ήταν μετρημένες στα δάκτυλα. Και το γκολ του Αθανασιάδη είναι ένα ποίημα. Δε μπορώ να το περιγράψω, δες το καλύτερα... Είναι το πρώτο.

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=LQIbpFJ0HNY[/youtube]

Η λεπτομέρεια στο γκολ δεν είναι άλλη από την ασιστ του Σνάουτνσερ με το αριστερό. ΜΕ ΤΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ.



Ο ΠΑΟΚ προηγήθηκε 0-3 στο ημίχρονο με τον Αθανασιάδη να πετυχαίνει και δεύτερο γκολ. Στο ημίχρονο, ο Ατρόητος προηγούταν με 0-1 στη Νέα Σμύρνη. Ημίχρονο -> Λάρισα αντί Πανιωνίου στα πλέι οφ, Ατρόμητος παραμονή και Εργοτέλης αντίο.



Τελικά σκορ; Λάρισα - ΠΑΟΚ 4-3, Πανιώνιος - Ατρόμητος 2-1.


Και άντε, ο ΠΑΟΚ πέταξε αετό, στήθηκε, έκανε, έρανε. Ο Ατρόμητος; Έπεσε ρε φίλε, με οδηγό τον Γκιγιέρμο Όγιος, που έγραψε ιστορία ρίχνοντας μια ομάδα που ήταν 8η στο φινάλε του πρώτου γύρου, κάνοντας ΔΥΟ νίκες σε 15 αγώνες.



Ο Αθανασιάδης ήταν ακόμα ψαρωμένος, "άγουρος", και η επόμενη μέρα του αγώνα με τη Λάρισα ήταν περίεργη διότι τον ψάχναμε όλοι για μια δήλωση, μια φωτογραφία, κάτι.


Και μη νομίζεις οτι ο ΠΑΟΚ έκανε τίποτα καλύτερο μόνο ΕΞΙ βαθμούς περισσότερους από τον Ατρόμητο είχε. Δηλαδή, ο ΠΑΟΚ ΣΩΘΗΚΕ με νίκη επί του Άρη, όσο περίεργο, παράξενο, βαρύ ή ότι άλλο ακούγεται. Διότι ΑΝ έχανε εκείνο το ματς στη Τούμπα, όλα θα ήταν αλλιώς. Οι απογοητευμένοι οπαδοί θα γινόταν οργισμένοι, και την ομάδα θα την έπαιρνε η #### σβάρνα. Γκαραντί. Κατότακατο.



Ο Σάντος, με το φινάλε της χρονιάς έλεγε "είμαστε προετοιμασμένοι, θα αλλάξουμε την ομάδα για να την κάνουμε πιο δυνατή, πιο αντρική, πιο ομάδα. Θα έχουμε παίκτες που ξέρουν από τακτική και καταλαβαίνουν τι σημαίνει να παίζεις σε μεγάλη ομάδα".

Παχιά λόγια που δε μου έλεγαν τίποτα. Έβγαιναν όμως από τη σιγουριά που νιώθει κάποιος όταν έχει πιστούς συνεργάτες. Το καλοκαίρι που ακολούθησε ήταν ένα καλοκαίρι μοναδικό στα χρονικά του ΠΑΟΚ. Πιστεύω οτι δύσκολα θα ξαναζήσω ως δημοσιογράφος τόσο αποτυχημένο και παράλληλα "ξέγνοιαστο" καλοκαίρι. Διότι για ένα ρεπόρτερ του ΠΑΟΚ, το καλοκαίρι του 2008 ήταν πετυχημένα αποτυχημένο...

Το γράφω εδώ γιατί νομίζω ότι ταιριάζει.

Off Topic:

Ρε συ, έκλεισαν τα ΣΠΟΡια;

Υπέροχο καλοκαίρι εκείνο, κάθε μέρα ψάχναμε παρατημένη αθλητική εφημερίδα στους Αμμόλοφους.

Έναν ακόμα χαρακτηρισμό που θα έδινα στο συγκεκριμένο καλοκαίρι, ως ρεπόρτερ, θα ήταν το ασυνήθιστο. Τόσο ασυνήθιστο που στεναχώρησε αρκετούς συναδέρφους, τόσο ώστε να φροντίσουν να μη ζήσουμε άλλο παρόμοιο.

Περιμένω πλήρης ανάλυση του αποπάνω ποστ.

Θα σου κάνω την ανάλυση, και αυτή θα είναι η αυλαία του φετινού "βιβλίου".



Οι μεταγραφές είναι όλο το ζουμί της ειδησεογραφίας. Η αθλητική εφημερίδα ζει για να βγαίνει με εξάστυλο τίτλο ένα επίθετο. Μπορεί στις μέσα σελίδες, γι' αυτό το επίθετο να έχει ένα κείμενο 50 λέξεων, αλλά αν βγει με επίθετο στο εξώφυλλο, πουλάει. Ειδικά τα χρόνια που το ίντερνετ ήταν "πίσω της".

Εκείνο το καλοκαίρι, Σάντος, Βρύζας και Ζαγοράκης κράτησαν στεγανά σε τέτοιο βαθμό που το καλοκαίρι κρίθηκε αποτυχημένο για τους δημοσιογράφους. Ονοματολογία υπήρχε υπάρχει και θα υπάρχει, όμως τότε σε καμία από τις μεταγραφές που έγιναν, δεν γράφτηκε όνομα ποδοσφαιριστή που συμφώνησε με τον ΠΑΟΚ πριν το ανακοινώσει ο ΠΑΟΚ. Αυτό λοιπόν ισοπεδώνει τον ανταγωνισμό, δεν δίνει σε κανέναν προβάδισμα.

