FM και νέοι γονείς

[Jordi_7]

Ωραίες εποχές που ακόμη την περίμενα

Στάλθηκε από το Mi Note 3 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

[To nou sou...]

Ακολουθεί μια κατάθεση ψυχής που σας τη χρώσταγα καιρό, μιας και σας θεωρώ μέρος της καθημερινότητας μου...

Spoiler: show

Πραγματικά είναι αρκετά δύσκολο για μένα να σας κάνω αυτή την αναδρομή και δεν ξέρω από που ακριβώς πρέπει να ξεκινήσω και να εξιστορώ τα γεγονότα γιατί είναι πραγματικά πολλά. Οι περισσότεροι πρέπει να ξέρετε ότι είμαι παντρεμένος, αλλά ελάχιστοι, ίσως και κανείς, γνωρίζετε το πως έφτασα ως εκεί. Επίσης ελάχιστοι πρέπει να γνωρίζετε ότι η γυναίκα μου έχει ένα παιδί εκτός γάμου στα 22 της το οποίο πλέον μεγαλώνει μαζί μας εδώ στο Μόναχο. Πάμε λοιπόν να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Ήταν Μάρτης 2014 όταν σε πολύ κακή ψυχολογική κατάσταση πήρα 10 μέρες άδεια για να περάσω στην Ελλάδα, να χαλαρώσω και να βάλω το μυαλό μου σε μια σειρά. Είχα φτάσει σε σημεία κατάθλιψης, είχα απογοητευτεί πλήρως από τη ζωή μου στην Ελβετία που ήμουν τότε. Εκεί δε συνέβαινε τίποτα, οι παρέες που είχα κάνει είχαν διασκορπιστεί από εδώ κι από εκεί, και πέρα από τη δουλειά και τους δικούς μου που έμεναν κι εκείνοι εκεί, δεν είχα τίποτα άλλο. Γενικά ταξίδευα αρκετά συχνα, αλλά αυτό δε μου αρκούσε. Η καθημερινή επαφή δεν μπορεί να αντικατασταθεί με οτιδήποτε.

Αυτό το 10ήμερο ήταν πραγματικά η στιγμή που άλλαξε ο διακόπτης. Την γυναίκα την είχα γνωρίσει τα Χριστούγεννα μέσω πολύ καλής φίλης (η οποία έγινε και κουμπάρα στο γάμο) και μου άρεσε πολύ. Δεν έγινε κάτι τότε και την επόμενη μέρα έφυγα στα εξωτερικά ξανά, αλλά έγινε η πρώτη επαφή. Μετά ψιλοχαθήκαμε, έχασε κι εκείνη τον πατέρα της κι εγώ την ψυχολογία μου, οπότε ζήτημα να μιλήσαμε 3-4 φορές μέχρι που ξαναβρεθήκαμε τον Μάρτιο σ'αυτό το 10ημερο. Όπως λέει η ίδια δεν της άρεσα καθόλου στην αρχή και όταν κανονίσαμε να βγούμε πρώτη φορά μόνοι μας ήθελε να φέρει και την κολλητή της. Τελικά δεν το έκανε, τα βρήκαμε και μετά άρχισε ένα τρελό πάνε-έλα Ζυρίχη-Αθήνα κάθε 2 βδομάδες!

Για να πω την αλήθεια αν και μ'άρεσε αρκετά δεν σκεφτόμουν ποτέ ότι θα πάει τόσο σοβαρά. Είχα πάντα στο νου μου ότι κάποια στιγμή όλο αυτό θα τελειώνε. Η ίδια είχε πολλά προβλήματα οικογενειακά, μεγάλωνε ένα παιδί μόνη της και είχε και τον πάτερα της μικρής να της κάνει τη ζωή κόλαση με ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς. Κοινώς η φάση ήταν "που να μπλέκεις τώρα"; Κι όμως μπλέξαμε και μπλέξαμε χοντρά όπως βλέπετε!

