Chapter #1: Everyone likes a happy end
Πριν γράψω και αυτή την πρόταση είχα αμφιβολίες. Πως να παρουσιάσω τα τελευταία 4 ματς; Χρονολογικά ή να μαζέψω τα τρία ματς της Premier, και στο τέλος να σας δώσω τον τελικό του Europa; Νομίζω πως είναι καλύτερα να σας δώσω ένα γερό φινάλε. Όμορφο ή άσχημο, δεν θα 'χει σημασία.
Οπότε θα σας τα δώσω όπως σας έδωσα και τον τελικό του Capital One Cup. Άσε που τελευταία αγωνιστική είναι με Arsenal, οπότε αν είναι να κλείσω με ήττα, θα προτιμήσω αυτήν στον τελικό του Europa.
Ας επιστρέψω όμως στο πρωτάθλημα. Ήμασταν πανηγυρικά στον τελικό του Europa, και έμεναν τρία ματς στο πρωτάθλημα για το φινάλε. Εμείς όμως θέλαμε να τελειώσουμε νωρίτερα.
Αντίπαλος μας η Southampton. Ας τελειώσουμε σήμερα.
Τι χρειάζεται κάποιος για να γίνει πρωταθλητής; Μεγάλο ερώτημα, πολλαπλές απαντήσεις. Κάποιοι θα έλεγαν, έναν επιθετικό μηχανή των γκολ. Άλλοι έναν τερματοφύλακα που βάζεις τούβλα μπροστά από τα δίχτυα του. Οι περισσότεροι θα συμφωνούσαν πως εγώ αρκώ. Όμως θα δώσω και την άλλη εκδοχή. Χρειάζεσαι και το άγγιγμα ενός ήδη πρωταθλητή.
Ο Barry με κεφαλιά από κόρνερ του Adam, μας έδωσε αυτό το άγγιγμα. Μας έδωσε το πρωτάθλημα.
-Το πιστεύεις;
-Όχι. Εσύ;
-Όχι. Και ούτε πρόκειται.
-Γιατί είμαστε τόσο μετρημένοι;
-Δεν ξέρω.
-Ούτε εγώ.
-...
-Σε ποιό σύμπαν θα 'σουν εσύ σοβαρός και μετρημένος;
-Δεν ξέρω, σε κάποιο. Αυτό σου λέω.
-Δηλαδή, βάστα λίγο, αυτήν την στιγμή, εσύ, που 'σαι τύφλα, λες σε μένα, που 'μαι τύφλα, τι αντιδράσεις θα είχαμε σε κάποιο σύμπαν αν σήμερα έπεφτε η Yeovil κατηγορία;
-Δεν θα μπορούσα να το περιγράψω καλύτερα.
-Ok. Δεν διαφωνώ.
-ΣΑΜΠΑΝΙΑΑΑ.
-ΜΠΥΡΕΕΣ.
Ω, ναι. Μετριοφροσύνη, αυτό είναι το κλειδί. Και έχουμε μπόλικη.
Chapter #2: Always look on the bright side of life
Τα πανηγύρια από την κατάκτηση είχαν σταματήσει. Είχαμε σοβαρευτεί.
Ποιόν κοροϊδεύω; Ρίξαμε απλώς λίγο τους τόνους. Όπως καταλαβαίνετε το πρωτάθλημα είναι κάτι. Το treble είναι κάτι άλλο. Και ήμασταν κοντά σε αυτό.
Εμείς ήμασταν πρωταθλητές, η West Ham είχε σωθεί, ενώ δεν είχε άλλους στόχος να κυνηγήσει, και έτσι σε ένας ματς που θα βγάζαμε εξ' ολοκλήρου(σχεδόν, οι τραυματισμοί των Diaby/Tshabalala/Fabbrini με αναγκάζουν να μοιράσω το 90λεπτο σε Carrick-Barry) με τους αναπληρωματικούς προβλεπόταν ένα βαρετό 90λεπτο.
Σε ένα ματς που δεν προσπαθήσαμε ποτέ να κερδίσουμε, νικητής έφυγε ο αποτελεσματικότερος. Μικρή σημασία έχει για μας φυσικά.
Παράλληλα στο κύπελλο Αγγλίας, η Stoke κλείδωνε μια σχεδόν μνημειώδης χρονιά για το αγγλικό ποδόσφαιρο καθώς κανένας από τους 3 "μεγάλους" τίτλους (Capital One/FA Cup, Premier) δεν κατέληξε σε κάποια από τις "μεγάλες" ομάδες του νησιού. Η ειρωνεία είναι άτιμη έτσι;
Chapter #3: Let the curtain come down
Η μεγάλη αυλαία ετοιμάζετε να πέσει. Λίγες μέρες μετά τον τελικό του Europa, θα τελειώναμε την χρονιά απέναντι στην Arsenal. Αδιάφοροι απέναντι στην Arsenal. Ποιός να το 'λεγε;
Ο Cavani άνοιξε το σκορ στο 13', και ο Gabbiadini στο 68' μετά από λάθος του Mertesacker ισοφάρισε, κερδίζοντας παράλληλα το βραβείο του πρώτου σκορ στην Premier League (ίδια γκολ με τον Neymar, σε λιγότερα παιχνίδια).
Και το πρωτάθλημα έρχεται στο τέλος του. Η καλύτερη άμυνα με μόλις 18 γκολ παθητικό, και παραδόξως η χειρότερη επίθεση της πρώτης 6άδας. Μόλις 2 ήττες, μία σε κάθε γύρο. Ενώ δικαίως εγώ πήρα το βραβείο του προπονητή της χρονιάς.
Spoiler: show
to be continued...
- Off Topic:
- Stay tuned, μιας και αύριο έρχεται το φινάλε της ιστορίας, ενώ θα ακολουθήσει και ο προσωπικός μου επίλογος.
Προσοχή: Ακολουθεί ιδιότροπο και μακροσκελές κείμενο από τον συγγραφέα της ιστορίας. Για την πνευματική σας υγεία, προτείνετε να μην το διαβάσετε. Ο συγγραφέας δεν παίρνει καμιά ευθύνη σχετικά με τις επιπτώσεις που θα επέλθουν από την ανάγνωση του κειμένου. Ευχαριστώ.
Disclaimer: Η συγκεκριμένη ιστορία αποτελεί προϊόν φαντασίας. Οποιάδηποτε ομοιότητα με άτομα ή καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική και ακούσια.