Μια τέτοια κατάσταση ευχαριστεί εκείνους που δυσκολεύονται να έχουν πρόσβαση και εκνευρίζει εκείνους που είχαν, χωρίς να εξετάζουμε το αν ο τρόπος με τον οποίο είχαν πρόσβαση στην είδηση ήταν θεμιτός ή αθέμιτος. Στο κάτω-κάτω της γραφής, τον φίλαθλο/οπαδό - αναγνώστη, ούτε που τον ενδιαφέρει αυτό, αλλά τον ενδιαφέρει να δει ένα επίθετο στο εξώφυλλο, να πάρει την εφημερίδα, να πάει για μπάνιο ή για καφέ και να αρχίσει τις ατέλειωτες συζητήσεις.

Το μεγάλο ζητούμενο ποιο ήταν για εμένα ως ρεπόρτερ; Το πως θα "σεβαστώ" αυτή τη "νίκη" της ΠΑΕ, και παράλληλα το πως θα "σπάσω" τα στεγανά προς όφελός μου, διότι δεν είμαι αναγνώστης, αλλά εκείνος που πουλάει την είδηση. Είναι σα να βγαίνουν οι ειδήσεις "χωρίς μεσάζοντες" και εσύ να είσαι ο μεσάζοντας....Χάνεσαι, δεν έχεις κέρδος.

Ο τρόπος με τον οποίο "πολεμήθηκε" η προσπάθεια της ΠΑΕ να βγάζει την είδηση των μεταγραφών "χωρίς μεσάζοντες" ήταν κατα 99% αθέμιτος. "Δώσε μου την είδηση, αλλιώς θα σε πολεμήσω" για να μην πολυλογώ.

Η δεύτερη φορά που έγινε αυτό ήταν επί Τσιστιακόφ, ο οποίος δέχθηκε ακόμα μεγαλύτερο πόλεμο, διότι στη τελική, οι δημοσιογράφοι δεν τον είχαν και ανάγκη. Τη τότε κατάσταση (Βρύζα-Ζαγόρ) την είχαν ανάγκη διότι ήταν αρεστή στο κόσμο και "πολέμησαν" την κατάσταση που δημιούργησαν, όχι τα πρόσωπα. Στη περίπτωση τσιστιακόφ, πολεμήθηκε και το πρόσωπο.

Η τρίτη φορά που έγινε αυτό είναι τώρα, με τον τεχνικό διευθυντή και ίσως με τον προπονητή. Και αυτό διότι όπως και στη περίπτωση Τσιστιακόφ, έτσι και τώρα, ο Αγγελίδης ήρθε εκτός Ελλάδος, και δεν έχει φιλίες, γνωριμίες, "υποχρεώσεις" σε κανέναν. Οι Ζαγοράκης-Βρύζας όμως είχαν "υποχρεώσεις", είχαν ανθρώπους από τους οποίους βοηθήθηκαν, οι οποίοι όταν τους είδαν να βάζουν "στεγανά" ενοχλήθηκαν και αντί να τα σπάσουν δημοσιογραφικά, τα έσπασαν με άλλους τρόπους.


Όλα αυτά λοιπόν που γράφω, είναι το τι - μέσες/άκρες - συμβαίνει μέχρι ένα επίθετο ποδοσφαιριστή να φτάσει στο εξώφυλλο των εφημερίδων. Και είναι δεδομένο πως όλο αυτό δεν αγγίζει καθόλου τους φιλάθλους/αναγνώστες. Θα πρέπει να σημειώσω οτι από το 2003 ως τώρα, έχω δουλέψει και σε εφημερίδα που χρησιμοποιούσε τον αθέμιτο ανταγωνισμό, και σε εφημερίδα που πήγαινε με τον σταυρό στο χέρι. Ξέρω τι είναι να σε παίρνουν τηλέφωνο για να σου ρουφιανέψουν το επίθετο και την επόμενη μέρα να πανηγυρίζεις για αποκλειστικό. Ξέρω τι είναι να κάνεις 50 τηλέφωνα, να αγκαρεύεις όποιον μπορείς για να μιλήσει στη γλώσσα που δε ξέρεις για να βγάλεις ένα επίθετο και να πανηγυρίζεις για αποκλειστικό. Για να το φέρω στα μέτρα μας, είναι σα το cheat στο FM.

Ξέρω, επίσης, τι είναι, να βγάζει η Α εφημερίδα το επίθετο , και όταν η Β εφημερίδα έμαθε οτι η Α το είχε με ρουφιανιά εντός ομάδας, να απειλεί, να βρίζει και να προσπαθεί να "χαλάσει" τη μεταγραφή επειδή δεν την είχε.


Και βέβαια, όλοι ξέρετε τα καντίλια που ρίχνω κάθε φορά που έρχεται μεταγραφική περίοδος....

ρούφηξα το "βιβλιο" και έχω να δώσω πολλά συγχαρητήρια για την πορεία της ομάδας.
παίζει να είναι η πρώτη φορά που να σε βλέπω να κάνεις 10 μεταγραφές σε μια περίοδο.

ΥΓ. συνέχισε να μας ταξιδεύεις !