Μέχρι να έρθω Μόναχο η φάση ήταν πολύ yolo και περνάγαμε ωραία. Έχουμε κάνει ζωάρα, διακοπάρες, γενικά αυτά τα 2 χρόνια ήταν από τα καλύτερα της ζωής μου. Ένιωθα ότι είμαι παντού και μπορώ να συνδυάσω τα πάντα. Επίσης η κοπέλα είχε αρκετά τρεξίματα, οπότε είχα και την ευχέρεια να βρίσκομαι και με φίλους δεν ήμουν δηλαδή μόνο εκεί. Βοήθησε και το γεγονός ότι έμεινα άνεργος 7 μήνες, μπήκα ταμείο ανεργίας στην Ελβετία και στην ουσία ζούσα Ελλάδα με πολύ καλά λεφτά. Μετά όμως βρήκα τη δουλειά στο Μόναχο, η οποία δεν είχε τις ίδιες απολαβές με την Ελβετία (άρα λιγότερα ταξίδια) και εκεί ήρθε η ώρα των μεγάλων αποφάσεων. Εγώ δε σκεφτόμουν καν το ενδεχόμενο επιστροφής, αυτή φοβόταν να κάνει το βήμα ώστε να έρθει εξωτερικό χωρίς τίποτα, απλά πιστεύοντας σε μένα, κι εγώ επίσης σκεφτόμουν το τι θα γίνει κι αν όντως θέλω να μπω σε μια διαδικασία να αναλάβω να φροντίζω μια γυναίκα και ένα παιδί εκεί που δεν έδινα λογαριασμό σε κανέναν.

Τελικά καταλήξαμε και οι 2 πως θέλουμε να κάνουμε αυτή την προσπάθεια. Ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό με ασφάλεια, και για να είναι καλύμμενη σε περίπτωση που ο πατέρας της μικρής ήθελε να δημιουργήσει προβλήματα, ήταν να παντρευτούμε. Παντρευτηκαμε και ήρθαμε Μόναχο σαν κυνηγημένοι γιατί φοβόταν πως αν μάθαινε τίποτα αυτός θα δημιουργούσε σκηνικά. Άσχημο πράγμα ο ψυχολογικός φόβος και η ψυχολογική βία. Η μικρή μάθαινε τα πράγματα τελευταία στιγμή πράγμα πολύ κακό, αλλά αναγκαίο από τη στιγμή που δεν γινόταν να μάθει τίποτα ο πατέρας της μέχρι να φύγουμε. Το καλό με τον πατέρα της μικρής ήταν πως μες στην αδιαφορία του (διατροφή δεν πλήρωνε) αμέλησε βασικά πράγματα όπως η ρύθμιση της επικοινωνίας.

Τα πρώτα 2 χρόνια ήταν πάρα πολύ δύσκολα. Ειδικά ο πρώτος ήταν εφιαλτικός για μένα. Ζούσα πράγματα που πραγματικά δεν πίστευα ότι θα ζούσα ποτέ. Το παιδί ήταν σε πολύ άσχημη ψυχολογία, η μάνα ήταν σε ακόμα χειρότερη γιατί δεν ήξερε πως να διαχειριστεί και την μικρή, αλλά και την ψυχολογία της με την προσαρμογή στη Γερμανία, και έμενα εγώ που αν και πιο cool μιας και ζούσα εξωτερικό μια 8ετια άρχισα να χάνω τον έλεγχο γιατί είχα να προσαρμοστώ σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση που δεν είχα ζήσει ποτέ. Στο μεταξύ κόψαμε την επικοινωνία της μικρής με τον πατέρα της (κατ'εντολή του δικηγόρου) γιατί της δημιουργούσε μεγάλο πρόβλημα και μπέρδεμα με αυτά που της έλεγε και είχε στραφεί εναντίον μας σε βαθμό μίσους. Δε θα ξεχάσω ένα βράδυ μετά από ομίλια που είχε μαζί του πως προσπαθούσαμε να τη συνεφέρουμε. Ένιωθα πως κάνουμε εξορκισμό πραγματικά. Ευτυχώς αυτός έκανε ένα χρόνο να εμφανιστεί και, παρά το γεγονός πως τη μικρή την πείραζε που δεν μίλαγε με τον πατέρα της, της έκανε καλό που έμεινε μακριά του αφού ηρέμησε και μπήκε σε ένα ρυθμό και ένα πρόγραμμα πράγμα που δεν είχε όσο ήταν Ελλάδα. Πλέον η επικοινωνία και η διατροφή έχουν ρυθμιστεί με αποφάση δικαστηρίου. Αυτός βέβαια συνεχίζει να μην πληρώνει, αλλά αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο.

