ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1
Ένας από τους αγαπημένους μου φίλους είναι παντρεμένος με δυο παιδιά.
Τον αγαπώ, τον εκτιμώ και τον εξαιρώ γιατί είναι κατά το κοινώς λεγομενον ευτυχής. Έχει μια δουλειά που του αποδίδει τα προς το ευ ζην και μια υπέροχη οικογένεια.
Δυστυχώς λόγω δικών του υποχρεώσεων, δεν καταφέρνω να τον βλέπω συχνά αλλά οποτε συμβαινει αυτό, ανοιγει η καρδια μου. Εξαιρετικός άνθρωπος.
Εχει δυο αγορακια. Το ένα μολις πατησε τα 8, το εστειλε σε ακαδημια ποδοσφαιρου. Από το να βλεπει το παιδι τηλεοραση και να παιζει στον υπολογιστή καλύτερα να γυμνάζεται, να αθλείται και να κοινωνικοποιειται.
Σιγα σιγα οσο περνουσε ο καιρος παρατηρουσα ότι το κυριαρχο θεμα στις εκαστοτε συζητησεις μας ηταν οι επιδοσεις του υιου στην ακαδημια ποδοσφαιρου.
Στοπερ ο υιος, περηφανος πατηρ και περνουσε ακομα και μια ωρα διηγησης για το ποσο βραχος είναι ο υιος, πως καλυπτει τους χωρους και τους συμπαικτες του, ποσο ξεχωριζει αναμεσα στα παιδακια της ηλικιας του και ότι εχει μεγαλο ταλεντο με ότι αυτό συνεπαγεται.
Σε ένα βαθμο το θεωρω φυσιολογικο. Δεν υπαρχει πατερας που να μην είναι περηφανος για τα παιδια του και δεν υπαρχει πατερας που να μην αφηγειται τη ζωη του με τα παιδια.
Δεν με ενοχλουσε, αντιθετα σεβομουν την περηφανια του φιλου μου και σκεπτομουν ότι εκει που είναι, ειναι θεμα χρονου να παω.
Αοριστου βεβαια αλλα χρονου.
Spoiler: show