Όλο αυτό το διάστημα έχουν γίνει πολλά λάθη από όλες τις μεριές. Δεν μου ήταν εύκολο να παίξω το ρόλο του πατριού από τη μια μέρα στην άλλη. Ούτε θα σου πω ότι τα έχω καταφέρει στο 100%. Και η σχέση με τη γυναίκα εκείνα τα δύο χρόνια δεν την λες και καλή. Μπορεί και να μην υπήρχε μέρα που να μην υπάρξει μία ένταση μες στο σπίτι. Είχα φτάσει 2-3 φορές καλές στα όρια μου. Σε σημείο να πω τέλος δεν μπορώ άλλο. Είχα φτάσει σε σημείο που είχα απογοητευτεί πλήρως. Εκεί που το πράγμα ηρεμούσε κάτι γινόταν και τα έκανε χειρότερα απ'ότι ήμασταν πριν. Κι όμως κάπως κάτι μας κράτησε. Ίσως ένστικτο απλά. Ίσως φόβος να πάρεις την μεγάλη απόφαση και να αλλάξεις τη ζωή σου ξανά.

Κι ευτυχώς που υπήρχαν όλα αυτά και δεν πάρθηκε κάποια απόφαση εν βρασμώ. Πλέον όλα αυτά αποτελούν μια κακή ανάμνηση. Πραγματικά είναι απίστευτο το πως έχει εξελιχθεί η σχέση με αυτόν τον άνθρωπο. Έχει κάνει μεγάλη προσπάθεια, έχει βελτιώσει πολλά από αυτά που με ενοχλούσαν στη συμπεριφορά της, έχω κάνει κι εγώ την αυτοκριτική μου κι εχώ αλλάξει πράγματα που ενοχλούσαν εκείνη. Γενικά η σχέση έχει δουλευτεί πάρα πολύ και είμαι πραγματικά περήφανος γι'αυτό. Όπως περήφανος είμαι που μεγαλώνω ένα παιδί, χωρίς να είμαι ο βιολογικός του πατέρας, που το περιβάλλον της της έχει δημιουργήσει πολλές δυσκολίες και προσπαθώ για το καλύτερο γι'αυτό, χωρίς να θεωρώ πως είμαι σωστός ή καλός σε αυτό που κάνω.

Τώρα θα μου πείτε γιατί τα γράφω όλα αυτά... Και γιατί εδώ. Γιατί μέσα σε όλη αυτή την εξέλιξη που ανέφερα παραπάνω, ήρθε η ώρα σε λίγο καιρό να αποκτήσω και το δικό μου παιδί. Και πραγματικά νιώθω υπέροχα που είναι μια συνειδητή απόφαση και νιώθουμε και οι δύο πραγματικά έτοιμοι για αυτό το βήμα. Και όταν λέω έτοιμοι δεν εννοώ οικονομικά ή έτοιμοι να στερηθούμε πράγματα (όπως ο ύπνος πχ) για να μεγαλώσουμε ένα παιδί. Όταν λέω έτοιμοι εννοώ έτοιμοι μεταξύ μας. Να νιώθουμε ότι θέλουμε να πάμε τη σχέση μας ένα βήμα παραπέρα. Να δεσμευτούμε πραγματικά. Γιατί δέσμευση δεν είναι ο γάμος, αλλά ένα παιδί.

Νομίζω έγραψα πάρα πολλά, δεν ξέρω αν θα καταφέρετε να το διαβάσετε μέχρι τέλους, αλλά αυτή είναι στην ουσία η ιστορία της ζωής μου που αυτή τη στιγμή είναι στην καλύτερη φάση της.

[zidane72003]

Τι λες ρε ΓΑΜΗΜΕΝΕ ήρωα παναθεμα σε.

Δυνατός παίχτης. Δε πιστεύω ότι με τη δική μου ζωή και νοοτροπία εντός Ελλάδος( και απλά προσπαθώντας να φανταστώ κάποια από αυτά που έζησες και ζήσατε )θα το κράταγα και θα έφτανα τόσο μακριά.

Και προφανώς και congrats.

Sent from my ONEPLUS A3003 using Tapatalk

[theoatis]

Respect απλά στον to nou sou. Άπειρο respect

[demakos21]

Για τη σχέση θυμάμαι είχες γράψει κάποια πράγματα (γνωριμία κ πως εξελίχθηκε) παλαιότερα.Μπράβο, μπράβο κ πάλι μπράβο!! Από αυτά που διάβασα,καταλαβαίνω ότι υπάρχει αγάπη πραγματική/δυνατή.Μπράβο κ στους 2 που το τολμήσατε,το κρατήσατε κ δέσατε την αγάπη σας με το κουτσούβελο που θα έρθει.
Χαίρομαι πραγματικά με τέτοιες καταστάσεις γιατί,δυστυχώς,σπανιζουν.

Μπράβο κ πάλι (fmike) φίλε (αν μου επιτρέπεις).


Sent from my iPhone using Tapatalk

[johndoe]

Congrats man!

[georgekolokotronis]

Respect.


Sent from my iPhone using Tapatalk

[To nou sou...]

Ευχαριστώ ρε παίδες! Να’στε καλά! Γενικά αν το εξωτερικό με ωρίμασε μια φορά, όλη αυτή η φάση με ωρίμασε 10! Ήρωες είμαστε όλοι σ’αυτο το στορι, ο καθένας από τη δίκη του σκοπιά.


Sent from my iPhone using Tapatalk

[Geologos]

Congrats Τονουσου!

Sent from my SM-G935W8 using Tapatalk

[leontokardos]

Πολλά κιλά @@ και οι 3 σας. Μακάρι μετά από όλες αυτές τις περιπέτειες που περάσατε, το 4ο μέλος να έρθει με το καλό και να ζήσει μόνο ευτυχισμένες στιγμές.

[scorpions]

πολλα μπραβο που τα καταφερατε, μακαρι ολα να πανε οπως τα ευχεστε γιατι σας αξιζει.

[equi_gonzalez]

Δυνατος!!! Και με happy ending.

Sent from my SM-G950U using Tapatalk

[To nou sou...]

Τι happy ending ρε; Ακόμα στην αρχή είμαστε! Θέλει διαρκή προσπάθεια το πράγμα. Σε όλα τα μέτωπα.


Sent from my iPhone using Tapatalk

[Anton Kousnij]

Όχι ρε μην τον ακούτε τον από πάνω, δε θέλει συνεχή προσπάθεια, θέλει σωστό ρουτινιασμα σε κάποια πράγματα και τα υπόλοιπα να είναι με κυμαινομενες εκπλήξεις. Ούτε προσπάθειες ούτε ηρωικά, να στροφαρει το μυαλό θελει

Στάλθηκε από το WAS-LX1 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

[vaggelis2005]

Πολλά μπράβο Το νου σου.

Βέβαια η προσπάθεια και η θέληση είναι κοινή και από τους 2.